Morgunblaðið - 15.05.1973, Side 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, í>RIÐJUDAGUR 15. MAÍ 1973
MORGUNRLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. MAÍ 1973
17
Jltagtitiiftifrffe
hf. Árvakur, Reykjavfk.
Haraldur Svelnsson.
Matthfas Johannessen,
Eyjólfur Konráð Jónsson.
Styrmir Gunnarsson.
Þorbjörn Guðmundsson.
Björn Jóhannsson.
___Arni Garðar Kristinsson.
Ritstjóri og afgreiðsla Aðalstræti 6, sfmi 10-100.
Auglýsingar Aðalstræti 6, sfmi 22-4-80.
Askriftargjald 300,00 kr. á mánuði innanlands.
I lausasðlu 18,00 kr. eintakið.
Otgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Ritstjórnarfulltrúf
Fréttastjóri
Auglýsingastjóri
ITæntanleg heimsókn Nix-
" ons, Bandaríkjaforseta,
og Pompidous, forseta Frakk-
lands, og fyrirhugaður fund-
ur þeirra í Reykjavík í lok
mánaðarins hefur orðið ýms-
um umræðu- og umhugsunar-
efni að undanförnu. Venju-
bundin mótmæli hafa þegar
verið send út frá mótmæla-
og kröfugerðarsamtökum
stúdenta heima og erlendis.
í þessum mótmælayfirlýsing-
um er því gjaraan haldið
fram, að heimsó'kn forset-
anna sé tilræði við sjálfstæða
íslenzka utanríkisstefnu og
brjóti auk þess í bága við
grundvallaratriði í málefna-
samningi ríkisstjórnarinnar.
Þannig er því haldið fram
berum orðum, að ákvörðun
ríkisstjórnarinnar um að
bjóða þjóðarleiðtogunum
hingað gangi í berhögg við
grundvallaratriði málefna-
samningsins, sem svo hefur
verið nefndur. Þessi ákvörð-
un ríkisstjómarinnar . er þó
ein af fáum, þar sem ráð-
herrarnir hafa allir tekið
höndum saman og tekið ein-
huga afstöðu. Einingin var
slík í ríkisstjórninni, að jafn-
vel ráðherrar Alþýðubanda-
lagsins þurftu ekki að láta
gera því skóna, að Morgun-
blaðið hafi knúið þennan
fund fram og flutt þjóðinni
boðskapinn um komu þjóðar-
leiðtoganna. Þetta er einkar
skýrt dæmi um þau vinnu-
brögð, sem algengust eru á
höfuðmálgögnum sósíalism-
ans í stórum ríkjum og smá-
um. Ráðamenn Alþýðubanda-
lagsins bjóða hingað forset-
um Bandaríkjanna og Frakk-
lands. En á sama tíma láta
þeir höfuðmálgagn sitt freista
þess að telja lesendum sín-
um trú um, að í raun réttri
séu þeir hér að tilhlutan
Morgunblaðsins.
Vitaskuld er það fagnaðar-
efni, að íslendingar skuli
hafa aðstöðu til þess að bjóða
þessum aðilum að ráða ráð-
um sínum hér í Reykjavík.
Okkur ber að taka á móti
þessum gestum án tillits til
þeim í hinu. Og auðvitað
bera þeir, sem þannig standa
að málum, fulla ábyrgð á
þeim mótmælaaðgerðum, er
kunna að eiga sér stað.
Magnús Kjartansson skýrir
frá því með svofelldum orð-
um í dagblaðinu Þjóðviljan-
um, hvers vegna þetta heim-
boð brýtur ekki að hans mati
gegn grundvallaratriðum í
málefnasamningi ríkisstjórn-
arinnar og um leið Alþýðu-
bandalagsins: „Ég veit til
dæmis ekki til þess að af-
staða Sovétmanna og Kín-
verja til Víetnams hafi
breytzt, þótt þeir Maó og
Bréznef hafi rætt við Nixon
og verið gestgjafar hans.“
Ljóst er, að Magnús Kjart-
ansson hættir sér hvergi
lengra en húsbændurnir fyr-
ir austan hafa leyft. Hann
veit, að það eru rök sem duga
SÓSÍALÍSK VINNUBRÖGÐ
bóka afstöðu sína sérstak-
lega.
