Morgunblaðið - 03.05.1988, Side 4

4 B
SUrannblnftih /ÍÞRÓTTIR ÞRWJUDAGUR 3. MAÍ 1988
Veiðimenn - sýnið seiglu!
Það gildir um fjölmarga veiði-
menn, að það fer aldrei betur
um þá heldur en flatmagandi á
ár- eða vatnsbakkanum, þar
sem hversdagsspennan líður
úr þeim og rýkur út í umhverf-
ið. Slíkt gerir þó enginn veiði-
maður þegar suðaustan úrhelli
og hífandi rok setur mark sitt
á veiðidaginn. Þá getur einn
hlutur orðið öðrum f remur til
að gefa veiðideginum gildi: Ein-
hver veiði. Það myndi undir-
strika að viðkomandi veiðimað-
ur lentí að vísu í slagveðri, en
hann lót það ekkert á sig fá,
stóð af sér storminn og fékk
einhverja veiði. Kannski er
aldrei mikilvægara að fá ein-
hverja veiði heidur en í slag-
veðri. Því þá eru veiðimenn
meira og minna hraktir og afl-
inn uppskera þess mikla erfiðis
sem þeir lögðu á sig. Hér verð-
ur sögð lítil saga ítilefni af
þessu og þeirri staðreynd að
veiðitíminn er að ganga í garð
og raunar genginn í garð hvað
niðurgöngusjóbirtinginn varð-
ar.
Brjálað veðurl
Sögusviðið er Þingvallavatn fyr-
ir nokkrum árum. Það er 15.
júní og bijálað veður. Þeir sem
ætla að kasta út í Vatnsvikið eru
með beljandi slag-
veður beint í andlit-
ið. Það var einhvem
veginn ekki alveg
eins slæmt í höfuð-
borginni og sögu-
hetjan okkar hélt í
einfeldni sinni að e.t.v. væri fremur
lygnt á þingstaðnum foma. Þar
skjátlaðist honum hrapalega. Raun-
ar hafði hann ágæta reynslu af
veðursamanburði á Reykjavík og
Þingvöllum, því hann stundaði vatn-
ið grimmt á þessum árum. En svona
era stangveiðimenn, aldrei annað
en bjartsýnin bullandi sama á
hverju dynur.
Þetta var á sunnudegi, því var
þama margt bfla og hjólhýsa. En
það var enginn úti að veiða, um
það virtist þegjandi samkomulag
manna á meðal. Okkar maður sat
inni í bíl sínum um hríð og rýndi út
í rosann. Þetta var hræðilegt. Aldr-
ei hafði hann lent í öðra eins veðri
í veiðitúr. Auðvitað, hugsaði hann,
var eina vitið að snáfa heim, því
fyrr því betra. En hann var ein-
hvem veginn ekki alveg sáttur við
slík málalok. Hann var jú búinn að
aka austur og búinn að reiða fram
seðla fyrir veiðileyfínu. Eftir nokkra
naflaskoðun um það hversu illa
haldinn af veiðidellu hann væri f
raun, komst hann að því að sýkin
væri á frekar alvarlegu stigi, því
hann ákvað að dúða sig í allar til-
tækar yfírhafnir og reyna í svona
klukkustund.
Er hann þrammaði í átt að vatninu
sá hann mörg andlit óljós í gegn
um móðuþaktar bflrúður. Þó þau
væra óljós leyndu svipimir sér ekki:
Það botnaði enginn í honum. Einn
sá hann láta vísifíngur sinn mynda
hringi við gagnauga sitt er hann
benti félaga sínum á hann. Þetta
lét okkar maður ekkert á sig fá og
braust áfram í hamstola sumarveðr-
inu.
Maökur á öngullnn...
Hann sétti saman er hann var kom-
inn út f lítinn hólma sem stundum
er svo gott sem landfastur, en núna
þurfti hann að vaða út í hann. Þessi
staður var mikið eftirlæti okkar
’manns. Hann afréð að vera ekkert
að bjástra við fluguna, hengdi kúlu
á kastlinuna og beitt maðki á öng-
ul. Þeytti öllu dótinu síðan eins
langt og hann gat á móti vindi.
Sneri sfðan baki í óveðrið og settist
niður. Hjúfraði sig ofan í úlpumar
og peysumar og reyndi að gleyma
veðurhamnum. Stöngina lagði hann
í kjarrið, en hann hafði enga hug-
mynd um hvar í vatninu agnið lá.
