Morgunblaðið - 10.07.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. JULÍ 1976
Helgi kóngsson
og Álfdís
kóngsdóttir
hvorki meyjarnar komnar aftur né
sveinninn. Drottningunni bregður mjög í
brún og veit ekki, hvað veldur; lætur
svipast að, hvort ekki sjáist til hirðmeyj-
anna, en það hefur enginn séð ferð
þeirra né sveinsins. Hún segir þá kon-
unginum, manni sínum, hvar komið er,
og fær það honum mikilla áhyggju. Er nú
hafin leit eftir sveininum og finnst hann
ekki. Siðan er leitað dag eftir dag, og
finnst hvorki sveinninn né meyjarnar.
Er ekki að orðlengja það, að atburður
þessi fékk þeim kóngi og drottningu
mesta harms, eins og von var, og treguðu
þau sáran eftir sonarmissinn.
Nú er þess að geta, að þar í landi voru
fjöll mikil og há, eigi allskammt, en þó
ekki mjög langt frá konungshöllinni, og
höfðu menn lítt kannaó þessi fjöll, og
þóttu þau ógeng víðast hvar fyrir klett-
um og hömrum. Hátt uppi í fjöllunum
var hellir einn mikill. Enginn maður í
kóngsborginni vissi af þessum helli, því
síður, að nokkur hefði þar fæti stigió,
Fara úr? — Hver er meiningin, maður minn?
enda var hellismunninn girtur háum,
þverhníptum hömrum umhverfis á alla
vegu. Aðalhellirinn lá þverbeint inn í
hamravegginn, en út frá honum gekk til
hægri handar afhellir mikill, myrkur og
skuggalegur, og hélt þar hellisbúinn til.
Aó kvöldi þess dags, sem meyjarnar
hurfu með sveininn, var hann inni í helli
sínum og hélt á ungum sveini, er lá í
öngviti. Þessi sveinn var Helgi kóngsson,
og leitaðist hellisbúinn við að vekja hann
af öngvitinu. Þetta tókst og um síóir. En
er pilturinn raknaði vió, tók hann að
gráta sáran og var óhuggandi af því að
skilja við foreldra sína. En þá gaf hellis-
búinn honum óminnisdrykk, sem olli því,
að hann gleymdi föður og móður og öllu
því, er fyrr hafði á daga hans drifið. Eftir
það fór hann að spekjast. Hellisbúinn
kallaði nú sveininn Ásmund, en bauð
honum að nefna sig Vermund. Fleira
sagði hann honum ekki af högum sínum
og bað hann að una sér vel í hellinum og
fékk honum leikföng að skemmta sér
vió.
Fleira var kvikt i hellinum en þeir
Vermundur og kóngsson. Þar var hestur
heliisbúans mikill og fagur, og var fax
hans úr lýsigulli, og lýsti þar af um
hellinn. Hann var bundinn við snösina
með taug, er sýndist álnarlöng, þegar
fuglinn sat, en svo mikil teygja var í
henni að fuglinnhgat ekki einungis flogið
að vild sinni innan um hellinn, heldur og
langa leið út fyrir hann. Fuglinn var
dapur í bragði og söng einatt meó undar-
legri og fagurri rödd. — Enn var í hellin-
um skrín eitt mikið, og hafði það steins-
lit.
Á degi hverjum fór hellisbúinn burt og
á dýraveiðar og fugla, til að afla þeim
viðurværis, og kom hann með jafnaði
heim aftur eftir litla stund, með fugla-
kippu í hendi eða dýr, sem hann hafði
veitt þeim til matar. Hann kom og á degi
hverjum með fóður handa hestinum, en
fuglinn leitaði sér sjálfur viðurværis út
fyrir hellinn. En ekki vissi kóngsson, á
hverju hann lifði.
Sveinninn undi sér nú vel í hellinum.
