Morgunblaðið - 08.11.1987, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. NÓVEMBER 1987
C 7
MIKLATÚN MANHATTAN í SVEABORG
Erla Þórarinsdóttir. Sonur, 1985. Olíulitir á tré, ca. 140x20 cm.
Vignir Jóhannsson. Eldhopp, 1985. Tréskurðarmynd 140x100 cm.
St
oðmni
iundrað þrjátíu og sjö þýskir úlf-
ilitur á tré og gips, 160x270 cm.
Kjartan Ólason. Án titils, 1986. Olía og gips. 240x120 cm.

Jón Óskar. Skíring, 1983. Lit ljósmyndir 245x153.
skiptir þó formrænt samspil skúlpt-
úranna sem standa tveir og tveir
saman, og leiða hugann að kunnug-
legum formum íslenskra fjalla.
Verkin heita: Án titils (Without title)
frá 1985 gert með blandaðri tækni.
Margir íslenskir listamenn snúa sér
oft að fyrirmyndum úr íslenskri
menningu og náttúru þegar þeir
dveljast erlendis. Kannski blandast
hér saman í verkum Brynhildar
íslensk náttúra og áhrif New York
borgar.
Elín Rafnsdóttir sýnir verk sem
minna á einhverskonar dýr, og eru
því að vissu marki lík verkum Bryn-
hildar t.d. verkið Kvikindi (Creatur-
es) frá árinu 1986 gert úr steini og
blýi. Verkið samanstendur af mörg-
um litlum einingum sem sýnast
skríða frá gólfínu og upp eftir einum
veggnum.
Kjartan Ólason á stór málverk
unnin með olíulitum og gipsi frá ár-
inu 1986 „Án titils" (Without title).
Um er að ræða myndröð með fimm
verkum sem öll eru máluð á fijálsleg-
an hátt. Mannveran í myndunum
virðist beijast um á myndfletinum.
Trúlega er fýrirmyndin sótt beint í
hringiðu New York þar sem einstakl-
ingurinn þarf að beijast kröftuglega
á móti straumnum í daglega lífínu.
Sólveig Aðalsteinsdóttir, Valgarð-
ur Gunnarsson og Ásta Ríkharðs-
dóttir hafa öll þróað sitt eigið form,
tungumál, sem kemur giöggt fram
í verkum þeirra. Valgarður sýnir lítil
olíumálverk, máluð með einföldum
formum t.d.myndin Veiðihom
(Bugle) frá 1985. Eftir Sólveigu eru
nokkrir litlir skúlptúrar sem byggjast
einnig upp á einföldum formum t.d.
verk sem hún kallar: Fátækur skúlpt-
úr (Poor Sculpture) 1—7 frá árinu
1986. Ásta á tvö litaglöð olíumálverk
frá árinu 1985, sem nefnast: Án tit-
ils (Without title). Hannes Lárusson
er með á sýningunni nokkur verk sem
hann kallar: íslensk ímynd 1—6,
1985-86 (Icelandic Symbols 1-6).
Verkin eru gerð úr tré, máluðum
málmi, steini, máluðum dúk, málmi
og blandaðri tækni.
„I New York sakna
ég Islands“
Það var gaman að sjá verk Jóns
Óskars á sýningunni í Sveaborg.
Sérstaklega myndröðina Skíring
1—3 frá 1983 (Clarification 1—3). A
sínum tíma sýndi Jón Óskar þessi
verk á Kjarvalsstöðum, og tóku þá
verkin dijúgan hluta af suðurvegg
Kjarvalsstaða í austurálmu hússins.
Verkin þóttu stór og tilkomumikil á
Kjarvalsstöðum, en virðast enn
stærri í Sveaborg. Um er að ræða
þijár stórar litljósmyndir 243x153
frá 1983. Fyrirmyndin sem horfir í
þijár áttir er þakin lit í hári, andliti
og fötum. Mannveran (fyrirmyndin)
virðist frosin og tilfinningalaus, eins
og ekkert geti lengur haft áhrif. Hér
er Jón Óskar trúlegast að lýsa hug-
hrifum frá Manhattan.
Hulda Hákon á nokkuð sérstæð
verk (lágmyndir) á sýningunni. Hún
notar tré sem uppistöðu í 9 mynd-
verkum, sem hún málar með acryl
eða olíulitum t.d. verk sem hún nefn-
in Um nóttina. Eitt hundrað þijátíu
og sjö þýskir úlfhundar bíða við eld-
inn, 1985. (In the night. One
hundred-and-thirty seven German
Shepherds Waiting by the fire).
Nafnið á myndinni lýsir verkinu
nokkuð vel. Myndflöturinn er gerður
úr láréttum fjölum sem mynda
óreglulegan myndflöt. Eldur sem er
í miðjum myndfletinum er einnig
gerður úr fjölum (litlum viðarbútum)
sem standa sem næst lóðrétt. 137
litlum þýskum úlfhundum sem gerðir
eru úr gipsi er síðan raðað umhverf-
is eldinn á myndfletinum. Myndverk-
ið hefur Hulda síðan málað í
viðeigandi litum. Hin óvenjulega
vinnuaðferð og efni sem Hulda notar
gerir myndverk hennar nokkuð sér-
stæð. Hulda Hákon segir f sýningar-
skrá m.a.: „Skýjakljúfar Manhattan
eru meðal fallegustu hluta sem ég
hef séð,“ og hún segir: „í New York
hef ég heimþrá til Islands. Á fslandi
hef ég heimþrá til New York. Það
ónáðar mig."
Sýningarskráin sem fylgir sýning-
unni í Sveaborg er vönduð og ýtarleg
á þremur tungumálum: Sænsku,
finnsku og ensku, þar koma fram
ýmsar vangaveltur þeirra sem sýna,
svo sem að suma dreymir um að búa
hluta af árinu í New York, og hluta
í Reykjavík. Reyndar eru fjórir af
þeim sem sýna í Sveaborg í áfram-
haldandi námi í New York eða starfa
þar.
Sýningin Miklatún Manhattan átti
að gefa Finnum sæmilega hugmynd
um hræringar í íslenskri myndlist á
meðal ungs fólks. Kannski er sýning-
in táknræn fyrir þær sífelldu breyt-
ingar sem eiga sér stað í íslenskri
myndlist og menningu síðustu árin,
eins og veðrið sem sífellt breytist.
Eftir rúmlega klukkustundar skoðun
á sýningunni í Sveaborg yfirgaf und-
irritaður eyjuna og tók sér far með
feijunni í áttina til miðborgar Hels-
inki. Rigningin var hætt og komin
glampandi sól.
Texti og ljósmyndir:
Björgvin Björgvinsson myndlist-
arkennari.
I