Morgunblaðið - 18.03.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 18. MARZ 1982
t
Dóttir min, systir okkar og mágkona,
BJÖRG GUDMUNDSDÓTTIR DAM,
lést 25. febrúar. Bálför hefur fariö fram.
Unnur Erlendsdóttir,
Markús Guömundsson, Hallfríöur Brynjólfsdóttir,
Guömundur Guðmundsson, Vera Ásgrímsdóttir.
Móöir mín. t
ÁSLAUG EINARSDÓTTIR,
Rénargötu 10,
lést aö heimili sinu 16. mars.
Lovísa Einarsdóttir.
t
ELÍSA KRISTÍN GUÐJÓNSDÓTTIR,
áöur til heimilis Öldugötu 32,
en seinast i Lindarbas viö Selfoss,
veröur jarðsungin frá Fossvogskirkju, föstudaginn 19. marz kl. 3.
Bergljót Snorradóttir,
Lindarbæ viö Selfoss,
Guörún Guömundsdóttir,
Langagerði 56.
t
GRÓA GUDJÓNSDÓTTIH
fri Unnarholti
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 19. marz kl.
16.30. Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á líknarstofnanir.
Trausti Valsson,
Tinna Traustadóttir,
Hrönn Traustadóttir.
t
Faöir okkar, tengdafaöir og afi,
LÝÐUR JÓNSSON,
fyrrverandi vegaverkstjóri,
Fannborg 1, Kópavogi,
verður jarösunginn frá Dómkirkjunni, föstudaginn 19. mars kl.
10.30. Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Slysavarnarfélag
íslands.
Ingibjörg Lýösdóttir Frantz, John J. Frantz,
Haraldur Lýösson, Ólöf Þ. Sveinsdóttir,
Guörún Lýösdóttir, Þorsteinn Friöriksson,
Kristín Lýösdóttir, Þorgeir Eyjólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartanlega þökkum viö öllum þeim sem auösýndu okkur samúö
og vinarhug viö andlát og útför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu
og systur,
HELGU KRISTJÁNSDÓTTUR
frá Vopnafiröi.
Ester Óskarsdóttir, Siguróur Jónsson,
Guömundur K. Óskarsson,
Díana Óskarsdóttir,
barnabörn og systkini hinnar látnu.
t
Irinilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og
útför eiginmanns mins, fööur okkar, tengdafööur og afa,
GUNNLAUGS GUNNLAUGSSONAB,
Skagabraut 10, Akranesi.
Sérstakar þakkir viljum viö færa starfsfólki Dvalarheimilisins
Höföa og sjúkrahússins fyrir góöa umönnun.
Sigurjóna Siguróardóttir,
börn, tengdabörn
og barnabörn.
t
Minningarathöfn um
SIGURÐ GÍSLASON,
fyrrv. bónda aö Hamraendum,
Rauóarárstíg 22,
fer fram frá Fossvogskapellu föstudaginn 19. mars kl. 13.30.
Jarösett verður aö Gilsbakka, laugardag 20. mars kl. 14.00.
Bílferö frá Umferöarmiöstöö BSl, kl. 10.00 árdegis.
Blóm og kransar vinsamlegast afbeönir en þeim sem vildu minnast
hans, er bent á líknarstofnanir.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Sigríóur Sigurðardóttir.
Minning:
Unnur Bjarnadóttir
leikfimikennari
Fædd 17. ágúst 1927
Dáin 6. mars 1982
Við erum öll á ferð. Við vitum
aldrei neitt sjálf um upphaf þeirr-
ar ferðar né heldur þegar síðasti
spölur þess ferðalags er farinn.
Við fylgjum rás tímans án vitund-
ar og vilja. Og ferðin heldur áfram
og áfram.
Það er hljótt í hugskoti manns
þegar andlátsfregn líður um
mann, því hljóðara því óvænna
sem allt verður. Þannig var það
einmitt þegar andlát Unnar
Bjarnadóttur varð kunnugt. Hún
var í starfi og leik þar til allt í
einu kallið kemur, dauðakallið.
Hún hné niður og var þá öll. Á
andartaki var hún hrifin burt úr
hópi kunningja, vina og ættingja.
Slíkar stundir skilja eftir orð,
óheft og ósögð, óræð.
Við samstarfsmenn Unnar í
Gagnfræðaskóla Austurbæjar og
síðar í Vörðuskóla, sömu stofnun,
eigum margs að minnast. í tutt-
ugu ár kenndi hún hér íþróttir.
