Morgunblaðið - 06.05.1975, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. MAl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
ýmsar hugmyndir, sem allar lutu að einu,
aó það gæti ekki verið satt, sem sagt var
um Sigríði og kaupmann Möller, því Sig-
ríður væri svo stillt og gætin stúlka, að
hún mundi ekki flasa að slíku vandamáli,
en verið aóeins skamma stund í Reykja-
vík; aftur gæti það verið, að kaupmanni
litist vel á hana og vildi koma sér í
mjúkinn hjá henni, og þetta mætti vera
nóg til þess, að það væri fullyrt, sem þó
ekki væri. Þannig leió dagurinn og svaf
Indriði af nóttina; en morguninn eftir
var hann að venju snemma á ferli og sat
við borð, sem var þar í stofunni, og
snæddi árbita með húsbónda og Sigurði,
og ræddu þeir um hitt og þetta; en sem
þeir höfðu matazt, kemur þar piltur
nokkur í stofuna og spyr, hvort ekki sé
þar aðkomumaður nokkur, sem Indriði
HÖGNI HREKKYÍSI
Halló - Já þetta er rottu og músaþjónustan
Og vegleg jörð vor áa er
meó ísi þakta tinda —.
heiti og að austan. Indriði sagi til sín, en
pilturinn færhonumbréf oggengur út
síðan. Indriði leit utan á bréfið og sá, að á
því var kvenmannshönd. Hann stakk
bréfinu á sig og gekk skömmu síðar út,
Hann efaðist ekki um það, að bréfið væri
frá Sigríði, og vildi því helzt lesa það I
einrúmi, til þess að enginn skyldi sjá,
Kvennagullið
Einu sinni voru þrír bræður; ég veit
ekki almennilega hvernig það atvikaðist,
en þeir höföu eignast sína óskina hver,
svo þeir gátu öðlast einn þann hlut, sem
þeir vildu helst. Tveir af þeim voru ekki
lengi að hugsa sig um, þeir óskuðu þess,
að í hvert skipti, sem þeir færu í vasa
sinn, þá tækju þeir upp peninga, „því
þegar maður er ríkur, kemst maður alltaf
áfram í heiminum“, sögðu þeir. En sá
yngsti var nógu klókur til þess að óska
þess sem betra var, hann óskaði þess, að
allar konur yrðu hrifnar af honum, ef
þær aðeins sæju hann, og sagði að það
myndi reynast happadrýgra, en bæði
peningar og fasteignir.
Þegar þeir nú höfðu borið fram óskirn-
ar, vildu þeir tveir elstu leggja af stað út
í heiminn, og sá yngsti bað þá að lofa sér
>4Eí»
MORödKí
KAffinu
Ég hafði mest gaman af kaflanum þegar kvenpen-
ingurinn úr menningarsamtökunum heimsótti
kvennabúrið.
SffOtJlOND /rs-ii-s
Líkiö ó grasfletinum ssi.*-
V%'"V '“V"""- Tm;y— "—&
og dró sírtan upp nokkur blóó
þéttskrifud.
.... Hún heitir Sara Britt Anders-
son og var tízkuteiknari i Stokk-
hólmi. Nú er hún sæmilega efn-
um buin, en áriö sem Tommy
fæddist virúist hún ekki hafa haft
úr miklu uó spila. llún dvaldi á
eiga allt f einu fulloröinn og
myndarlegan son. Eg held ekki ad
við þurfum að vera í vafa um að
fréttin um morðið kom henni
illþyrmilega á ðvart. „Og við sem
vorum rétt að byrja að
kynnast...“ Hún hafði ekki hug-
mynd um að hann hefði farið
— Þvi skyidi það vera svo frá-
leitt? Nú var það Einar sem
haliaði sér áfjáður fram. — Sjáðu
nú til. Tommy hafði komist yfir
bréf sem varðaði Eiisabetu . . .
hún hefur kannski verið mjóg
áf jáð í að efnt þessa hréfs kæmist
ekki í hámaúi. Með bréfið í vav
hissa á mig. — Skiljið þið þá ekki,
hvernig málið er vaxið? Skíljið
þið ekki, hvers vegna hún hefur
ætlað að gera hann að erfingja
sfnum ... og allt það?