Eftir ekki meira en svona tíu mínút-
ur varð honum litið á stöngina og
svei honum ef línan var ekki stff
og toppurinn tifandi ótt og títt.
Hann spratt á fætur og með dygg-
um stuðningi brimsins landaði hann
rosableikju á undurskömmum tíma.
Eftir að hafa unnið á fískinum gaf
hann sér næði til að skoða feng
sinn betur. Þetta var feiknalegur
fískur. Hann brá honum á vogina
og hún sýndi slétt 5 pund. Meira
þurfti ekki. Nú var ekki yfír neinu
að sitja lengur og okkar maður
skálmaði af stað til bflsins með
bleikjuna stóra hangandi á vísi-
fíngri hægri handar. Sóttist honum
gangan nú prýðilega enda vindurinn
í bakið og svo létti veiðin auðvitað
á honum. Að þessu sinni höfðu
menn fyrir því að þurrka móðuna
af bflrúðunum er okkar maður
þrammaði firam hjá og vingsaði físki
sfnum stórkarlalega glottandi út að
eyram.
Englnn velddi neltt
Þegar að bflnum kom, tók okkar
maður það afar rólega. Hann dró
af sér hlífðarfötin, gekk frá veiði-
stöng og afla, settist síðan inn í bfl
og dró fram hitabrúsann. Hann sá
ekki út á vatn, þvf móða huldi
bflrúðuna. Eftir að hafa tæmt tvo
bolla af ijúkandi kakói, teygði hann
sig í rúðuna og þurrkaði móðuna
vandlega burt. Gat þá að líta brim-
öldur Þingvallavatns og sama veðu-
rofsann og fyrr. Þar gat líka að líta
25 til 30 veiðimenn flengjandi vatn-
ið í gríð og erg. Okkar maður sat
þarna í makindum í hart nær
klukkustund áður en hann ók af
stað til Reykjavíkur sáttur á sál og
líkama. Hann sá engan veiða
neitt..
VEIÐI
Guðmundur
Guðjónsson
skrifar
HANDKNATTLEIKUR / VESTUR-ÞYSKALAND
Tvö félög höfða skaða-
bótamál gegn Wunderlich
E þekktasti handknattleiks-
maður allra tíma, sagði í sjón-
varpsviðtali að Grosswallstadt
■■■■■■ hefði tapað vilj-
Frá andi í Niimberg
Jóhannilnga fyrir skömmu til
Gunnarssyni að hjálpa heima-
/ V-Þyskalandi mönnJum að halda
sér í deildinni. Leikmenn gestanna
hefðu ekkert reynt og markvörður
þeirra varla snert knöttinn. Tals-
menn félaganna vísuðu þessum
ásökunum á bug og hafa nú höfð-
að skaðabótamál gegn leikmann-
inum og fara fram á 500.000
mörk í bætur.
Þess má og geta að Wunderlich
og félagar í Milbertshofen urðu
að sigra Dormagen um helgina
til að halda sæti sínu í deildinni
og gerðu það. Sú saga fór á kreik
að Milbertshofen hafí boðið
nokkram leikmönnum Dormagen
vænar fjárfúlgur fyrir „rétt“ úr-
slit. Dormagen neitaði þessu og
þó úrslitin skipti liðið engu máli
heirhtaði Ivanescu þjálfari sigur
vegna ásakana um mútur. Lið
hans tapaði þó.
—“
1
m
HREYSTI
Milað er til af góðum íþróttaskóm
Það getur verið vandi að velja sér réttu skóna
Spumingar um það, hvemig
á að velja skokk- og
íþróttaskó, era býsna algengar.
Það þarf ekki að koma á óvart,
því úrvalið af slíkum skóm er
orðið mjög mikið. Á sokka-
bandsáram mínum
gat ég valið um háa
eða lága strigaskó,
en varla nokkuð
annað. Nú era tugir
skóframleiðenda
með í leiknum og hjá
hveijum þeirra má
velja um margar
gerðir og liti. Það
dugir ekki lengur að
fara í skóbúð og
biðja um strigaskó!
Nú fara menn í
íþróttavörabúðir og
biðja um sérstaka
skó fyrir þá grein
sem þeir stunda, t.d.
leikfímiskó,
skokkskó, handbolt-
askó, körfuboltaskó,
golfskó, o.s.frv. Þar
með er þrautin þó
alls ekki unnin því
að þá verður trúlega
spurt: „Hvaða tegund?" og ef
viðskiptavinurinn hikar verður
haldið áfram í spumartóni: „Við
eigum Adidas, Brooks, Con-
verse, Etonic, New Balance,
Nike, Puma, Saucony og Tiger."
