Morgunblaðið - 03.06.1984, Qupperneq 27

MQRgHNgLAPIÐ, SUWUDA(HJ,ft 3«.JtjNtM84
.27
Á degi aldraðra sl. fimmtudag
datt bréf inn um bréfalúguna.
Reyndist vera frá 79 ára gamalli
enskri konu. Beiðni um að koma
þakklæti á framfæri við alla þá
góðu íslendinga, sem höfðu skipt
sér af henni í vikuferð hér á
landi í maímánuði. Og þeir voru
ekki fáir. Gaman að geta sagt
frá því. Ekki síst þar sem við-
mælendum okkar blaðamanna er
kannski tamara að hnippa í
okkur þegar eitthvað fer aflaga.
Þar eð bréfið kom einmitt dag-
inn sem kirkjan á íslandi helgar
öldruðum og fögur orð í garð
gamla fólksins drupu úr fjöl-
miðlum og predikunarstólum, þá
gáruðu sinnið orð þessarar nær
áttræðu bresku konu, Mary Dav-
ies: Allir hafa gefið sig að mér og
það skiptir mestu máli, góða
mín, þegar maður er orðinn
gamall! Hún lagði áherslu á orð-
ið „það“.
Sannarlega gaf fólk sig að
Mary Davies í íslandsförinni.
Það var mikið og djarft ævintýri
fyrir 79 ára gamla konu, sem
aldrei hafði ferðast neitt, að
leggja ein upp frá heimabæ sín-
um í leigubíl til London og
áfram til ókunns lands í flugvél,
en slíkt farartæki hafði hún ekki
fyrr nýtt. Strax á flugvellinum
gaf sig að henni fólk og í flugvél-
inni veitti alúðleg flugfreyja því
strax athygli að hún var dálítið
hrædd og settist hjá henni í
flugtaki. Fleiri viku sér að henni
þegar komið var til íslands um
hánótt, eins og fram kom í
stuttu viðtali við hana hér í blað-
inu. Þegar svo lesendur sátu með
blaðið sitt á sunnudagsmorgni í
ausrigningu og kalsa, og lásu um
konuna sem komin var til að
kynnast landi okkar á ferða-
mannatímanum í maí, sam-
kvæmt upplýsingum ferða-
skrifstofanna, þá létu þeir hana
ekki afskiptalausa. Fleiri en einn
lét sig varða um hana. Kona ein
kom á gistiheimilið og bauð
henni heim, henni var boðið í
bíltúr austur fyrir fjall, ein kom
og gaf henni litmyndir af fögr-
um stöðum á landinu o.s.frv. Og
jafnvel þegar hún fór með flug-
vélinni aftur heim til Bretlands
að viku liðinni, þá gaf sig að
henni góð_,^manneskja, sem
þekkti hana af blaðamyndinni.
í íslandsferðinni fékk þessi
áttræða breska kona því það sem
var henni dýrmætast, lifandi
samband við fólkið sem á vegi
hennar varð. Og það að frum-
kvæði íslendinga, sem sagðir eru
heldur þungir á bárunni og fá-
skiptnir við ókunnuga. Mary
Davies, sem hafði í mörg ár setið
ein í ruggustólnum sínum við ar-
ininn í húsinu sínu í Lowestoft
eftir að maður hennar dó — ekki
farið illa um hana, mikil ósköp
— hafði í Islandsreisu sem þótti
hreinasta glapræði, fundið það
sem er henni dýrmætast, hlýlegt
viðmót og snertingu við fólkið í
kring um hana. Heima í Bret-
landi er hún enginn einstæðing-
ur, eins og e.t.v. mætti skilja á
þessu. Hún á tvö ágæt börn og 11
barnabörn, meira að segja
barnabarnabarn. Þau eru bara
dreifð fjarri henni og allir
önnum kafnir við sitt, eins og
gengur. Enginn til að vera í
daglegri snertingu við eftir að
maður hennar dó og vinkonan
flutti í burtu. Fólkið í borginni
hennar lætur aðra yfirleitt af-
skiptalausa, sagði hún og hún er
þar ekki uppalin. Flutti þangað
með seinni manni sfnum. Þekkti
því fáa. En nú kveðst hún sann-
arlega eiga minningar frá Is-
landi til að ylja sér við í mörg ár
þar sem hún situr í ruggustóln-
um sínum. Lýkur svo sögunni af
gömlu konunni bresku, sem
ákvað að sitja ekki bara við sjón-
varpið sitt ein heldur gera
eitthvað í málinu og hélt til ís-
lands.
