Morgunblaðið - 17.07.1973, Qupperneq 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞPaÐJUDAGUR 17. JÚLl 1973
23
Magnús Sigurðsson
rafvirki — Kveðjuorð
Fædtlur 19. júlí 1941
DtiLtm 1«. jiilí 1973.
Magnús S'ígurðsson er lifandi,
þótt hann sé dá'inn. Hann lézt
árla morg-uns hirnn 10. júlí síðast
liðiinn. Er ekki mótsögn í þess-
um setaningum? Ilvernig getur
dauður maður verið lifandi?
Hvennig? — Spyr sá, sem ekki
veit. — Hverju á að svara? Svar
þarf ekki sá, sem veit. Og
kannski getur hann ekki svarað.
Hann bara veit — og það er nóg.
Koman hans sat við sjúkrabeð
hans þegar hanin skildi við. —
Hún veit.
Ég, sem þetta skrifa, kom þar
að áður en háilf stund var Mðin.
Ég sá iíkamann liggja þar -—
friður og ró var I svip hans, —
en sjálfur var hann þar ekki leng
ur.
Lika óg veit að hann er lifandi.
Likaminin er dáinn. Það er
víst. — En ást hans, kærleikur-
inn vináttan, góðvildin, um-
hyggjusemi hans — allar hans
andlegu sálargáfur — þær eru
aliar enn i fullu gildi — það vit-
um við oig finnum. Það allt er enn
raunverulegt — það er ekki dá-
ið. — Andvana líkaminm er einsk
iis megnugur lengur í að miðla
þeim andlegu gæðum, sem
bjuggu í göfugri sál hans og
heiðríkum huga. Samt finnum
við enn glöiggt að kærleikur
hans, vinátta og góvild er liíandi
veruieiki meðal okkar.
Við eiskuðum hann að visu
ailan — líkama og sál — ög hefð
um helzt af öllu viljað hafa hann
hjá okkur þannig, enn um langa
hríð. — En því fengum við ekki
ráðið. Líkaminn var frá okkur
tekinn — og víst er það ekki sárs
aukalaust —. En hi-tt, sem ekki
dó og getur ekki dáið — eigum
við enn, og það verður aldrei frá
okkur tekið — svo er Guði fyrir
þakkandi.
Og Guði er líka þakkað. Þótt
sorg og söknuður búi við hjarta-
rætur og tár hrynja af auga, er
þakkað af heilum huga og öllu
hjarta. Hverniig? — Hvernig er
hægt að þakka það, sem veldur
þjáningu og sorg?
Spyr sá, sem ekki veit.
Við sem þekktum hann og
þótti vænt um hanm — vitum
það, og við svörum: Hvernig er
anmað hægt en að þakka fyrir
svo ágætan mann. — Það var
miki’l blessun að fá að kynnast
honum og njóta mannkosta
hans. Návist hans, þrungin vel-
vild, góðviija og mamnást hafði
bætandi áhrif á umhverfið. Það
varð öllum til góðs á eimhvern
hátt að komast í snertingu við
mannbætandi persónutöfra hans.
Fyrir það getum við ekki ann-
að en þakkað og margt fleira. Og
þó að við gerum það með grát-
staf í kverkum og harm í hjarta
— mun bæð: heyra og skilja sá,
sem við viljum þakka.
x
Magnús Sigurðsson fæddist i
Tjaldanesi í Saurbæ i Dalasýslu
19. júlí árið 1941, elzti sonur Sig-
urðar Lárussonar, rafvirkjameist
ara í Tjaldanesi og konu hams
Ásth idar Magnúsdóttur, miíkilla
sæmdarhjóna, sem trega mjög
ágætan son.
Magnús hóf rafvirkjanám hjá
föður sánum vestur í Dalasýslu
en iauk þvi hjá rafvélaviirkja-
me'istara i Reykjavík, sem sagði
mér nýliega að betri nemanda en
Magnús hafi hann aldrei haft
hvorki fyrr né síðar. Sveinsprófi
í rafvélavirkj un lauk hann árið
1966 og meistarabréf fékk hann
árið 1970.
Hann fékk sfrax orð á sig fyr-
iir vandvirkni og var eftirsóttur
til starfa. Hann var mjög vel að
sér í iðngrein simni og þótti mönn
um sem leysast mundu vandræði
í hans höndum.
