Alþýðublaðið - 02.09.1958, Síða 7

Þriðjudagur 2. septsmber 1958
AlþýSublaSiil
7
Cesíur Cucíinnsson:
r
Ur sumarteyfinu
VIÐ vorum ekki í neinu hús- |
næðishraki í ferðalaginu. Við I
höfðum sjö ágæt tjöld, sex til
abúðar og eldhústjald. Oftast
var tjaldað til einnar nætur. Á
sunnudagskvöldið tjöldaðum
við í botni Þorskafjarðar
skammt frá Kollabúðum, en
sá bær. kemu-r mjög við sögu
í þjóðfrelsisbaráttu íslendinga
á 19. öld. Þar voru hinir svo-
nefndu Kollabúðafundir haldn-
ir, sem frægt er. Sunnan við ko'stna'ði. Korr.u fissiir k'yfjað- um, en þó var þatta áfráðið,
fjörðinn upp í h'íðinni stendur ir grjóti til baka. Skammt vest og lagði allur hópurinn á
- lítill og lágreistur bær. Það an við Brjánsiæk eru Reið- gongu frá Sigiunesi um k’ukk- aðist áfram, einn á fætur öðr-
eru Skógar. Þar fæddist Matt- skörð, sérkennilegar kV.ttabrík- an hálffjögur urn daginn. .Tv.eir um, enda var nú annaðhvort
\W
m tii
! Stálið. Þótti ferð okkar hafa
tekizt vel og giftusamlega.
'Hafði aldrei í manna minnum
. slíkur fénaður komið úr Skor-
[ arhlíðum. Um nóttina sváfu
allir í einu rúmi — fjárhús-
hlöðunni á Melanesi. Það var
seint farið að sofa, en brátt
drundu hrotur og soghljóð úr
hverju horni. Undir morgun-
inn þóttist einhver kenna rödd
Ifararstjórans gegnum svefn-
traustur hópur, sem lét engan hljóðin: „Eg held við verðum
bilbug á sér f.nna, en þumlung að fara hérna yfir skriðuna."
hías Jochumsson. — í Þorska- og jsköry niður vio sjóinn. karimenn vóru að slætíi í tún- 'að duga eða drepast, aftur varð
fjarðarbotni greinast leiðir. Þar var Sveinn sko ti sonur inu á Sigíunesi, og- genguni við i ekki snúið. En seint sóttist
Liggur önnur leiðin norður uni Axlar-Bjarnar hengdur í kletta á teiginn og spurðumst fyrir : leiðin. Ein skriðan tók við af
Þorskafjarðarheiði til Arngerð s.koru. Þetta er ahra viðkunn- ura leiðina. Þeir sögðu hana lannarri og klukkutími leið eft-
areyrar, hin liggur vestur anlegasti aftökusiaður og þvk- illfæra ókunnugum og töldujir klukkutíma án þess að sæist
Barðastrandarsýslu til Rauða- ir fara vel á mynd, en líklega varhugaverí, að við færum j fyrir endann á Skorarhliðum.
sands og Patreksfjarðar, það engan v°g nn vandalaust
var sú leið, sem við ætluSum dingla þarna í snörunni
son úr Skorarvogi og hu.gðist
halda suður yfir Br
i aJiiigarsíad.
Lýosm.: ijuísu s. lu-
að þetta fylgdar'ausir, auk þess ;Og nú tók að dimma -Það var
án þyrfti að sæta sjávarföllum i komið undir miðnætti.
fyrir forvaða á leiðinni og væri j Þarna niður við sjóinn var
hæpið, að við næðum þangað áður býlið Skor
í tæ-ka tíð. Við bárum okkur j viti. Dálítill vogur skerst þarna
hins vegar mannalega og þótt- inn í ströndina og heitir Skor
umst færir í flestan sjó. Ekki ai'vöfeur. Vorig'
veió ég, hvað þeir hugsuða, en
mér virtist á svip þeirra sern
þeim litist ekki alls kostar á
þetta ferðalag. Við kvöddum
síð'an s’áttumennina og héldum
sem leið liggur út Siglunes-
hlíðar, sem eru tiltöiulega
gréiðfærar gangandi fólki. Ut-
an til í þsim er gamalt eyði-
býli, Hústúri. Eftir urn það bil
fjögurra tíma göngu komum
/ið að forvaðanum, en hann er
bar sem farið er fyrir Stálið.
