Tíminn - 01.10.1965, Blaðsíða 11

FÖSTUDAGUR 1. október 1965
TÍMINN
! 1
MORDID I HOLLINNI
GEORGES SIMENON
í höfuðfötin sín og sveipa um sig
fötunum. Fólk á Pont Saint-Micha
el hallaði sér aftur þegar það gekk
eins og einhver ýtti á það.
— Úti fyrir. Það er bezt hann
taki einhvern með sér til að spyrj-
ast fyrir í nágrenninu. Þér gætuð
kannski farið og kynnt yður að-
stæður í skrifstofunum í Rue Ram-
buteau og La Villette.
— Þér haldið að hótunarbréf-
in séu ekta.
— Að minnsta kosti þegar Fum
al á í hlut. Ef við förum ekki að
óskum hans ætlar hann að gera
mikið fjaðrafok meðal vina sinna í
röðum stjórnmálamanna.
— Hvað vill hann?
— Ég hef ekki hugmynd um
það.
Það var hverju orði sannara.
Hvað vildi hann eiginlega þessi
heildsalaslátrari? Hvað .á á bak
við heimsókn hans?
— Ætlið þér heim um hádegið?
Það var komið fram yfir há-
degið.
Alla síðustu viku hafði Maigret
snætt hádegisverð í Place Daup-
hine apnan hvern dag, ekki vegna
starfsanna, heldur vegna þess að
kona hans átti tíma hjá tann-
lækni,num..klukkan hál£ tólf. Og
honum léíáiiist að borðg einn.
Lucas fór með honum. Eins og
venjulega voru nokkrir lögreglu-
menn við barinn og mennirnir
tveir fóru inn í bakherbergið, þar
sem var gamalsdags kolaofn og
höfuðsmanninum þótti alltaf
ánægja að horfa á.
— Hvertnig litist yður á kjöt-
snúða með baunum? Stakk þjónn-
inn upp á.
— Sama fyrir mig.
Skömmu síðar var rétturinn
fram borinn og Maigret sagði aft-
ur, hálfvegis við sjálfan sig:
— Ég skil ekki . . .
Það er ekki óvenjulegt að geð-
sjúklingar eða hálfbrjálæðingar
tækju sig til og skrifuðu sams
konar bréf og Fumal hafði feng-
ið. Stundum standa þeir jafnvel
við hótanir sínar. Þeir eru auð-
mjúkir menn og nær því alltaf
hafa þeir velt vöngum yfir sorg-
um sínum í langan tíma og ekki
þorað að láta þetta koma fram.
Maður á borð við Fumal hlaut
að hafa beitt hundruð manna
órétti. Hroki hans hafði óefað
sært aðra.
Það sem Maigret skildi ekki var
hvers eðli koma hans var, og
ágeng og frekjuleg framkoma
mannsins.
Hafði Maigret sjálfur byrjað
þetta? Hafði verið rangt af hon
um að sýna nokkur merki hinnar
djúpstæðu gremju sem rekja mátti
til bernskudaga þeirra í Saint-
Fiacre?
— Hefur Scotland Yard hringt
til yðar, höfuðsmaður.
— Ekki enn. Það kemur að því.
Þeir höfðu lokið forréttinum og
var komið með kjötsnúðana
— Frú Maigret hefði ekki
getað búið til ljúffengari sósu —
og andartaki síðar kom eigandinn
til að tilkynna, að beðið væri um
Maigret í símann. Aðeins starfs-
fólkið á Quai vissi, hvar hann
var að finna um þetta leyti.
— Já. Halló? . . . Janin?. Hvað
vill hún? . . . Segið henni að bíða
smástund . Tja, við skulum
segja stundarfjórðung . . Já . . .
í biðsalnum, það er bezt . . .
Þegar hann settist aftur sagði
hann við Lucas.
— Einkaritari hans vill hafa
tal af mér. Hún er komin á Stöð
ina.
— Vissi hún að yfirmaður henn
ar ætlaði til yðar?
Maigret yppti öxlum og tók til
matar sins- Hann fékk sér hvorki
ost né ábætisrétt, aðeins kaffisopa
sem hann hvolfdi í sig sjóðandi
heitum, jafnframt því sem hann
tróð í pípu sína.
— Flýtið yður ekki. Gerið það
sem ég bað yður um að og látið
mig vita.
Hann var sannfærður um að
hann væri líka að fá kvef. Þegar
hann gekk inn undir ganginn
hreif vindurinn af honum hatt-
in, en lögreglumaðurinn sem var
á verði náði honum á síðustu
stundu.
— Þökk fyrir, drengur minn.