Einnig kenndi Unnur sund hér og
á öðrum stöðum. Öll kennsla
hennar mótaðist af tvennu: kunn-
áttu og ást á starfinu. En sá*sem
hefur áhuga á verki er alltaf að
bæta við, finna eitthvað sem betur
má gera. Þannig var Unnur. Hún
vann hug nemenda sinna. Þeir
leituðu til hennar, sögðu henni
allt, virtu hana. Það er oftast auð-
veldara að skilja aðra en sjálfan
sig og sá sem skilur aðra gleymir
sjálfum sér.
Það er ævinlega vandi að vera
með fólki og það getur raunveru-
lega enginn án þess að gefa. Þá er
líka komið að því sem gerir starf
kennara annað og meira en venju-
legt starf að flestra dómi. Unnur
var einn þeirra kennara sem fann
ánægju og ábyrgð í starfi sínu.
Nemendur hennar kunnu líka að
meta það. Foreldrar og aðrir vissu
það mætavel að kennsla Unnar
náði lagt út fyrir mörk hins eigin-
lega starfsviðs kennarans. Unnur
var svo heilbrigð í öllu starfi,
dugleg, samviskusöm, að nemend-
ur hennar hlutu að hrífast, til-
einka sér allt hið góða og verða
meiri af.
Unnur hreifst af útiveru, útilífi.
Hún iðkaði það lengi að fara í
ferðir ásamt öðru fólki, ganga,
klífa fjöll, að finna fölskvalaust líf
í samhljómi náttúrunnar þar sem
tilgangur alls máist út í tilgangs-
leysi og allt fagnar í hljóði, fegurð
og dýrð. En heima í borginni vann
Unnur og starfaði, dró ekki af sér,
svo að ókunnugum fannst með
ólíkindum. Hún átti sér fallegt
heimili, alls staðar blasti sól við.
Unnur hlaut ársorlof frá
kennsiu á sl. hausti. Hún var fyrir
tveim árum skipuð kennari við
Iðnskólann í Reykjavík. Þar
kenndi hún leikfimi og hjálp í við-
lögum. Hún fór til útlanda til að
kynna sér nýjungar í þessum
þætti starfs síns. Þá kröfu gerði
hún til sjálfs sín að hafa það allt í
hendi sinni sem best var fyrir
nemendur.
Við þökkum Unni fyrir þá ferð
sem hún átti með okkur og geym-
um í brjósti hugþekkar minningar
um hana. Má ég svo biðja himna-
jöfur alls að gefa fjörgamalli móð-
ur styrk til að horfast í augu við
beiskan bikar lífsins þar sem trúin
er vissa í landi vonarinnar. Og
megi börnum Unnar og barna-
börnum auðnast að halda á loft
merki móður og ömmu — að vinna
öðrum það sem maður vill að sé
honum sjálfum unnið.
Gunnar Finnbogason
Unnur Bjarnadóttir var góður
ferðafélagi og félagi okkar í Úti-
vist. Hún gekk glöð og reif að
hverju sem hún tók sér fyrir hend-
ur, og þau málefni sem hún lét sig
skipta náðu jafnan fram að ganga.
Hún gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum í félaginu, sat m.a. í
skemmtinefnd og var nú mitt í
undirbúningsstarfi fyrir árshátíð
félagsins.
Við félagar hennar í Útivist
minnumst margra góðra og glaðra
stunda með Unni á fjöllum og
jöklum á öræfum Islands og þökk-
um henni af heilum hug það sem
hún innti af hendi fyrir félagið.
Við sendum fjölskyldu hennar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jón I. Bjarnason
Undirritaður hefur undanfarin
ár starfað í ákveðnum félagsskap
hér í borg. Þetta er blandaður fé-
lagsskapur af báðum kynjum, en
allt einstaklingar með allskonar
lífsreynslu að baki. I þessum fé-
lagsskap hefur maður kynnst
Iðnskólinn í Reykjavík
Skrifstofa skólans veröur lokuö frá kl. 14.00 í dag
vegna útfarar
UNNAR BJARNADÓTTUR,
íþróttakennara.
Kennsla fellur niöur frá sama tíma.
lönskólinn í Reykjavík.
t
Þökkum innilega allan þann hlýhug og samúö sem okkur var sýnd
við andlát og útför eiginmanns míns, sonar, fööur, tengdaföður,
afa og bróöur,
BALDURS KRISTINSSONAR,
GLÆSIBÆ 3.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks og alls starfsfólks á
E6 á Borgarspítalanum, einnig Handknattleiksdeildar Fytkis fyrir
alla aöstoö.
