Morgunblaðið - 28.06.1974, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. JÚNl 1974
29
Friðfinnur Sigurðs-
son - Kveðjuorð
um ætt hennar og uppruna. Sagð-
ist hún vera fædd á Sauðárkróki
8. marz 1936, væru foreldrar
hennar hjónin Þorbjörg Bjarna-
dóttir og Björn Jóhannesson
bóndi á Fjósum í Svartárdal. Var
faðir hennar ættaður úr Skaga-
firði, en móðirin dóttir Ríkeyjar
og Bjarna, er lengi bjuggu í
Kálfárdal fremri. — Kannaðist ég
við ættmenn hennar og vissi, að
allt var það skýrleiks- og myndar-
fólk, er að henni stóð. — Þá gat
hún þess, að veturinn áður hefði
hún verið nemandi hjá Halldóru
okkar Bjarnadóttur á Tóvinnu-
skólanum að Svalbarði, en nú
langaði hana til að læra meira. —
Má segja, að vináttu okkar megi
rekja til þessa fyrsta fundar.
Vegna viðgerða, sem fóru fram á
skólahúsinu á Blönduósi þetta ár
var ekki hægt að byrja kennslu
fyrr en eftir áramót. Þá kom hóp-
ur elskulegra námsmeyja til
skólans og var Hrefna ein þeirra.
Fljótt bar á því, að hún hafði
góðar námsgáfur auk þess sem
það kom í ljós, að eðlisgáfur henn-
ar voru fjölþættar, að ég nú ekki
tali um góðvildina, sem var
auðsæ. Hún hafði yndi af ljóðum
og lögum, kunni ógrynni af kvæð-
um og lausavísum, sem hún hafði
á reiðum höndum og vel gat hún
gert vísu ef svo bar undir. Hrefna
varð brátt mjög vinsæl meðal
kennara og nemenda, var það
eðlilegt, þvf að áberandi voru í
fari hennar hjálpsemi og hlýja.
Hún vildi alla gleðja og bæta úr
hverri misfellu. Ánægjulegur vet-
ur leið, unnið var af kappi f skól-
anum og margra góðra stunda
minnzt, þegar hlýjar kveðjur fóru
fram á skólahlaðinu um vorið
Tregablandin stund leið hjá og
vonglaður hópur tvistraðist í allar
áttir.
Hrefna fór heim til foreldra
sinna að Fjósum, þar sem hún var
um sumarið. Haustið eftir kom
hún aftur til okkur í skólann, átti
hún þá að vera okkur kennurun-
um til aðstoðar og má segja, að
hún yrði þá mín önnur hönd.
Betra samstarf gat ég ekki hugsað
mér, en var með okkur. Ávallt var
hún reiðubúin að vera mér hjálp-
leg og nærgætni hennar var
dæmafá. Lengi verður mér
minnisstætt vorið 1955, þegar
minnzt var 75 ára afmælis skólans
og kemur mér þá Hrefna í hug,
því að þá var hún sannkölluð
hjálparhella. — Ekki var laust við
að kvíða gætti hjá okkur kennslu-
konunum þetta vor, því að mikið
var í ráðizt að stofna til fjölmenn-
is ekki sízt ef veðurguðrinir yrðu
okkur ekki hliðhollir. Allar hend-
ur voru á lofti við að undirbúa
fagnaðinn og átti Hrefna þar stór-
an hlut að máli. Hún samdi leik-
þátt, er sýndur var í gamla sam-
komuhúsinu. Kvæði Guðmundar
Kamban „Spunakonuna" las hún
upp á samkomunni með undir-
leik, og kvæði Davíðs frá Fagra-
skógi. Tókst henni það svo vel, að
öllum, er hlustuðu, varð minnis-
stætt. Aðkomukona, sem þarna
var stödd, hefur ávallt síðan, er
fundum hefur borið saman, spurt
mig eftir Hrefnu og hvort hún
væri ekki farin að leika, svo aug-
ljósir þóttu henni hæfileikar
hennar þessa kvöldstund á
Blönduósi. — Um 600 manns
sóttu þennan afmælisfagnað, allt
hafði gengið eins og f sögu og um
nóttina, þegar gestirnir höfðu
kvatt kom Hrefna inn til mín. Við
horfðum yfir bjartan Húnaflóa og
dáðumst að hinni „nóttlausu vor-
aldarveröld, þar sem víðsýnið
skín“. Báðar vorum við þakklátar
fyrir ánægjulega daga og báðar
örþreyttar. En þrátt fyrir þreyt-
una brá Hrefna á leik og rifjaði
upp skoplegar myndir, er hún
hafði skynjað þessa afmælisdaga
og við þær dvöldum við fram und-
ir morgun, því að Hrefna var
„húmoristi". Hún sá ýmiss konar
kynjamyndir í tilverunni — og
gat gætt þær lífi. Hrefnu var tamt
að vekja gleði, var gleðigjafi. —
Mér fannst Hrefna ómissandi og
þvf varð úr, að hún kom aftur til
okkar í skólann og var einn vetur
í viðbót. Hugur hennar hafði
lengi beinzt að hjúkrunarnámi,
enda hafði hún alla þá kosti til að
bera, sem góða hjúkrunarkonu
má prýða. Hún sótti um Hjúkrun-
arkvennaskóla íslands og notaði
nú hverjastund.er gafst til undir-
búnings hjúkrunarnáminu.