Hann réðst til starfa hjá Raf-
magnsveitum rikisins og var
seinustu árin verkstjóri yfir
flokki manna, sem fór um landið
og lagði raflínur og gerði við
skemmdir þegar veðuroísi og
snjóþyngsli brutu staura og sli'tu
lín’ur. Þetta var oft erfið vinma
og reyndi á þrek og karlmenmsku
og svo áhættusöm var hún að
ekki tókst honum að fá keypta
liftryggingu þrátt fyrir itrekaðar
tiliraiunir.
Hann hafði vinsældir af vinnu-
félögum sínum. Hann var ljúf-
mamnlegur við undirmenn sina
og maut vaxandi álits og trausts
þeirra, sem yfir hann voru setf-
iir, enda samvizkusamur, dugleg-
ur og ósérhlífinn. — Má nokkuð
marka hreysti hans og karl-
mennsku af því t. d. að sl. vetur
vann hairnn sárþjáður sitt erfiða
og áhættusama starf alla daga
hvennig sem viðraði þótt hann
gæti oft ekki notið svefnhvildar
vegna kvalakasta sem altóku
hanin svo að hann hafði ekki við
þol. Þó kvartaði hann ekki, enda
vissu fáir um — utan konan
hans, sem þá var með honum og
sagði mér frá. Hann kunni sér
ekki hóf í dugnaði og ósérhlífnd,
svo mikil var skyldurækni hans.
Samt var hann hófsamur á eigin
m'unað og reglusarmur í háttum.
Hann var giaðlyndur að eðlis-
fari, gáfaður og velviljaður og
einstakt ljúfmenni.
Hann var öllum góður, og vin
semd hans, hógværð og meðfædd
prúðmenmska löðuðu að honum
fól'k af öl'lum gerðum. — Hann
átti rmarga trygga vini, — fór
aldrei í manngreinarálit — var
mjög eiiginlegt að horfa framhjá
göllum annarra og ávirðiingum.
Þeir, sem voru minni máttar
fundu till sín í náviist hans — svo
mikil var samkennd hans og hátt
vísi. Annars var hann hlédrægur
og óhlutdeilinn um annarra hag,
en væri hann kvaddur, gat hann,
þegar því var að skipta umigeng-
izt með fúllri sæmd jafnt lær-
dómsmenn og höfðingja sem kot
unga og ólánsmenn. Ekki flokk-
aði hann þó sjálfur fólk þannig.
Hann ieitaði að manneskjunni i
hverjum einstaklingi og mat
hvern mann á mælikvarða eigin
góðviljuðu dómgreindar siinnar,
sem brást honum ekki.
Langa og erfiða sjúkdómslegu
og þjáningarfulla baráttu við
ólæknandi sjúkdóm bar hann
með sama drengskap, karl-
mennsku og æðruleysi sem ein-
kenndu allt líf hans. öil hugsun
hans snerist um velferð ástvina
hans en ekki um eig'n þjáningu.
x
Magnús kvæntist Vilhelmínu
Þór frá Reykhólum hinn 19. sept
ember árið 1964.
Hjónaband þeirra var einstaik-
lega gott þótt ólík væru þau í
skaphöfn. Geðprýði hans og still-
ing var slik að hann lét ekki
koma sér úr jafnvægi og honum
var lagið að gera gott úr öllu
og snúa á bezta veg. Um gagn-
kvæma ást þeirra efaðist enginn,
sem tii þekkti, hún var einlæg
og afdráttarlaus allan tímann.
Hún brann jafnheitt i brjóstum
þeirra seinasta daginn þegar hún
sat við rúmstokkinn hans og hélt
i höndina á honum unz yfir lauk
— og fyrir niu árum þegar þau
hétu hvort öðru ævitryggðum og
leiddust hönd í hönd fram kiirkju
gólfið á Reykhólum eftir vigsl-
una, gagntekin hamingju og ást-
arsælu, ljómandi af lífsþrótti og
æskugleði.
Þau eignuðust þrjú böm: Ást-
hildi, 7 ára, Guðrúnu 4 ára og
Þórarin Þór hálfs anrnars árs.
