Morgunblaðið - 19.09.1986, Side 11

MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 19. SEPTEMBER 1986
B 11
Er ekkert hrœdd um
aö týna sjálfri mér
Vicky Scott segist ekki
vera í neinum vandræð-
um með að vita hver hún er,
þó að það virðist stundum
vefjast fyrir öðru fólki og hún
þekki þess reyndar dæmi,
að aðrir í hennar aðstöðu
hafi ruglast í ríminu.
Ástæðan fyrir því að það
hvarflar að manni að Vicki
gæti ef til vill átt við einhvers
konar samsömunarerfiðleika
að stríða, er sú, að hún til-
heyrir ört vaxandi stétt
„samsamara", eða „looka-
likes", eins og þeir munu
nefndir á hennar máli og
hefur sl. sex ár haft atvinnu
af því að koma fram í gervi
kvikmyndagyðjunnar Marilyn
Monroe við alls konar tæki-
færi.
Lesendurgeta sjálfir
dæmt um það hversu vel
Vicki tekst upp að líkjast fyr-
irmyndinni á meðfylgjandi
Ijósmyndum, en flestum
þeirra smellti Þorkell Ijós-
myndari af í veitingahúsinu
Uppi og niðri á dögunum þar
sem Vicki brá sér í gervi
Marilyn og kannaði aðstæð-
ur. Þar mun hún koma fram
næstu vikurnar og gefa gest-
um kost á að gera sér í
hugarlund að þeir séu í
návígi við hina einu sönnu
M.M. um stundarsakir. Það
er hins vegar ekki margt við
Vicki í hversdagsklæðum
sem minnirá Monroe, a.m.k.
ekki eins og sú síðarnefnda
leit út í fullum herklæðum. Á
það má á hinn bóginn minna,
að óförðuð og án hárlits
hefði Marilyn sjálf vel getað
fallið inn í fjöldann, þó lagleg
væri.
Vicki er skosk að uppruna
og segist halda mjög nánu
sambandi við fjölskyldu sína
þegar hún er ekki að ferðast
um heiminn „undirfölsku
flaggi". En hún hefur komið
— segir Vicki
Scott, sem lifir
af því að
líkja eftir
MARILYN
MONROE
fram í öllum heimsálfum
nema N-Ameríku, enda mun
enginn hörgull á eftirlíking-
um af Marilyn Monroe þar i
landi.
„Ég var að koma frá Ástr-
alíu þegar umboðsmaðurinn
minn spurði mig hvort ég
hefði áhuga á að fara til Is-
lands í nokkrar vikur," segir
Vicki. „Og af því að ég hef
aldrei komið hingað áður, sló
ég til. Afi minn var reyndar
sjómaður á yngri árum og
sigldi mikið á íslandsmið.
Þegar ég sagði honum hvert
ég væri að fara krossaði
hann sig í bak og fyrir og
kvaðst hræddur um að ég
frysi í hel. En það hefur nú
væntanlega verið kaldara á
honum á miðunum í gamla
daga en mér hérna í
Reykjavík," bætir hún við
hlæjandi, „a.m.k. er ég fylli-
lega sátt við veðrið enn sem
komiðer."
Hún nefnirengartölur, en
svarar því eindregið játandi
þegar hún er spurð hvort
starfið sé arðvænlegt. Feril
sinn hóf hún fyrir tiu árum
sem Ijósmyndafyrirsæta og
það voru Ijósmyndararnir
sem tóku eftir því fyrstir
manna að þegar hún brosti
á ákveðinn hátt minnti hún
þá á Monroe. Það varðtil
þess að hún festist smátt
og smátt í hlutverkinu, ef svo
má að orði komast, og er nú
í fullu starfi við að vera Mari-
lyn á mannamótum, auk
þess sem hún hefur leikið
smáhlutverk í nokkrum gam-
anmyndum og komið fram í
skemmtiþáttum i sjónvarpi.
En mest af frama sínum á
hún þó undir M.M. Það er
gervi hennar að þakka að
Vicki hefur getað ferðast um
heiminn að vild enn sem
komið era.m.k. og stundum
upplifað móttökur sem
minna á þær sem fyrirmynd-
inni hlotnuðust hvert sem
Vicki Scott i
hversdagsklæðum í
rigningarúða í Reykjavík.
hún fór.
„Þegar ég fór til Þýzka-
lands fyrir Ford-fyrirtækið að
sitja fyrir á auglýsingamynd-
um fyrir þá, var fyrirvarinn
svo stuttur að ég varð að
fara í gervið um borð i flug-
vélinni," segirhún. „Ég
gleymi aldrei svipnum á hin-
um farþegunum þegar ég
kom út af salerninu í vélinni
með hárkolluna og í fullum
skrúða, tilbúin að leika Mari-
lyn. Þegar ég steig út úr
vélinni í hvítum loðfeldi voru
Þær eru ófáar vörurnar
sem reynt er að selja út á
nafn látinna stórstirna og
er Marilyn Monroe þar
fremst íflokki. Eflaust
kannast ýmsir við
einhverjar þessara
auglýsinga úr erlendum
tímaritum, en Vicki er
fyrirsætan á öllum þeirra,
auk þess sem sjá má fleiri
eftirhermur f rægs fólks og
geta lesendur spreytt sig á
því að bera kennsl á
heimilisvinina.
