Morgunblaðið - 29.05.1973, Síða 15

MORGUNBflLAÐIÐ, ÞPöÐJUDAGUR 29. MAÍ 1973
15

Átök Ægis og Éverton
- Morgunblaðsmenn ræða við skipverja Everton
meiira að framan, hefur sjórinn
byrjað að flæða inn um fleiiri
göt ofar á stefninu.
Eftir að hafa skoðað verksum-
merkin á togaranum, leggjum
við tril'lunni upp að síðu togar-
ans og spyrjum sjóiiðsforingjann
hvað hann kunni að segja okkur
af viðureign varðskipsins og tog-
arans. „Varðskipið kom einfald-
lega að togananum og ætlaði að
taka hann,“ svarar sjóliðsforing-
inn. „Skipstjórinn neitaði að
stöðva og þá hóf varðs'kipið skot
hrið á hann. Togarinn sigldi á-
fnam þar til enstkir togarar komu
til móts við hann og þá hætti
varðskipið eftirförinni."
Við viljum fá nánari upplýs-
ingar um atburðarásina en hann
segist ekki geta sagt okkur
meira á þessu stigi, En skip-
blá prjónahúfa prýðir höfuðið.
Hann hefur ekki rakað sig upp
á síðkastið — kinnar og haka
eru alþakin gráum skeggbrodd-
um.
Við komumst að því að þetta
er bátsmaður Everton, Wally
Hall af nafmi, 54 ára Grimsbybúi.
„Ég átti afmæli í gær,“ segir
hann. — „Some birthday," bætir
hann við eftiir stutta þögn, glott
ir og bendir í átt að kúlnagötun-
um.
Við segjum honum að okkur
skiljist á Landhelgisgæzlunni að
Everton hafi verið að veiðum
einn síns liðs og fjarri öðrum
togurum, þeigar Ægir kom að
honum og spyrjum hann hvern-
ig stándi á því. Hann ieiðir hjá
sér að svara spurningunni: „Við
vorum að taka upp þegar hvelv . .
varðskipið kom og byrjaði að
begar við héldum heim á leið var Nimrod-þota brezka fiug-
hersins komin og hringsólaði yfir skipunum tveimur, States-
man er til vinstri.
stjórinn? Væri hægt að fá skip-
stjórann til að tala við okkur?
Ungur maður hverfur upp í brú
em kemur að vörmu spori með
þau svör að við getum farið til
fjandans.
Þetta ætlar að ganga erfið-
lega. Tveir froskmenn standa við
Mið sjóliðsforingjans og við
reynum að taka þá tali. Þeir
jánka því þegar við spyrjum
hvort viðgerðin sé vel á veg kom
din. Þeir reynast vera af States-
man „og ýmsum öðrum skip-
um", eins og þeir orða það. Þeir
telja að það gangi nokkuð vel
að dæla úr togaranum, og það
geti „kannski siglt eftir nokkrar
klukkusitundir". Þannig eru flest
svörin, loðin og óljós og þegar
maður hyggst spyrja þá nánar
út í eifthvað — glotta þeir aðeins
og hrista höfuðið.
Vdð ákveðum að gera lokatil-
naunina og beinum málii okkar
aC skipverjum Everton —, þeir
standa þarna við borðstokkimm
tveir eða þrír. Sá þeirra, sem
verður fyrir svörum, er miðaldra
maður, andlát hans er markað af
sjávarseltu og mikiilli úitiveru, og
skjóta. Það eru bara sex dagar
síðan við komuirn og við vorum
eiginlega ekkert byrjaðir að
fiska.“
— Reyndi varðskipið ekki að
setja menn um borð í togarann?
er spu-rt.
„Auðvitað ætluðu þeir að taka
ok'feur. En við siigldum áfiriam
með u. þ. b. 1114 sjómílna
hraða aMan tlímann og það er
ekki nokkur leið fyrir varðskips
menn að komast um borð meðam
við erum á Slíkum hraða," svar-
ar bátsmaðurinn.
— Meiddisf emginn hjá ykfeur?