Það leynd'i sér aldrei hve heitt
Magnús unni konu s'nni og börn
um. Þau voru honum eiitt og allt.
Ást hans var óeigingjöm, trygg
og fórnfús. Lífsnautn hans var
að vinna að velferð þeirra og
hamiingju. Fyrir sjálfan sig var
hann svo nægjusamur að mér
fannst oft með ólíkindum, en
ekkert fannst honum ofgert, sem
orðið gat þe'm til gagns og gleði.
Ég mat Magnús mjög mikils
og dáðist að mannkostum hans.
Góðmemnska hans og geðprýði
var aðdáunareíni. Mér þótti þvd
meira til hans koma sem ég
þekkti hann lemgur og kynntist
honurh betur. Ég varð betri mað-
ur í návist hans og tel mér sæmd
arauka af að hafa eignazt traust
hans og vináttu. — Fyrir það og
ótal margt annað er ég honum
ákaflega þakklátur — þó liklega
mest fyrir þá hamingju, sem
hanin gaf dóttur minmi í níu ára
hjúskap þeirra — og fyrir þann
lærdóm, sem hann kenndi mér
með æðruleysi og hetjuskap í
voðalegu dauðastriði, því að þótt
svo kumrni flestum að sýnast sem
hanin hafi tapað því stríði — þá
er hann i mínum augum sá sem
sigraði með sæmd. — Hann
hræddiist ekki dauðann — fjarri
því. — Hugur hans snerist allt
til hinztu stundar um þá, sem
hann elskaði, — um konuna sína
og bömin þeirra.
Honum mun ég aldrei gleyma
og minningu hans mun ég alltaf
geyma sem dýrmætan fjársjóð,
sem enginn getur frá mér tekið.
Margir ungir menn standa hon
um sjálfsagt jafnfætis að þeirn
mannkostum, sem einkenndu
hann og gerðu hann ágætan, en
engan þekki ég honum fremri í
því, sem ég tel mest um vert í
fari manns.
Af kynnum okkar finn ég nú,
er við skiljum að sinni, að ég er
sá, sem mest hefi grætt.
Ég v:l svo ljúka þessum orð-
um með því að lýsa einlœgu þakk
læti mínu til allra þeirra mörgu,
sem reyndust sannir vimir þeirra
Magga og Minnu þessa seinustu
mánuð’. Ég veit hve mikið það
hjálpaði þeim að finna fúsleika
svo ótalmargra til að gera ailt,
sem i þeirra valdi stóð til að
leggja þeim lið og létta þeim
þennan erfiða þrautatíma. Eink-
um vil ég þakka af öllu minu
hjarta starfsfóikiinu á Borgar-
spítalanum, sem lagði sig í fram
króka við að vera þeim góð og
gera þe:m allt til þægðar. — Ég
þekki ekki nöfn þeirra allra en
um góðvild þeirra, sem Vilhelm-
ína hefur sagt mér margt frá,
get ég ekki hugsað án þess að
vikna. Ég á ekki annað til end-
urgjalds en bæn mina til Guðs
um að blessa ykkur öll og launa
góðvilja ykkar og góðverk. Hann
veit hver þið eruð.
Guð minn gefðu þinn frið
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu hér lið,
ljós þitt kveiktu þeim hjá.
x
Magnús Sigurðsson verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju
í dag, 17. júli. Drottinn gaf og
drottinn tók. Lofað veri hans
heilaga nafn.
Þórarinn Þór.
10. þ. m. lézt í Borgarspítal-
anum Magnús Sigurðsson raf-
virki tæplega 32 ára að aldri.
Hann var fæddur 19. júlí 1941
að Tjaldanesi í Saurbæjarhreppi
í Dölum vestur, sonur heiðurs-
hjónanna Ásthildar Magnúsdótt-
ur Árnasonar í Tjaldanesi og Sig-
urðar Lárussonar rafvirkja.
Magniús heitinn ilærði ungur
raLfvirkjun og Stundaði þá iðn
til dauðadags, lengst af hjá Raf-
veitum rikisins, og þótti ávallt
dugnaðar- og sómamaður i hví-
vetna.
