Morgunblaðið - 17.08.1989, Page 38

MÖRGÚNBLAÐIÐ KJMMTUDAGÚR 17. AC.ÚST 1989
38
Benedikt Kristjánsson
deildarsljóri — Minning
Fæddur 5. maí 1925
Dáinn 8. ágúst 1989
Þann 8. ágúst .andaðist frændi
minn og vinur, Benedikt Kristjáns-
son, Vallargerði 16, Kópavogi. Frá
því árið 1955 vorum við nágrannar
í Kópavogi og mikil -tengsl voru á
milli fjölskyldna þeirra systkina,
Amýjar móður minnar og frændfólks
okkar í Vallargerði. Ekki var það
aðeins frændsemi sem tengdi okkur,
því Benedikt var meðeigandi föður
míns í Málmsmiðjunni Hellú hf. sem
þeir ráku saman í nær 30 ár. Það
var aukavinna hjá Benna að sjá um
bókhald og uppgjör fyrirtækisins.
Ósjaldan sátu þeir mágarnir á kvöld-
in yfir bókhaldi og spjölluðu saman,
þá var gaman að fylgjast með áhug-
anum og einurðinni sem þeir sýndu
þessu starfi sínu. Það lýsir vel festu
og áreiðanleika Benedikts hversu
lengi hann starfaði hjá sama fyrir-
tækinu en hann vann allan sinn
starfsaldur, frá því hann lauk námi
frá Samvinnuskólanum, hjá Sam-
vinnutryggingum í Reykjavík og
gegndi þar mörgum trúnaðarstörf-
um.
Þó svo Benni færi að kenna veik-
inda fyrir um það bil 7 árum, lagði
hann ekki árar í bát við að byggja
upp og fegra heimili þeirrar Ólafar.
Á síðustu misserum hefur hann unn-
ið sjálfur og með annarra hjálp við
að byggja fallega sólstofu við húsið
þeirra. Að lokum vil ég skila hinstu
kveðju frá mömmu og pabba, en
hann hefur nú misst heilsuna og
dvelur á sjúkrastofnun svo hann get-
ur ekki fylgt vini sínum og mági
síðasta spölinn.
Elsku Ólöf og krakkar í Vallar-
gerði, ég bið góðan guð að styrkja
ykkur í sorginni og óska þess að
minningin um elskulegan föður og
eiginmann megi lifa um eiðlífð.
Kristján Leifsson
í dag verður til moldar borinn,
tengdafaðir minn Benedikt Krist-
jánsson. Á þessari kveðjustund lang-
ar mig til að minnast hans nokkrum
orðum.
Það var sumarið 1968 sem kynni
okkar hófust. Á þeim árum voru
miklar hræringar meðal ungs fólks,
einkum námsmanna, og róttæklingar
víða um heim gerðu uppreisn gegn
ríkjandi þjóðskipulagi. A íslandi voru
þessar hræringar mildari en á meg-
inlandi Evrópu, en vissulega áttu
hugmyndir um aukið frelsi til orða
og athafna hljómgrunn hér einnig.
Mér er það því alltaf minnisstætt
þegar ég fór að venja komur mínar
í Vallargerði 16 hvemig Benedikt
brást við þeim messíasartilburðum
sem kynslóð okkar ungu meðvituðu
námsmannanna hafði í frammi á
þessum árum. Heimilið var mikið
menningarheimili, þar sem bóklestur
var í hávegum hafður, og þekking á
þjóðmálum mikil. Því fór fjarri að
ég væri að kynna tengdaföður
mínum, sem síðar varð, einhver ný
fræði. Oft var setið langtímum sam-
an og skeggrætt um það „ískyggi-
lega“ ástand sem var að skapast að
mati okkar unga fólksins og ekki
vantaði skoðanir yngri heimilismeð-
lima. Kappsfullar umræður urðu á
stundum mjög háværar, þegar hug-
sjónimar brunnu sem heitast.
