Alþýðublaðið - 07.11.1958, Síða 6

0 Alþýðubiaffið Föstudagur '7. nóv. 1953
. F
íælissamtal við Ottó Arnason,
xviArza.
MOHAMMED Ayup Khanj
hinn nýi forsætisráðherra'
Pakistan hefur framtíð þjóð-;
ar sinnar í sínum höndum.*
Enda þótt ískander Mirzat
hafi gefið út herlögin, sem’
steyptu stjórn Khan Noon;
af stóli, þá var það álit*
manna, að hann hafi fyrsti
og fremst verið ráðgjafi:
hershöfðíngjanna, sem*
raunveruiega stóðu að þeim *
aðförum. Margir efuðust um •
að þessir tveir menn, Mirza,
og Ayup Khan, gætu starf-j
að saman að því að hreinsa!
til í Pakistan en nú virðist;
komið í Ijós, að þeir vinnaj
báðir einlæglega að umbót-j
um á hinu spillta stjórn-;
málalífi iandsins. Ayup hef-;
ur látið svo ummælt að hann j
telji Mirza hæfasta stjórn-1
málamann Pakistan og tal-;
ið er að þeir muni í samein- j
ingu vinna að framfaramál-j
um landsins með aðstoð!
hersins, sem Ayup er ein-;
ráður yfir. ;
OTTÓ ÁRNASON í Ólafsvík
jr hugsjónamaður og óþreyt-
andi baráttumaður. Hann er
,vo nátengdur þeirri
sem skapaði
nguna og Alþýðuflokkinn
apphaflega, að mann furðar á
jví að hann skuli aðeins vera
fimmtugur að aldri. Hann átti
ifmælisdag á þriðjudaginn, en
við vissum ekki um það fyrr
en daginn eftir, því að hann
talar aldrei um einkamál. sín,
en ræðir af kappi viðfangsefni
alþýðufólksins í sveit og við
sjó og ann sér engrar hvíldar
í starfinu fyrir samtök þess.
Hins vegar lítur hann út sem
ungur maður, gengur hraðar
og frísklegar en flestir aðrir,
þrátt fyrir helti af völdum ill-
kvnjaðs sjúkdóms. Þegar mað-
ur sér hann, verður manni
ljóst, að þar fer maður með
fastmótaðar skoðanir, hugsjón
til að starfa fyrir og takmark
til að keppa að.
Ég hitti Ottó snöggvast að
máli, er hann var á ferð hér í
bænum í vikunni og ræddi við
hann. Hann kvaðst ekkért hafa
að segja um sig persónulega og
stjórnmálaviðhorfið væri í sVo
mikilli óvissu um þessar mund-
ir, að þáð væri bezt fyrir ó-
breytta liðsmenn, að ræða ekki
mikið um það opinberlega,
heldur aðeins innan samtaka
sinna. „Það verður Alþýðu-
flokksþing í haust,“ sagði hann.
Og í stað þess að fara að
ræða um hann persónulega af
tilefni fimmtugsafmælis hans,
fór nær allur tíminn í það að
ræða flokksmálin og stjórn-
málaviðhorfið. Þar kom ég ekki
að tómum kofunum. Það var
hins vegar ekki ætlunin að
Ottó Arnason.
ræða stjórnmálin í þessu af-1 „Ég er ekki þannig,“ sagði
mælissamtali. Ég reyndi hvað hann næstum því gremjulega,
eftir annað að beina samtalinu ,,að ég hafi unnið nein persónu-
að honum sjálfum, en þó að leg afrek. Ég hef aðeins verið
hann svaraði spurningum mín þátttakandi í baráttu og starfi
um með stuttorðum setningum ; fólksins og reynt að hjálpa til
og hann væri aftur óðara kom-
inn út í það, að tala um stjórn-
málin og flokkinn, þá fékk ég
þó dálítinn þráð úr lífssögu
hans.