Mátti ekki tæpara s anda, því
fallið var fyrir að nokkru, og
lóðum við sjóinn í klyftjr, en
Það var fagurt um að litast
um morguninnáMelanesi. Sólin
skein á blálvgnan sjóinn, en
hvítt kögur framan við rauS-
gulan sándinn, græn tún og
engi. Við fundum okkur tæran
fjalialæk innan við túnið, þar
fór fram rakstur og önnur
shyrting. Helga Þór. var hótel-
stjóri okkar eins og æfinlega
, og leysti starf sitt af hsndi
, U ,eí" með mikilli prýði. og var ökk-
ur búin hin dýrlegasta veizla.
Maturinn var eldaður úti á
----1768 3Q. dag ... , ,.-x. . . , . _ .
maímánaðar sigldi Eggert Olafs tunl Þurfti ekki að kvana
yfir litlu clbogarými í eld-
húsinu, sem náði frá Skor að
að Hofsstöðum í MikkhoS Lát!'abja;+gi’ . ma^ur he^i
hreppi, en drukknaði á leið. : ^att sætta sig við mmna. Við
inni með konu sinni og allri »&tum framan í sólinni, og allm
skipshöfninni. Um þennan at- voru dálítið grobbnir í hjarta
enginn kvartaði unclan fótabað
r.ú að halda. Það var r-igningar þass að misbjóða landslaginu. inj- Stálið er hrikafagurt, slút-
hraglandil urn nótt'ina, en léíti Við ókum framhjá Haga á andi stuðlabergshamrar, svart-
til með morgninum. Þann dag Barðaströnd, þar sem Gestur ir og svipmiklir. í stórviðrum,
var ferðinni heitið í Vatns- hinn spaki Oddleifsson bjó. Nú þegar vindur stendur af hafi,
fjörð. Var ekið fy-rir Djúpa- si.ur þar bændahöíöinginn Há skel’ur brimið þarna hvítfreyð
fjörð, Gufufjörð, Ilollafjörð, kon Kristófc-rsson fyr'rverandí andi upp að kolsvörtum hömr- j
Kvígindisfjörð, Skálmarfjörð þ'ngmacÞir Bardstrendinga, '— unum, og getur þá verið ófært
og Vatlarfjörð og loks yfir fornsskjukarl og ramgöldrótt- fyrir- Stálið, jafnvel um há-
Þingmannaheiði niður að Vatns ur að eigin sögn, en gestrisinn fjöru. Utan við S álið er-j surt-
dalsvatni í Vatnsfirði og tjöld- og góður heim að sækja. arbrandsnámur frá því á árun-
um slegið þar undir kvöld. Nú var hugmyndin að aka um 1 fyrri heimsstyrjöldinni,
Auk þiess var.farið út á Skálm- ag Siglunesi, vzta bæ á Barla- Við héldum nú áfram vestur
arnes, sem er milli Skálmar- strönd, og ganga þaðan fyrir Skorarhlíðar og komumst brátt, burð orti Matthías Joc'humsson sínu, þegar þeir litu í áttina til
fjarðar og Kerlingarfjarðar og £tál og Skor, e.i bíllinn færi að raun um> að leiðin var eng- jeitt snildai'kvæði sitt, sem Skorarhlíða:
aðeins tengt meginla.idinu með þjóðveginn óg kæmi á móti 'nn venjulegur beljuvegur, hefst á þessu erindi:
ríijóu eiði. Þótjt'i Guðmundi,sem pkkur að Mslanesi, innsta bæ fi-l8'hrattar skriður yfir að ' „Þrútið var loft og þungur sjór, '„Leiðin er að vísu varla
er mikill skurðgrafári, allfreist á Rauðasandi. Við höfðum að fara> sem htil fótfesta var í, og þokadrungað vor. jvogandi, nema' hraust’um taug-
andi að grafa -sundur eiðið, og vísu hevrað þ?ss' ]'>íð. v?»n hamrar fyrir ofan, hengiflug Það var hann Eggert Ólafsson, I um,
gera þannig skipgengí kririg- torfær og vandrötuð ókunnug- fyrir neðan. En þetta var ,hann ýtti frá kaldri Skor.“ ;en mér fannst bara
| Og sem við paufumst þarna bezt að fara
Látrabjarg. — Ljósm.: Helga Kristinsdóttir
um nesið, en með því að aðeiriS
ein skólfla var naeðferðis, var
framkvæmdum frestað-að sinni.