Undir þessu öllu sat Benedikt að
jafnaði íhugull og fylgdist gjörla með
öllu sem sagt var án þess að hagg-
ast. Það var ekki fyrr en menn tóku
að fara frjálslega með staðreyndir,
máli sínu til stuðnings, að hann átti
það til að grípa inn í, til að korrja
mönnum aftur niður á jörðina. Var
þá óþarft að grípa til sögubóka máli
sínu til stuðnings, því glögg þekking
hans á sögu og þjóðfélagi samtímans
var alltaf óskeikul. Ekki fór á milli
mála að honum fannst á stundum
kappið fullmikið, en lét þó slag
standa, og fannst ugglaust að öllu
þessu brambolti og heilabrotum okk-
ar unga fólksins myndi fylgja þroski
þótt síðar yrði. Aldrei kom það fyrir
að beitt væri rökum hins eldri og
vitrari heldur lét hann menn hlaupa
af sér hornin, ólíkt því sem algengt
er meðal hinna eldri og reyndari.
Ástæða þess að ég riija þetta upp
nú er sú að umburðarlyndi, hógværð
og réttsýni einkenndi allt lífshlaup
þessa ágæta manns. Benedikt var
dulur maður og hljóp ekki með skoð-
anir sínar og tilfmningar á torg.
Hins vegar duldist engum þeim er
hann þekktu að skoðanir hafði hann
á flestum málum, byggðar á íhugun
og rökhyggju. Það tók mig mörg ár
að kynnast honum jafn vel og síðar
varð, og var svo með fleiri. Fyrir þau
ár er ég þakklátur.
Að loknu námi í Samvinnuskól-
anum hóf hann störf hjá Samband-
inu, sem gjaldkeri. Eftir örfárra
mánaða starf þar hóf hann störf hjá
Samvinnutryggingum við stofnun
þess fyrirtækis árið 1946, varð fyrsti
starfsmaður þess og starfaði þar all-
an sinn starfsferil. I starfi þar ávann
hann sér vinsældir og virðingu
starfsfélaga sinna, og er mér ekki
kunnugt um að nokkurn tíma hafi
borið þar skugga á.
Það var síðan fyrir 7 árum, að
hann kenndi sér meins af þeim sjúk-
dómi, sem síðar lamaði starfsorku
hans og hafði betur í síðustu
glímunni. Einnig í þeim þrengingum
sem fylgdu þessum erfiða sjúkdómi
kom fram áðurnefnd lyndiseinkunn
hans. Lengst af var ekki hægt að
merkja á honum að hann væri jafn
sjúkur og raun bar vitni. Æðruleysið
var algert. Það eina sem virtist valda
honum kvíða, var hvernig eftirlifend-
um hans myndi reiða af. Ekki vildi
hann ræða veikindi sín heldur sveigði
talið jafnan að öðru. Ugglaust vissi
hann betur en nokkur annar hvernig
komið var, en um það var ekki rætt.
Hjónaband Benedikts og Ólafar
Ragnheiðar Jónsdóttur var til mikill-
ar fyrirmyndar í alla staði. Þau voru
afspyrnu samhent hjón og var það
mikið gæfuspor fyrir þau bæði. Eins
og áður er getið um var heimili þeirra
mikið menningarheimili, og ríkti þar
hin sanna íslenska gestrisni. Mikill
gestagangur var þar jafnan og allir
aufúsugestir.
Helstu áhugamál Benedikts voru
bóklestur og söfnun bóka, og átti
hann mikið og gott bókasafn. Einnig
voru ferðalög snar þáttur í lífi þeirra
hjóna eftir að börnin uxu úr grasi
og heilsa og líf entist.
Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir
þau ár sem ég átti þess kost að
þekkja og umgangast þann sóma-
mann, sem nú hefur horfið yfir móð-
una miklu. Ég-er þess fullviss að
móttökurnar hinum megin verða í
samræmi við það lífshlaup sem nú
er lokið.
í ljósi þess veit ég, að góðar endur-
minningar um ástkæran eiginmann
og föður styrkja eftirlifendur á þeirri
sorgarstund sem fráfall Benedikts
Kristjánssonar er. Megi minningin
um góðan dreng lifa.
Örn Gústafsson
Byggðir Arnarfjarðar eiga sér
merka sögu. Þangað sækir saga
lands og þjóðar mörg minningarbrot,
bæði hvað varðar menn, atburði og
sögustaði. Sumir þessara sögustaða
komu við og tengdust lífi þess góða
drengs, Benedikts Kristjánssonar,
Vallargerði 16, Kópavogi, sem lézt
þann 8. þ.m.
