Morgunblaðið - 04.10.1975, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 1975
Miðdégisverður
hjá galdrakarli
Oliver var að blæða út, svo ég gat aðeins
bjargað honum með því að breyta honum
í dýr án fóta. Ég breytti honum í snigil og
fór með hann heim í vasanum. En í hvert
skipti sem ég reyndi að breyta honum i
eitthvað áhugaverðara, eins og til dæmis
hund, var hann ekki með neinar aftur-
fætur. Kolkrabbi hefur enga fætur.
Þessir átta armar vaxa út úr höfðinu. Svo
að þegar ég breytti honum í kolkrabba
gekk það ágætlega. Hann var þjónn
þegar hann var manneskja, svo hann átti
auðvelt ,með að læra sína vinnu. Mér
finnst hann miklu betri en þjónustu-
stúlka, því hann kemur með diskana ofan
frá og þarf ekki að standa fyrir aftan
mann og reka sig í hnakkann á fólki
þegar hann ber fram. Þú getur fengið
afganginn af fisknum, Oliver, og flösku
af öli.“
Oliver greip fiskinn með einum af
löngu örmunum sínum og stakk honum
inn í stóran gogg mitt á milli armanna
átta. Síðan náði hann í ölflösku úr einum
skápnum og tók tappann úr með goggn-
um, fikraði sig upp í loftið með tveimur
örmum og sneri sér svo að goggurinn
vissi upp á við. Á meðan hann tæmdi
COSPER \
V_________________________/
flöskuna deplaði hann öðru auganu. Þá
varð ég sannfærður um að hann væri
raunverulega manneskja, því ég hef
aldrei séð kolkrabba depla auga.
Kalkúninn kom á borðið á eðlilegan
hátt. Oliver lagði stórt, heitt fat á borðið
og lok yfir það. Ég gat ekki séð að neitt
væri í því. Hr. Leakey stóð upp og náði í
stóran galdrastaf í regnhlífagrindinni,
beindi honum að lokinu, sagði nokkur
orð, og þegar Oliver lyfti lokinu upp var
þar kominn sjóðandi heitur kalkún.
„Já, þetta er nú hægðarleikur“ sagði
hr. Leakey, „allir duglegir töframenn
geta þetta. En maður getur aldrei verið
viss um, að maturinn, sem maður fær á
þennan hátt, sé nýr. Þess vegna vil ég
Sagan af töfra-
bandinu bláa
nokkurn. En þegar hann kom upp úr
pyttinum aftur, var hann alsjáandi og
ekki lengi að sleppa undan ljóninu. ,,Nú,
nú“, hugsaði ljónið, dró piltinn að pyttin-
um og dýfði honum niður í. Um leið og
hann kom upp úr, fékk hann sjónina
aftur, og svo fór hann niður á ströndina,
og benti ljónunum, að þau skyldu standa
hvert við hliðina á öðru, og svo stóð hann
á bökunum á þeim, en þau syntu með
hann til lands.
Þegar þangað kom, skipaði hann ljón-
unum að leggjast niður í skógarrjóðri
einu, og það gerðu þau, en sjálfur læddist
piltur upp að höllinn eins og þjófur, til
þess að athuga, hvort hann gæti ekki náð
í töfrabandið sitt bláa, og þegar hann
kom að dyrunum, gægðist hann inn fyrir
gegnum skráargatið og sá hvar bandið
hékk á gullnagla á eldhúsveggnum. Sið-
an læddist hann inn gólfið, enginn var
inni, en þegar hann var búinn að ná í
bandið, varð hann allt í einu svo sterkur,
að hann varð að taka nokkur hraustleg
tök, og við hávaðann kom kerlingin þjót-
andi inn.
„Elsku besti drengurinn minn, láttu
mig fá bandið", sagði hún.
„Nei, þakka þér fyrir“, sagði piltur.
