Morgunblaðið - 31.01.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. JANÚAR 1979
Draumur á
haustnóttum
Þótt ég sé ekki eða hafi verið það
sem kallað er berdreymin, er ég
farin að halda að draumur sá, er
mig dreymdi í síðustu viku ágúst-
mánaðar sl. bendi kannski í aðra
átt.
Mig dreymdi að ég væri að
ganga í hálfgerðu rökkri á ójöfn-
um götuslóða. Heyri ég þá ein-
hvern klið í fjarska og geng á
hljóðið. Kem ég þá að nokkurs
konar húsi eða húsatóft sem víða
er hálffallið og þekjan svo til af, en
raftar og sperrubrot hanga niður
hér og hvar. Héngu gamlar fjós-
luktir, sótugar, á sperrubrotunum.
Þaðan stafaði hávaðinn, sem nú
var orðinn að danslagi.
Furðulegt þótti mér að nokkur
skyldi vilja halda ball á svona stað
við þessar aðstæður. Gekk ég nær
og stróð mér inn um rifu, svo ég
sæi hvað fram fór. Varð ég ekki
lítið undrandi er ég sá hverjir voru
þar að skemmta og skemmtu sér.
Sá ég þar mörg þekkt andlit. Þar á
meðal Ólaf Jóhannesson, Benedikt
Gröndal, Tómas Arnason, Lúðvík
Jósepsson, Helga Seljan, Halldór
Sigurðsson og Svavar Gestsson og
marga fleiri úr þeirra herbúðum.
Tróðu þeir dansinn af mesta ákafa
á fúnum og götóttum gólffjölunum
eftir söng- og hljóðfæraslætti
hljómsveitarinnar, sem stóð þar á
palli eða kassa úr gömlum og
nýjum borðum.
I þeirri hljómsveit voru einnig
margir kunnir menn, s.s. Eiður
Guðnason, Vilmundur Gylfason,
Vilhjálmur á Brekku og Ragnar
Arnalds. Sungu þeir allir og spil-
uðu, en alltaf sama lagið og sömu
vísurnar. Undraði mig stórum að
þeir skyldu nenna því, þó Bjarni
Björnsson hefði á sínum tíma
Ég sá svona eins og þetta í
gær?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I léttri úrspilsæfingu munu
lesendur komast að raun um, að
ekki er allt sem sýnist og vissara
að fara að öllu með gát.
Allir á hættu, austur gjafari og
hann opnar á einum spaða.
Norður
S. D743
H. G2 / •
T. KIO
L. ÁK754
Suður
S. 2
H. ÁKD1084
T. G9653
L. 8
Andstæðingarnir skipta sér
síðan ekki frekar af sögnum og þú
endar í fjórum hjörtum. Vestur
spilar út spaðatíu. Þú lætur lágt úr
borði og austur lætur áttuna.
Vestur spilar aftur spaða og þú
trompar gosann. Hvað um fram-
haldið?
Þetta virðist einfalt. Bara að
taka trompin og gera tígullitinn
góðan. En lítum betur á. Eftir að
hafa tekiö þrisvar tromp spilar þú
tígli og austur fær slaginn á
drottningu. Hann spilar spaða,
sem þú trompar og átt þá aðeins
eitt tromp eftir. Og þegar þú spilar
aftur tígli munt þú fá að eiga
slaginn í borðinu. Það verður
óþægilegt því síðasta trompið þarf
að nota til að komast inn á
höndina og tígulásinn þá enn eftir
á hendi austurs. Og án þess að
spilið liggi illa er það farið í
vaskinn.
Sjálfsagt hefur þú nú komið
auga á lausnina?
Norður
S. D743
H. G2
T. KIO
L. ÁK754
Vestur
S. 10965
H. 653
T. 42
L. G1062
Austur
S. ÁKG8
H. 97
T. ÁD87
L. D93
Suður
S 2
H. ÁKD1084
T. G9653 .
L. 8
Og hún er auðvitað að spila
tíglunum áður en trompin eru
tekin af andstæðingunum.
Viltu lofa mér að komast í
síma?
COSPER
-----Þér eruð nú alheilbrigð af minnisleysinu eftir
þessi 24 skipti, sem þér hafið komið!