Málgagn sósíalista á íslandi
vill samt sem áður draga
fjöður yfir þennan einstæða
samhug ráðherranna. í þeim
tilgangi fékk það helzta
stjórnmáláráðgjafa sinn,
Kristin E. Andrésson, til
þess að rita grein í blaðið og
stjórnmálaskoðana þeirra og
með því viðmóti, sem er í
beztu samræmi við æva-
gamlar venjur fólksins í
landinu, þegar gesti ber að
garði. Það er ekki í samræmi
við þessum venjur að bjóða
þá menn, sem hér eiga hlut
að máli, velkomna í einu orð-
inu, en blása til andúðar gegn
fyrir lesendur Þjóðviljans,
að Brezhnev hefur gert það
sama.
Á landsfundi Sjálfstæðis-
flokksins, sem lauk í síðustu
viku, kom fram nokkur gagn-
rýni á þingfréttaskrif Morg-
unblaðsins. Gagnrýni þessi
bedndist að því, að blaðið
hefði um of lagt sig fram við
að skýra sem flest sjónarmið
í umræðum á Alþingi; blaðið
hefði ekki verið nógu ein-
hliða í stjórnmálafréttum.
Nú gerist það, að dagblaðið
Þjóðviljinn hefur tekið imdir
með þeim öflum í Sjálfstæð-
isflokknum, sem gagnrýna
Morgunblaðið fyrir frjálsan
fréttaflutning. Þjóðviljinn
heldur því fram, að hér sé
um mjög varhugaverða þró-
un að ræða, sem sé hættuleg
allri frjálsri skoðanamyndun
í þjóðfélaginu.
Þessi mumæli eru einkar
athyglisverð. Þjóðviljinn hef-
ur allra blaða mest ástundað
þrönga og einstrengingslega
blaðamennsku í samræmi
við það, sem gerist í sósíal-
ískum ríkjum. Þjóðfélags-
kerfi sósíalismans byggist á
einni rödd; allt annað er af
hinu illa. Blöðum af þessu
tagi er það vitaskuld mestur
þyrnir í augum, þegar sam-
hliða þeim starfa öflug blöð,
sem reyna að draga fram rök
og gagnrök í hverju máli, en
styðja þó um leið ákveðna
stjórnmálastefnu. Þjóðviljinn
getur ekki horfið frá ein-
stefnu sinni; það væri ein-
faldlega í ósamræmi við
grundvöll þeirrar stjóm-
málastefnu, sem blaðið boð-
ar. En ritstjórar Þjóðviljans
gera sér nú grein fyrir því,
að blað þeirra eflist ekki við
svo búið. Af þeim sökum
kunna þeir það eitt ráð að
snúast gegn þeim blöðum,
sem reyna að efla frjálsa
blaðamennsku í landinu.
Sr. Bernharður Guðmundsson skrifar frá Addis Abeba;
MAMÍTA
FYRSTA morguninn á nýja heknil-
inu stóð hún fyrir utan dyrnar og
rmeð henni vinnustúlka hjá kunn-
irngjafólki okkar, henni til halds og
traiuists. Þegar dyrnar voru opnaðar,
brosti hún næsta biðjandi, muddaði
saman hnúunum sbr. „svona gerum
við, þeigar við þvoum okkar þvott,
sniemma á mánudagsmorgnii!“
Og stuttu síðar var Tiruinesh byrj-
uð að þvo þvottinn O'kkar kl. 8 á
mánudagsmongni, og það ljómaði af
henni gteðin þar sem hún bograði yf-
ir þvottabalanum. Hún var ráðin
miamita!
Atvinnuieysi er miikið í þessu landi
og Tirunesh hafði verið sérleiga
óheppin. Hún hafði unnið hjá þýzk-
um hjónum og þegar þau fóru, gáfu
þau henni meðmælabréf, Um það
leyti gifti hún Sig ag týndi bréfinu í
þvi umsitangi. Og hver viill ráða mam
itu án meðm ælabréfs ? Maðurinn
stökk síðan frá henni og ldtla bam-
imu, sem nú er ársgamalt, en er svo
lítið, að það virðist holminigi yngra.