Haustið 1956 settist hún í skólann
og lauk þaðan námi með sóma í
apríl 1960.
Um jólaleytið 1957 giftist
Hrefna eftirlifandi manni sínum
Guðmundi B. Guðmundssyni
lækni. Var hann þá við læknanám
í Háskóla íslands. Bjuggu þau
meðan á námi hennar stóð í Hafn-
arfirði hjá móður Guðmundar,
frú Önnu Guðmundsdóttur bóka-
verði. Reyndist hún Hrefnu sem
bezta móðir. Hafði Hrefna oft orð
á því við mig, hve vænt henni
þætti um tengdamóður sína og
taldi það mikið lán að tengjast
slfkri ágætis konu. — Arið 1961
flytjast þau hjónin að Reykja-
lundi og Hrefna stundar þar
hjúkrunarstörf. Bar öllum saman
um, er til þekktu, að hún rækti
störf sín með prýði og sjúklingun-
um þótti vænt um hana. Varð ég
þess vör, er ég kom í heimsókn
rneð henni að Reykjalundi, að
sjúklingarnir fögnuðu henni og
létuíljós þakklæti.
Þegar »þau hjón fluttust til
Reykjavfkur hjúkraði hún á
Kleppi og naut þar mikilla vin-
sælda. Eftir að leiðir skildu fyrir
norðan skrifaði hún mér löng og
skemmtileg bréf, sem glöddu mig.
Þannig fylgdist ég með sigrum
hennar, sem oft voru aðdáunar-
verðir, því að eins og nærri má
geta hefur stundum verið erfitt
hjá ungu hjónunum, sem bæði
voru við nám, en áttu litla dóttur
að annast. En allt blessaðist með
Guðs hjálp og góðra manna.
Síðasta veturinn, sem Hrefna
hafði heilsu, starfaði hún á veg-
um bæjarins við hjúkrun í heima-
húsum. Þótti gamla fólkinu, er
hún heimsótti, mikið til hennar
koma. Hlýtt viðmót hennar og
mjúkar líknarhendur linuðu
þjáningar gamla fólksins, sem átti
fárra kosta völ og varð að láta sér
nægja það, sem að því var rétt.
Margir sögðu: „Hvenær kemurðu
aftur?“ og segir það sfna sögu. —
Þá vissi ég einnig, að hún var
eftirsótt til að vaka yfir sjúkum.
Sumarið 1971 dvöldu þau hjónin
með börnin í Noregi. Hafði
Hrefna mjög mikla ánægju af
þeirri ferð, þó að gott væri að
hverfa aftur heim. Allt virtist nú
leika í lyndi, fallega heimilið
þeirra hjóna að Fagrabæ 7,
dæturnar 4, yndisleg börn og
sumarhúsið litla á Grjóteyri spáði
bjartri framtíð. En þá kom reiðar-
slagið. Hinn 24. júnf í fyrra gerðu
fyrstu einkenni sjúkdóms hennar
vart við sig og eftir það þýddi
ekki að deila við dómarann. Eftir
mikla skurðaðgerð á Borgarspítal-
anum í fyrrahaust hresstist hún
um tíma. Ég skrapp stundum til
hennar á morgnana eftir að hún
kom á Landspítalann. Áhugamál-
in voru þau sömu, heimilið
hennar og líkn við sjúka. Hún
þurfti svo margt að gera, þeg>r
hún yrði frfsk aftur. Fyrir jólin í
vetur fór hún heim að Fagrabæ 7.