Benedikt fæddist í Selárdal við
Arnarfjörð 5. maí 1925. Foreldrar
hans voru Jónfríður Gísladóttir frá
Króki í Selárdal. Foreldrar hennar
voru Ragnhildur Jensdóttir og Gísli
Árnason. Jónfríður lifir son sinn og
dvelur í Sunnuhlíð í Kópavogi. Faðir
Benedikts var Kristján Ingvaldur
Benediktsson, frá Kirkjubóli og síðar
Selárdal. Hann lést 1964. Foreldar
hans voru Ragnhildur Þórðardóttir
og Benedikt Kristjánsson. Eina syst-
ur átti Benedikt, sem er Jóhanna
t Eiginkona mín, móðir, amma og dóttir, GUÐNÝ PÉTURSDÓTTIR, Arahólum 4, Reykjavík, lést þriðjudaginn 8. ágúst. Jarðarförin hefur farið fram. Guðni Sigfússon, Hildur Guðnadóttir, Guðni Freyr Sigurðsson, Ágústa Guðjónsdóttir. t Faðir okkar, RICHARD GUÐMUNDSSON, andaðist í sjúkrahúsinu Hvammstanga þriðjudaginn 15. ágúst. Gunnar Richardsson, Birna Richardsdóttir, Rafn Richardsson.

+ Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, MARGRÉT JÓNSDÓTTIR ANDERSEN, sem andaðist 10. ágúst í Sjúkrahúsi Siglufjarðar, verður jarðsung- in frá Siglufjarðarkirkju föstudaginn 18. ágúst kl. 14.00. Agnar Jónsson, Kristbjörg Elíasdóttir, Hertha Andersen, Baldur Guðjónsson, Soffía Andersen, Ragnar Helgason, Sigríður Andersen, Rögnvaldur Gfslason, Guðrún Andersen, Lárus Guðmundsson, Kristín Andersen, Ingvar Guðmundsson, Þórður Andersen, Birgitta Pálsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
t Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amrria, STEINÞÓRA HILDUR JÓNSDÓTTIR, Rauðalæk 24, Reykjavík, lést á Grensásdeild Borgarspftalans 15. ágúst. Sigriður Emilsdóttir, Rafn Harðarson, Erla Emilsdóttir, Guðfinnur Halldórsson, Guðrún Emilsdóttir, Óðinn Halldórsson og barnabörn.

t Eiginmaður minn, faðir, fósturfaðir, tengdafaðir, afi og langafi, JÓNÖ. BÁRÐARSON forstjóri, Blikanesi 1, Garðabæ, verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík, föstudaginn 18. ágúst kl. 13.30. Jarðsett verður í Görðum á Álftanesi. Blóm eru vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja minnast hans er bent á Garðakirkju. Salóme M. Guðmundsdóttir, Örn Bárður Jónsson, Bjarnfríður Jóhannsdóttir, Friðrik Ragnar Jónsson, Kesara Margrét Jónsson, Grétar Guðmundur Steinsson, barnabörn og barnabarnabörn. + Móðir okkar, tengdamóðir, systir og amma, SALVÖR KRISTJÁNSDÓTTIR, Þvergötu 4, ísafirði, verður jarðsungin frá ísafjarðarkapellu laugardaginn 19. ágúst kl. 14.00. Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu, er vinsamlega bent á að láta Fjórðungssjúkrahúsið á ísafirði njóta þess. Guðmundur Finnbogason, Vaidís Jónsdóttir, Björn Finnbogason, Kristján Finnbogason, Maria Sonja Hjálmarsdóttir, Arndís Finnbpgadóttir, Guðmundur Ólason, Daníel Kristjánsson og barnabörn.
Árný, fædd 1922, maður hennar er
Leifur Halldórsson fyrrverandi iðn-
rekandi.
Foreldrar Benedikts, Jónfríður og
Ingvaldur, hófu búskap sinn á Sel-
árdal ásamt foreldrum okkar systk-
ina, sem þessum minningarbrotum
koma á framfæri. Þau voru systkin
Ingveldur móðir okkar og Ingvaldur
og einnig faðir okkar Jens og Jónfríð-
ur.
