Morgunblaðið - 12.01.1977, Qupperneq 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. JANUAR 1977
Samsöngur
SIGRÍÐUR Ella Magnúsdóttir
og Simon Vaughan héldu tón-
leika s.l. laugardag. Efnisskráin
var mjög fjölbreytt en heldur
sundurlaus og lítið spennandi i
lokin. Tónleikarnir hófust á dú-
ett úr óperunni Cosi fan tutti,
eftir Mozart, fallegum söng,
sem hefst á orðunum „Þetta
hjarta þér ég gef" og var hann
innilega sunginn Næstu þrjú
lögin, eftir Schumann, voru
sungin af Simon Vaughan og
satt best að segja, olli flutning-
Sigrfður E. Magnúsdóttir
Simon Vaughan
ur hans á þeim undirrituðum
stórum vonbrigðum. Tónsvið
raddar hans er litið og söng-
mátinn mjög þvingaður (óeðli-
lega þaninn brjóstkassi), enda
var meðferð hans á Widmung
og Die beiden Grenadiere ekki
aðeins sviplaus heldur og ótrú-
lega slæm Sá hluti söngskrár-
innar sem kom mest á óvart
voru söngvar Páls ísólfssonar
við texta úr Ljóðabókunum.
Það má heita furðulegt að
þessir söngvar eru nú í fyrsta
sinn fluttir í heild.
Sérstaklega höfðu þrjú þeirra
sterk áhrif á undirritaðan. Ég
kom i garð minn, Svört er ég
og í hvílu minni um nótt. í heild
er lagaflokkurinn skemmtilegur
og þarna er fyrsta lagið, Heyr,
það er unnusti minn, þessí kall-
andi fagnaðarsöngur, í réttu
umhverfi Sigriður Ella á skilið
sérstakt þakklæti fyrir framtak
sitt og frábærlega fallegan
söng. Eftir hlé var sunginn dú-
ett, Pastorale, eftir Saint-
Saéns Það var eins með þenn-
an dúett og þann eftir Mozart,
sem þau sungu fyrst, að
Vaughan gaf ákvaflega litið til
að lyfta söngnum upp. Þessu
næst söng Vaughan þrjá
söngva eftir Ravel, við texta
eftir Morand. Söngvar Don
Quixote voru i túlkun hans
bragðlausir og lausir við það
háð, sem býr i textanum, nema
helzt í drykkjuvísunni, þar sem
söngvarinn sýndi sitt bezta á
þessum tónleikum. Sigríður
Ella söng næst þrjár italskar
þjóðvísur tónsettar af Verdi,
Rossini og Donizetti Þessi lög
eru mjög falleg og var meðferð
söngkonunnar á þeim, ásamt
flutningi hennar á lagaflokki
Páls ísólfssonar, það sem ein-
hvers virði var á þessum tón-
leikum. Tónleikunum lauk með
tvísöng, fyrst tveimur þjóðlög-
um í útsetningu eftir Brahms
og tveimur öðrum þýzkum
þjóðlögum i útsetningu eftir
Bruno Seidler-Winkler. í
Brahms vantaði alla samsöngs-
gleði og kátinu. Svona dúett-
útsetningar eins og á tveimur
síðustu lögunum, eru svo
þunnar að það er vart tilhlýði-
legt að taka þær sér i munn.
Lögin eru falleg, ef þau eru
sungin í sínu rétta gervi, en
þegar er verið er að bæta við
þau merkingarlausri viðhengi-
rödd, stækkar form þeirra ekki
, þvert á móti
Tðnllst
eftir JÓN
ÁSGEIRSSON
Orgeltónleikar
UNGUR ORGELLEIKARI FRÁ
Kanada, Jaques Desroches,
hélt tónleika í Háteigskirkju s.l.
sunnudag fyriraðeins 33 hlust-
endur. Tónleikarnir hófust á
Canzonu eftir Christian Erbach
(1 573— 1 635), samtimamann
Hans Leo Hasslers í Augsburg.
Næst á efnisskránni var
Canzona eftir Caspar Kerll
(1627—93), sem starfaði
m.a. í Vín. Verkið skiptist í
fugato kafla og kafla þar sem
eftirlíkingar eru margendur-
teknar í sekvensum, sem krefj-
ast töluverðrar leiktækni Þriðja
verkið á efnisskránni var eftir
Johann Pachelbel
(1653—1707), einn af meiri
háttar orgeltónskáldum fyrir
daga Bachs Aria Sebaldina er
ekki að öllu leyti rétta nafnið á
verki Pachelbels, því það er röð
tilbrigða yfir svo nefnda ariu,
en ekki aðeins arían, sem var
leikin i upphafi og niðurlagi
verksins. í þessu verki hefði
þurft að registrera meir en gert
var til að gefa hverju tilbrigði
sérstakan lit, en því miður er
orgel Háteigskirkju, sem ann-
ars er gott hljómleikahús, of
lítið, svo raddfátækt, að varla
er hægt að tala um valkosti, þó
raddir orgelsins séu fallegar.
Orgelið alltof litið fyrir hljóm-
leikahald
Leikur Desroces á framan-
töldum verkum svo og verki
eftir Cabanilles var skýr og leik-
andi og vel útfærður. Yfir
tveimur síðustu verkunum,
Kóralforspili yfir „An wasser-
flússen Babylon" og kóral-
partítunni „O Gott, du frommer
Gott" eftir Bach, var ekkí sú
reisn sem undirritaður þykist
mega eiga von á, sefstaklega í
því síðasttalda.
