Morgunblaðið - 30.01.1988, Qupperneq 3

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. JANÚAR 1988
B 3
Bagga ráðskona (Hrðnn Hafliðadóttir) verður alveg æf þegar upp-
götvast að Bjartur, litli sótarinn, er horfinn. Silja (Marta Guðrún
Halldórsdóttir), sem veit hvar Bjartur er falinn, stendur skelfingu
lostin fyrir aftan hana
tíma með öfluga barnaleikhússtarf-
semi, hefur í dag hvorki fjármagn
né húsnæði til þess, þannig að í
vetur eru engin bamaleikrit á fjöl-
unum í leikhúsunum. Þess má líka
geta, að sjónvarpsstöðvamar eru
með mjög lítið af leikritum fyrir
böm eða yfirleitt efni sem fullnæg-
ir listrænum þörfum þeirra. Þau
eiga því ekki mikla möguleika á að
vita hvað liggur á bak við uppsetn-
ingu leikrits og því hentar þessi
formáli mjög vel. Enn annað í sam-
bandi við þetta verk er að tónlistin
í þvi er ákaflega falleg og gripandi
og það hefur tekist að búa þessa
litlu sögu þannig út að hún kallar
á tilfinningaviðbrögð hjá krökkun-
um.
Alþýðuieikhúsið gerði nokkuð af
þvi að fara með sýningar út á land
hér áður. En það þýddi aukakostnað
fyrir félagið. Núna ætlum við að
fara með þessa sýningu út á land,
fyrstu þijár sýningamar verða á
Akranesi. Leikmyndin hefur verið
sérstaklega hönnuð til leikferða;
hana er hægt að minnka og stækka,
eftir því sem sýningahúsnæði
krefst. En auðvitað er sama sagan
hjá íslensku ópemnni og var hjá
Alþýðuleikhúsinu; þessum leikferð-
um fylgir mikill kostnaður. Það
væri hægt að sýna þessa ópem
víðast hvar, því það er líka mjög
lítil hljómsveit sem fylgir henni. En
það sem þyrfti að koma til, er fjár-
framlög frá bæja- og sveitafélögum,
líka vegna þess að þyátt fyrir ferða-
kostnaðinn, verðum við að stilla
miðaverði í hóf, þar sem þetta er
sýning fyrir böm.“
Þú sagðir að þessi ópera væri
hentug vegna þess að hún er
skrifuð fyrir börn. Er vinna í
ieikhúsi ekki heldur mikill þræi-
dómur fyrir þau? Eða hefur
leikhúsvinna einhveija kosti fyr-
ir unga krakka?
„Ég held það hafi mjög marga
kosti fyrir böm að prófa að vinna
í leikhúsi. Eg get bara tekið dæmi
af sjálfri mér. Ég byijaði mjög ung
að vinna í leikhúsi og það hefur
verið mér ómetanlegt. Böm í dag
em svo firrt frá heimi fullorðinna
og vissulega er leikhúsvinna erfið.
Fyrst í stað er þetta mjög strangt
fyrir bömin. Maður þarf að beita
þau töluverðri hörku, til að þau
átti sig á því sem fer fram. Ég er
ekki frá því að krökkunum í Sótar-
anum hafi staðið töluverð ógn af
mér á þessu byijunarstigi. En þegar
þau em komin yfir þetta, byija þau
að sjá árangurinn af öllum aganum
og vinnunni, þau hafa skilið hversu
mikia þýðingu góð samvinna hefur
og þegar komið er að sýningum,
uppskera þau ríkulega. Þau hafa
stefnt að ákveðnu marki og náð því.
Ég hef heyrt á skólameistumm
og kennumm menntaskóla, að
vissulega taki vinna í leikhúsi mik-
inn tíma frá námi, en sú vinna gefi
þeim andlegan og félagslegan
þroska, sem vinnur upp á móti, því
leikhúsið er harður skóli. En þau
em fljót að komast inn í rythmann
og þá getur maður slakað á aganum
og gefið þeim frelsi til að sýna hvað
í þeim býr - og ég verð að segja
að það er óskaplega gaman að vinna
með bömum.
