Morgunblaðið - 18.01.1983, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. JANUAR 1983
39
uppalin fram að 7 ára aldri á
Grund í Eyjafirði. Foreldrar
hennar eru Magnús Aðalsteins-
son, sem bjó á Grund, og fyrrver-
andi kona hans, Gunnhildur Dav-
íðsdóttir frá Möðruvöllum í Hörg-
árdal. Að Rósu stóðu því traustir
norðlenskir ættstofnar. Eftir 7
ára aldur ólst Rósa upp hjá föður
og stjúpmóður í Reykjavík.
Snemma komu í ljós góðir náms-
hæfileikar hennar og lauk hún
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um í Reykjavík 1960 og kennar-
aprófi frá Kennaraskóla íslands
1962. Rósa stundaði síðan kennslu
við ísaksskóla fram að 1970 er hún
hélt til Bandaríkjanna, en þar
stundaði eiginmaður hennar sér-
nám í læknisfræði. Rósa naut
mikilla vinsælda meðal nemenda
sinna í ísaksskóla og einnig sam-
kennara, enda hafði hún gott lag á
börnum og var barngóð. Hún
hændi börn auðveldlega að sér,
enda skildi hún vel hug þeirra til
náms, leiks og félagsstarfa, en
skátastörf Rósu á unglingsárum
hennar hafa án efa stuðlað að því.
Eftir heimkomu frá Bandaríkjun-
um hélt Rósa áfram forfalla-
kennslu við Isaksskóla.
28. desember 1963 giftist Rósa
Gunnlaugi Geirssyni, sem nú er
yfirlæknir hjá Leitarstöð Krabba-
meinsfélagsins, og eignuðust þau
hjón fjóra syni, þá Geir 16 ára,
Björn 14 ára, Magnús 13 ára og
Aðalstein 10 ára. Allir éru þeir
hinir mannvænlegustu.
Rósa og Gunnlaugur voru ein-
staklega samhent og hugástir
þeirra hjóna leyndust ekki, enda
hjónaband þeirra alla tíð hið far-
sælasta. Rósa reyndist Gunnlaugi
ómetanleg stoð í hans erfiða og
ábyrgðarmikla starfi. Heimili
þeirra að Nýja Lundi í Kópavogi
er mikið myndar heimili og sakir
gestrisni þeirra beggja á margur
þaðan ljúfar minningar. Rósa bjó
yfir miklum hæfileikum til vin-
áttu, ekki síst vegna þess að hún
átti svo oft frumkvæði að því að
gefa og veita vinum sínum, og
einnig vegna þess að hún kunni
sjálf þá list að njóta og þiggja.
Leiðir fjölskyldna okkar lágu
fyrst saman úti í Rochester í New
York ríki árið 1973, en þar lagði
Gunnlaugur stund á sérnám sitt í
frumumeinafræði. Vináttuböndin I
hafa haldist órofin síðan. Rósa var
ávallt reiðubúin að veita stuðning
og taka þátt í samfundum landa
okkar, ef einhvern bar að garði þó
fyrirvari væri oft stuttur. Ég og
fjölskylda mín eigum því henni
svo margt að þakka, fleira en hér
er hægt að rekja.
í veikindum Rósu stóðu Guan-
laugur og synirnir fjórir allt til
hinstu stundu við hlið hennar líkt
og ekfeert gæti bugað þé. Ekkert í
lífinu er hryggilegra en að misea
góða móður og eiginkonu. Það er
eins og þeir feðgar hafi eiginleika
jurtarinnar, sem í stórviðri getur
bognað til jarðar, en reieir sig aft-
ur jafnt og sólin skín og lygnir.
Öllum ástvinum Rósu Magnúe-
dóttur sendi ég og fjöiskylda mi«
hjartanlegar samúðarkveðjur og
við þökkum af einlægum og
hrærðum hug liðnar stundir. Megi
minningin um góðar samvem-
stundir vera ástvinum hennar
styrkur í framtíðinni.