Jón Ásgeirsson
Fámenn stétt
En látum þetta duga um náms-
ferilinn, en spyrjum Sigfríð
heldur um þessa stétt, dýra-
hjúkrunarkonur, sem hún er eini
fulltrúinn fyrir hér á landi.
— Bretar eru komnir lengst
hvað varðar menntun dýra-
hjúkrunarkvenna, en enn sem
komið er eru þó ekki nema örfáar
dýrahjúkrunarkonur í Bretlandi.
1 Danmörku er fyrst i vetur starf-
andi skóli með bóklegt nám fyrir
dýrahjúkrunarkonur og er það
eina landið í Evrópu fyrir utan
Bretland, sem hefur tekið upp
kennslu í þessari grein, þannig að
, , þetta er mjög ung starfsgrein. Ég
Sigfrið tekur við fögrum bikar fra skolanum 1 veit ekki til þess að annars staðar
Berkshire í Englandi sem viðurkenningu fyrir í heiminum séu sérstakar dýra-
r hjukrunarkonur, en 1 Banda-
miklar framfarir 1 nami. ríkjunum og Kanada hefur þetta
þó verið reynt og fleiri lönd munu
0 INNAN skamms er fyrirhugað að hefja hafa sýnt áhuga á að taka upp
starfrækslu dýraspítalans, sem brezki íslands- kennslu 1 Þessari ere,n
vinurinn Mark Watson gaf hingað til lands árið
1973. Dýraspítalinn er í Víðidal, skammt frá
hesthúsum Fáks. Nokkur styr hefur staðið um
rekstur þessarar stofnunar og á sínum tíma
voru áhöld um það hvort íslendingar ættu að
veita gjöf Watsons viðtöku. Undirbúningur að
stofnskrá spítalans sem sjálfseignarstofnunar
er í fullum gangi og ekki lengur eftir neinu að
bíða. Húsið hefur verið endurbætt svo það
samsvarar kröfum íslenzkra aðstæðna, öll tæki
fylgdu með gjöfinni og fyrstu starfskraftarnir
hafa verið ráðnir.
Sifgríð Þórisdóttir heitir stúlka sem ein ís-
lendinga hefur lokið námi í dýrahjúkrun og
mun hún að mestu annast rekstur stofnunar-
innar þegar farið verður af stað. Sigfríð nam
dýrahjúkrun í Englandi og kom heim frá námi
síðastliðið haust. Morgunblaðið rabbaði við
Sigfríð á dögunum og fyrst spuróum við um
hvers vegna hún hefði farið til náms í þessari
grein.
— Eigum við ekki að segja Ó ég hafi farið í
dýrahjúkrun af köllun einni saman. segir
Sigfríð. — Ég hef alltaf haft mjög gaman af
dýrum, bæöi meðan ég var í sveit og ekki síður
heima hjá mér í Reykjavík. Ég safnaði að mér
öllum þeim dýrum, sem ég gat náð í og ég held
að það hafi ekki verið sérlega vinsælt þegar ég
var að draga þessi grey, kannski af ólíkum
tegundum með mér heim. Ég hafði hreinlega
ekki áhuga á að læra annað en dýrahjúkrun er
ég uppgötvaði það nám svo valið var auðvelt.
Nám sitt í dyrahjúkrun hóf Sigfríð í Surrey í
Suður-Englandi og það var fyrir milligöngu
Mark Watsons aö hún komst þar að á
dýraspítala. Síðan var hún um tíma við einn
stærsta dýraspítala í einkaeign í Englandi.
Næsti námsstaður var Northampton og námi
sínu lauk Sigfríð í búfræðiskóla í Berkshire,
þar sem maðal nemenda voru 30 tilvonandi
dýrahjúkrunarkonur. Er hún lauk þaðan
lokaprófi fékk hún sérstakan bikar fyrir miklar
framfarir. Námið var m.a. fólgið í kennslu í
eftirtöldum námsgreinum: hjúkrunarfræði,
meinatækni, röntgentækni, svæfingum og
stjórnun á svæfingatækjum.
Varast ber
að falla í
freistni
fyrir litlum
hvolpi
Eftir að Sigfríð lauk námi hefur
hún starfað fyrir öll dýra-
verndunarfélögin, það er Hunda-
vinafél. Rvikur, Kattavinafél.
Rvíkur, Samband Dýra-
verndunarfél. Islands og Dýra-
verndunarfél. Rvikur, og haft
ærinn starfa. Hefur hún farið á
staði þar sem kvartað er yfir illri
meðferð á dýrum og gefið
ráðleggingar um meðferð á þeim.
Um þessar mundir segir hún
okkur að mikil dúfnaalda gangi
yfir meðal ungmenna í Reykjavík,
en krakkarnir hafi hins vegar
lítinn skilning á þörfum dýranna
og fari því oft ógætilega með þau
en það stafi aðeins af kunnáttu-
leysi sem megi auðveldlega bæta.
Erlendis sé dúfnahald hins vegar
„Eignin við ekki að segja að
ég haíi farið í dýralij ukiun
af köllnninni einni saman”