En það má heldur ekki gleyma
því að þetta er ævintýraheimur og
einhvers konar leikur. Ég er þeirrar
skoðunar að notkun á leiklist, og
allri listastarfsemi, í skólum ætti
að vera miklu meiri en nú er. Ef
við tökum leiklistina, til dæmis, þá
er hún mjög góð aðferð til að skerpa
aga og fá krakkana til að skilja
giidi samvinnu. Það er líka hægt
að nota leiklistina til að gera náms-
efnið miklu áhugaverðar - ég nefni
bara sem dæmi að kennsla í
íslensku er mjög vel til þess fallin,
sérstaklega hvað bókmenntimar
varðar. En það er virkilega sorglegt
hvað við sinnum þessum listrænu
þáttum lítið í skólakerfinu.
Vegna þess hversu mikill ævin-
týraheimur leikhúsið sjálft er
verðum við samt að passa okkur á
því að fara milliveginn, þar sem
böm em annarsvegar. Þau mega
aldrei halda að þau séu merkilegri
en aðrir krakkar afþví þau hafa
komist á svið. Þó mér finnist þau
böm sem komast i svona sýningu
vera lukkunnar pamfílar, verður
maður alltaf að passa að búa ekki
til bamastjömur. Það er hveiju
bami óholt."
Viðtöl:
Súsanna Svavarsdóttir
Bryndís
Ásmundsdóttir:
Mundi
fóma öllu
fyrir þetta
tækifæri
Bryndís Ás-
hefur muudsdóttir
BRYNDÍS Ás-
mundsdóttir, 12
ára, er í 6-C í
Melaskóla. Hún
leikur Soffíu,
sem á heima í
húsinu, þar sem
sagan um Litla
sótarann gerist.
Systkini Soffíu
eru Silja og Glói
Bryndís
verið í Melaskóla-
kómum í nokkra
vetur, enjþegar hún frétti af pruf-
unni hjá Islensku óperunni, ákvað
hún að reyna og tók sér fri frá
kómum, þegar hún komst að.
„Mér fannst þetta svo spennandi
að ég var með í maganum, bæði
fyrir prufuna og þangað tii ég vissi
að ég hefði komist að. Meir að segja
lengur. Ég var sko til í að fóma
öllu fyrir að fá að vera með. Ég hef
verið að læra dans í Dansnýjun Kollu
og er þar á fimmta ári. Ég tók mér
líka fH þar. Þetta er svo skemmti-
legt að það er þess virði að fóma öllu.
Hvemig vissirðu að þér þætt
svona gaman að taka þátt í leik-
sýningu?
„Ég var í Gúmmítarsan hér um
árið og þ'að var rosalega skemmit-
legt, en þetta hér í íslensku óperunni
er miklu stærra og meira og ég
mundi ekki sleppa þessu tækifæri
fyrir nokkum pening."
Én nú virðist þetta vera ægilegt
púl. Hefurðu nokkura tima fyrir
vinkonuraar?
„Eini tíminn sem ég hef til að
hitta þær, eða gera eitthvað annað,
eins og að fara á skíði, er á sunnu-
dögum. Annars er ég skíthrædd við
að fara á skíði, því það getur alltaf
eitthvað komið fyrir mann. Maður
getur tognað og og svoleiðis. Það
má ekkert bera út af. Annars er
vikan þannig, að eftir skóla fer ég
á æfingu og eftir æfingar heim að
læra, en samt er ailtaf eitthvað eftir
í náminu sem maður verður að vinna
upp á sunnudögum, þannig að ég
hef ekki neinar áhyggjur af þessu
með skíðin."
Aðalheiður
Halldórsdóttir:
Ég vildisjá
meira af
barnaóper-
um
AÐALHEIÐUR
Halldórsdóttir,
sem er í hlutverki
Tinnu tvíbura, er
10 ára og er í
Hjallaskóla í
Kópavogi. Hún er
á 1. ári í píanón-
ámi i Tónlistar-
skóla Kópavogs,
en hafði .áður
lært á blokk-
flautu. „Svo hef
ég líka verið í
skólakóraum,“ segir Aðalheiður;
„og æft fimleika í fjögur ár. I
haust byrjaði ég svo í Listdans-
Aðalheiður Hall-
dórsdóttir
skóla Þjóðleikhússins.
