Morgunblaðið - 22.05.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. MAÍ 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
Svíkur hún seggi
og svæfir við glaum,
óvörum ýtir
í örlaga straum.
Veikur er viljinn,
og veik eru börn;
alvaldur, alvaldur
æ sé þeim vörn!
Sofðu mín Sigrún,
og sofðu nú rótt;
guð faðir gefi
góða þér nótt!
Þessa vísur raulaði Sigríður aftur og
aftur og þess á millum þessar alkenndu
hendingar:
Bí bi og blaka,
álftirnar kvaka;
ég læt sem ég sofi,
en samt mun ég vaka.
En er Sigrún litla var sofnuð lagði hún
hana hægt í legubekkinn og lítinn kodda-
undir höfuðið og breiddi svuntuna sína-
ofan á hana, en settist sjálf út við glugg-
ann allskammt frá Guðrúnu og horfði um
hríð út. Allt var kyrrt á strætum bæjar-
ins; dálítill snjófölvi var yfir jörðunni;
veðrið var hreint og heiðríkt, og sólin var
—COSPER
Ég sel þjófalykla
— Hafið þér not fyrir einn?
þegar sigin, og sló blóðrauðum geislum
um allan vestursjóinn; jökulinn hillti
upp; fiskibátarnir voru að koma að, sum-
ir að lenda, en sumir voru komnir inn
fyrir eyjarnar og skriðu fagurlega í logn-
inu. Sigríður horfði stundarkorn
þegjandi á blíðu og fegurð náttúrunnar,
og var auðséð, að henni fannst mikið um,
en síðan segir hún við Guðrúnu.
Alls staðar er guð minn mönnunum
góður, og mikið er blessað veðrið að
tarna fagurt, og mikið yndislegt er að
horfa út núna; það er eins og ég sjái
blessuð fjöllin mín fyrir austan, þegar ég
lít upp til Esjunnar.
Já, segir Guðrún hálfhlæjandi; veðrið
er gott, góða mín, en það hefur verið svo
oft, það sem af er vetrinum, eða sér þú
nokkur nýsmíði á sjónum eða fjöllunum?
Nei, en ég sé blessaða bátana, sem eru
að koma hlaðnir að landi; og aldrei hef ég
séð jökulinn svo tignarlegan eins og mér
virðist hann vera núna.
Æ, Sigríður mín! Okkur bregður nú
ekki við það hérna á Suðurnesjunum að
sjá þessar slorsleifar; það er lítil fegurð í
Kvennagullið
ræflana þar í pell og purpura, „og graut-
inn og mysuna sem við komum með,
vildu þeir ekki sjá, svona eru þeir orðnir
drambsamir,“ sögðu varómennirnir.
Einn af varðmönnunum hafði líka komist
á snoðir um það, að pilturinn sá nýkomni
ætti einhver undraskæri sem hann hefði
sniðið skrautklæðin með. „Hann þarf
ekki annað en að klippa út í loftið með
skærunum þeim, þá smíða þau undir eins
silki og flauel,“ sagði hann.
Þegar prinsessan frétti þetta, var hún
ekki í rónni fyrr en hún fengi að sjá
piltinn með skærin sem gætu töfrað fram
silki og flauel, og það væri gaman eiga
þessi skæri hugsaði hún, því með þeim
væri hægt að fá öll skrautklæði, sem
mann langaði í. Hún fór því til konungs-
ins föður síns, og var þangað til að, hann
lét senda eftir piltinum, sem átti skærin,
og þegar hann kom til konungshallar,
spurði prinsessan, hvort það væri satt, að
hann ætti svona skæri, og hvort hann
vildi seljaþau.
„Ojú, skæri á ég til,“ sagði pilturinn,
„en þau eru ekki til sölu“. Svo tók hann
/ skærin og klippti og klippti, svo silki og
KAffíNU \\ f5
/-\FMPO?5ÖM
Augnablik! — Augnablik! Ég skal kalla í hann.
öskri, þú gerir bara illt Asni — bfddu unz hann
verra með þessu öskri. er búinn að bóna þakið.
---------------------------------------------- s
LTkiö á grasfletinum Þýflandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
60
faóir þinn hafi orðió... hrædd-
ur?
— Já, áreiðaniega. Hann...
hann hélt auðvitað að bréfin væru
allt öðruvfsi eins og þú getur f-
myndað þér.
—- Nei, þetta kemur samt ekki
heim...
Það var Ifkast þvf að Christer
væri að tala við sjálfan sig.
— Það er eitthvað annað
bréf... bréf sem var miklu
þýðingarmeira og hann batt
miklar vonir við.
Agneta hrukkaði ennið lftil-
lega.
— Ja... já, sagði hún hikandi.
— Ég held ég viti það. Tommy
tók bréfin frá mér upp úr jakka-
vasanum og þegar hann rétti mér
jakkann og bað mig að halda á
honum sagði hann að ég yrði að
vera gætin, þvf að HANN VÆRI
MEÐ ANNAÐ BRÉF I VASAN-
UM SEM HANN VILDI EKKI
GLATA FYRIR NOKKRUN
MUN.