Þegar hann kom upp, leit hann
forvitnislega inn um glerrúðuna á
biðsalnum og sá unga konu, um
, það bil þrjátíu ára, ljóshærða með
| reglulega andlitsdrætti, hún sat
j með hendur í kjöltu sér um hand-
töskuna, beið bara og sýndi eng-
in merki óþolinmæði.
— Eruð það þér sem vilduð
tala við mig?
— Maigret höfuðsmaður?
— Komið þessa leið . . . Gjörið
svo vel að og fáið yður sæti . . .
Hann fór úr frakkanum og tók
af sér hattinn og settist síðan við
borðið og leit um leið athugandi
á hana. Hún beið ekki eftir að
hann legði spurningar fyrir hana,
heldur hóf hún þegar máls. Rödd
in var blátt áfram og fékk von
bráðar blæ trúnaðartóns:
— Ég heiti Louise Bourges
og ég er einkaritari Herra F>un-
als.
— Síðan hvenær.
— Síðustu þrjú ár.
— Mér skilst að þér búið í
Boulevard de Courcelles, í húsi
yfirmanns yðar?
— Já, að nokkru leyti. Ég hef
mína eigin litlu fbúð á Quai Volt-
aire.
— Já . . .
— Herra Fumal hlýtur að hafa
komð að máli við yður í dag.
— Sagði hann yður frá því?
— Nei. Ég heyrði hann hringja
til innanríkisráðherrans.
— Voruð þér hjá okkur?
— Annars hefði ég ekki vitað
það. Ég ligg ekki á hleri.
— Er það vegna komu hans til
míns, að þér viljið tala við mig?
Hún kinkaði kolli, gaf sér góð-
an tíma og valdi orð sín af kost-
gæfni.
— Herra Fumal veit ekki, að ég
er hér.
— Hvar er hann þessa stund-
ina?
— í stóru veitingahúsi á
Vinstri bakkanum þar sem hann
borðar hádegisverð ásamt nokkr-
um gestum. Hann snæðir með við
skiptavinum sínum nær daglega.
Maigret gerði hvorugt að hjálpa
henni né gera henni örðugra fyr-
ir. Ef satt skal segja var hann að
furða sig á því eftir því sem hann
horfði lengur á hana, hvers vegna
hana skorti allan sjarma, þrátt fyr
ir góðan vöxt og snoturt andlit.
— Ég vil ekki tefja yður um of,
höfuðsmaður. Ég veit ekki ná-
kvæmlega hvað herra Fumal hefur
sagt yður. Ég get ímyndað mér
hann hafi komið með nokkur
bréf til yðar.
— Þér hafið lesið þau?
— Það fyrsta og að minnsta
'i t
kosti annað Fvrs»r H
þess það var ég ■cii h-hh
og annað vegna þe,- h nr. -kf 'i
það eftir á borðinu hja sé>
— Hvernig vitið bér að bau
voru fleiri en tvö9
— Vegna þess að öll bret ril
hans fara um hendur mínar og
ég þekkti aftur stafagerðina og
gulleitu umslögin,
— Hefur herra Fumai rætt mál-
ið við yður?
— Nei.
Hún hikaði aftur, þótt fast
augnaráð Maigrets virtist engan
veginn koma henni úr jafnvægi.
— Mér fannst þér ættuð að vita,
að hann skrifaði þau sjálfur.
Hún var eilítið rjóðari í vöng-
um núna og virtist létt að hafa
loks komizt að kjarna málsins.
— HvA'a ástæður hafið þér til
að álíta það?
— f fyrsta lagi, vegna þess að
ég kom einu sinni að honum, þeg
ar hann var að skrifa. Ég
ber aldrei að dyrum áður en ég
geng inn í skrifstofu hans. Það
er hann sem hefur ákveðið það
svo. Hann hélt að ég hefði farið
út. Ég hafði gleymt einhverju. Ég
fór aftur inn og sá hann vera að
skrifa þessi bréf.
— Hvenær var þetta?
— í fyrradag.
— Brá honum þegar þér kom-
uð?
— Hann flýtti sér að fela örk-
ina með því að setja blað ofan á
hana. í gær var ég að furða mig á
hvar hann hefði fengið pappírinn
og umslögin. Við höfum ekkert af
þessari tegund í íúsinu, né í Rue
Rambuteau né í hinum skrifstof-
unum. Eins og þér hafið veitt at-
hygli var betta ódýr pappír, sem

X.n\^S’
etu\^u0íö\.^
Só\° n ,,-vt suWe& „\ast etvo
Y,e'\iV.t V í\ý\°u atvp.3- et
tg ser° a , Yvús&Ö&n . e\tú °&
FRAMLEIÐANDl: 80L0HU8G0GN HF. HRINGBRAUT121 SIMl:21832