Þegar hér er komið sögu getur
margt gerst. Þeir ákveðnustu
grípa eitt af þessum heitum á
lofti og biðja um skó af þeirri
tegund. Það er þó skammgóður
vermir því að venjulega kemur
þá önnur eins rana af heitum
fyrir undirtegundir. Aftur má
freista gæfunnar og grípa eitt
heitið á lofti, en fyrr eða síðar
kemur að því að viðskiptavinur-
inn verður að láta undan og
segja: „Ja, ég veit það nú ekki.
Hvað ætli séu bestu skómir?"
Ég reyndi þá að snúa við blaðinu
í flýti og sagði í fullri alvöra,
að hann þyrfti að fá sér
skokkskó sem pössuðu vel á
fætuma. Jón ræskti sig nú tvisv-
ar og sagðist vel vita að skómir
ættu að fara á fætuma, enda
væri þetta mál sem ekkert lægi
á, hann ætlaði að athuga málið
svolítið betur. Áður en Jón
kvaddi gat ég þó skotið því að,
að hann skyldi vara sig á sölu-
mönnum sem reyndu að selja
honum skó, sem væra „alveg
nýkomnir". Rúmri viku seinna
mætti ég Jóni frænda niðri í bæ,
draghöltum. Hann var greini-
lega búinn að fyrirgefa mér
„ráðgjöfína" og sagði mér nú
sólarsöguna. Hann hafði farið í
fþróttavörabúð og beðið um skó.
Þegar hann fékk yfir sig ran-
una: Adidas, Brooks, Con-
verse . . . — þá sagði Jón e'ins
og búast mátti við, að hann
ætlaði að fá sér skokkskó. Af-
Skokk
Skokkskór þessa fóiks passar eflaust á fætur
þess.
Vol skóaðlr Þessir ungu piltar eru allir vel skóaðir.
Jón frændi minn fór að kaupa
sér skó fyrr í vetur. Jón hefíir
í raun og veru ekki áhuga á
íþróttum, en hann hafði ákveðið,
mest fyrir þrábeiðni konu
sinnar, að fara nú að skokka
og ná af sér velmegunarkúlunni
með trimmi. Jón frændi er vand-
aður maður, lítið fyrir að þykj-
ast og fús til að þiggja góð ráð
hvar sem þau er að fá. Hann
hafði því fyrst samband við mig
og spurði einfaldlega hvernig
hann ætti að byija. í mínum
venjulega stráksskap sagði ég
eitthvað á þá Ieið, að aiiir kynnu
að ganga og hlaupa, og að skokk
væri þar mitt á milli. Jón mald-
aði í móinn og sagðist vita það,
en ekki á hverju hann ætti að
byija. Ég sagði honum þá að
byija á því að setja annan fótinn
fram fyrir hinn, síðan þann aft-
ari fram fyrir þann fremri og
svo koll af kolli. Óðar en ég
hafði misst þetta út úr mér fann
ég, að það var ekki þetta, sem
Jón var að spyija um, enda
ræskti hann sig og sagðist bara
hafa ætlað að spyija um skó.
greiðslumaðurinn, sem í þessu
tilviki var fönguleg stúlka, sagð-
ist þá einmitt hafa skóna handa
honum. Hún nefndi tegundina
aftur með nafni og lýsti því
fjálglega hvemig sólinn væri
gerður úr þremur mismunandi
lögum, einu stífu, einu fjaðrandi
og einu slitsterku, að hællinn
væri höggvarinn og sérstaklega
styrktur, að hælkappinn væri
stífur, en yfírleðrið mjúkt og að
innleggið veitti sérstakan stuðn-
ing undir ristarbeinin. Jóni leist
vel á stúlkuna og skóna, en varð
að láta sér skóna nægja, borg-
aði og fór heim með þá í fagur-
lituðum plastpoka. Þegar Jón
fór að skokka komst hann að
raun um að hann hefði sennilega
gleymt að máta skóna, því að
þeir reyndust of þröngir um rist-
ina og of vtðir um tæmar, þann-
ig að alls staðar mynduðust
núningsblöðrar. — Ég gat ekki
stillt mig um að minna Jón á
það, að ég hefði sagt honum að
skómir yrðu að passa á fætuma!
Jóhann Heiðar
Jóhannsson