Trúði ég þvf fastlega, að bati væri
í nánd, en sú ósk rættist ekki. Um
páskaleytið þyngdi henni og var
hún flutt á Landspftalann aftur þ.
15. maf og þar andaðist hún um
lágnættið 22. þ.m., þegar nóttin er
björtust hér á norðurhjara verald-
ar. Sál þessa sólarbarns sveif út í
bjarta vornóttina.
Síðustu vikuna, sem hún lifði,
skynjaði hún lítið, hvað fram fór í
kringum hana. Sfðasta orðið, er til
hennar heyrðist, var „mamma" og
rétti hún þá móður sinni veika
hendina. Vafalaust hefur hún þá
verið að þakka móður sinni ást og
umhyggju, er aldrei brást. Hrefna
var alla ævi elskuleg dóttir. Hún
bar æskuheimili sitt mjög fyrir
brjósti og gerði allt, sem hún gat,
því til góðs og farsældar, enda oft
til hennar leitað, því að hún var
elzta barnið. Alda systir Hrefnu
sýndi líka í verki, er mest á reið,
að hún hafði mikið við systur sína
að virða. Hún veitti heimili
hennar frábæra umhyggju og
fórnfýsi meðan á veikindunum
stóð. Eru nánir ættingjar og vinir
þakklátir öldu fyrir ómetanlega
hjálp. Það fylgir þvf mikil gæfa að
geta orðið öðrum til góðs.
Föður sinn missti Hrefna fyrir
nokkrum árum og tregaði mjög.
Eftir lifa móðir hennar, móður-
amma og 6 systkini. Eiga þau öll
um sárt að binda og svo er um
fjölmarga aðra, er nutu hjálpsemi
hennar og góðvildar. Erfiðast
mun þó vera fyrir mann hennar
og börn að horfa fram á veginn,
því að Hrefna var með afbrigðum
kærleiksrík eiginkona og móðir.
Maðurinn hennar reyndist henni
frábærlega vel f öllum veikindun-
um. Er það nokkur huggun að
hafa reynzt bezt er mest á reyndi.
Sfðasta handtaki hennar var til
hans beint í þakkarskyni fyrir
góða samfylgd.
Um leið og ég þakka Hrefnu
hjartanlega trausta vináttu og
nærgætni við mig og mína votta
ég ástvinum hennar öllum inni-
lega samúð og bið Guð að blessa
þá. Ég vona, að ungu dæturnar
hennar varðveiti og ávaxti vel
þann arf, er þær hafa þegið frá
góðri móður.
Hulda Á. Stefánsdóttir.
Þegar menn hafa náð miðjum
aldri finnst þeim æ fleiri af sam-
ferðamönnum sfnum — kunnug-
um og ókunnugum — hverfa af
sjónarsviðinu yfir landamærin,
sem enginn fær umflúið. Þannig
er vegur lífsins hér á jörðu, það
kemur ætíð haust og vetur eftir
hvert sumar.
Þegar mér barst fréttin um and-
lát vinar míns Friðriks A. Jóns-
sonar setti mig hljóðan, það er svo
margs að minnast eftir löng kynni
og vináttu. Hann varð 66 ára 25.
maí sl. og þegar við kvöddumst
nokkrum dögum áður, gat mig
ekki grunað, að það væri hinsta
kveðja — að sinni, þvf vissulega
hittumst við aftur.
Friðik var að mörgu leyti sér-
stæður maður, markaði spor þar
sem hann fór. Hann var einn af
frumherjum á sviði fjarskipta-
tækni hér á landi, smíðaði viðtæki
og magnara fyrr á árum fyrir
ýmsa aðila og vann ötullega að
viðurkenningu útvarpsvirkjaiðn-
aðarins. Fyrstu árin var hann
starfsmaður Veðurstofunnar, Rík-
isútvarpsins og Viðtækjaverzlun-
ar rfkisins, þar til hann stofnaði
eigið fyrirtæki árið 1940 að Garða-
stræti 11, þar sem hann annaðist
viðgerðir á viðtækjum, sýningar-
vélum ýmissa kvikmyndahúsa og
stundum var hann beðinn um að
gera við sérstæðar bilanir í lækn-
ingatækjum spítalanna í bænum.