Og Tirunesh hafði ekkert fyrir siig
að legigja. Hún fékk stundiuim að
koma með vinkonum sinum og vinna
í húsunum í kriimg, þótt þess væri
ekki þörf. En nú er hún ein af þeim
heppnu, hún vinmur 3—4 stundir á
dag hjá ökkur til reynsiu og fær 25
dollara i byrjunarlaun og kvittar fyr-
ir með fingrafari sínu.
Tiirunesh er falteg stúlka og ber sig
vel. Enga ensku kann hún, en svarar
bendiingamáli okkar með lykiílorð-
imu „Eshi“, sem virðist eiga við alilt!
Hún vinnur af stakri alúð og vand-
virkni, en haeg er hún i störfum Oig
viininuhagræðiingu þekkiir hún ekki.
Hún er snyrtiieg upp á sinn máta og
þegar Rannveig gaf henni grænan
léreftskjól kom hún næsta dag ljóm-
andi af hrifningu í kjólnium og hafði
fundið sér höfuðbúnað í sama lit og
jafnvel hálsband.
Annars eru mairgar konumar
ósnyrtilegar mieð föt s'ín, og er okk-
ur sagt, að orðlð „viðgerð" þekkist
ekki í máli þeirra. Fötin eru notuð án
afl'áts þar til þau eru ónýt. Sumar
konurnar hér á stöðinni hafa haft
handavinnukemnslu fyrir mamítur
sínar, en þar gengur á ýmsu, því
þeiim virðist svo ósýnt um áð taka
eftir mistökum, þótt falli niður
lykkja eða saurour á röngunni!
Þær mamátur sem vinna hér á stöð
inni búa fíliestar í þorpinu fyrir neð-
an, Húsin geta ekki einfaldari verið.
Grind er reist úr grönnum viðum
evkalyptustrésins, sem er geysi fljót-
vaxið og vex um alla borigina, svo
að tilsýndar hverfa húsin en borgar-
hverfin virðast skógur. Grimd þessi
þekur 16—20 fermetra og ,á miilii spir-
anna er troðið og klesst graut úr
hálmi, mold og kúamykju, sem harðn
ar fljótt. „Sólbakaðar pönnukökur“
eru verzkmarvara hér á markaðnum.
Síðan kernur hálmþak eða jafnvel
bárujárnsþak. I sliku húsi býr fjöldi
fól'ks, þvi að fjölskyldubönd eru
sterk og náið sambýli. Verst hlýtur
að vera vaitnsleysið, enda mætum við
skara af konum xneð vatnskrukkur
sínar á baki, þegar farið er um þorp-
ið.
Tirunesh hefur lika kennt okkur
sitthvað í verðmaetamati. Hún spurði
auðmjúk, hvort hún mætti eiga krús,
sem átti að fara i ruslið. Alit er henni
einhvers virði, niðursuðudósir, plast-
brúsar og eftir að Rannveig fór að
fylla ílátin vatni virðist gleði hennar
fulikomin.
Það er merkitegt þetta með þarf-
imar og verðmætamatið. Farangur
okkar er ekki kominn að heiman og
við búum í gestahúsii staðariins. Þar
eru lögð tii nauðsyntegustu búsáhöld,
húsgögn og lín — og þetta nægir al-
veg, þótt það sé margfailt minna en
við erum vön. Þetta yrði líklega
þreytandi tii lengdar en það þarf a.m.
k. ekki að taka ákvörðun um hvort
& að nota bláa stel'lið eða það græna!
Hér eru bara 6 rósóttir bollair, og ef
gestir verða fleiri en það í kaffi,
verða þeiir að koma með áhöid með
sér. Henni Tiirunesh myndi duga gter-
krús til þess ama.
Sumar mamítumar hafa verið
fjölda ára hjá sama fólkinu, og
kunna vel til verka. Þær hafa sjálfar
vinnustúlkur, sem hugsa um þeirra
heimili, sem eru oft harla stór, þvi
börnin fæðas't án afláts — já líklega
svo lengi sem faðirinn tollir heima,
en það er algengt, að hann stökkvi
þá og sjáisit ekki framar. Barnsfæð-
ingar ganga auðveldlega fyrir sig og
þær vinma fram á síðasta dag. Um
daginn var ein mamítan á leið i
vinnu, fann þrautir í baki, vék sér inn
i næsta hús ag Lagðist þar á gólf og
fæddii iiiitla hnyðru og var komin til
vinnu eftir fáa daga.
