Morgunblaðið - 23.08.1977, Qupperneq 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. AGÚST 1977
31
Margrét Bjarna-
dóttir—Minning
Fædd 17. september 1918.
Dáin 12. ágúst 1977.
Meö ýmsu verður sá að gjalda,
sem lífið er örlátt á ævidaga, ma.a
með því að verða að sjá á bak þvi
fleiri samferðamönnum sem ofar
kemur í árin. Hver af öðrum með
æ skemmra bili hverfa þeir hon-
um af leiksviði lifsins bak við
tjaldið mikla, sem :'n afláts er
dregið fyrir „senur“ þess.
Auðvitað fer svo að sá að segja
mætti hversdagslegi atburður
verður okkur ekki alltaf jafn
minnisstæður. En öðru hvoru
hverfur einn og einn innfyrir,
sem einhverra hluta vegna hverf-
ur ekki jafnskjótt af tjaldi minn-
inganna. Og til þeirra telst min
gamla vin- og frændkona Margrét
Bjarnadóttir.
Um 25 ár eru liðin síðan fund-
um okkar fyrst bar saman á hin-
um þekkta stað Reykjalundi, sem
þá fyrir nokkrum árum var tek-
inn til starfa sem dvalar- og
vinnuheimili þeim, er hinn al-
ræmdasti vágestur þess tíma —
berklaveikin — hafði merkt sér.
Þar lentum við fyrst í stað saman
sem herbergisfélagar. Tókust því
þegar allnáin kynni með okkur
jafnframt traustri vináttu, sem
aldrei rofnaði en lýsti og yljaði æ
síðan jafn fersk og lifandi við
hvern endurfund. Þannig vann
þessi unga, fallega kona fljótlega
hug minn og hylli eins og margra
annarra svo rik sem hún var
hvorttveggja af skarpri greind og
skaphita og opinskárri hrein-
skilni og reisn og þó enn ríkari af
persónulegum þokka og samúðar-
fullri hlýju, sem gerði öllum gott
að vera í návist hennar, ekki sizt
einstæðingnum og lítilmagnan-
um. Að gleðjast með öðrum og
gleðja var henni rík þörf og kom
best i ijós, er hún sat við hljóðfær-
ið og lék og söng sinni fullu, fögru
rödd hvort heldur var islenzk
alþýðulög eða sönglagaperlur eft-
Hrafn Halldórs-
son—Minning
Menn hittast og skilja alia tið,
og varla höfum við skólaféiagarn-
ir úr enskunni búizt við að hittast
mikið eftir að náminu lauk i vor.
Þó var allt opið — lífið framund-
an með öllum sfnum möguleikum,
og »11 reiknuðum við með að hitt-
ast seinna i lifinu.'En úr þessu
verður Hrafn ekki með. Hrafn
sem tók lifinu með ró og anaði
ekki að neinu en vann yfirvegað
og af einbeitni að takmarki sínu,
einmitt hann deyr á vofeiflegan
hátt. Við minnumst þess þegar
hann fór að nefna mótorhjól
snemma í vetur. Seinna kom hann
með bæklinga og var ákveðinn í
að láta slag standa. Það óraði vist
engan fyrir afleiðingunum.
Hrafn var hjálpsamur félagi.
Hann var blátt áfram, einlægur
og sjálfum sér samkvæmur. Eng-
inn hikaði við að segja honum
skoðanir sínar; Hrafn tók öllu
með skilningi og jafnaðargeði.
Við vottum fjölskyldu hans
samúð okkar og minnumst hans
með þakklæti fyrir góðar sam-
verustundir.
Skólafélagar.
ir Sigfús, Kaldalóns, Inga Lárus- j
son og Eyþór. Hversu jós hún þá I
ekki út til annarra af örlátu
hjarta sinni eigin söngvagleði og
samhug. Þeirra stunda munu
áreiðanlega fleiri en ég minnast
sem sannra sólskinsstunda.
Margrét var þeirri gáfu gædd
að gefa — ósjálfrátt og óafvitandi
— öðrum af auðlegt sinni. Það
fylgdi henni ekki aðeins á vina-
fundum og gleðimótum heldur
einnig í önn hversdagsins alla leið
inn fyrir afgreiðsluborðið. Og fyr-
ír mér er hún einn iitríkasti og
elskulegasti persónuleikinn, sem
á vegi mínum hefur orðið.
Ég gat þess í upphafi, að vágest-
urinn mikli — berklarnir —
hefðu allsnemma snortið hana
fingri sínum. Þó .reyndist annar
vágestur henni miklu stærri böl-
valdur. En það var sú furðulega
eiturslanga, sem gjarnan hefur
þann háttinn á að fela sig í gylli-
skreyttum glerfleygum og höggva
þaðan fórnarlömbin eiturtönnum
sínum. Undarleg staðreynd og
raunar rannsóknarefni, hversu
óvinur sá sýnist sækjast hvað fast-
ast eftir að ráðast þar að, sem
glæsileiki og atgerfi er fyrir. Rétt
eins og þessum illvætti sé í mun
að hermdarverkið geti þá orðið.
