Morgunblaðið - 29.05.1988, Blaðsíða 24

24 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. MAÍ. 1988
„ Tak.bu braub-snúéinn þinn, honn er
( vascx mínum."
*
Ast er
að hafa kröfulistann ekki
of langan.
TM Hag. U.S. Pit Off.-al rfgtitt marvad
e 1SM Lw Angttts Tkiws Syndlcitt
Við ættum að geta komist
í bíó fyrir þessar tómu
flöskur?
HÖGNI HREEKVÍSI
Gleðin sanna
og hinn
mikli máttur
Klæðum land-
ið skógi á ný
Til Velvakanda. ^ **
Til Velvakanda.
Dásamlegt er að lifa þegar allt
leikur í lyndi. Þá sýnist allt svo
fagurt og gott. Þá finnst okkur all-
ir svo glaðir, einlægir og hlýir í
viðmóti. Þá eru fjöllin fögur, sjórinn
blár og sólin heit og skær. Þá finnst
okkur stjömurnar blika svo skært,
og brosa til okkar blátærum augum
og hugur okkar fyllast æðri kennd-
um.
Og þannig er þetta líka í raun,
þetta er ekki bara að finnast. A
gleði- og hamingjustundum njótum
við aðsendrar orkumagnanar. Æðri
straumar frá lengra komnu lífí ná
þá að bijóta sér braut inn í innstu
fylgsni sálar okkar og fylla alla vit-
und okkar lífgeislan þeirri er þaðan
stafar. Á gleði- og sælustundum
hugsum við ekki um hvaðan þessi
áhrif berast. Við erum þá sem í
hálfgerðri leiðslu, og njótum stund-
arinnar án allra hugleiðinga. Inn-
blástur slíkur kallar lítt á hugsun
meðan hann varir. Þá er hugur
okkar óvirkur að mestu. Við njótum
aðeins andartaksins heilluð og alsæl
og án allrar gagnrýni.
Síðar förum við e.t.v. að hugsa
og furða okkur á þessari óvæntu
og dásamlegu gleði, sem hafði
gagntekið okkur, þessari hugljóm-
un, sem við óskuðum helst, að aldr-
ei tæki enda.
Vita skyldum við, að slíkt gleði-
ástand er oftast að mestu leyti til
okkar sent þaðan sem lífsþróunin
er miklu lengra á veg komin til
réttrar áttar en enn er hér hjá okk-
ur. Lífstöðvar slíkar eru á sumum
öðrum stjömum í ríki geimsins, og
hin magnandi áhrif berast þaðan,
á heiilastundum til þeirra, er notið
geta og verða hveijum einum sem
ómetanleg orkulind til aukinna
dáða, aukinna afreka, til að takast
á við vandamál og erfiðleika þess
lífs, sem okkur ber að rækja með
trúmennsku og atorku eftir því, sem
hverjum og einum er gefin orka til.
Reynum að gera okkur grein
fyrir hvaðan okkur berst hin æðri
orka, sem enginn getur án verið
og hvemig breyta ber, til að vera
í sem bestu samræmi við hina mikiu
verund alls sem er.
Ingvar Agnarsson
Landgræðslu- og skógræktarmál
berast nú oft í tal í flölmiðlum enda
kominn sá árstími sem hvað hag-
stæðastur er til að sinna slíkum
störfum. Mikið verk er óunnið hér
á landi en víða hefur líka
Grettirstökum verið lyft. Vísvegar
getur að líta fagra skógarreiti og
annars staðar þar sem land hefur
verið girt af fyrir sauðfé er iandið
að ná sér á strik og mikill árangur
að koma í ljós. Melar og uppblásin
sár hafa horfíð og gróðurinn orðið
ofaná í baráttunni.
Þar sem land hefur verið friðað
fyrir beit má ná miklum árangri í
skógrækt. Þetta sést vel í Heiðmörk
en tiltölulega stutt er síðan skóg-
rækt hófst þar fyrir alvöru. Nú er
þar að finna hin stæðilegustu tré
sem veita skjól á stórum svæðum
þó næðingur sé mikill. í þessu friðl-
andi éiga Reykvíkingar nú fagurt
útivistarsvæði sem stutt er að leita
til þegar vel viðrar. Við eigum þeim
mönnum mikið að þakka sem höfðu
þá framsýni að hefja þetta starf og
það er skylda okkar að halda því
áfram. Látum hendur standa fram
úr ermum og klæðum landið skógi
á ný.