Og börnin mega vart af þeim sjá,
þessum broshýru hjálpsömu stúlk-
um. Hitt er svo annað mál hversu
hollt það er fyrir bömin að venjast
því að hafa þjóna til allra snúninga.
En vinnufólk er í sjálfu sér enginn
munaður. Hér þekkjasit vairla þvotta-
véliar og önnur S’fik tól, og vesitrænar
konur segjast ekki hafa nema V3
venjutegrar starfsorku sinnar i þessu
heita þunna lofti. Þannig að flestar
hafa stúlku til þvotta og ræstingar
og aðra í eldhúsi. Það er timafrekt
að elda mat hér, þvi að suðan kemur
seint upp í þessu þunna lofti, við er-
um í 2500 metra hæð og kjötið hér er
gróft og seiigt óg þarf langa siuðu.
Alt grænmeti verður að teg'gja í
sótt'hrei nsu na rlög og vatn þarf við-
ast hvar að sjóða. Svo það eru mörg
handtökin og manni verður hugsað
heim með ijóðlinum Nordals Grieg:
— „Vatnið hxreina, vatnið hrei.na,
vatn sem lagzt er hjá og þambað —
þetta vatn mér veldur þrá!“
Nýr kraftur í
gömlum heimi
BONN. — Hversdagslíf í Vest-
ur-Evrópu mótast í sívaxandi
mæli af Efnahagsbandalagi Evr
ópu. Alvarleg ásikorun felst í
hverju sikrefi, sem er stigið til
nánari samnxna í efnahagsmál-
txm, þjóðfélagsimálum og stjórn-
málum. Vöxtur samfélags Evr-
ópu nær máklu lenigra en til
samirixina í efnahagsmálum.
Aðiidarríkin hafa ákveðið að
framitíð bandalagsins skuli ekki
aðeims giundvallast á sam-
vinnu í efnahagsmálum, heldur
skuli jafnframt stefrn að þjóð-
félagsiegu bandalagi tii þess að
bæta 1 ífssk'ilyrði þegmanna. Á
fundi æðstu manna í París i
október lýstxxm við þeim vilja
lag í lok áratugarins. Við vilj-
okkar að stofna Evrópubanda-
tryggja það, að saman geti
270 miJflijánir eða fleiri íbúar
Evröpu ililfað betra og öruggara
Ilífi en sem einangruð þjóðríki.
Sajmeigimlegir bagsmunir Evr
ópu s,tía hemnd ekki frá Banda-
ríkjunum. Hagsmunium Evrópu
verður meiri gaumur gefinn til
þessa, en saimeim,ingarþróunin
býðuir einnig tækiifæri tii nýs
andlegs samxxeytis.
Ýmsir ökkar hugsa ekki að-
eitis uim iðnaðarframleiðslu og
meyzlu í hirau stættdkaða Efna-
hagsbandalagi. Vi® emm farnir
að tala um lífsgiíidS. í þessu
felst sú áskorun tii okkar að
afisftýra því að framleiðnd í þágu
siðmenningar tortími siðmenn-
ingu.
En ekki aðeims vegna viður-
kenniragar á þessu heldur frem-
ur vegna nýrrar lýðræðisvit-
undar landa miinna tel ég mig
geta sagt, að Sambandsfiýðveld-
ið Þýzkaland sé orðið „vest-
rærana“, nær því að uppfýlla
hugsjónirnar, sem eru tengdar
hugtökunum „ci!toyen“ og
„borgari". Og það er áhuga-
vert, að þessi vestræna þróun
hefur gerzt á sama tíma og
austurstefnan,. Hér er sam-
band milli irarari og ytri þróun-
ar, og það samband er ekki
flókið vegna þess að hvert
skref, sem hefur verið stigið til
að draga úr spennu og sættast
við nágraranana í austri, hefur
leyst orku úr læSingi txil upp-
byggin.gar Evrópu.
Viðurkenning staðreyindanna,
sem leiddu af síðari heimsstyrj
öldiraná, var sársaukafull, en
herarai fylgdii frelsi.