þeim mun stærra og blóðugra. En
þess er ég fullviss, að sá skugga-
baldur hefur þó aldrei siðasta orð-
ið. Fyrr eða síðar kemur sá, sem
honum er sterkari, og svo hefur
nú orðið hjá Margréti vinkonu
minni.
Þessvegna gleðst ég nú og sam-
fagna um leið og ég minnist henn-
ar með þökk.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir.
Kristín Péturs-
dóttir—Minning
Kristín Pétursdóttir er fædd 30.
ágúst 1905 í Dufansdal í Suður-
fjarðahreppi, Arnarfirði. Foreldr-
ar hennar voru Pétur Bjarnason,
skipstjóri, og kona hans, Valgerð-
ur Kristjánsdóttir.
Kristín fluttist ásamt foreldrum
sínum tæplega ársgömul til Bíldu-
dals og ólst þar upp sin bernsku-
og æskuár ásamt systkinum sin-
um. Var hún elzt sjö systkina og
eru nú aðeins tvær systur á lífi,
Ólina á Daðastöðum í Núpasveit
og Friða, búsett hér í borg.
Kristín var vel gefin kona,
hljóðlát og prúð svo að af bar,
hagmælt vel, en mun lítt hafa
flikað þvi, söngvin og spilaði vel á
orgel, enda organisti i Bíldudals-
kirkju i mörg ár. Hún var víðlesin
og fróð, en skólaganga hennar var
aðeins einn vetur í 3. bekk
Kvennaskólans i Reykjavik.
Hún fékkst við barnakennslu i
mörg ár og saknaði þess ávallt að
Köttur í
óskilum
hjá lög-
reglunni
í Keflavík
hafa ekki átt þess kost að taka
kennarapróf, en efnin voru lítil
heima og þess var ekki kostur að
fara lengra i námi. En hún virtist
alls staðar heima og ber spurning
eins nemenda hennar vott um
þetta, er hann sagði: „Um hvað er
hægt að spyrja þig, Kristín, svo að
þú vitir það ekki?“.
Að alast upp á Bildudal á upp-
vaxtarárum Kristinar var eins og
að alast upp i stórum systkina-
hópi. Hugur barnanna og ungling-
anna var samstilltur við leik og
störf. Aldrei vantaði verkefni,
enda var lifsfyllingin ósvikin. Það
var mikil hamingja.
A kyrrum haustkvöldum komu
hópar barna og unglinga saman á
sunnudagskvöldum og fóru i leiki
eða dönsuðu á grænum, sléttum
grundum og kom þá oft einn með
harmoniku og spilaði undir eða
farið var heim í Svalborg til syst-
kinanna sjö og sungið saman og
spilaði þá Kristin undir á orgelið.
KÖTTUR er i óskilum hjá lög-
reglunni í Keflavfk. Þetta er kol-
svartur, stór högni, með hvítt
band um hálsinn og bjöllu. Fyrir
nokkrum dögum siðan komu tvö
börn á stöðina og spurðust fyrir
um týndan kött en vegna mis-
skilnings var þeim ekki vísað á
þennan kött. Eru börnin beðin að
gefa sig fram á stöðina eða þeir
aðrir, sem telja sig þekkja til
högnans, en börnin sögðust hafa
verið að gæta hans fyrir fólk í
Reykjavik en hanrrtýnst.
Æskuárin liðu. Vegir skildust en
vináttan hélzt alla tið.
Kristín var lengst af búsett á
Btldudal og gegndi þar marghátt-
uðum störfum. Vann v.ið Kaupfé-
lag Arnf., var í hreppsnefnd,
skólanefnd, kirkjuorganleikari,
formaður kvennadeildar slysa-
varnafélagsins, ritari kvenfélags-
ins Framsóknar I nokkur ár og
einnig formaður þar.
Son eignaðist Kristín 17. ágúst
1935, Pétur Valgerð Jóhannsson.
Hann er búsettur á Bildudal,
kvæntur Sigríði Pálsdóttur.
Hún giftist 28. okt. 1940, Kristni
Guðfinni Péturssyni, sjómanni, á
Bíldudal. Hann andaðist 1968.
Þau hjón eignuðust þrjár dætur,
Jóhönnu, gifta Herði V. Arnasyni,
Valgerði, gifta Sigursteini Stein-
dórssyni og Birnu, gifta Eggert
Þorsteinssyni. Allt er þetta mynd-
ar- og efnisfólk.
Eg votta aðstandendum dýpstu
samúð.
Hafi Kristin þökk fyrir allt og
allt.
Hallfrfður Þorkelsdóttir.
