Alþýðublaðið - 16.09.1958, Qupperneq 3

Þriðjudagur 18. sept. 1958.
AiþýímblaiHð
Útgefandi:
Ritstjóri:
Fréttastjóri:
Auglýsingastj óri:
Ritstjórnarsímar:
Auglýsingasími:
Afgreiðslusími:
Aðsetur:
Alþýðuf lokaurlnn
Helgi Sæmundsson.
Sigvaldi Hjálmarsson
Emilía Samúelsdóttir.
14901 02 14902.
1 4 9 0 6
1 4 9 0 0
Alþýðuhúsið
Prentsmiðja Alþýðublaðsins Hverfisgötu 8—10.
Stórt afrek og lítið
ÞJÓÐVILJENTN heldur áfram ásökunum sínum í garð
Guðmundar í- Guðmundssonar utanríkisráðherra vegna
landhelgismálsins og virðist mikið kappsmál að gera sig að
viðundri af því tilefni. Þeim asnaspörkum er óþarfi að
svara. Allir íslendingar sjá cg skilja, að komrr.únistablaðinu
er hér ekki sjáifrátt. Það skortir öl[ rök gagnvart málstað
utanríkisráðherra, en heldur samt áfram hrópum sínum og
fíflalátum. Sannleikurinn er líka sá, að enginn tekur mark
á þessum tilburðum Þjóðviljans. En út á við kynnu þau að
yera hættuleg, ef tij eru útlendingar, sem þekkia ekki svo
vel til íslenzkra stjórnn<ála að kunna skil á fyrirbærinu.
Á sunnudag heldur Þjóðviljinn því fram, að ofríki
Breta a íslandsmiðum sé sök Guðmundar í. Guðmunds-
sonar utanríkisráðherra — hann hafi ekki gert þeim
nægilega grein fyrir rökum íslenzka málstaðarins. —
Furðulegri ásökun er varla hægt að hugsa sér. Þjóðvilj-
anum hefur láðst að þakka GuSmundi í. Guðmundssyni
og starfsmiönnum íslenzku utanríkisþjónustunnar þann
árangur, að allar Þjóðir að Bretum undanskildum hafa í
framkværhd viðurkennt nýju íslenzku landhelgina. En
kommúnistablaðinu dettur í hug, að það geti kennt ut-
anríkisráíiherra frumhlaup og ofríki Breta á fslandsmið-
um. Þó liggur í augum uppi, að komið hefur verið á fram-
færi við Breta Sömu rökum og þeim, sem valda afstöðu
annarra bjóða. Auk bess hefur utanríkisráðherra í nafni
íslenzku ríkisstjórnarinnar mótmælt svo að segja dag-
lega undanfarið framkomu og athæfi Breta. Öllu þessu
gleymir Þjóðviljinn. Hann er blindaður af óvild í garð
Guðmundar í. Guðm.undssonar. Önnur skýring er ekki
til á asnaspörkum komnuinistablaðsins.
Þjóðviljann stoðar ekkert að ætla að gera utanríkisráð-
herra tortryggilegan með því að hampa skrifum brezkra
blaða, sem eru Islendingum óvinveitt og reyna að rang-
túlka málstað okkar í landhelgisdeilunni. Siíkt er algert
frumhlaup. Kommúnistablaðinu væri hins vegar nær að
ihuga skrif þeirra út’.endra blaða. sem. reyna að gera mál-
stað íslands í landhelgisdeilunni tortryggilegan vegna komm
únista í ríkisstjórn. Alþýðublaðið lætur sér -ekk; til hugar
kcina að sera þsttá að árásarefni á ráðherra Alþýðubanda-
lagsins. En einmitt þessi blöð reynir Þjóðviljinn að nota
sem vopn í hatursherferðinni gegn Guðmundi í. Guðmunds-
syni. Ætli drengskapur þeirrar viðleitni dæmi sig ekki
sjálfur?
Þær kviksögur, að unda-ilátssemi sé að vænta af
hálfu okkar Islendinga í landhelgisdeilunni, hafa ekki
við nein rök að styðiast. Og sízt af öilu er ástæða til að
reyna að nota bær sem vopn gegn utanríkisráðherra og
starfsmönnum íslenzku utanríkisþjónustunnar. Þeir að-
ilar eiga allt annað skilið. Þeim hefur tekizt að áorka
því, að allar þjóðir nema Bretar viðurkenna í framkvæmd
stækkun islenzku landhelginnar. Og það er miklu meira
átak í landhelgismálinu en að undirrita reglugcrð liér
heima, þó að skylt muni að viðurkenna, að Lúðvíki
Jósepssyni hafi farizt það verk bærilega úr hendi. Það
er ólíkt meira þrekvirki að vinna fjölmargar þjóðir til
viðurkenningar á málstað smábióðar í deilu við stórveldi
en nokkurn tíma að skrifa nafnið sitt á blað. En Þjóðvilj-
inn hefur óvart snúið þessu við. Hann lofsyngur afrek
Lúðvíks Jósepssonar, sem er ekkert við áð segja út af
fyrir sig fyrst önnur og meiri tilefni lofs og dýrðar láta
á sér standa. Hitt er hneyksli að vanþakka o j rangtúlka
störf utanríkisráðherra og starfsmanna íslenzku utanrík-
isþjónustunnar. Þar er um þá viðleitni að ræða að ætla
að gera stórt afrek lítið. Og hún er mun lítilmannlegrí og
ámælisverðari en hin — að ætla að gera lítið afrek stórt.