Þegar ég var „milli skipa“ árið
1948, þegar strandferðaskipið
Súðin hafði verið seld, var ég svo
lánsamur að fá vinnu hjá Friðrik
um 2ja ára skeið, þar til ég hóf
starf að nýju hjá Skipaútgerð rík-
isins. Á þeim árum voru fyrstu
radartækin að koma í skipin
og munu margir eldri sjómenn
muna þá stórkostlegu byltingu f
siglingatækjabúnaði, en þar stóð
Friðrik fremstur í flokki hvað
uppsetningu og viðgerðir þessara
tækja snerti. Hjá honum naut ég
haldgóðrar fræðslu og ómetanlegs
veganestis í starfi sem segja má
með orðum: Ef þú getur unnið
verkið betur, þá skaltu gera það
— þótt það taki lengri tíma.
Starfsvið Friðriks jókst stöðugt
eftir því sem árin liðu, en þó
Fæddur 25. júnf 1959.
Dáinn 22. júnf 1974.
„Feigð ræður sá, er lífið gaf.“
Hvern hefði órað fyrir því, að
svona hörmulegt slys gæti átt sér
stað og hann Finni yrði kallaður
burt úr okkar heimi, svona fljótt,
tæpra 15 ára gamall.
Að eiga að útskýra fyrir litla 3ja
ára drengnum okkar hvað komið
hefur fyrir, þegar hann spyr:
„Hvar er Finni?“ er f rauninni
meira en maður getur gert, því
sérstaklega eftir að hann varð
umboðsmaður SIMRAD og
TANDBERG á Islandi og síðar í
stjórn Stálvíkur h.f. Framsýni
hans og einstæð útsjónarsemi
hafa komið þessum fyrirtækjum
að ýmsu gagni. Þá vil ég nefna
þann fjölda starfsmanna, sem hjá
Friðrik hafa unnið og sfðar stofn-
að sín eigin fyrirtækisemégveit
að allir munu þakka honum þegar
hann er nú horfinn aftur af sjón-
arsviðinu. Allir eru þeir vel metn-
ir og útvarpsvirkjar víða um land
og flestir með þjónustustörf fyrir
skipaflota landsmanna og einn
þeirra frábær tæknimaður Sam-
einuðu þjóðanna á sviði fiskileit-
artækja.
En það var ekki aðeins að Frið-
rik væri góður húsbóndi starfs-
manna sinna, hannmat einnig
mikið dugnað þeirra og ósérhlffni
þegar fiskiskipin þörfnuðust
þjónustu, oft á tíðum að kvöldi
sem nóttu. En hann átti svo
marga aðra eiginleika. Hann var
fyrst og fremst strangur við
sjálfan sig, starfsþrekið og viljinn
óþrjótandi fram á hinstu stund.
Allir starfsdagar langir og aldrei
mældir í klukkustundum. Hann
var það, sem kalla má starfsmað-
ur gamla tímans, trúr sínum við-
skiptamönnum, sem flestir voru
skipstjórar og útgerðarmenn
fiskiskipaflotans og þeirra sem
hann var umboðsmaður fyrir.
Þess vegna var Friðrik ætfð til
taks og viðræðna, þótt vinnutím-
inn væri langur og strangur, en
honum fannst það vera eðlileg
þjónusta við alla þessa aðila.
Hann var raunverulegur sjálf-
stæðismaður. Hann kom fátækur
unglingur frá Bolungarvík, sem
hafði misst föður sinn á unga
aldri, en af eigin dugnaði vann
Friðrik að undirstöðu og heill
framtíðar sinnar, sem gerði hann
að einum þekktasta framtaks-
manni sinnar samtíðar. En þau
starfsafrek, sem hann hefur unn-
ið á svo margvíslegan máta, er
vart hægt að gera nema að eiga að
förunaut góða og oft á tíðum þol-
inmóða eiginkonu. Slíkri gæfu
átti hann að fagna með Guðrúnu
ögmundsdóttur frá Hafnarfirði.