„Nú skal ég losna við þig, til þess er ég
nógu sterkur“. Og svo tók hann fóstru
sína, fór með hana út í dyrnar og henti
henni alla leið heim í kotiö, þaðan sem
þau fóru í betlileiðangurinn forðum.
Þegar risinn heyrði þetta, bað hann
mjög aumlega um að fá að sleppa heim í
1 okkar vlsindaiðkunum verð-
ur maður að vera smár I hugs-
un.
Jú, þetta eru ódýrari heilla-
óskakortin, — en svo eigum við
vandaðri og dýrari kort með
heiilaóskum.
Nei, ég skal muna að henda Þú átt aðeins að færa mér
ekki blaðinu með krossgátunni skóna og pfpuna.
meðan þér eruð á skurðarborð-
inu.
Fúsi gamli við konu sfna: —
Heyrðu, væna mín, þurfum við
svona gömul að hafa svona
stóra fbúð?
Konan: — Já, þvf ef annað-
hvort okkar deyr ætla ég að
leigja út herbergi.
X
Hann var tvfgiftur og hveiti-
brauðsdagarnir sfðari löngu
liðnir. Nágrannarnir urðu æ
oftar varir við hávaða úr íbúð-
inni. Dag nokkurn spurði einn
þeirra manninn hvort nokkuð
alvarlegt væri á seyði.
— Ég hef verið ólánsmaður f
kvennamálum, var svarið.
Fyrri konan mín strauk frá
mér, en sú sfðari gerir það vfst
ekki.
X
Dómarinn: — Hvernig dirf-
istu að mæta drukkinn fyrir
rétti?
V
Vitnið: — Ég er — hik —
kominn til þess að segja sann-
leikann, og öl — hik — er innri
maður.
X
— Það gleður mig að heyra,
sagði Árni, þegar hann frétti að
vinur hans einn væri kvæntur.
En bætti sfðan við eftir nokkra
umhugsun:
— Og hvers vegna ætti það að
gleðja mig? Hann hefur aldrei
gert mér neitt.
X
Faðirinn: — Jæja, Villi
minn, áttu marga vini f skólan-
um?
Villi: — Nei, enga.
Faðirinn: — Hvernig stendur
á þvf?
Villi: — IVIér er illa við þá,
sem ráða við mig, og þeim, sem
ég ræð við, er illa við mig.
J
—
Kvikmyndahandrit að morði
Eftir Lillian
O'Donnelt
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir. „
63
það hafi verið réttilega ályktað
hjá honum! Hann hafði EKKERT
að bjóða henni hann vissi að ÉG
gat gefið henni ALLT, veitt henni
alit og það er nú sannleikurinn
sjálfur og hananú! Hann þóttist
hafa hana í greip sinni, en ég sá í
gegnum hana. Ég hafði skrapað
nógu míklum peningum saman,
en samt ekki nóg til að þóknasl
þessum bévuðum kauða og hann
hótaði mér þvf meira að segja að
hann skyldi segja Maríettu frá
þessu!
Kroneberg lét augun hvarfla
yfir samkunduna eins og til að
athuga hvort viðstaddír gerðu sér
grein fyrir makalausum viðbjóði
prófessorsins.
— Og það gat ég auðvitað ekki
látið hann gera. Þið skiljið það
sjálfsagt? Éf hún kæmist að þvf
að ég hefði reynt að múta honum
hefði hún verið ófáanieg til að
snúa aftur til mfn. Eg VARÐ að
koma f veg fyrir að hann léti
verða af ófyrirleitnum áformum
sfnum.
Sfðustu orð Kronebergs vöktu
upp kveinstafi frá eiginkonu
hans.