í vetur hef ég að vísu ekki getað
verið með í skólakómum, vegna
æfinganna hér og ek'ki heldur getað
verið á fullu í ballettinum." Að-
spurðu hvort hún hefði tekið þátt í
leik- eða söngsýningu áður, sagði
Aðalheiðun Ég tók þátt í Nóaflóðinu
þegar ég var fímm ára og mér fannst
það ofsalega gaman, minnir mig.
Ég var svo lítil þá.“
En hvers vegna fórstu í Litla
sótarann?
„Hljómsveitarstjórinn spurði
hvort ég vildi vera með og ég var til.“
En er þetta ekki tímafrekt?
„Jú, það fer ofsalega mikill tími
í þetta. Ég hef eiginlega aldrei tima
til að leika mér, því ég þarf alltaf
að passa að nýta tímann vel, til að
læra og æfa mig á píanóið. En það
þarf að leggja mikla vinnu í svona
sýningu til að hún verði fín og það
er virkilega gaman. Eins skemmti-
legt og að leika sér.“
Finnst þér nóg gert fyrir
krakka í leikhúsunum hér?
„Ne-hei. Það mætti sko vera
meira og ég væri alveg til í að sjá
meira af bamaóperum.“
Gylfí
Hafsteinsson:
í lagi að
hafa mikið
að gera
GYLFI Hafsteins-
son, 14 ára
nemandi í Þing-
hólsskóla í
Kópavogi, fer
mér hlutverk
Nonna í Litla sót-
aranum. Gylfi
hefur stundað
nám f sellóleik i
sjö vetur og er í
Listdansskóla Gylfi Hafsteins-
Þjóðleikhússins. 800
„Þetta er þriðji
veturinn minn þar,“ segir hann,
„en ég hef lítinn tíma haft til að
stunda Listdansskólann eftir að
ég byrjaði að æfa f sótaranum."
Um það afhveiju hann fór í bal-
lett segir Gylfi: „Ég var alltaf að
hugsa um að fara í fimleika eða
ballett, en fór í ballettinn, því mig
langaði til að dansa. Ég hafði verið
að læra dans hjá Sigurði Hákonar-
syni. En það tók mig smátíma að
ákveða, því það er ekk algengt að
strákar fari í baUett. í flokknum
mínum í Listdansskólanum eru fiórir
strákar, en um fimmtán stelpur.
Strákarnir, vinir mínir, gera líka
stundum grín að mér fyrir að vera
í ballett, en ég hef bara gaman af
því. Mörgum finnst þetta asnalegt,
en þeir vita ekki hvað þetta er gam-
an og hvað þeir fara að á mis við
mikið. Þó er skemmtilegast að æfa
fyrir sýningar. Hjá Listdansskólan-
um eru árlegar nemendasýningar.
Ég hef tekið þátt í tveimur; einni í
Jóns Þorsteinssonar húsi og einni á
stóra sviðinu.
En þegar verið er að æfa fyrir
sýningar er mikið að gera. Ég þarf
að æfa mig á sellóið og læra fyrir
skólann. En þetta er svo skemmti-
legt að manni er alveg nákvæmlega
sama að hafa mikið að gera.“-
AtliMár
Sveinsson:
Maður er
alltaf á
hlaupum
ATLI Már Sveins-
son, 10 ára, er f
4. bekk Kársnes-
skóla. í Litla
sótaranum fer
hann með hlut-
verk Harðar
tvíbura. Atli er í
Skólakór Kárs-
nesskóla. Stjórn-
andinn okkar,
hún Þórunn, fékk Már Sveins-
nokkra krakka til 8011
að fara f prufu
hér, þegar ákveðið var að setja
upp Litla sótarann,** segir Atli.
„Eg var einn af þeim sem komust
að eftir prufuna hjá Jóni Stefáns-
syni, hljómsveitarstjóra.