Hún bjó þeim gott heimili, þar
sem rausn og vinátta sátu í fyrir-
rúmi bæði gagnvart skyldum og
óskyldum. Þau eignuðust 4 mann-
vænleg börn, sem nú eru öll gift.
Þó að samstarfsleiðir okkar
skildi fyrir um 25 árum sfðan
hefur okkur önnu hlotnast sú
gæfa að eiga vináttu þeirra Guð-
rúnar og Friðríks ásamt börnum
þeirra og fyrir það erum við þakk-
lát. Við sendum þeim okkar inni-
legustu samúðarkveðjur á þessum
tímamótum, þegar eiginmaður,
faðir og afi er kvaddur hinstu
kveðju þessa heims. Megi góður
Guð gefa þeim öllum styrk og
hugarfrið jafnframt því sem við
kveðjum Friðrik og þökkum hon-
um samferðina. Við hittumst aft-
ur þar sem birtan og fegurðin er.
Kristján Júlfusson.
við skiljum það vart sjálf, hvað þá
heldur lítill drengur, sem undrast
yfir að hann Finni, þessi uppá-
halds frændi hans kemur aldrei
framar í heimsókn og leikur við
hann eða passar.
Það var mikil gleði og lærdóm-
ur að þekkja hann Finna, meiri
iðjusemi og lundprýði var vart
hægt að hugsa sér hjá nokkurri
manneskju, og finnst manni, þótt
ungur hafi verið, hafi hann skilið
eftir sig mikið og vel unnið starf,
og má í því tilviki nefna allan
þann áhuga og vinnu, sem hann
vann við húsbyggingu foreldra
sinna. Þær voru ófáar stundirnar,
sem hann eyddi þar.
Elsku Finni, við þökkum þér
allt og biðjum þig góður Guð að
styrkja Möggu, Sigga, Inga,
ömmu, afa og „ömmu" Laugu í
þeirra óumræðanlegu sorg, en
eftir lifir minningin um góðan og
fallegan dreng.
Sigrún og Sveinn.
I dag verður jarðsunginn frá
Neskírkju frændi minn og vinur
Friðfinnur Sigurðsson, sonur
hjónanna Sigurðar Ingibergs-
sonar vélstjóra og Margrétar Frið-
finnsdóttur að Nýlendugötu 16A
hér í borg. Hann Finni var fædd-
ur 25. júní 1959 og var þvf nær 15
ára. Þeir deyja ungir, sem guðirn-
ir elska, og oft deyja þeir ungir,
sem mennirnir elska. Þetta var
það fyrsta, er mér kom í hug,
þegar mér barst sú sorgarfrétt, að
hann Finni væri dáinn. Þarna
sannaðist það bezt, að stutt er
milli lífs og dauða. Er ég ók niður
að höfn laugardaginn 22. júní var
allt eins og það var vant að vera.
Er ég kom til baka hafði húsið að
Nýlendugötu 16 verið málað.
Hver stjórnaði þvf? Það var hann
Finni. Svo heitt unni hann ömmu
sinni, Stefaníu Guðmundsdóttur,
sem þar býr, að þessum degi varð
hann að verja til að búa sem bezt
um hana. En hann ætlaði að búa
um fleiri. Oft var hann búinn að
fara suður í Garðahrepp með
föður sínum og Inga bróður, þar
sem þeir feðgar unnu oft eftir að
aðrir höfðu gengið til hvílu. Þar
voru miklir vinir á ferð, en hver
var tilgangurinn? Jú, hann var
að smiða hús handa henni
mömmu. Það var margt fleira,
sem hann ætlaði að gera.
En við erum ekki spurðir og við
ráðum litlu. Því segi ég Drottinn
gaf og drottinn tók. Mál er að
linni fátæklegum kveðjuorðum.
Þeir deyja ungir, sem mennirnir
elska, svo sannarlega elskuðum
við Finna.
Magga mín og Siggi. Eg og fjöl-
skylda mín flytjum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur f von um,
að minning um góðan dreng verði
ykkur huggun harmi gegn.
Stefán Jón.
Kveðjuorð:
Friðrik A. Jónsson,
útvarpsvirkjameistari