Við höfum eytt þeirri blekk-
ingu, sem áður ríkti, að hverju
ákreffi, sem við stígum, fylgdi
sá möguleiki að Við reyndum
að semja upp á inýtt hönmung-
arsögu aldarinraar.
Ef til vill höfum við kastað
frá ókfcuir byrðuim „.sérstakira
foriaga" og loksiras orðiS það,
sem við viiljum vera: venjulegt
Evrópuríki, sem slkiílur að
heimurinn er orðimn þreyttur
á því, kynstóð eftir kyraslóð, að
horfast í augu við „Þýzkalarads
málið“. Við höfum losað okkur
við þá blekkiragu, og þaranig
hefur okkur teflöizt að verða
fullgildur samiraingsaðild gagn-
vart austri og vestri. Þar með
er efcki sagt, að við höfum sagt
skilið við það taikmark okkar
að gera þjóð ofckair einhvern
tíma kleift að lifa aftur sam-
ans ef hún vill það. Bn raú hef-
ur þetta verilð sameinað því
stóra verkefrai allra Evrópu-
þjóða að sameina sundraða
álfu clkkr.
Einn megóraþáttur utararíkis-
stefnu okkar er að eyða spenn-
unni í sambúð okfcar við Aust-
ur-Evrópu, ski.pulags(bundin og
þróttmikii uppbygging Evrópu
er annar megimþáttur henraar.
Hvort tveggja felluir undir þá
heifldarstefrau að draga úr
speninu í heiimíinum öilum, sem
Nixon fylgir á grundvelli nýs
valdaj afravægis sttórveldarana.
Kissiniger ben,ti réttilega á það
Eftir
Willy Brandt
nýlega, að þetta eru ekki ein-
aingruð skref heldur samstilit
átak.
Á dögum Korarad Adenauers
var oft sagt, að framfarir í átt
til einingar Evrópu væru að-
eins mögufliegar, þegar alvarleg
hætta steðjaði að. Þarani.g getur
þetta hafa verið í byrjura. En
nú höfum við sararaað, að þessu
er öðru vísi farið. Evrópa
þarfnast þess að dregið verðí
úr spennunmi til þess að veru-
lega geti miðað áfram til eim-
iragar,
Atlaratshafsbandalagið var
eiranig talið dauðadæmt, ef alv-
airlegar hættur ýttu ekki hags-
muraum aðiildarlandarana fram
á veg. Nú vitum við, að banda-
lagið er rraeira en sem svarar
heildarþörf þess í hermálum.
Traust öryggi grundvallast
einnig á því, að jafnvægi í her-
málum sé tryggt. Þetta sést á
naflragitft ráðstefnu þeirrar, sem
raú er á frumstigi í Vínarborg,
viðræður um gagnfcvæman og
jafnan samdrátt herliða.
Þetta snertir lífsraauðisynlega
og sameiginflega hagsmuni
Bandaríkjarana og Vesitur-
Evrópu og jpeir raá til viðfcvæms
máls, það er raærveru banda-
ríslcs herli'ðs í álfunni. Stutt er
liðið síðan Nixon færði sann-
færandi rök að því, að friðar-
steflrau hans yrði ekki þjónað
með þvi að veikja mátt Banda-
ríkjanna í Evrópu. Að mínum
dómi er þetta óhrekjandi, því
að þetta eru eiiraföld og óum-
deiflanleg saranindi. Brottflutn-
iragur Bandaríkjarana mundi
stofna grundvelli viðræðnanna í
hættu.
Nokkru Siíðar vair haft eftir
honum, að hann væri eindregið
mótfallinn einihlSða brottflutn-
ingi ban.darísfka Mðsaflans.
Raiunar er nærvera Bandaríkja-
mnmna í Evrópu eininig fo,r-
serada pólitLsik'rair nærveru
Bandaríkjanna vilð samniimga-
borðið í Vín og Helsitniki. Án
Bandaríkjanraa geta engar
raunhæfar viðræður fari® fram
Willy Bnmdt
um öryggi og samiviiranu Evrópu,
og nú er þessd staðreynd eiranig
viðurkennd í Bandaríkjunium.
