Morgunblaðið - 28.12.1985, Blaðsíða 13

f
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. DESEMBER1985
13
Jónssonar á þessari sjálfum-
blekktu og týndu manneskju sem
Platonov Tjekovs hlýtur að vera
Raddbeiting Arnars var afleit,
einkennilega skrækir tónar í
röddinni í síðasta þætti sérstak-
lega og furðulegar fettur í and-
litinu gerðu sum atriði beinlínis
óþægileg. Þarna hefði átt að
gæta hófsemdar svo að þau áhrif
— melódramatísk — farsalegs
eðlis og allt þar á milli —
kæmust til skila. Gervi Arnars
var út úr fókus við aðra í sýning-
unni.
Helga Jónsdóttir vann eftir-
minnilegan sigur í hlutverki
önnu Petrovnovu og tókst að
þræða milliveg þeirra tjekovsku
blæbrigða sem af henni var
krafizt. Ásdís Thoroddsen, ung
og fögur, var hins vegar að leika
í melódrama allan leikinn út.
Það hlýtur að skrifast hjá leik-
stjóra. Bessi Bjarnason sýndi
góðan og oft markvissan leik í
hlutverki ofurstans og tókst eins
og Helgu að halda sér á línunni.
Þorsteinn Ö. Stephensen lék
örlítið hlutverk, sem ég hafði
naumast veitt athygli við lestur
handrits. Sýndi áreynslulausan
afburðaleik. Pétur Einarsson
var að sumu leyti tjekovskur,
þótt drykkjustælar bæði hans
svo og Róberts og Rúriks væru
alltof ýktir. Steinunn Jóhannes-
dóttir var eina persónan sem að
skaðlausu gat leikið farsaleik
allan tímann vegna þess hvernig
Frayn gerir hlutverkið úr garði.
Gervi hennar, fas og svipbrigði
voru við hæfi án þess að úr yrði
ýkjuleikur.
Leikbúningar voru glæsilegir,
einkum þeirra Önnu Petrovnovu
og Soffiu. Leikmynd var um
margt eftirtektarverð og sér-
stakt klapp fékk lestin, þegar
hún fór í fyrra sinnið yfir sviðið.
Aftur á móti fór lokaatriðið —
þegar Platonov ferst — fyrir
lítið á frumsýningu, en ég hef á
tilfinningu að þar hafi einhvers
konar óheppni ráðið fremur en
handvömm.
Þýðing Árna Bergmann er
vönduð og góð og aðdáendum
Tjekovs og snilliverka hans er
þrátt fyrir ýmsa vankanta sem
ég fann á verkinu og sýningunni
hiklaust boðið til góðs fagnaðar.
þess persónu- og hjónabands-
drama sem er í forgrunninum eru
sögulegar hræringar í lífi bresku
þjóðarinnar, bæði heima fyrir og
á alþjóðavettvangi. En einnig þessi
þáttur verksins er ófullburða. Lok
myndarinnar, með Susan einsam-
alli í franskri sveitasælu, eru
dæmigerð fyrir vanhugsuð drama-
tísk úrræði hennar. Þrátt fyrir
alla þessa galla hlýtur Plenty að
teljast hvað athyglisverðust þeirra
jólamynd sem nú er boðið upp á í
bíóunum. Þetta er þó mynd um fólk
en ekki hasarblaðafígúrur. Og
fólkið er á flestan hátt vel túlkað.
Meryl Streep er ekki öfundsverð
af því að reyna að koma hinni
geðtrufluðu og þversagnakenndu
aðalpersónu til skila, enda tekst
henni það ekki. Streep er hér í
tilbrigði við sitt gamalkunna hlut-
verk, „leyndardómsfullu konuna"
og hún ieikur hana af mikilli tækni
sem því miður dugir ekki til að
opna tilfinningalega leið að henni.
En aðrir leikarar eru afbragðs
góðir í skýrari hlutverkum, —
Charles Dance sem hinn lang-
hrjáði eiginmaður Brock, Sam
Neill sem þráhyggjuelskhuginn
Lazar, John Gielgud sem sendi-
herra í Brtíssel, poppstjörnunar
Tracy Ullman sem gæran Alice og
ekki síst Sting sem alþýðumaður-
inn Mick sem Susan forfærir á
sérkennilegan, kaldlyndan hátt.
í Plenty er nóg af hlutum sem
ánægja er að njóta. En það er samt
ekki nóg.
GÖTTÞEGAR
BLANDA
ÁGEÐI
GINGER ALE I LÍTRATALI
tiKnaMiiiMKHiwaidiikTHfiMtasrg