Viktoría Hólm Gunnarsdóttir,
Daöína Guójónsdóttir,
Gunnar Baldursson, Ingigeröur Gunnarsdóttir,
Íris Baldursdóttir, örn Hafsteinsson,
Erna Baldursdóttir, Smóri Baldursson,
Birna Baldursdóttir,
Rut Baldursdóttir,
Eva Baldursdóttir,
barnabörn og systkini hins látna.
mörgu góðu fólki, sem hefur
ánægju af því að hittast, blanda
geði og gleðjast hvert með öðru,
a.m.k. tvisvar til þrisvar sinnum í
mánuði.
En skyndilega dró ský fyrir sólu
í félagsskapnum. Einn okkar
starfsami og lifsglaði félagi, Unn-
ur Bjarnadóttir, íþróttakennari,
var snögglega héðan burtu kölluð.
í dag verður Unnur til moldar
borin. Hún var fædd 17. ágúst
1927. Lést 6. mars 1982. Tvö börn
átti hún: Brynjólf Jónsson og Jónu
Elfu Jónsdóttur, sem nú syrgja
sína móður og barnabörnin ömmu
sína.
Við erum líka mörg fleiri, sem
syrgjum og söknum þessa dagana,
því óhætt er mér að fullyrða, að
allur hópurinn í félagsskap okkar
saknar hennar og myndi vilja
senda henni góðar bænir um gleði-
iega heimkomu til annars lífs.
„Dauði ég óttast eigi“ ... „kom
þú sæll þegar þú vilt.“
Við höfum heyrt og lesið þessar
línur úr sálminum eftir Hallgrím
Pétursson. Og trúlega höfum við
mörg brotið heilann um það, hvort
við gætum tekið okkur þessi orð í
munn. Vertu velkominn þegar þú
vilt. Við, sem fæðumst í þennan
heim, erum um leið dæmd til þess
að hverfa héðan aftur. Og fáum
við ekki ráðið okkar skapadægri.
Sumir eru kallaðir héðan ungir að
árum, án þess að vera byrjaðir á
nokkru lífsstarfi, aðrir verða
fjörgamlir og lifa jafnvel ósjálf-
bjarga í mörg ár. Þegar maður fær
svo snögglega frétt um það, að
þessi og þessi einstaklingurinn og
samferðamaður okkar sé frá
okkur farinn af þessari jörð, þá
setur okkur hljóð, svo vart eigum
við orð að mæla.
En svo varð mér innanbrjósts er
mér var tjáð andlát félaga okkar
og starfsmanns, Unnar Bjarna-
dóttur, íþróttakennara. Það eru nú
ekki nema tvö til þrjú ár síðan ég
fékk að kynnast þessari ágætis
konu, sem mér fannst og mörgum
öðrum. Það fór ekki framhjá nein-
um, sem kynntist henni og starf-
aði með henni, að þarna var á
ferðinni sérstaklega ósérhlífin og
aðsópsmikill persónuleiki. Já, það
var engin lognmolla í kringum
Unni. Alltaf var hún reiðubúin að
leggja góðum málum lið og starfa
af alhug að framgangi þess, sem
hún taldi til bóta í öllum félags-
málum, sem og á öðrum sviðum.
Iþróttakennari var hún að atvinnu
og duldist engum að í því starfi,
sem öðrum, var hún heil. Hún
unni öllum íþróttum og tók sér-
staklega mikinn þátt í þeim, bæði
utan húss og innan. Og einhvern-
veginn fannst mér, þótt ég hafi
ekki haft tækifæri til að fylgjast
svo náið með persónulegu lífi
hennar, að hún hafi alltaf haft
tíma til alls, sem hún ætlaði sér,
hvort sem um var að ræða ferða-
lög út um landið, til annarra landa
eða mæta á þá staði, sem hún
hafði gaman af að stunda ásamt
félögum sínum. Þannig munum
við öll, sem kveðjum nú Unni
okkar Bjarnadóttur, muna hana;
alltaf með og alltaf reiðubúin til
allra góðra verka. Við vitum það
líka, sem vorum svo heppin að fá
að kynnast og starfa með henni,
þó að of stutt væri, að hún var
ekki gefin fyrir oflæti né mælgi.