Heiga Hanncsdóttir
„og óma t*kki Ifnyur raddir úr bænum
t*n áin hufur boriA til hafs minnin^u um
Iff í Hki skumia
er fellur á blátt blóm."
(lirnir Snorraaon)
Við kveðjum Rósu hinztu kveðju
í djúpri sorg. Eftir svo langa vih-
áttu er söknuðurinn öllu öðru yfir-
sterkari. Við eigum minningu um
fallega, góða. og atorkusama vin-
konu, sem gaf heimili sínu allt.
Við biðjum algóðan guð að veita
eiginmanni, sonum og aðstand-
endum s'tyrk og frið.
Bekkjarsystur úr MR
Rósa Magnúsdóttir kennari er
látin langt fyrir aldur fram, að-
eins 42 ára gömul. Leiðir okkar
Rósu lágu saman í Kvenskátafé-
lagi Reykjavíkur, en þar starfaði
Rósa af miklum krafti fram yfir
tvítugt. Henni voru snemma falin
foringjastörf í félaginu, fyrst
sveitar- og deildarforingjastörf og
síðar störf félagsforingja og
gegndi hún þeim öllum með mik-
illi prýði. Ekki lét hún sér þetta þó
nægja, heldur tók hún einnig um
tíma að sér ylfingasveit í Skátafé-
lagi Reykjavíkur. Um það leyti
sem Rósa varð sveitarforingi
stofnaði hún ásamt vinkonum sín-
um og jafnöldrum foringjaflokk-
inn „Spætur" sem varð mjög áber-
andi í félaginu og lyftistöng í
starfinu. Minnist ég þess að ég
sem er aðeins yngri leit mjög upp
til þessa hóps. Á þessum árum var
haldin árleg skemmtun í Reykja-
vík fyrir alla skáta og vandað
mjög til hennar. Rósa lék oft í
Skátaskemmtuninni og vann
ósleitilega að undirbúningnum. Og
þá eru ótaldar allar skálaferðirnar
og ferðalögin sem farin voru ýmist
sem foringi eða með vinum og
jafnöldrum í báðum Reykjavíkur-
félögunum. Af þessu má sjá að
Rósa lá ekki á liði sínu heldur
starfaði af lífi og sál og er enginn
vafi á að skátastarfið tók oft meiri
tíma en námið eins og oft vill
verða þegar mikill og lifandi áhugi
á félagsstarfi finnur sér farveg.
Þetta starf langar mig til að
þakka nú þegar komið er að leið-
arlokum og Rósa „farin heim“ eins
og við skátar segjum.
Eftirlifandi eiginmanni hennar,
Gunnlaugi Geirssyni, sonum
þeirra og öðrum aðstandendum
votta ég innilega samúð.
Hrefna Arnalds
/
Þegar hátíðirnar eru um garð
gengnar og þó enn langt þangað til
daginn fer að lengja svo um mun-
ar, reikar hugurinn oft aftur til
unglingsáranna, þegar ekki var
kviðið biðinni eftir að myrkrið
viki. Félagarnir, sem oft lögðu leið
sína upp á Hellisheiði í skamm-
deginu fyrir um það bil aldar-
fjórðungi, létu það ekki á sig fá,
þótt komið væri í kaldan skála úr
hríðarkófi og viðdvölin stutt. Rósa
Magnúsdóttir skaraði fram úr í
þessum kunningjahópi. Hún var
alltaf tilbúin, hvort sem það var
að fara í langa ferð eða vinna erf-
itt verk og var alltaf fyrst til að
bæta á sig byrði fyrir einhvern
yngri og minni í hópnum. Þegar
leikum unglingsáranna lauk og
ævistarfið tók við gáfust henni
mikiu fleiri tækifæri til þess að
hjálpa, taka af skarið og hug-
hreysta, og ekkert þeirra lét hún
ónotað.