— Rölt um
Raufarhöfn
Framhald af bls. 15
mikil umbrot. Þegar síldin hvarf
1967 blasti við atvinnuleysi. Síðan
fóru menn að hugsa sitt ráð. Þá
var keyptur síðutogarinn Jökull,
en hann var seldur vorið 1972 og
árið eftir var Rauðinúpur keyptur
frá Japan. Hann hefur reynzt
mætavel. En örðugleika er við að
glíma á þessum litlu stöðum. Það
vantar algerlega ákveðnar þjón-
ustugreinar sem við getum ekki
án verið og því verður margt
miklu dýrara. Það er til dæmis
dýrara að gera út togara úti á
landi. Vegna viðgerðanna,
flutningskostnaðar á veiðarfær-
um og svo mætti lengi telja. Aftur
á móti er líka búið að festa svo
mikið fé í atvinnufyrirtækjum og
uppbyggingu að það sem háir okk-
ur nú er að okkur vantar í raun-
inni annan togara til að tryggja
nýtingu tækjanna og stuðla að
jöfnuði og stöðugleika atvinnu-
lífsins. Og ef allt ætti að nýtast
hundrað prósent þyrftum við
siðan að fá þriðja togarann, sem
við myndum reka í samvinnu við
Þórshöfn og myndi hann þjóna
báðum plássunum með hráefni.
Með slíkum rekstri kæmi engin
ládeyða í atvinnulifið og nýting
yrði eins og bezt væri á kosið.
Vestfjarðaplássin hafa sum reynt
þetta og virðist það geta gengið.
— Vinnuafl kvenfólksins er
ómetanlegt hér eins og annars
staðar. Svo erum við með
skreiðarverkun og saltfiskverk-
un. 1976 var lélegt ár i saltfiski en
það, sem fleira, lítur betur út nú.
Þegar á heildina er litið virðist
mér margt benda til aukinnar
fiskgengdar hér á miðunum í
kring og fiskurinn fer lika stækk-
andi. Ég held að þrátt fyrir erfið-
leika sem við glímum við og að-
stöðumun sem er okkur ekki í vil
samanborið við höfuðborgarsvæð-
ið sé ástæða til að vera nokkuð
bjartsýnn, sagði Ölafur Kjartans-
son framkvæmdastjóri.
AtKÍI.ÝSINCASIMINN BK:
22480
J |H«r0unbIatiib
ÞJÖOHÁTHIARBLAfl TÝS1977
ff\
4 \
Þjóðhátíðar-
blað Vestmanna-
eyja 1977
Þjóðhátiðarblað Týs 1977 kom
út í tilefni Þjóðhátíðar Vest-
mannaeyja, en efni blaðsins er
fjölþætt og allur frágangur vand-
aður. Lesmál blaðsins er 50 blað-
sfður, en forsfða er með litprent-
aðri mynd Guðmundar Sigfússon-
ar af lunda með sfli. Ritstjóri
blaðsins er Sigurður Guðmunds-
son frá Háeyri, en blaðið er prent-
að í Prentsmiðjunni Eyrún í Vest-
mannaeyjum. Þjóðhátfðarblaðið
er til sölu f Keykjavfk í Bókahús-
inu Laugavegi 178.
í blaðinu eru m.a. grein Arna
Johnsen um stil Þjóóhátíðar Vest-
mannaeyja, Skotasaga eftir Arna
úr Eyjum, grein um Ásgeir Sigur-
vinsson, sem heitir Úr „Lautinni“
til Liege. Tvö Ijóð eftir Pál H.
Árnason í Þórlaugargerði, saga
Árna úr Eyjum, Hótel Nord, með
teikningum Guðjóns Ölafssonar,
viðtal við Hreggvið Jónsson sem
var um nokkra áratugi með
Lúðrasveit Vestmannaeyja, viðtal
við Július Snorrason, fyrrverandi
ísiandsmeistara i kringlukasti, og
Kalla Fjalla, fyrrverandi íslands-
meistara í sleggjukasti, nokkur
ljóð eftir ungt skáld, Guðmund H.
Tegeder, Þjóðhátíðarlag Sigurðar
Óskarssonar 1977 og ljóð Snorra
Jónssonar, ljóð og lag Ása i Bæ
tileinkað Herjólfsdal 1977, kveðja
til Stefáns Árnasonar, fyrrver-
andi yfirlögregluþjóns og þular á
Þjóðhátið i liðlega 50 ár, ljóð eftir
Sveinbjörn Agúst Benónýsson.
Karatefélag Reykjavíkur
SEIWAKAI
Innritun í nýja byrjendaflokka á haustnámskeið
félagsins verður dagana 23/8 til 27/8 kl.
19—21.
Innritað verður í flokka karla og kvenna á öllum
aldri og unglingaflokka 1 3 — 1 5 ára.
Kennt verður eftir reglum GOJU KAI og ALL
JAPAN KARATE FEDERATION. Áherzla
verður lögð á alhliða líkamsþjálfun og öndunar-
æfingar auk Karatekennslunnar.
Aðalkennari félagsins verður Kenichi Takefusa
3. Dan í Goju-Ryu Karate Do.
Nánari upplýsingar á skrifstofu félagsins að
Ármúla 28 2. hæð og í síma 35025 á ofan-
greindum tímum,
Karatefélag Reykjavíkur Seiwakai.
félagi í all Japan Karate Federation.