„Fjólur — mín Ijúfa"
Framhaldssaga ettir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttlr pýddi
47
og þér sáuð mig, þegar ég fór
þangað með floskur í fanginu.
Bernild pírði augun á hann.
— Já, ég sá yður, nokkrym
andartbkum áður en þetta
gerðist. En þó liðu nokkrar
mínútur þarna á milli og hver
veit nema þér hafið bara notað
þessar mínútur til að smeygja
yður út því að enginn þurfti að
sjá yður.
— Ég verð að viðurkenna að
ég var þar sem við bll erum
þegar við þurfum að vera ein,
sagði Uerman frændi — en ef
þér haldið að ég gæti hlaupið
frá baðherberginu út í garðinn,
niður í kjallara og sfðan aftur
til baka held ég að j)ér séuð á
villigbtum.
— Og ég var uppi. Bæði
Holm læknir og Jasper komu
með sbmu skýringuna.
— Og ég var í eldhúsinu,
svaraði Lydia.
— En við hbfum enn ckki
fengið neina skýringu á því
hvers vegna þér stóðuð með
hbndina á hurðarhúninum þeg-
ar ég kom fram.
Bernild krækti sér í kjöt-
sneið og horfði samtímis spyrj-
andi á Susannc.
— Ég ætiaði að loka vegna
þess ég fann það kom súgur
upp. sagði Susanne. — Þér
haldið þó ekki f alvöru að það
hafi verið ég sem sló Gittu í rot.
— Þú varst óneitanlega í
kjallaranum, þegar ljósin
slokknuðu byrjaði Lydia hik-
andi. — Hver er kominn til með
að segja að það hafi ekki verið
■ þú sem tókst stofnöryggið úr
sambandi.
— Nei, hættu nú, Lydia.
Martin sló í borðið svo
krbftuglega að þau hrukku bll
við.
— Ekki svona uppstökkur,
Martin minn, tautaði Magna
frænka.
— I.ydia segir náttúriega
ekki annað en það sem við
vitum að er rétt.
— Auðvitað er þetta rétt.
Lydia var náfbl og þrjóskuleg.
— Já, en það sem ég ekki skil
er þessi furðulega ofsókn sem
haldin er upp á heldur Susanne
án þess hún hafi til saka unnið,
æpti Martin. — Ef þið hegðið
ykkur ekki sómasamlega við
Susanne stíg ég aldrei fæti
mfnum meira f þetta bjálfahús.
— Rólegur, Martin.
Það var Herman frændi sem
blandaði sér í samræðurnar. —
Ég skil þig ofurvel en það bætir*
ekkert að þú rjúkir upp á nef
þér. Við skulum frcmur ein-
beita okkur að þvf að komast
að því hvað er hér eiginlega um
að vera. Gæti ekki verið að
cinhver flækingur hafi falið sig
f kjallaranum og hafi slegið
hana niður af þvf að hann hafi
óttast hún kæmi upp um sig.
— Það er svona ámóta
trúlegt og að hún hafi slegið
sig í rot sjálf, sagði Bcrnild. —
Nei, þessa kenningu með ein-
hvern dularfullan óþekktan
mann verðum við víst að láta
sigla sinn sjó.
— Þetta hljómar annars ekki
ósennilcga, sagði Lydia hugsi.
— Maður heyrir oft um svona
tilfeili og svo verður fólkinu
hverft við þegar að því er
komið og grípur til
ofbcldisverka...
— Og hvað heidurðu að
flækingur hafi að gera við
sérstæða fórnarskál með eitri í,
spurði Jasper.
— Er einhver sem veit
hversu hættulegt þetta eitur
er? spurði Bernild og horfði í
kringum sig.
— Gitta sagði við borðið að
það væri hættulegra en
arscnik, en ég dreg það nú í
cfa, sagði Holm læknir. —
Þetta var duft sem hún notaði
til að ná gljááferð. Ég veit því
miður ekki hvað það heitir, svo
að ég get ekki sagt til um
hversu hættulegt það er.
Hann dreypti á rauðvfninu
sínu, svo brosti hann og hélt
áfram eins og við sjálfan sig.
— En ætli sannleikurinn um
þetta hræðilega eitur sé ekki
bara sá að það sé engan veginn
svona hættulegt og Gitta lætur.
— Við verðum að spyrja