Árið 1964 kvæmtist hann eftir-
lifandi konu sinni ViHhelminiu
Þór, dóttur séra Þórarins Þór
prests að Reykhólum og síðar á
Patreksfirði, hinni ágætustu
konu, sam bjó manni síinum
svo fagurt og friðsælt heiimili,
að orð var á gert, og eignuðust
þau 2> indæll börn, sem voru
augasteinar foreldra sinna, afa-
og ömmubörn,
Frá ættfræðilegu sjónarmiði
var Magnús heitinn kominn af
hinum beztu ættum, eða hinni
kunnu Ormsætt, sem fjölimenn
er um vestanvert landið og um
land allt, blönduð ættum hinna
gömliu Hergiliseyinga og Djúp-
dæla, því Kristín langamma
hans Magnúsdóttir hreppstjóra
í Tjalidanesi va.r þrefmenningur
við Björn Jónsson ritstjóra og
ráðherra frá Djúpadail. Þá er og
stutt að rekja ætt Magnúsar til
Lunda og Einarsætta L Borgar-
firði, til ætta hinna gömlu bisk-
upa, herra Odds Einarssonar og
herra Guðbrands Þorlákssonar,
var hann 12. í röðinni frá þeim.
Þá er og auðvelt að rekja ætt
hans til hinna görrilu S'karðverja
og mætti svo lemgi te’.ja.
Sannlieikurinn er sá, að oft
þarf meira ti'l en góðar æt'tir,
tiil þess að verða dugandi þjóð-
félagsþegn, en þegar slíikt fer
sarnan, sem glöggt kom í ljós
á stuttri ævi Magnúsar heitins,
að samfara góðum ættum var
hann dugnaðar- og heiðursmað-
ur í hvívetma, sem efcki mátti
vamim sitt vita, elsikulegur heim-
ilisfaðir og eiginmaður, enda
naut hann samvinnu hinnar
góðu konu sinnar, tiil þess að
gera heimilið fagurt fyrirmynd-
arheimili, sem yndislegt var að
heimsækja. Það er þvi sárt til
þess að vita, að svo efnilegur,
vel gefinn dáðadrengur, svo
umgur að árum, skuli nú vera
horfinn yfir landamærin, sem
aðskilja lif og dauða, og um leið
voni” og Mfsihamingju ungrar
fjölskyldu í rúst lagðar. Sár er
er því söknuður fjölskyldunmar,
konu hans, foreldra, bama, og
systkina hans, tengdaforeldra og
annarra vandamann, og eins og
hið gam'la alþýðusikáld Bólu-
Hjálmar segir í einu kvæði sinu:
Sýnist mér fyrir handan haf
hátignar skær og fagur
brotnuðum sorgaröldum af
upp rennur vonardagur.
Vonardagur fjölskýldunnar um
síðari samfundi og sameim-
ingu handan hafsins, sem skáld-
ið minnist á í kvæði símu.
Ég, sem þessar fáu l’ínur rita,
kveð nú frænda minn með sökn-
uð í hjarta og þakka homum
ásamt fjölskyldu minni vináttu
hans og góðvilja okkur tiil handa
um leið og ég bið homum bless-
unar Guðs.
Dýpstu samúð votta ég konu
hans, börnum, sysffc’mum, for-
eldrum, tengdaforeldrum og
gömlum afa hans, við útför
frænda míns Magnúsar, sem
fram fer þriðjudaginn 17. þ. m.
kl. 13.30.
Árni Ketilbjai-nar.
Enginn getur fylgt þér
á göngu þinni
upp himinbogann
að hliðum ljóssins.
Þegar heknurinn hverfur þér
eins og grein, sem fellur af
sjálfu sér
og tíminm og forlög'n ríkja ekki
lengur yfir þér,
þegar þú stendur í skugga
eilífðarinnar
og hlustar á söng hinna djúpu
vatna
sem eiga sér engar strendur.
Enginn getur fylgt þér,
þegar þú á göngu þinni upp
himinbogann,
hlustar á sönginn, sem kallar á
sál þína að hliðum ljóssins.
H'inn 10. júlí andaðiist á Bcfc g-
arspútalanum Magnús Sigurðs-
son, mfvéiavirki eftir langa og
erfiða sjúkdómslegu.