Landgræðslumaður
Víkverji skrifar
Mikið er það alltaf mikil sára-
bót, þegar viðgerðin á ein-
hveiju heimilistækinu manns hefur
ekki tekist nema svona og svona,
þegar forsvarsmaður viðgerðar-
þjónustunnar sem maður hafði skipt
við reynist samt ekkert nema kurt-
eisin og samúðin þegar maður
hringir til þess að kvarta.
Sunnudags-V ík veij i upplifði
þetta um daginn þegar sjónvarps-
tækið byijaði allt í einu að blikka
eins og bandóður umferðarviti og
hin svokallaða viðgerð entist síðan
sem vér erum héma naumast sólar-
hringinn á enda.
Víkveija rann strax vígamóður-
inn andspænis skilyrðislausri upp-
gjöf verkstjórans sem átti að taka
við skömmunum. Maðurinn játaði
undanbragðalaust sökina á fyrir-
tækið, var þess albúinn að taka
aftur við apparatinu þá á stund-
inni, hét því að flýta viðgerð nr. 2
sem mest hann mætti og kvaddi
með þeim orðum að vitanlega yrði
allt þetta gert eigendum hins vit-
firrta sjónvarpstækis með öllu að
kostnaðarlausu.
Þakka skyldi honum, mun nú
einhver segja, og er nokkuð til í
því. En þó að viðbrögð hans sýnist
sjálfsögð er ekki þar með sagt að
maður geti ævinlega gengið út frá
þeim sem vísum nema síður sé.
XXX
kki einu sinni hjá stofnunum
ríkisins, meira að segja þó að
maður sjái nú ekki rétt vel hvers
vegna fólkið þar innanborðs þarf
að vera að setja sig á háan hest.
Núna í vor varð Víkveiji vitni
að eftirfarandi atburði:
Tímabundin miðaldra kona sem
hafði fengið að skjótast úr vinnunni
til þess að láta skoða bílgarminn
sinn dirfðist að ávarpa einn af skoð-
unarmönnunum sem var þarna á
ferð á planinu. Hélt hann, spurði
hún kvíðin, að þetta tæki langan
tíma?
„Veit það ekki,“ hreytti hann
yfir öxlina á sér um leið og hann
strunsaði fram hjá og án þess að
sjálfsögðu að láta svo lítils að virða
spyijandann viðlits.
Víkveiji kann því miður ekki þá
list að koma durtslegum hreimnum
til skila svona á prenti. Og víst
gæti svarið sýnst sakleysislegt á
pappímum. En samt er Víkveiji
reiðubúinn að leggja að því eið hér
og nú að þó að þessi sjálfumglaði
embættismaður hefði öskrað á kon-
una að þegja eða jafnvel löðrungað
hana bara, þá hefði upplitið og
hrokinn og framkoman öll ekki
getað verið ónotalegri.
XXX
að er margt ótrúlegt að ekki
sé meira sagt sem hrekkur úr
pennum þeirra karla og kvenna sem
annast þýðingar fyrir sjónvarps-
stöðvamar okkar eða „textun" eins
og það heitir víst. Þó ekki allra,
skal strax tekið fram: þama fer líka
margur lipur penninn.
Ríkissjónvarpið átti eftirminni-
legustu setninguna á liðnu ári. Hún
var lögð í munn kvenmanns í ensku
sjónvarpsdrama og hljómaði svo í
allri sinni dýrð:
„Leyfðu okkur að tjá þér hug
vom í þinn garð.“
XXX
Svo hafa eftirfarandi upplýsing-
ar óneitanlega valdið okkur
talsverðum heilabrotum síðan þær
birtust í Tímanum um daginn:
„Hvað sem því líður má búast
við því að tekjur af fískeldi verði
mun minni en búast hefði mátt við.“
A.m.k. verður það ekki borið á
höfundinn að hann sé nískur á varf-
naglana.