Tveggja ára fluttist Benedikt með
foreldrum og íjölskyldu yfir Arnar-
fjörðinn í Lokinhamradal. í Lokin-
hamradal var fæddur og uppalinn
Guðmundur G. Hagalín rithöfundur.
Hann segir í einni bóka sinna:
„Beggja megin Lokinhamradals-
ins enda ljöllin í háum hengiflugum,
og upp af þeim rísa tveir hrikalegir
og sérkennilegir tindar. Sá ytri heit-
ir Skjöldur en hinn Skeggi. Fjallið
upp af Lokinhömrum heitir Bæjar-
fjall, en framan við það er Skúta-
fjall, og síðan taka við svonefndar
Flár. Fjöllin Lokinhamramegin eru
með ferlegum, en þó kleifum kletta-
beltum, sem eru með nokkru milli-
bili klofin djúpum og sumstaðar
hrikalegum giljum."
Framan við þessa ægifögru mynd,
liggur Arnarfjörðurinn, stundum
logntær og spegilsléttur, svo fyrr-
nefnd fjöll og Dalanúparnir hinum
megin Ijarðar, geta speglað sig í
haffletinum, en oft er íjörðurinn úf-
inn og öldurnar koma æðandi að klet-
tóttri strönd.
Þetta umhverfi og hinir erfiðu at-
vinnuhættir til sjós og lands, hafa
sett mark sitt á fólkið og gert það
hæft til að takast á við erfið og fjöl-
breytt verkefni.
Foreldrum Benedikts búnaðist vel
í Lokinhömrum, en 1940 fluttu þau
búferlum til Hrafnseyrar, og þann
frægá og merka stað sátu þau til
ársins 1946, er þau fluttu til Bíldu-
■ dals. Til Reykjavíkur fluttu þau svo
nokkrum árum síðar.
Við systkinin frá Selárdal minn-
umst margra ánægjustunda, er við
heimsóttum frændfólkið okkar, bæði
á Lokinhömrum og á Hrafnseyri. Á
hveiju sumri var valinn sólbjartur
sunnudagur og farið á bátnum hans
pabba okkar, og siglt yfir fjörðinn.
Þá urðu miklir fagnaðarfundir, en
seint komið til baka í Selárdal.
Benedikt var góður námsmaður
og mikill bókamaður. Hann stundaði
nám í Samvinnuskólanum 1943 til
1945. Áður en hann lauk burtfarar-
prófi var hann farinn að vinna hjá
Sambandi íslenskra samvinnufélaga,
en þegar Samvinnutryggingar hf.
voru stofnaðar 1946, hóf hann störf
þar, og vann þar alla tíð, lengst af
sem aðalgjaldkeri.
Árið 1953 kvæntist Benedikt hinni
ágætustu konu, Ólöfu Ragnheiði
Jónsdóttur. Böm þeirra eru: Eðvarð
húsasmíðameistari hjá Reykjavíkur-
borg, kvæntur Auði Harðardóttur.
Árný, gift Erni Gústafssyni hjá Vá-
tryggingafélagi íslands. Guðmundur
bæjarlögmaður, Hafnarfirði, kvænt-
ur Jennýju Ásmundsdóttur, Sigrún
lögfræðingur, gift Ingólfi Friðjóns-
syni lögmanni. Kristján forritari,
kvæntur Nönnu Snorradóttur, og
Jóhann Ragnar lögfræðingur, giftur
Sirrý Guðmundsdóttur.
Barnaböm Ólafar og Benedikts
eru orðin 13. að tölu.
Við systkinin og ljölskyldur okkar
flytjum Ólöfu og ijölskyldu hennar,
Árnýju systur hans, aldraðri móður
og öðrum ættingjum og venslafólki,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Benedikts
Kristjánssonar.
Systkinin frá Selárdal.
Okkur barnabörnin langar til að
kveðja afa okkar, Benedikt Krist-
jánsson. Við þökkum þær stundir,
sem við áttum með honum og hörm-
um að þær verða ekki fleiri.
Það verður vissulega tómlegra í
Vallargerðinu nú þegar afa nýtur
ekki lengur við, og söknuðurinn mun
seint hverfa úr hjörtum okkar.
Megi guð blessa og styrkja ömmu
okkar á þessari erfiðu stund.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
(Valdimar Briem)
Barnabörn