Ég þagnaði augnabiik og sagði
sfðan með þungri áherzlu á
hverju orði:
— ELISABKT MATTSON HEF-
UR AUBVITAÐ VERID HIN
RAUNVERULEGA MOÐIR
anum leggur hann upp til Skóga, TOMMY HOLTS!
sækir heím Elisahetu og neyðir
_ TÖI.FTI KAFLl
hundruð þúsund krónur. sem Eftirvaentingarsvipurinn hvarf
ætla mætti að væru vinnubrögð af andlitunum I kringum mig og
fjárkúgara, heldur til að arfleiða þeir urou allir nokkuð alvarlegir.
sig að tveimur þriðju hlutum En ég |ét engan bilbug á mér
allra eigna sinna. Uhrister gat finna.
ekki leynt hæðní sinni. — Þetta _ MUnið þjö ekki. að Tommy
hlýtur að hafa verið roknamikið sagjJi vid Agnetu, að hann hefðí
leyndarmái sent Tommy komist að þvf hver móðir hans
blessaður hafði snuðrað uppi v8eri- Nú finnst mér þetta liggja
Og á þvi augnahliki fékk ég aiveg f augum uppi! Það var þess
rnína miklu hugljómun. vegna sem hann kom aftur að
— Hæ. hrópaði ég svo frá mér Skógum. þar var þess vegna að
numinn að allir viðstaddir litu hann taldi sig geta farið fram á að
fá hlutdeild f arfi eftir hana. Og
ef víð eigum að dæma eftir þvf
samtali sem Yngve vitnaði til, þá
fannst mér Elisabet alls ekki mót-
snúin því að hann erfði sig.
— Það er bara einn galli á gjöf
Njarðar, sagði Christer strfðnis-
lega, — að börn erfa foreldra sfna
án erfðaskrár.
— En hann hafði verið
ættleiddur af Holtshjónunum.
— Það kemur ekki málinu við.
Fólk erfir kynforeldra slna undir
ölium kringumstæðum.
Og Anders I.öving lct nú að sér
kveða og eyðiiagði þessa
frábæru kenningu mfna f eitt
skipti fyriröll.
— Auk þess vitum við hver var
"móðir Tommys. Holt ofursti vissi
hver hún var — og á sínum tíma
veitti hún samþykki sitt fyrir
ættleiðingunní —- en hann hefur
greinilega — eins og mörgum
kjörforeldrum er tamt — ákveðið
að halda leyndu nafni hennar við
soninn. Hún heitir....
Hann blaðaði f töskunni sinni
mæðraheimili sem var fyrir utan
Stokkhótm og þar ól hún dreng-
inn í lok marzmánaðar. Sfðast á
þvf sama ári kom hún drengnum
á barnaheimili. Bæði á mæðra-
heimilinu og sfðar á harna-
heimilinu neitaði hún að gefa
upp nafn föðurins. Fimm árum
sfðar gaf hún samþykki sitt til
ættieiðingarinnar, eftir að hafa
hitt Holt. Sfðan hefur hún dvalið
langdvölum utaniands, sfðustu
þrjú árin f Bandarfkjunum.
Maður frá Stokkhólmsiög-
reglunn* hefur haft samband við
hana og ég hef einnig sjálfur
talað við hana f sfma. Hún virðist
mjög fáguð og þægileg, enda þótt
manni finnist það ail kaldrana-
legt að heyra hana segja að hún
hafí eíginlega verið búin að stein-
gleyma tíiveru drcngsins. Þegar
hún kom til Stokkhólms fyrir
mánuði, fékk hún heimsókn —
Tommy hafði þá haft upp á henni.
Nú, hún virðist hreint ekki hafa
tekið það iila upp, þvert á móti
fannst henni bara skemmtiiegt að
heim að Skógum.
Löving leit upp úr pappfrunum
sfnum og brosti hálfvandræða-
lega.
— Eg skal viðurkenna, að mér
hafði dottið það sama í hug og
Puck ... að tilurð Tommys væri
kannski f einhverjum tengslum
við þá dularfullu atburði, sem við
erum að glfma við. Og þegar ég
fékk að vita um þetta, einbeitti ég
mér þess f stað að hinum dular-
fulla óþekkta föður. Eg bað þá í
Stokkhólmi að ganga harðar að
henni og hún fékkst loks til að tjá
sig um að faðirinn væri Spánverji
og hún hefði aldrei vitað hans
fulla nafn. Eg hcf kannað upplýs-
íngar hennar og það er reyndar
rétt að í nokkra mánuði árið áður
var hún á Spáni og f Frakklandi
— eða á þeim tfma, sem drengur-
inn gæti hafa verið getinn. Og nú
megið þið skella upp úr ef, þið
viljið, en ég skal viðurkenna að
ég hef rannsakað alia karlmenn
hér f nágrenninu — það er að
segja reynt að grafast fyrir hvar
«