VILHJÁLMUR Finsen fvrrv.
sendiherra, sem á 75 ára af-
mæli í dag, er svo kunnur mað-
ur, þrátt fyrir mannsaldurs
dvöl utanlands, að óþarfi er að
rekja æviferil hans að nokkru
ráði. Hin fjölbreytta og við-
burðaríka starfsævi hans hófst
innan við tvítugt, þegar hann
hafði nýlokið stúdentsprófi og
réðst til náms í loftskeyta-
fræðum hjá Marconi-félaginu
í London. Hann var þá lengi
starfandi loftskeytamaður á
stöðvum félagsins í stórskip-
um á Atlantshafi; síðar kenn-
ári við skóla félagsins og eft-
irlitsmaður. Annar merkasti
þáttur í störfum hans hófst
skömmu fyrir þrítugsafmælið,
þegar hann stofnaði Morgun-
blaðið ásamt Ólafi Björnssyni
1913. Það var ekkert áhlaupa-
verk, en til starfsins bar hann
ekki einungis mikla þekkingu,
heldur einnig fádæma dugnað
og starfsgleði. En að átta árum
bðnum greip útþráin hann aft-
ur. Hann seldi blaðið og réðst
til Tidens Tegn í Osló, þar sem
hann starfaði sem blaðamaður,
löngum næturritstjóri, til 1934,
er hann var skipaður attaché
af ríkisstjórn íslands við
danska sendiráðið í Osló. Það-
an lá leið hans inn í hina ungu
utanríkisþjónustu íslands sem
sendifulltrúi og síðar sendi-
herra í Stokkhólmi, aðalræðis-
maður í Hamborg og síðar
sendiherra í Bonn, unz hann
'ét af embætti fyrir aldurs sak
ir fýrir nokkrum árum.
, Þessi æviatriði, sem hér hafa
verið rakin, bera það með sér,
að Finsen er enginn hversdags-
ilpiSféra- og stýrimannafélaglð
Aldan
heldur aðalfund laugardaginn 8. nóv. að
Grófin 1 klukkan 3.
Stjórnin.
eins og kraftar mínir leyfðu.
Þetta er allt og sumt.“
En við félagar hans vitum
betur. Ottó Árnason er einn
þeirra íslenzku alþýðumanna,
sem myndar innsta kjarnann
í Alþýðuflokknum. — En sá
kiarni ætti að vera leiðarljós
hans í baráttunni. Þessir menn
miða allt við hagsmuni fólks-
ins, ekki aðeins á líðandi stund
' heldur og í framtíðinni. Það
maður. Til þessara marghátt- j er óhætt fyrir samtök alþýð-
uðu starfa hefur hann borið ó- unnar að sigla eftir leiðar-
venjulega lifandi gáfur og óbil- merkjum slíkra manna.
andi starfsþrek, samfara glaðri Foreldrar Ottós Árnasonar
lund, lipurmennsku, góðvild og voru: Árni Sveinbjörnsson,
sólarsýn. Enda þótt hann hafi sjómaður í Ólafsvík. Hann
og á þeim árum var.ekki um
auðugan garð'. að gresja fyrir ,
úienn, • sem ekki máttu bjóða
sér allt. Ég fékk'vinnu við sím- .
stöðina heima um sinn,, en
stundaði auk bess alls konar ’
störf,, sjómennsku og verka- ;
mannavihnu, Én árið 1939
Vciktist ég áftúr. Þfátt fyrir
baráttu mína gegn ■ sjúkdómn-
um. vann hann bug á mér. Þá
lagðist ég í Landsspítalann og .
varð að vera þar í tvö og hálft
ár. Ég var ekki þiáður, en bein-
berklarnir héldu mér föstum.
Þá las ég mikið og lærðj það
sem ég kann. Ég lærði bók-
færslu og fylgdist með tungu-
málakennslu í útvarpinu -— og
stundaði þetta ■ af svo miklu
kappi, að ég hugsaði að þeir, ■
sem sóttu reglulegan skóla, hafi
ekki staðið sig betur hvað á-
stundun snertir . . .“
— Þú eyddir því ekki tím-
anum til ónýtis?
„Nei, enda hefur atvinna mín
og lífsbjörg síðan byggzt á því,
sem ég lærði þannig í rúminu
og við rúmið. Ég stunda ýmis-
konar skrifstofustörf í Ólafs-
vík, bæði fyrir einstaklinga og
hreppsfélagið. Þrátt fyrir veik-
indin og erfiðleikana er ég ham
ingjusamur maður. Ég kvænt-
ist árið 1932 IKristínu Þor-
grímsdóttur úr Ólafsvík og við
eigum fimm mannvænleg og
myndarleg börn, en eitt höf-
um við misst. . . Ef nokkuð er,
sem skyggir á raunverulega
lífshamingju mína, þá er það
sú raun, sem maður verður að
horfa upp á, að íslenzk alþýða
skuli vera eins glámskyggn á
hlutverk og starf samtaka
sinna, sem bezt sést á sundr-
ungu hennar og þeim furðu-
legu ævintýrum, seni hún hef-
ur leitt samtök sín út í. Um
þetta er ekki hægt að saka Al-
þýðuflokkinn, því að hann hef-
ur ætíð leiðbeint fólkinu, bar-
ist fyrir hag þess og velferð, en
það ekki verið nógu þroskað til
að þekkja sinn vitjunartíma.