Hann hafði yndi af að skoða hinn fárán-
lega hest, sem dag og nótt lýsti af í
hellinum, en þess á milli skemmti hann
sér við fuglinn, er söng á hverjum degi,
en á einu furðaði kóngsson, hved-su hinn
unaðslegi söngur gat orðið raunalegur
með köflum. Hellisbúinn unni kóngssyni
Skjálfhentir ræningjar þykir
mér ekki alveg vonlausir, mað- Getur dómarinn flýtt sér —
ur minn. stöðumælirinn er fallin á mig?
Látir þú þig dreyma um hina Ég skal koma f mömmuleik, en
gömlu glöðu daga, gleymdu þá við verðum að skilja fljótlega,
ekki stúlkunni f mjólkurbúð- þvf hún mamma bfður.
inni eða mömmu hennar.
„Ég er feginn að ég skuli
ekki vera ftali."
„Hvers vegna?"
„Af því að ég kann ekki orð f
ftölsku."
X
Mark Twain blótaði mikið,
konu hans til mikilla leiðinda,
og gerði hún sitt bezta til þess
að venja hann af því. Dag einn,
er hann var að raka sig, skar
hann sig heldur óþyrmilega.
Eins og nærri má geta, dró
hann ekki af blótsyrðum f það
skiptið. Kona hans hlustaði á
hann, og er hann var þagnaður,
sagði hún allt, sem hann hafði
sagt. Mark Twain sagði rólega,
er hún hafði lokið því:
„Þú hefur orðin rétt eftir,
ástin mfn, en áherzlurnar hefur
þú ekki Iært.“
Mjög gömul kona og mjög
lítill drengur sátu eitt sinn hfið
við hlið f kirkjunni. Þegar farið
var að ganga um með samskota-
baukinn, virtist drengnum sem
konan ókyrrðist nokkuð.
Hann sneri sér þvf að kon-
unni og sagði.
„Hérna, taktu mitt gjald og
settu það í baukinn. Ég er svo
Iftill, að ég get vel falið mig
undir bekknum.
' X
Eitt sinn hringdi sfminn hjá
húsverði Roosevelts forseta.
Rödd f símanum sagði:
„Segðu mér, heldurðu að for-
setinn komi f kirkju næsta
sunnudag?"
„Þvf get ég ekki lofað,“ svar-
aði húsvörðurinn. „En hvað um
það, guð verður alltaf staddur
þar og það ætti að vera nóg til
þess að menn f jölmenntu."
Hóskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
23
lega af vitinu. Ég sagði við værum
hvorki sjúkraliðar né barnapfur
og að við hefðum ekki fram að
þessu talið jarðarfarir heyra
undir okkar verksvið. En hann
minnti mig á það hneyksli sem
gerðist þegar hinn látni fyrir
tveimur árum síðan og eiginkona
hans — ekkjan núverandi —
gengu f hjónaband — og kona ein
ruddist fram og kastaði sér um
hálsinn á eftirlætisskáldinu sfnu.
Og viðkomandi skáld var í þann
veginn að lenda í stórbrotnum
slagsmálum út af þessu.
Petrus gat ekki varist brosi.
— Já, það er í meira lagi
spaugilegt. Ljósmyndari hafði
sofið bak við orgelið í tvær nætur,
en svo fannst hann og var rekinn
út hálftfma áður en herlegheitin
hófust.
— Hvað sem því Ifður varð
niðurstaðan sú að ég nennti ekki
að þrasa við Isander um hvað
væri í okkar verkahring og hvað
ekki. Andreas Hallmann er kol-
vitlaus, við vitum það. En hann
nýtur þeirrar sérstöðu að hann er
bæði frægur og dáður vitleysing-
ur og fyrst hann sýnir sig nú
aldrei þessu vant utan dyra er
vfst bczt að hafa hann undir eftir-
liti. Þú verður sem sagt að aka
þangað og sjá um málið.
— Alveg sjálfsagt. Rödd
Petrusar var ólíkt hressilegri en
áður. — Meíra en guðvelkomið.
— Hvað gengur eiginlega að
þér? Af hverju ertu svona dular-
fullur?