Rósa Magnúsdóttir fæddist á
Grund í Eyjafirði 12. nóvember
1940, dóttir Magnúsar Aðal-
steinssonar lögregluþjóns, Magn-
ússonar Sigurðssonar, hins kunna
búhölds, og fyrri konu hans
Gunnhildar Davíðsdóttur Egg-
ertssonaf, bónda á Möðruvöllum í
Hörgárdal. Þegar Rósa var barn
slitu foreldrar hennar samvistum,
Þau áttu þá aðra dóttur, Sigríði,
rúmu ári yiigri en Rósu. Rósa varð
eftir í umsjá föður þeirra, en Sig-
ríður hjá móður þeirra. Rósa ólst
síðan upp hjá föður sínum og síð-
ari konu hans, Hjördísi Björns-
dóttur, á heimili þeirra, Laufás-
vegi 66 í Reykjavík. Föðuramma
hennar, Rósa Pálsdóttir, átti
heima í sama húsi, og voru þær
nöfnurnar ævinlega mjög sam-
rýndar.
HálfsysHánin á Laufásveginum
urðu fimm, Kristín, Emma,
Hjördís, Aðaisteinn og Einar
Björn, og á Laugarbökkum í Ölf-
usi, þar sem móðir hennar býr nú
með síðari manni sínum, Guð-
mundi Þorvaldssyni bónda, urðu
þau fjögur, Kristjana, Davíð,
Þorvaldur og Hrafnhildur.
Félag&rrtih urðu einnig margir,
fyrst í Miðbæjarskólanum, síðar í
Menntaskólanum í Reykjavík og
skátahreyfingunni. Böndin, sam
þar hnýttust, slitnuðu aldrei þótt
samverustundunum fækkaði með
árunura.
Rósa var góð námsmanngskja,
verklagin og mikilvirk. Hún hafði
gaman af kveðskap, kunni margar
stökur, hafðiánægju af að kveðast
á þegar hún var unglingur, og átti
stundum til að láta sínar eigin vís-
ur fjúka ef hún hafði ekki annað á
takteinum.
Þegar leið á menntaskólanámið
afréð Rósa að verða kennari. Hún
hafði framúrskarandi gott lag á
börnum. henni var.það meðfætt og
reynsluna hafði hún, fyrst sem
stóra systir, síðan í skátahreyfing-
unni. Hún starfaði í henni í ára-
tug, var foringi í Kvenskátafélagi
Reykjavíkur, og sveitin hennar
var ekki að ástæðulausu nefnd
„Kvenskörungar". Síðar átti hún
sæti í stjórn Kvenskátafélags
Reykjavíkur og loks var hún fé-
lagsforingi í eitt ár. Um tíma var
hún einnig leiðbeinandi yngstu
drengjanna í skátahreyfingunni,
ylfinganna. Nokkur sumur var
hún barnfóstra á barnaheimilinu
að Laugarási í Biskupstungum.
Eitt sumarið þar var hún vöku-
kona og hafði því lítil afskipti af
börnunum utan þess að gæta
þeirra meðan þau sváfu. Samt
þekkti hún ein öll börnin með
nafni.
Stuttu fríunum sínum á Laugar-
ási varði Rósa hvenær sem tæki-
færi gafst á öðru barnaheimili,
Skátaskólanum á Úlfljótsvatni.
Hún setti það ekki fyrir sig þótt
engar fastar samgöngur væru á
milli og oft yrði hún að fara hluta
leiðarinnar fótgangandi. Hún sá
aðeins góðu hliðarnar við það,
fann hressandi rigningu en tók
ekki eftir forinni á þjóðveginum
eða þá að hún naut þess að láta
sólargeislana, sem komust í gegn-
um rykmökkinn, baka sig.
Þegar menntaskólanámi lauk
kynntist Rósa mannsefninu sínu,
Gunnlaugi Birni Geirssyni lækni,
syni Geirs Gunnlaugssonar, sem
jafnan er kenndur við Eskihlíð, og
konu hans Kristínar Hallfríðar
Björnsdóttur. Þau giftust 28. des-
ember 1963. Rósa hafði þá lokið
kennaranámi og kenndi við Is-
aksskóla, en Gunnlaugur stundaði
nám í Háskóla Islands.