Ævintýrin eru orðin of mörg.
Þau ættu ekki að vera fleiri.
Ég held að alþýðan sé að verða
södd á ævintýrum og nú sé hún
aftur að koma heim.“
_ Þú hefur komið mikið við
sögu í verkalýðs- og flokks-
málum í Ólafsvík?
„Ég veit ekki hvort hægt er
að segja það, en- ég hef alltaf
viljað starfa með fólkinu og
ekki talið eftir mér að leggja
hönd á plóginn. Þegar ég gekk
í Verkalýðs- og jafnaðarmanna
félag Ólafsvíkur árið 1934, var
orðið að láta af embætti sakir
aldurs, er engin ellimörk á
honum að sjá, og starfsdagur
hans er ekki skemmri en á
meðan hann hafði meiri um-
svif. Hann skrifar enn feiknin
öll af blaðagreinum og miðlar
upplýsingum um ísland, auk
þess sem hann hefur jafnan
bækur í smíðum.
Síðan hann lét af embætti
í Þýzkalandi, hefur hann átt
heima að Maglemosevej 31 í
Hellerup við Kaupmannahöfn,
og þangað hefur vinum og
kunningjum jafnan þótt gott
að koma.
Vinir hans og samstarfs-
menn. eiga ekki kátari félaga
né kærari vin. Það er þeirra
ósk, að hahn fái sem lengst að
njóta „ellirinár" á þann hátt,
sem honum er kærast: að mega
halda áfram að kynna ísland
erlendis með blaðaskrifum og
persónulegum kynnum. Hann
hefur borið göfgi og svipmót
sinnar ágætu ættar víða um
heim, sá góði og hjartahreini
Reykjavíkurdrengur, og hann
er „alltaf á heimleið.“
Bjarni Guðmunclsson.
stundaði sjóinn bæði á áraskip-
um, sem reru úr víkinni og á
skútum. Hann fórst með skipi
sínu úr Ólafsvík árið 1913, eða
þegar Ottó var aðeins fimm ára
gamall. Móðir Ottós, Ingibjörg
Jónsdóttir, er enn á lífi.
„Það bar ekkert til tíðinda
í æsku minni,“ segir Ottó, „ut-
an að ég gekk í barnaskóla og
fermdist, og ég ætlaði mér að
verða dugnaðarmaður. En það
fór á annan veg. Ég veiktist af
berklum þegar ég var fjórtán
ára gamall og við þann sjúk-
dóm hef ég háð þrotlaust stríð.
Ég náði aftur sæmilegri heilsu
þegar ég var um tvítugt, en þá
hafði ég misst sex ár úr þeim
tíma, sem ungir menn eru
veiijulega að byggjast, ef svo
má að orði komast. Það er
skelfilega hættulegt fyrir ein-
staklinginn að riiissa þessi ár.
Á þeim árum á maður að vera
að týgja sig til lífsbaráttunnar,
en sjúkdómur getur alveg brot
ið mann niður, valdið vonleysi
og þar með viljaleysi. Ég slapp
þó ótrúlega vel gegnum þenn-
an eld. Ég gekk hins vegar ekki
heill til skógar eftir veikindin!
Framhald á 8, síðu-
=;< Næturgreiði.
KAUPSÝSLUMÁÐUR ut-
an af landi kom til New York
og fékk inni á stóru og fínu
hóteli.
í fordyrinu kom hann
auga á fallega vaxna, ljós-
hærða stúlku með pilsin uppi
á hnjám og þann rétta
glampa í augum..
Þau brostu hvort til ann-
ars og pörin leíddust að af-
greiðsluborði liótelsins og
skrifuðu í gestabókina ,,Herra
og frú Jones“.
Næsta morgun þegar kaup-
sýslumaðurinn var að halda
lieimleiðis, rak hann upp
stór augu þegar hann fékk
liótelreikninginn -—• 385 doll-
arar. — Hvern andskotan á
þetta að þýða, hrópaði hann
upp yfir sig. — Ég hef aðeins
verið hér í eina nótt!
•— Alveg rétt, — en konan
yðar hefur búið hér í átta
mánuði.