Þjcðviljamennirnir eru ekkert öfundsverðir af fram-
komu sinni, þegar dómur sögunnar fellur. Þá mun koma
í Ijós, að íslendingar eiga verðugt svar við athæfi þeirra,
sem ekki báru gæfu tii að hegða sér eins og Islendingar i
landhelgisaeilunni. Annað þarf ekki við Þjóðviljann að
segja. íslendingar geta áreiðanlega sigrað í landhelgismál-
inu án hans.
filþýSnblaSiS
r3
Flótti“, hluti af einni þeirra mynda Deseamps, sem hann tók í ungversku uppreisninni
HÉR ERU staddir svo marg-
:r erlendir blaðamenn þessa
dagana vegn.a la'ndhelgisdeil-
unnar, að manni kemur eigin-
lega mjög á óvart að h.tta
fyrir blaðamenn sem komið
hafa hingað annarra erinda
og ekki vilja nein skipt; af
þeirri deilu hafa. En þannig
er það um frönsku blaðamenn-
:na tvo frá.franska vikuritinu
,,Paris Match“, sem dvalist
hafa hér um hálfs mánaðar
skeið. Þeir komu hingað til að
taka myndir af landi og þjóð
og skrifa greinar með — í
framhaldi af sögu Pi'erre Lot-
is, „Á íslandsmiðum".
„En þegar hingað kom, varð
okkur ijóst að vijt höfðum
misst af verulegum kafla frá
því er sögu Lotis lýkur og til
þessa dags,“ segir Philippe de
Bausset, annar hinna frönsku
blaðamanna. „Henni lýkur á
öld torfbæjanna gömlu, þegar
frönsku skúturnar strönduðu
við myrka sanda Suðaustur-
landsins og voru fluttir á
hestum yfir óbrúaðar ár til
Reykjavíkur. Við höfum ferð-
ast víða um land og ekki séð
neina torfbæi og ekk: neina
myrka strönd og frönsku
skúturnar eru löngu horfnar
af íslandsmiðum. Við höfum
því valið okkur þann kostinn
að lýsa því orði og myndum
hvernig ísland Pierre Lotis er
nú, — ísland nútímans, raf-
veitur, verksntðjur, flug-
vellir, nýtízku borgir og —
•nýtízku fólk, framgjarnt, dug-
mikið og bjartsýnt. Það verð-
ur þetta ísland, sem við viij-
um leitast við að sýna.“
„Og það verða allmargir,
sem fá að kynnast bví Islandi
Philippe de Bausset
í frásögn okkar. ,Paris-Match!
er stærsta vikurit í Evrópu,
kemur vikulega út í tveim
milljónum eintaka, og við ger-
um ráð fyrir að níu manns
lesi hvert eintak, — samtals
átján milljónir lesenda. Þetta
tímarit flytur hið margvísleg-
asta efni í greinum og mynd-
um, og starfa að þeirri efnis-
öflun seytján fastráðnir blaða
menn og yfirleitt tveir og tveir
saman, annar að myndatökunni,
hinn að ritmálinu, sem fyigir.
Þessir seytján tvímenningar
eru síðan sendir um heim all-
an, fýrst og fremst þangað.
' siem eitthvað merkdegt er að
gerast í það og það skiptið, —
uppreisnir, náttúruhamfarir,
styrjaldir eða eitthvað þess
háttar, — en svo flytur tíma-
ritið líka að jafnaði rólegra
éfni, ef svo mætti segja ; fróð
leik í frásögn og myndum, sem
líklegt er að franskir kaup-
endur blaða og tímarita hafi
hug á að kynnast. Og það er
einmitt til að afla slíks fróð-
leiks, að við erum hingað
komnir. . . “
,,Við höfum þegar safnað að
okkur miklu efni, svo úr nógu
verð: að moða, þegar heim
kemur, Félagi minn er til
dæmis búinn að taka um fjög-
ur hundruð litmyndir og ein-
hvern aragrúa af þessum vana-
legu. Það er venja að slíku
efni séu látn.ar fylgja um
fjórar 1 tmyndir og fimmtán í
svörtu og hvítu, litmyndirnar
venjulaga inni í miðju heft-
inu. Og enda þótt við höfum
misst af þessum kafla þróun-
arinnar, sem ég gat um áðan,
Framhald á 8. eíðo.