Fyrsta heimili þeirra var á
Laufásvegi 65, en síðar fluttust
þau í Nýja- Lund við Nýbýlaveg.
Þar fékk Rósa stórt land og það
átti við hana. Hún var búkona í
sér, hafði yndi af heimilisstörfum
og var jarðyrkja í blóð borin. Hún
ræktaði skrautjurtir úti og inni,
alls konar grænmeti og gróður-
setti tré og runna. Vinum sínum
var hún ráðholl við gróðursetn-
ingu. Eitt sinn var hún að virða
fyrir sér nokkrar mjóar birkihrísl-
ur, sem gróðursettar höfðu verið
þar sem hrjóstrugur melur og
mosaþembur mætast. Hún band-
aði með hendinni, rétt eins og hún
stæði upp við töflu og biði ögn
óþolinmóð eftir svari frá seinlát-
um nemanda og sagði: „Uss, það
vantar bara svolítinn áburð á
þetta."
Rósa og Gunnlaugur eignuðust
fjóra syni, Geir Gunnar fæddist
1966, Björn 1968, Magnús Gylfi
1969 og Aðalsteinn 1973, þegar
fjölskyídan dvaldist í Bandaríkj-
unum, þar sem Gunnlaugur var
fjögur ár við framhaldsnám.
Fyrstu árin í hjónabandinu
kenndi Rósa, en þegar heimilis-
fólkinu fjölgaði, ákvað hún að
leggja kennslustörf á hilluna að
mestu meðan hún væri að koma
somnn sínum til manns. Forfalla-
og stundakennslu tók hún þó að
sér öðru hverju. Hún var mikil-
hæfur kennari og uppalandi,
mátulega ströng og stjórnsöm,
viðmótið hlýlegt og hressilegt, og
hún gerði sér far um að sinna
þörfum hvers barns svo ólíkar sem
þær voru.
Rósa Magnúsdóttir var há kona
og sköruleg, litfríð og mjög vel
eygð. Það sópaði að henni, en samt
var hún hógvær. Hún hafði stórt
hjarta en flíkaði ekki tilfinningum
sínum. Hún var höfðingleg í sér og
hafði ánægju af að stjana við geBti
á heimili sínu.
Þegar veikindi gerðu vart við sig
i marz í fyrra tók hún því með
stillingu og hugrekki eins og henni
var áskapað. Hún kvartaði aldrei
og var alltaf þakklæti efst í huga,
þegar að þvi kom, að hún sem svo
oft var búin að leggja öðrum líð,
þurfti á stuðningi að halda. Henni
fannst hún ekki fá fullþakkað Sig-
ríði systur sinni, sem fór með
henni til lækninga í Bandaríkjun-
um í haust og síðan aðra ferð
stuttu síðar í von um að sjúkdóm-
urinn yrði yfirunninn. Hún barð-
ist við hann til hinztu stundar til
þess að geta verið hjá Gunnlaugi
sínum og drengjunum þeirra. En
þegar hún varð að bera þyngstu
byrðina og léggja af stað í ferðina,
sem allir fara einir, kiknaði hún
ekki. Við fráfall Rósu Magnús-
dóttur var eins og skammdegið
yrði svartara, en björt minning
hennar bægir myrkrinu frá.
Margrét Jónsdóttir
Kveðja frá Skóla ísaks
Jónssonar
Góður kennari er dýrmætur.
Rósa var einmitt slíkur kennari.
Missirinn er því mikill fyrir okkur
öll.
Hún kom til starfa með okkur
við Skóla Isaks Jónssonar ný-
útskrifaður kennari haustið 1962.