Sem ég sat þarna með elsku-
legt bréf Mary hinnar bresku í
hendinni á degi aldraðra á Is-
landi, rígmontin af löndum mín-
um, skaut upp áleitinni spurn-
ingu: nú þegar gamla konan
breska er farin sæl til síns
heima, kynni ekki að vera ein-
hver á hennar aldri í landinu,
sem bíður þess eins að einhver
láti hann ekki afskiptalausan,
þótt lítið sé orðið um ferðastjáið,
eins og Bólu-Hjálmar orðaði það
á sínum tíma:
Finnst mér oriið fremur stirt
um ferðastjáii.
Allt af blaktir ýlustráið
Ekki getur Hjálmar dáið.
Ferðalag Mary hinnar bresku
hratt af stað öðrum vanga-
veltum. Ferðaskrifstofan hennar
í Bretlandi tjáði henni sam-
kvæmt upplýsingum í ferða-
bæklingum, að besti ferðatíminn
á Islandi væri frá byrjun maí-
mánaðar til ágústloka. Eru þetta
góðar upplýsingar fyrir ókunn-
ugt fólk? Þótt sérlega vel hafi
árað nú, eru vegir varla til reiðu
fyrir ferðalanga. Allir fjallvegir
lokaðir. Og raunar einmitt sá
árstími sem klaki er að fara úr
jörðu og vegir sem blautastir.
Hún hafði þær upplýsingar úr
einhverri bókinni að hún gæti
bara mætt á umferðarmiðstöð-
inni kl. 9 eða kl. 10 á morgnana
og tekið áætlunarbílinn að „foss-
inum stóra", Gullfossi, sem fagr-
ar myndir eru af í bæklingum.
Hvað mundi maður sjálfur halda
ef maður læsi svona upplýsingar
um ókunnugt land? Vitanlega að
sumarferðir hefjist 1. maí og að
allir staðir sem taka á móti
ferðafólki hafi þá opnað.
Það er sannarlega ekki auðvelt
að vera ferðamannaland og hafa
ekki örugga nema tvo mánuði
ársins. Stundum varla það. Páll
Bergþórsson sagði í útvarps-
spjalli á föstudagsmorgun sem
dæmi um það hve erfitt væri að
spá um veðrið í sumar, að í fyrra
hefði sumarið komið einn dag
eða hálfan annan, en sumarið
1980 hefði aftur á móti státað af
slíkri blíðu að menn voru hættir
að reikna með dropa úr lofti.
Sagði þetta einmitt svo spenn-
andi, rétt eins og að spila í happ-
drætti. Oftast fær miðahafi ekk-
ert nema vonina, en svo getur
hann dottið í lukkupottinn.
Sjálfsagt skemmtilegur leikur
fyrir heimamenn. En fyrir út-
lendinga, sem kosta fé og fyrir-
höfn til að koma í viku um lang-
an veg? Ætli þeir kunni að meta
happdrættisveðráttuna? Eink-
um ef þeim er nú ekki sagt rétt
til um vinningslíkur? En ekkert
er víst i heiminum rangt, bara
mismunandi rétt. Ég hefi fyrir
satt að þrennt sé það í heimi hér
sem mönnum gangi verst að
ráða við, þyngdarlögmálið, veðr-
ið og tíminn. En jafnvel klukka
sem stendur verður rétt tvisvar
sinnum á sólarhring. Kannski
verður í sumar ferðabæklinga-
veður. Við lifum ( voninni.
LJOSMYNDAÞJONUSTAN HF
Í NÝJA HÚSINU VIÐ LÆKJARTORG
A TVEIMUR TIMUM
í m 1 ]
\ mm