— En ég ætlaði mér ekki að
gera Maricttu illt, hélt gamli
maðurinn áfram. — Ég var þolin-
móður og fullur skilnings gagn-
vart henni. Það sem ég vildi si/.t
af öllu var að valda henni sorg og
þess vegna reyndi ég að hlífa
henni. Ég sagði hcnní að Talmey
hefði fengið styrk og farið án
hennar ... ja, ég mundi það að
hún jafnaði sig á þessu með Eric
Dorf á sfnum tíma án þess að
fella svo mikið sem tár. Ég vissi
reyndar að þetta yrði dálítið
erfiðara fyrir hana, ekki hvað sfzt
vegna barnsins sem hún átti f
vonum ... hún myndi kannski
gráta dálítið og vera særð og reið.
En ég ætlaðí mér að sjá um að
hún kæmist yfir það hið bráðasta!
Kroneberg sneri sér að Hagen.
— Bill, munið þér ekki hvernig
hún brást við kvöldið sem henni
lenti saman við Dorf? Það var
eins og hún væri beinlfnis fegin
að hafa séð hvern mann hann
hafði að geyma áður en það var
um seinan.
Svo beindi hann á ný máli sfnu
til Davids.
— En þetta var ekki almenni-
legt hvað prófessorsblókin virtist
eiga sterk ftök f henni. Ég hefði
svarið fyrir það! Hún neitaði að
trúa því sem ég sagði og ég hvatti
hana til að hringja til hans, vegna
þess að ég vissi vel að hann myndi
ekki taka sfmann og að frú
Stukey myndi geta borið um að
hann væri horfinn á bak og burt.
En hún fylltist þá hamslausri tor-
tryggni og öll hennar bræði
beindíst að mér — hún réðst á
mig ... mig ... eftir allt sem ég
hafði gert fyrir hana! Ég gerði
þetta nánast f sjálfsvörn!
— Var virkilega nauðsynlegt að
ganga svona langt ... að drcpa
hana?
— Ég átti engra annarra kosta
völ. Ég var neyddur til að fá hana
til að hætta þessum óhljóðum,
sem hefðu getað heyrzt um allt
húsið. Og hún hefði ekki hikað
við að koma upp um mig ...
— Og þér kyrktuð hana. Og það
var samt ekki nóg?
Eina stund kom glampi f augu
gamla mannsins, en hann slokn-
aði óðara.
— Ég varð að reyna að láta
þetta Ifta út eins og innbrots-
þjófur hefði verið að verki...
Þcss vegna hafði hann lamið
andlit Mariettu Shaw, þangað til
hún var óþekkjanlcg og umbylt
öllu f fbúðinni — en ekki tekið
neitt.
Það var engin hátíðarstemníng
sem hvíldi yfir þeim sem nokkru
sfðar komu saman á skrifstofunni
hjá Felix. Felix hallaði sér aftur f
stólnum, lagði fingurgómana
hvora að öðrum og leit rann-
sakandi á þau Diönu Quain og
David Link.
— Jæja, læknir, þér vilduð nú
kannski segja okkur ögn nánar af
yðar þætti f málinu?
Þrátt fyrir vingjarnlcga rödd-
ina gat Dianc Quain ekki varizt
þvf að roðna.
— Ég veit að ég hef hegðað mér
fiónslega og ekki virt neinar leik-
reglur sagði hún.
Hún leit á David.
— Eins og þetta væri einhver
skemmtileg keppni okkar f
millum. Ég harma það núna. En
ég gerði mér ekki Ijóst ... svo
þagnaði hún ... að morð varpar
ekki aðcins Ringum skuggum á líf
ódæðismannsins, botnaði Felix
fyrir hana.
Diane kinkaði kolli og varð
ósjálfrátt hugsað til Beulah
Kronebergs.
Felix hætti við að halda fyrir-
hugaða áminningarræðu yfir
henni og sagði:
— Á hinn bóginn verðum við að
viðurkenna að þér hafið verið
okkur til ómctanlegrar hjálpar f
þvf að leysa málið, jlæknir. Sú
eðlisávfsun yðar að Marietta
Shaw hefði leitað til móður
sinnar og trúað hcnni fyrir þvf að
hún væri orðin ófrisk, leiddi ekki
aðeins til þess að við gátum