Magnús fæddist 19. júlí 1941
að Tjáldanesi í Saurbæ í Dala-
sýslu. Foreldrar hans eru hjón-
in Ásthildur Magnúsdóttir og
Sigurður Lárusson, rafvirkja-
meistari. Magnús var kominm af
kjarnafólki við Breiðafjörð og
átti sjálfur í rikum mæli marga
beztu kosti ættar sinnar. Hann
var maður vel viti borirnn og góð
gjarn. Hann var hógvær í fasi og
tnaustur maður. Hann var vel
látinm af öllum sem honum kynnt
ust og aldrei held ég að nokkur
maður hafi borið tii hans kala.
Þægilegt skopskyn, alúðlegt við-
mót og einstök hjálpsemi gerði
hanm vinsælan hvar sem hanm
fór og alltaf var hann reiðubú-
iimn að leysa deillur manna á frið
saman hátt.
Árið 1964 kvæntist Magnús eft
irlifandi konu sinni Vilhelmínu
Þór, dóttur Ingibjargar og séra
Þórarins Þór, prófasts á Ratreks
fiirði.
Þau hjónin eiignuðust þrjú
börn, Ásthildi, Guðrúnu og Þór-
ariin Þór, sem öll eru á umga
aldri. Maggi og Minna, eins og
þau voru jafnan kölluð af vinum
þeirra voru óvenju samrýnd og
samhemt hjón. Á heimili þeirra
var ávailt ánægjulegt að korna.
Hlý gestrisni þeirra og glaðvært
viðmót yljaði manni um hjarta-
rætur og öllum leið vel í návist
þeirra.
Fundum okkar Magnúsar bar
saman fyrir tólf árum, og þá
þegar tókst með okkur vinátta,
sem aldrei hefur borið skugga á
síðan. Oft var glatt á hjalla og
margra góðra stunda að minm-
ast.
Magnús Sigurðsson var raf-
vélavirki að mennt og vann hjá
Rafmagnsveiitum rikisins. Hamm
var mjög fær í starfi sínu, hinn
bezti verkmaður og vinsæll af
vinnufélögum sínum. Him síðari
árim var hann verkstjóri hjá Raf
magnsve'tunum, ferðaðist um
landið með flokki sinum og lagði
nýjar línur um sveitir landsins,
sem fluttu ljós og yl inn á mörg
heimili.
Tvö síðustu ár:n var Magnús
oftast á spítala, en ekki get ég
hugsað mér æðru’lausari mann.
Læknarnir höfðu sagt honum
sannleikann um ástand hans, en
hetjulund hans var óbugamdi.
Aliltaf var Magnús hress í við-
móti og léttur í tali.
Og nú ert þú horfinn góði vin-
ur og frændi. Við hjónin sem
vorum nágrannar ykkar Minmu
og hittum ykkur svo að segja
daglega höfum nú misst í þér
okkar bezta vin. Við erum óend-
anlega þakklát fyrir að hafa átt
þig og þína góðu konu að vin-
um og við ykkur eru bundnar
okkar dýrmætustu minningar.
Við biðjum Guð að blessa konu
þina og fjölskyldu og veita þeim
styrk í sorginnii.
Magnús minn, kæri frændi og
vinur. Þú færðir mörgum ljós og
yl á lífsleiðinni, þótt hún væri
alltof stutt. Nú b'ðjum við vinir
þínir þess, að sá sem ljósið skóp
í árdaga leiði þig í þinni nýju
tilveru.
Far þú i friði
fr'ður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyir allt og allt.
Sigurður Bjarnason.
Magnús Sigurðsson rafvirki .er
látitttt. Hann hefur lokið störf-
um sínum hér, og hvað við tekur
verður hver og einn að geta til.
Að búa v'ð sjúklei'ka í mörg ár
án nokkurrar vissu um hvað að
er, getur slitið manni meir en
að horfast i augu við sjálfan dauð
anm. Þegar loks úrskurðurinn
kom — þetta óttalega krabba-
meitt - létti Magga. Nú þekkti
hann óvi.ninn og gat barizt. Ekki
vegna sin, heldur konu s...mar og
barnanna þeirra þirggja. Fyrsta
hugsun hans var, hvern'g Minnu
yrði við, og hvemig hann gæti
létt henni byrðria. Hvar stæði
hún og börn'n, þegar hann færi?
Um v'ðhorf hans til dauðans er
Framhald á bls. 25.