Christer blfstraði sigri hrós-
andi.
— Loksins Ijósglæta, Ijósglæta
í þessu svartnætti! Mér skjátlast
þá mikið ef ÞAÐ bréf hefur ekki
verið f einhverjum tengslum við
Elisabet og erfðaskrána... Það
var afleitt að þú fékkst ekki að
lesa þetta bréf! En ég þakka þér
innilega fyrir, Agneta'! Þú hefur
verið okkur ómetanleg hjálp.
Agneta reis alvörugefin á fæt-
ur.
— Ég hef f hyggju að fara heim
og segja pabba og mömmu það.
Mér finnst það vera það minnsta
sem ég get gert fyrir Tommy...
Og ef þau reka mig á dyr, vona ég
að Börje leyfi mér að koma til sín.
Innilegt augnaráð hans var
vissulega fullnægjandi svar. Þau
gengu þegjandi og samhliða út úr
stofunni og enginn sagði orð um
játningu hans eða reyndi að halda
aftur af honum. Christer flýtti
sér að vísu á eftír þeim fram, en
ég hygg hann hafi þar ætlað að
tala við Agnetu.
Við reyndum ckki að gera
neinar athugasemdir eða draga
ályktanir, fyrr en við höfðum sótt
kraft og þrótt f ljúffengan mið-
degisverð Huldu. Þegar við
vorum komin að eftirmatnum
mun hinn banhungraði lögreglu-
stjóri hafa komizt að þeirri niður-
stöðu að hann gæti aftur farið að
velta fyrir sér málsatriðum.
— Hvað á ég eiginlega að gera!
Kæru vinir, segið mér hvað ég á
til bragðs að taka! Ég hef hér á
næstu grösum fjórar manneskjur,
sem þrá og biðja um að vera iok-
aðar inni í fangelsi vegna þess að
þær hafi myrt Tommy Holt. A ég
að láta undan vilja þeirra og
handtaka öll fjögur? Eða á ég að
þjóta aftur á stað og hefja nýjar
yfirheyrslur? Christer, góði bezti,
reyndu nú að hjálpa mér...
— Bfddu hægur, sagði Christer
stutt og laggott.
Og þegar hann sá undrunar-
svipinn á lögreglustjóranum
sagði hann.
— Ég held þú eigir ekki
annarra kosta völ en biða átekta
um sinn. Nýjar yfirheyrslur kalla
á nýjar lygar.. En ef þú verður
rólegur og aðhefst ekkert að
sinni, mun morðingjanum
kannski verða á einhver skyssa,
sem afhjúpar hann f eitt skipti
fyrir öll. Ég veit að slfkt ráð getur
vcrið tvieggjað, en það er eina
heilræðið sem ég treysti mér til
að gefa þér að sinni.
— En mótmælti Löving
áhyggjufullur, — ég þori ekki að
taka þá áhættu að sá seki stingi af
úr bænum. Ég ætla að minnsta
kosti að biðja Leo Berggren að
láta halda vörð um húsin hér í
Dainum.
Hann hringdi til Berggrens og
því næst tókum við okkur tii og
fórum yfir alla söguna og alla
vitneskju frá upphafi til enda.
Þegar því var lokið var ktukkan
orðin hálfátta, og ég var bæði
þreytt og ringluð og vissi ekki
meira f minn haus en áður...
Hvern áttum við að gruna?
Eftir því sem mér skildist var
aðeins einn sem við gátum sýknað
á staðnum og það var Lou. Frá-
sögn hennar af þvf sem gerðist
um nóttina hafði verið staðfest f
hverju smáatriði af Börje Sund-
in. Á þeirri stundu sem aiit benti
til að Elisabet hefði verið myrt
hafði Lou aukinheldur setið í
gæsluvarðhaldi. Persónulega var
ég þeirrar skoðunar, að Agneta
hefði verið algerlega hreinskilin
og sannsögul, þegar hún sagðist
ekkert vita um dauða Tommys...
og ég var því á þeirri skoðun að
hún kæmi ekki þarna við sögu.
Petrenfrökenarnar voru f senn
leiðinlegir bullukollar og hálf-
klikkaðar. og óútreiknanlegar en
mér fannst samskipti þeirra við
Tommy hafa verið það lítil að það
gæti ekki verið forsenda fyrir svo
alvarlegum hlut sem
morði. EFTIR VORU ÞÁ ÞÆR
FJÖRAR MANNESKJUR SEM
IIÖFÐU JÁTAÐ A SIG VERKN-
AÐINN.
Einn af þessum fjórum var að
segjasatt.
Einn þeirra hafði komið fram
með raunverulega játningu.
Ilver? Hinn afbrýðisami og
peningagráðugi Yngve Matt-
son... hinn skapbráði ofursti...
hin taugaspennta eiginkona
hans... eða hinn klunnalegi og
vandræðalegi Börje Sundin?