Vicki Scott sem M.M. „Ég
ber mikla virðingu fyrir
Marilyn Monroe og reyni
að haga framkomu minni
eftir því en þegar ég tek
hvítu hárkolluna niðurer
ég farin úr hlutverkinu."
fulltrúar Ford mættir á völl-
inn að sækja mig í stórri
svartri límósínu með rósa-
vönd og tilheyrandi. Fólkið
var agndofa og sumir hafa
kannski haldið að þá væri
að dreyma." Hún segist hins
vegar ekki eiga í neinum
vandræðum með að afklæð-
ast gervinu að afloknum
vinnudegi og virðist ekki
finna til neins andlegs skyld-
leika við fyrirmynd sína.
„Ég hef lesið mikið um
Marilyn og finnst hún hafa
verið mjög góð leikkona,
sem aldrei náði að þroska
hæfileika sína sem skyldi
vegna þess hve einkalif
hennar varð mikil sorgar-
saga.
En þetta er bara gervi sem
ég bregð mér i, ég mæti á
staðinn og geri það sem
ætlast ertil af mér, hvort
sem það er að sitja fyrir á
auglýsingamyndum, opna
skemmtistað eða eitthvað
annað og svo er ég farin og
orðin ég sjálf aftur.
Ég þekkti eina „Marilyn"
sem fór að lifa sig svo inn í
hlutverkiö að hún sást ekki
öðruvísi en í því og var farin
að haga sér á allan hátt eins
og Marilyn, litaði sitt eigið
hár hvitt og var m.a.s. búin
að gangast undir skurðað-
gerðir. Þetta var mjög
sorglegt tilfelli en ég veit
ekki hvað varð um þessa
stúlku," segir Vicki, „hún
hvarf skyndilega og fólk
sagði að hún hefði verið orð-
in eitthvaðtrufluð."
Vicki segir að sá hópur
fólks sem leggur fyrir sig
þessa tegund af eftirherm-
um fari ört stækkandi.
„Langvinsælustu persón-
urnar í Englandi eru þeir sem
líkja eftir meðlimum drottn-
ingarfjölskyldunnar. „Drottn-
ingin" sjálf er þar i efsta
sæti vinsældalistans og við
vinnum oft saman. Þar er
aðeins ein verulega góð
„drottning" á markaðnum
núna, en eftir henni er stöð-
ug eftirspurn. Það er hins
vegar talsvert um Diönur og
eflaust fer Sarah Ferguson
að skjóta upp kollinum núna
í ýmsum útgáfum. Annars
er miklu vænlegra að líkja
eftir látnum stjörnum en lif-
andi, að kóngafólkinu frát-
öldu. Ég man t.d. eftir einni,
sem var nauðalík leikkonunni
Susan George, en fékk sár-
alí-
tið að gera, því það var hægt
að fá hina raunverulegu Sus-
an George til að mæta á
staðinn fyrir svipað verð!"
Svo segir hún söguna af
„Humphrey Bogart" í
Ameriku, sem þolir ekki
„Humphrey Bogart" í Eng-
landi og það er greinilegt að
í heimi samsömunarinnar
eru líka vandamál líkt og
gerist meðal „alvöru" stjarn-
anna. „Bogartarnir" eru t.d.
báðir mjög færir í sínu fagi,
að sögn Vicki, en fá ekki
vinnu hver í annars landi og
fljúga heimshornanna á milli
að stinga auglýsingaverkefn-
um hvor undan öðrum.
Vicki segist bera mikla
virðingu fyrir minningu Mari-
lyn og gæta þess vel að gera
ekkert sem gæti kastað rýrð
á ímynd hennar i augum
fólks. „Þess vegna er ég t.d.
alltaf kurteis og elskuleg við
fólk, jafnvel þó að ég sé ekki
vel upplögð og það taki upp
á því að spyrja fáránlegra
spurninga, eins og ég væri
Marilyn í raun og veru.
Ameríkanar eru af einhverj-
um orsökum verstir hvað
þetta varðar. Þeir sjá bara
ímyndina og fara stundum
að ávarpa mig eins og ég
væri hún, eða spyrja mig
persónulegra spurninga um
hana eins og ég hafi verið
henni nákomin," segirVicki,
og maður fær á tilfinninguna
að henni finnist skemmti-
legra að koma fram í Rolls
Royce-auglýsingum eða
myndböndum með Soft Cefl,
en að svara í tíma og ótíma
spurningum á borð við þá
hvort Marilyn hafi virkilega
alltaf sofið í brjóstahaldara
og Canel 5 og engu öðru.
Aðspurð hvað hún ætli að
endast lengi í hlutverki M.M.
segist hún ætla að láta tvö
ár til viðbótar nægja og snúa
sér síðan að leiklistinni fyrir
alvöru. „ Mig langar að leika
á sviði, en það sem ég geri
núna flokkast frekar undir
það að koma fram en eigin-
lega leiklist. Ég er hins vegar
ekkert hrædd um að týna
sjálfri mér," segir hún að lok-
um og brosir brosinu sem
kom þessu öllu af stað á Ijós-
myndastofu í London fyrir
sexárum.
„I lok hvers vinnudags tek
ég ofan hvítu harkolluna og
verð aftur Vicki Scott."
H.H.S.