— Ég skal gefa þér skýrslu sfð-
ar, lofaði Petrus, ýtti hárinu
undir einkennishúfuna og þegar
hann gekk út flautaði hann
skerandi falskt.
Hann kom aftur heim til
Swennugs um kvöldið og varo
mjög undrandi þegar langleggjuð
vera sat f makindum á bezta
hægindastólnum.
— Nei. Hvað er að þarna? Er
yfirmaður morðdeildarinnar
sjálfur á ferli? Þá hlýtur eitthvað
fjör að vera f uppsiglingu.
Eins og jafnan þegar Petrus
rakst á Christer Wijk velti hann
fyrir sér hvernig hann færi að þvf
að halda svörtu hárinu alltaf
svona hreinu og snyrtilega glans-
andi og vel greiddu. Hann strauk
eins og hikandi með hendinni
gegnum óstýrilátt hárið og and-
varpaði. Svo fór hann að fá sér
kaffi og sporðrenndí með Iftilli
fyrirhöfn fimm vfnarbrauðum.
Þegar hann hafði lokið þvf
hafði hann einnig fengið upplýs-
ingar um hvers vegna Christer
haföi skotið upp kollinum á þess-
um breiddarbaug. t Ijós hafði
komið að við rannsókn þriggja
ára gamals morðmáls sem tekið
hafði verið upp að nýju nánast
vegna sönnunargagna sem borizt
höfðu fyrir einskæra tilviljun,
hafði hann farið hingað að ræða
við fólk sem hann taldi að gæti
gefið sér ákveðnar upplýsingar.
Þetta var ekki tiltakanlega spenn-
andi. Aftur á móti voru Christer
Wijk og Swennung mun áfjáðari
f að heyra hann segja frá útför
Jóns Hallmans.
Frásögn Petrusar var óneitan-
lega heldur snubbótt. Jú, það
hafði verið þarna þó nokkurt fólk,
en það hafði ekkert borið til tfð-
inda en einhvern veginn hafði
honum fundist stemningin dálftið
einkennileg.
— Hvernig ber að skilja það?
Hverju ertu að lúra á?
Vinur hans Swennung, rauð-
birkinn og hressilegur náungi,
var orðinn dálftið óþolinmóður.
Christer Wijk horfði einnig fast á
hann og mjög spyrjandi.
— Viltu þá ekki segja okkur af
hverju f ósköpunum þú ert svona
hugsandi?
Og á þessari stundu var ómögu-
legt annað en viöurkenna að Petr-
us virtist f þungum þönkum.
— Ja, ég verð að viðurkenna að
vitneskja mfn er af skornum
skammti. Én ég hef vissulega
fulla löngun til að leggja spilin á
borðið ...
— Og hvað mælir eiginlega á
móti þvf að þú gerir það?
— Ef ég geri það bregst ég
trúnaði — svfk loforð um að vera
þögull.
Christer tróð heimspekilegur á
svip f pfpu sfna.
Heldurðu að við getum orðið
þér tíl einhverrar hjálpar, ef við
fáum að vita um hvað málið
snýst?
— Já, það held ég, sagði Petrus
ákveðinn.
— Heldurðu að einhver ... það
geti komið að þvf að einhver verði
hjálpar þurfi?
— Já, ég óttast það.
— Þá, sagði Christer og sló eld-
spýtunni við stokkinn, — skaltu
gleyma loforði.þfnu og f þess stað
taka á móti okkar loforði.
Petrus kinkaði kolli.
Sfðustu dægur hafði hann ekki
verið f rónni. Hann hafði óttast að
hann hefði ekki verið nógu skarp-
ur til að skynja blæbrigðin...
draga réttar ályktanir af því sem
duldist bak víð frásögn Malin. Nú
hafði hann kjörið tækifæri til að
gera tilraun með þetta á Christer
Wijk, en á viti hans og snilli hafði
hann óbilandi trú. Hann hugsaði
sig því ekki lengur um, heldur
ákvað að gefa boltann áfram.
Hann endurtók eins ftarlega og
s.