„Nei," svarar hann enn, „sfeip-
herrann og skipstjórinn voru eitt
hvað búnir að tala sig saman,
og mannsfeapurinn var eiginlega
all'ur kominm aftur á Skipið, en
skotið var á það hér að framan."
Þegar við spýrjum hann hvað
hanin hafi um skofhríð Ægis á
togaranin að segja hreytir hamn
út úr sór tveimur orðum, sem
ekki er verf að hafa eftir vel-
sæmisins vegna.
Hann veit efeki frekar en aðrir
hvað tekur við þegar bráðabirgða
viðgerðinni er lokið en telur Mk-
Statesman og Everton voru um 17 sjómílur norður af Grímsey, meðan unnið var að viðgerð
togarans.
legast að þeir muni sigla heirn
'þegar búið sé að þétta götin.
„Það er ekkert að vélimni svo að
við getum siglt heim fyrir eigin
véiarafli."
En æfiar Wally Hall aftur á
íslandsmið þegar fullnaðar við-
gerð væri lokið heima — og þá
aiftur á veiðar fyrir innan 50 míl
urrnar? Hann ypptir öxlum og
horfir út i bláinn: „Auðvitað. Ég
er búinm að vera héma í nærri
40 ár, hérna er allt mitt líf.“
— En hver virnnur þorskastrið
ið? spyrjum við.
„The laist man win,“ svamr
hann umhugsunarlauist. „Sá vinn
ur sem sdðastur verður uppistamd
andi."
Þegar ljóst er að við murnum
eklki fá meira togað upp úr þeirn
Evertonmönnum, höddum við yf-
ir tiH Statesman. „Við getum
kanmski snlkt okkur kaffii þar,“
segir enski blaðamaðurinn
kampakátur. En brezk gestrismi
bregzt í þetta sinn. Einn maður
er þar á dekki og þegar við renn
um upp að hlið dráttarbátsins
og berum upp erindið, svarar
hann því ti'l að skipstjórinn sé
sofandi og fyrsti stýrimaðurinm
tali ekki við neinn né heimili að
við fáum að koma um borð.
Það er því ekki um annað að
rasða en halda heim til Grímseyj
ar. Þegar við erum komnir miðja
vegu milli skipanna og eyjarinn-
ar, sjáum við skymdidega flugvél
úti við sjóndeildarhringinn i
vestri. Þegar hún kemur nær
sjáum við að þarna fer Nimirod-
þota brezka flughersins, sem
flogið hefur umhvertfis landið
allt frá þvii að flotaíhiutun Breta
hófst hér við lamd. Hún hrinig-
sóiar lengi yfir skipuinium tveim-
ur, en flýgur siðan stóran hring
og kemur rétt yfir okkur, senni-
lega til að athuga hverjir þar
iari. Að þvi búnu hverfur hún í
vestur átt — í ieit að Ægi að öl)
um llíkindum.
Brezki blaðamaðurimm fékk
ekki kaffið sitt fynr en til Gríms
eyjar kom, og eiginfeona Óla Óla
sonar í Sveinatúni bar það á
borð fyrir okkur sjóðandi heitt.
Og þar sem við sátum í herbergi
13 ára sonar þeirra, veittum við
því athygli að þar á vegg hékfe
félagsfáni brezka knattepyrniu-
liðsins Everton, sem fótboltatog-
arinn, sem við höfðum heimsótt
í norðri, dregur einmitt nafn sitt
af. Þetta* fannst Englendingnum
einkennileg tilviljun og kannski
dæmigerð fyrir samskipti þjóð-
amma: í knattspymu eiga Bretar
ótölulegam fjölda aðdáenda á Is-
landi, en engan í landhelgiisdeil-
uinni. — Björn Vignir.
Á myndinni má sjá hvar kúlurnar hafa farið í stefni togarans (vinstra megin á myndinni áð
sjá) og á nokkruni stöðum hefur verið fyllt upp i þau með tréfleygum. Eins má greina hvar
tvær kúlurnar hafa farið út í gegnum stefnissíðuna bakborðsmegin.