í Helsiiraki — og að sumu leyti
eímniig í Vín — hefúr samræmi
í srjóraarmó!ðum samfélags
Evrópu og Bandaríkjanraa stað-
izt mikiflvæga prófiraun. Þetta
er enm ein söraraun þeisis,, að
nánari satraruni landanna í sam
félagi Evrópu felur eklki í sér
hættu gagixwari hiinu stærra
baindalagi ríkjanina beggja
vegna Atlantshafsims heldur
treysttr það í sesisii á grundvelli
nýrrar sjátfsvituradar. Evrópa
er að verða v,axin því hlutverki,
sem meðal airanars merkir for-
vígismienn Bandaríflcjianna eftir
heiimsstyrjöldiina ætfliuðu hennL
Veruledki Evrópu, frjáls
samvinna heranar, er ný
reynsla, ekki aðeírus fyrir
Evrópuimenra helduir Bandaríkj a
menn Uka. En Evrópuþróurainni
er laragt frá þvi að vera lokið.
Enraiþá reynist okkur erfiftt að
tafla ein.um lúmi, því að einhver
sérstök þjóðareinfcenini koma í
veg fyrir að við getum tekið
sameiginlegar ákvarðanir.
En það sararaaðiisf að aðeins
vantar hársbreidd að samheldní
samfélags Evrópu, sem mótað-
ist kringum kj.arna samstöðu
Frakka og Þjóðverja, væri
orðinin að veruteika, þegar sem
stormasamasit va,r í marz og við
áttum í miiklum erfiðleikum
vegna siðustu gjaldeyriskrepp-
unmar. Vegna þessa ástands
verða Baradaríkin að sýna veg-
lyradi og sflcilning og semja við
aðila samfélags Evrópu eins og
einn stóran samhex-ja. í fyrir-
huguðum sammtogaviðræðum
um heimsverzlun og alþjóða-
gj aldeyris-mál þarf að koma til
hugrekki tjft þess að hefjast
handa á gruradvelli þess veru-
leika, sem framitíði-n ber í
skauti. Bandarikin treysita því,
að komið verði af sarangirnd tii
móts við óskir þeirra. Þetta á
auðvitað jafnt við á htam veg-
inn.
Okkur ætti ekki að reynast
örðugt ,að sýna þetta hugrekki,
því að veruleiktain nú í dag er
uppörvandi. Eflraahagbsanda-
lagið hefur örvað verzlun yfir
AtLantsála, en ekki sett stein í
göt,u heranar, gagrastætf því sem
sagan segir. Útflutntagur
Bamdarikjanma hefur aukizt
meir-a en til nokkurs annars
heiim&hliuta. Meira að segja út-
fiutnin.gur landbúnaðai'afurða
hefur aukizt meira, eins og töl-
ur sarana, en oft er haldið fram
— svo ek'ki sé minnzit á fjár-
festiragar Bandaríkjamarana og
hagnaðinn, sem þær gefa af
sér.
Einaragrun verður hvorugum
tiil góðs, hvaða múrum seim yrði
beiitt. Spurningita hvort Banda-
ríkin verða samherji eða keppi-
raauitur Evrópu er röng að mínu
maiti. Við vlijum vera samherj-
ar. En við eigum eklki annars
úrikosti en að vera keppinautar
um leið vegnia leikreglna mark-
aðshagfræðiranar og frjálsrar
samkeppnd. Samkepprai eykur
viðsflcipti eins og kaupmenn
vita. Óframfærni á hér ekki
heima.
Sarraféiag Evrópu ér þess líka
áskynja, að mátturtan er það
öðlast vegna samruna síns
krefat etanig þesis, að það taki
á sig ábyrgð og taki þátt í
ábyrgðarhliutverkum með öðr-
um — ekki eirauragis með því
að leggja fram sinn skerf til
allisherjarviðleiitni til þess að
draga úr speranu í heiminum,
ekki aðeins með því að varð-
veita öryggi sJtt, heldur eiranig
með því að rækja skyldur sdn-
ar við fátækar þjóðiir Þriðja
heimsiras. Við verðum að gefa
því alvarlegan gaum, hvernig
þetta saimistarf Bandarikjanna
og sameiraaðrar Evrópu — og
annarra iðnaðarríkja afcki síð-
ur — getur komizt á laggirnar.
Ekki alíls fyrir löragu heyiðum
við mikiilvægar tillögur frá
Hvíta húsirau um þetta efni.