Úr augum hennar og fasi öllu
geislaði óvenjuleg lífsorka og ein-
urð. Þó einkenndist framkoma
hennar fyrst og fremst af hógværð
og hlýju. Hún gekk að starfi með
áhuga og gleði, svo fljótlega varð
hún okkur samkennurum sínum
kær. Við kynntumst hjálpsemi
hennar utan skóla sem innan. Við
kennararnir nutum gestrisni á
heimili hennar þá og síðar.
Rósa kenndi samfellt við skól-
ann til ársins 1967. Á þessum ár-
um giftist hún Gunnlaugi Geirs-
syni, lækni, og fyrsti drengurinn
þeirra fæddist. Tilveran var björt
og viðfangsefnin heillandi, enda
lífsorkan órþjótandi.
1967 gerir Rósa hlé á kennslu til
að sinna börnum og búi, en hún
hafði tengst skólanum þeim bönd-
um, sem ekki brustu og alltaf
fréttum við af henni, jafnvel með-
an fjölskyldan bjó í annarri
heimsálfu.
Er þau hjón sneru heim 1974
bættust þrír frískir strákar í nem-
endahóp skólans, þeir Geir, Björn
og Magnús og síðar sá fjórði, Að-
alsteinn, sem er yngstur. Rósu
sáum við nú oft og vináttuböndin
styrktust.
Veturinn 1977—’78 er Rósa
kennari hjá okkur á ný og síðan í
forföllum sept.—nóv. ’79, jan.
—apr. ’81 og enn sept.—des. ’81.
Starfsgleðin og atorkan var enn
hin sama og áhugi á að kynnast
sem best breyttum kennsluháttum
og nýjum viðhorfum kom glöggt í
ljós. Hún lagði sig fram um að
koma til móts við hvern einstakan
nemanda eftir mætti.
Fréttin um veikindi Rósu fáum
vikum eftir að hún síðast kenndi
hjá okkur, kom eins og reiðarslag.
En kjarkur hennar og lífsþróttur
blés okkur öllum von í brjóst. Að-
ventan gekk í garð með erli sínum,
ljúfri tilhlökkun og góðum frétt-
um af Rósu. Það virtist bjart
framundan. En það syrti á ný.
þó viðmót Rósu allt minnti á
fegurð og ferskleika rósarinnar,
sýndi hún í veikindum sinum þrek
og styrk hins sígræna trés, sem
„... bognar aldrei — brotnar í
bylnum stóra seihast." (St.G.St.)
Sá bylur kom og þá fennti í kaf
allar okkar voair um bata — og
svo féll tréð.
Skarðið er tómt, en við eigum
dýran sjóð góðra minninga frá
glöðum stundum í starfi og utan.
Sorg okkar er djúp og við finnum
sárt til með manni hennar og
drengjunum þeirra. Við vottum
þeim og öðrum aðstandendum
samúð okkar.
Að lokum þökkum við Rósu
samfylgdina.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Soffía Sandhoit
Það eru þung spor að fylgja
Rósu Magnúsdóttur hinsta spöl-
inn. Við stöndum eins og aðrir
frammi fyrir þeirri miklu ráðgátu
hvers vegna kona í blóma lífsins
er tekin brott frá fjórum drengj-
um og eiginmanni sem allir þarfn-
ast hennar í svo rtkum mæli.
Ótal myndir koma upp í hugann
allt frá -skólaárum, fjölmargar
samverustundir í glöðum hópi, á
heíPnili þeirra í Bandaríkjunum á
heimilum okkar beggja hér í
Ifossvogsdalnum og alltaf var
Rósa sú sama. Elskuleg, glaðleg,
hreinskiptin, einlæg og mikill og
traustur vinur. Rósa var gull af
manni.
Það er ævinlega fyrirkvíðanlegt
að heimsækja á sjúkrabeð fólk,
sem hefur vitneskju um illkynja
sjúkdóm sinn. En Rósa var
óbreytt þrátt fyrir sína miklu bar-
áttu. Kjarkur hennar var óbugað-
ur og viljastyrkur fram á síðustu
stund til að gefast ekki upp og
geta komist aftur heil heilsu heim
til barna og eiginmanns.