Af Skálmarnesi sér vel út tii
Flateyjar og annarra Vestur-
eyja á Breiðafirði, Þar er nú
orðið lítið um að vera hiá þvi
sem. áour var, enda gekk þá
fiskur laogt inn fjörðinn, ,,og
bátamir voru leins og stagur“
á slindunum rét': upp, uvidir
landi. eins og ein kona orðaði
jþað, sem við 'hittum þarna fyr-
Jr vestan.
Við Vatnsdalsvatn er sérlega
Silý.o.gt umhverfi, dalurinn
skógi vaxinn upp fyrir miðjar
hlíðar. Veiði er í vatninu. í
Vatnsfirði tók Flókj. Vilgerðar-
son land. Svo segir í Land-
námu: ,.Þeir Flóki sigldu vés'r
yfir Breiðafjörð ok tóku þar
land, sem heitir Vatnsfjörðr
við Barðaströnd. Þá var fiörðr-
inn fullr af veiðiskap, ok gáðu
þeir eigi fyrir veiðum at fá
heyjanna, ok dó aUt kvikfé
heira um vetrinn. Vár var heldr
kalt. Þá gekK F'lóki upp á fjall
eitt hátt ok. .sá norðr yfir fjöll-
án fjörð fullan af hafísum. Því
köllúðú þeir landit í«land, sem
|>at hefir síSan heitit“.
o —
tlr Vatnsfirði skyldi haldið
á RauSasand. Ekið var fyrst að
Brjá islæk. Merkilegir steingerf
Sngar ern Þar í gili í fjallinu.
Gerðum við okkur ferð þangað
upp eftir og þótti hún vel svara
'í skuggsýnunni yfir skriðurn- beint af ,augum.“
ar, þá .spyrzt það allt í einu,
að ein stúlkan sé týnd, nruni
Mér var sem ég
sæi em-
sem sat
Penná í Vatnsfirði. — Ljósm.: Helga Kiistinsdóttir
hafa klifið upp klettagjá og hverja blómarósina,
yera komin upp á Skorarfjall, þarna á grasflötinni, að liðnum
en enginn vissi, hvað þar tæki svona fimmtíu árum. Barna-
við. Flestir kannast við söguna börnin kæmu til ömmu gömlu
um hinn góða hirði, sem átti 0g bæðu hana að segja sér
hundrað sauði og týndi ein- sögu. Og amma gamla segði
um, hann skildi þá hina niutíu þeim uppáhaldsferðasöguna
og níu eftir í óbyggðinni og fór sína, þegar hún fór Vestfjarða-
að leita hinstýnda. Fararstjóran förina með Farfuglum sællar
um fór sem hiaum góða hirði, ^minningar 0g óð brimið í axlir
hann brá skjótt við og hélt upp j undir Stálinu, kleif björg og
á Skorarfjall að leita hins skriður í Skorarhlíðum, og fót-
ýnd.a sauðar. Og vafalaust festan var ekki einu sinni fyrir
gladdist hann innilega í hjarta 'nögl á stórutá, hvað þá meira,
u'nu, ekki síður en hirðirinn 0g enginn sá handa sinna skií
góði, þegar hinn týndi sauður ] myrkrinu, en selir góluðu
kom í leitirnar, en stúlkan draugalega á skerjum undir
hafð'i ratað á rétta laið niður 1 sjávarhömrunum. Og lítill trít-
Sjöundárdal, sem er upp af j]] nieð skýríég augu og ferða-
Sjöundá, og er stutt bæjarleið náttúru ömmu sinnar í svipn-
þaðan að Melanesi. Er ekki að um mUndi spyrja og segja:
orðlengja það, að allur hópur- 1 „Varstu ekki hrædd, amma?“
inn komst heilu og höldnu að „Oneinei, barnið gott, ekki
Melanesi, þeir síðustu komu fremur en hérna á rúminu
þangað klukkan hálftvö uni mínu, maður lét sér nú ekki
nóttina eftir tíu tíma ferð. Á i alll fyrir brjósti brenna í þá
Melanesi var okkur tekið af daga.“
frábærri vinsemd og gestrisni, i
borin matur og drykkur eins
og hver vildi hafa og veittur
hinn bezti beini. Það kom 1
ljós, að leið þessi er yfirleitt
ekki farin fylgdarlaust af ó-
kunnugum, þó hafði Breti
klöngrast þetta einn síns liðs
einhverntíma, hann synti fyrir
AUGLÍSIÐ l
ALÞÝÐUBLAÖINU.
*