Ég vil ekki fara út í þetta nán-
ar af skiijanlegum ástæðum.
(Ath.: Gretain var samdn áður
en Brandt ræddi við Nixan for-
seta).
Ný sjálfmeðvifund Evrópu,
sem ég tala um, á rætur í þeim
vilja a-ð inna af hendi það verk-
efni, sem henrai hefur ekki tek-
izt að teysa í langan aldur
vegna þess að álfan hefur verið
í viðjum þjóðernishyggju, órétt-
lætis, sem hún hefur verið
reiðubúin að láta viðgangast,
og hroka vegraa háþróaðrar sið-
mienintagar sinna. Með öðrum
orðum, Evrópa vil'l verða for-
dæraii þesis, að skynsemi ráði
meiira en framJeiðsla, réttlæti
meira en eiiginigirrai valdsiras og
mannúð meira en sjxíMegur
akortur á umburðarlyndi. Alflar
framfarir, sem við töflcum á
þessum sviðum verða einnig
samherjum okkar um alflan
heiim að gagni — uinfram afl.lt
vinram okkar í Bandanikjunum.
(Stytt).
Bridge:
Heimsmeistara-
keppnin hefst í dag...
Sao Paulo Heimsmeistara-
mótið í bridge hefst 'i dag í Gu-
aruja í Brasilíu og mun barátt-
an trúlega verða á miEi Banda-
ríkjanna og Italiu.
Auk landsliiðs'sveitar senda
Bandaríkin sveitina „American
Aces“ frá New Orleans, sem sigr
aði í heimsmeistarakeppninni
1971 en tapaði í fyrra fyrir
„Bláu sveitinni“ frá ítaliu. Nú
mætir Bláa sveitin aftur tii leiks
og enn á ný verður baráttan
um heimsmeistaratignina milli
hennar og „American Aces“.
Heimsmeistarakeppnin fer
fram á hverju ári, en Olympíu-
keppnin fjórða hvert ár.
mmmmmm mmmmmmm mmmmmmm wmmmmmmmm
Islands-
mótið
Um helgina fór fram undanúr
slitakeppnin I íslandsmótmu,
sveitakeppninni. Spiláð var
bæði á laugiardag og sunnudag.
Þessar sveitir komust i úrslita
keppnina:
Sveit:
C’a M. Andreassonar Kópavogi
Páls Hjaltasonar Kópavogi
Hjalta Elíassonar Reykjavxk
Arnar Arnþörssonar Reykjavik
Óla Más Guðmundssoraar Rvik
Kristmanns Guðmiundssoraar
Selfossi.
Þau úrslit, sem mesta athygli
vöktu voru að sveit Óla Más sló
Brasilía og Indónesia taka
einnig þátt í mótinu. Ástraldu
var boöio til keppninraar en
sendir enga sveit að þessu sinni.
Fyrstu leikirnir hefjast dag,
þriðjudag, og mætast þá Indó-
nesía og Brasilía og Bláa sveit-
in og Ásarnir. Síðustu teikiirxir
á mótinu fara fram 24. og 25.
mai.
Mótsstia'ðurxinn, Guaruja er
eyja og vinsæll ferðmannastað-
ur við ströndina, um 75 km frá
Sao Paulo, stærstu borg Brasi-
líu. Heimsmeistarakeppnin hef-
ur aldrei áður farið fram í Brasi
l'íu.
út nýbakaða Reykjavikurmeist-
ara og sveit Óla Andreassonar
sló út sveit Ingimundar Árna-
sonar, en í sveit Ingimundar
eru 4 fyrxrverandi landsliðs-
menn.
1 fyrra spiluðu þessar sveitir
til úrslita:
Sveit
Hjalta Elíassonar, Bridgeféiagi
Reykjavikur,
Jakobs Mölter, Bridgefélagi
Reykjavíkur
Arnar Arnþórssoraar,
Bridgefélagi R.eykjavikur
Jóras Arasonar, Bridgefélagi
Reykjavlkur
Stefáns J. Guðjohnsen,
Bridgefélagi Reykjavikur
Sævars Magnússocnar,
Bridgefélagi Hafnarfjarðar.
Úrslitakeppnin mun svo fara
fram 31. max — 3. júní n.k.