Minning Rósu Magnúsdóttur
mun ekki fyrnast.
Svala og Gylfi Thorlacius
Fréttin um að Rósa vinkona mín
hefði látist í Landspítalanum að
kvöldi hins 8. janúar sl., kom mér
ekki beinlínis á óvart. Erfiðu
sjúkdómsstríði var lokið.
Rósa Magnúsdóttir var fædd að
Grund í Eyjafirði þann 12. nóv-
ember 1940, dóttir hjónanna
Gunnhildar Davíðsdóttur og
Magnúsar Aðalsteinssonar. For-
eldrar Rósu slitu samvistum og
fluttist Rósa þá 7 ára gömul ásamt
föður sínum til Reykjavíkur og
ólst upp hjá honum og stjúpmóður
sinni, Hjördísi Björnsdóttur, á
heimili þeirra að Laufásvegi 65. í
sama húsi bjó einnig föðuramma
Rósu og nafna, Rósa heitin Páls-
dóttir, var Rósa mjög hænd að
ömmu sinni.
Rósa átti eina alsystur, Sigríði,
ólst hún upp hjá móður þeirra og
stjúpföður. Það var mjög kært
með þeim systrum og kom það
ekki sízt í ljós er Rósa þarfnaðist
aðstoðar systur sinnar vegna að-
gerðar vestur í Bandaríkjunum í
vetur.
Góðar minningar eru tengdar
æskuheimili Rósu við Laufásveg,
stórt heimili og oft kátt á hjalla.
Rósa var elzt barnanna og hafði
því ýmsum skyldum að gegna
gagnvart heimilinu og ekki sízt
hálfsystkinum sínum, hún brást
ekki þeim skyldum. Hún var
traust sem klettur.
Þannig voru líka min kynni af
Rósu, hún var einlæg og góð vin-
kona, geislaði af orku og hreysti,
hún var hrein og bein í öllum sín-
um samskiptum við aðra.
Við störfuðum saman í mörg ár
í Kvenskátafélagi Reykjavíkur og
var Rósa strax valin þar til for-
ystustarfa og það ekki af neinni
tilviljun. í skátastarfinu nutu
margir góðs af kostum hennar og
fjölhæfni.
Sumarið 1958 unnum við saman
við barnagæslu og önnur störf á
Barnaheimilitiu Laugarási í Bisk-
upstungum. Það var ekki ósjaldan
sem rifjaðar voru upp endurminn-
ingar frá því sumri, sú dvöl var
bæði lærdómsrík og þroskandi
fyrir okkur báðar.
Rósa lauk stúdentsprófi frá MR
vorið 1960 og kennaraprófi lauk
hún ári síðar frá Kennaraskóla ís-
lands. Hún starfaði sem kennari
við Skóla Isaks Jónssonar um
nokkurra ára skeið.
Þann 28. desember 1963 giftist
hún Gunnlaugi Geirssyni lækni,
og eignuðust þau 4 syni sem nú
eru á aldrinum 9—16 ára.
Þótt stundum liði langur tími,
hin síðari ár, milli funda okkar
Rósu, var alltaf eins og við hefðum
haldið stöðugu sambandi, hinn
góði og náni vinskapur hélzt alla
tíð.
Eiginmaður og synir sjá nú á
bak elskulegri eiginkonu og móð-
ur. Ég og fjölskylda mín sendum
þeim okkar innilegustu samúð-
arkveðjur svo og Sigríði systur
Rósu, fjölskyldunum að Laufás-
vegi 65 og að Laugarbökkum, Ölf-
usi.
llnnur Einarsdóttir.
+
Jarðartör eiginkonu minnar og móður okkar,
GUDRUNAR PÉTURSDÓTTUR,
Stórholti 17,
ter fram frá Háteigskirkju fimmtudaginn 20. janúar kl. 15.
Þeim sem vlldu minnast hennar er bent á minningarsjóð Landa-
kotsspítala.
Sveinbjörn Tímóteusson
og börn.