Aðspurður hvort hann hlusti mik-
ið á óperutónlist, segir Atli: „Ég •
hlusta aldrei á óperur, mér finnst
þær hálfleiðinlegar. Þá meina ég
svona ítalskar og svoleiðis. Það er
annað með bamaóperur. Þær em
fyndnar og skemmtilegar og manni
fer að finnast gaman að hlusta á
óperuraddir."
Hefurðu tekið þátt í svona sýn-
ingu áður?
„Nei, það hef ég ekki gert, því
miður, því mér finnst þetta mjög
skemmtilegt. Þetta hefur verið mikil
vinna og mér finnst ég alltaf vera
á hlaupum - en það gengur. Hún
Þórunn var búin að tala við skóla-'
stjórann og fá leyfi fyrir okkur, sem
tökum þátt í sýningunni, til að sleppa
tímum. En við æfum alltaf seinni
hluta dags, svo við höfum ekki þurft
mikið á þvi að halda, þó aðeins f
aukatímum, eins og leikfimi og
teikningu. En til að geta alltaf lært
fyrir næsta dag, verður maður alltaf
að flýta sér og hefur engan tíma til
að slóra. Ég hef ekki mikinn tíma
til að leika mér og mér finnst dálí-
tið leiðinlegt að einn vinur minn, sem
fór í prufu, komst ekki, afþví þessi
tími hefur verið mjög skemmtileg-
ur.“
Finnur Geir Beck:
Égheflært
meira en
bara söng-
inn
FINNUR Geir
Beck er 12 ára,
nemandi í 6. bekk
A í Kársnesskóla.
Finnur er að læra
á píanó, er á 1.
ári í Nýja tónlist-
arskólanum, en
hafði áður lært á
flautu. „Auk þess
er ég í tveimur
kórum við skól-
ann. Þórunn,
stjórnandinn okk-
ar, fékk mig Atla og Gylfa til að
fara i prufu fyrir Litla sótarann,
ásamt öðrum krökkum, og við
vorum svo heppnir að komast að.
Ég hef sungið i kór síðan ég var
átta ára. Kómum i Kársnesskóla
er skipt niður í fjóra hluta. Maður
byijar f Litlakór. Hann syngur bara
einradda. Sfðan fer maður í Miðkór,
sem er undirbúningur fyrir söng f
rödduðum kór. í miðkórnum er farið
að syngja tvíradda. Á aldrinum
10-12 ára fer maður svo í Stórakór
og sfðan f Skólakór Kársness. í hon-
um era reyndar krakkar frá 10 ára
aldri, til 17 ára, mest stelpur, því
strákar fara f mútur. Þessvegna
lentum við nokkrir í þeim kór, þegar
við voram 10 ára.“
Nú eru tveir hópar af krökkum
sem syngja Litla sótarann til
skiptis. Hvað fínnst þér um að
skipta þessu svona?
„Mér finnst það ákaflega sniðugt.
Það gefur manni tíma til að hitta
félagana og vera stundum með fiöl-
skyldunni. Annars gera félagamir
dálítið grín að manni fyrir að vera
að þessu; spyija mann hvort maður
sé að fara í gaulið og þess háttar.
En mér er nú nokkuð sama. Skólinn
ætlar að koma á eina af fyrstu sýn-
ingunum hjá okkur og þeir bíða
glottandi eftir að fá að sjá mig og
þeir geta sko alveg öraggiega fund-
ið eitthvað til að pína mig á. Þá
verð ég að leyfa þeim það í smátíma.
En það er svo skrýtið að halda að
manni sé einhver stríðni í þessu, því
þeir vita ekki af hveiju þeir era að
missa.“
Hvað fínnst þér skemmtilegast
við vinnuna sem nú er að baki?
„Það er svo margt, en auðvital
að lang-skemmtilegast að sjá árang-
urinn af öllu streðinu. Svo er annað;
mér hefur aldrei þótt gaman að
hlusta á óperar, en viðhorfið breytist
eftir að maður hefur tekið þátt í
þessu. Maður lærir svo ótal-margt á
þessari vinnu - ekki bara söng, held-
ur líka þolinmæði, einbeitni og
hópsamvinnu."