Morgunblaðið - 26.08.1990, Qupperneq 2

2 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. ÁGÚST 1990
Verð á bifreiðum er mjög
breytilegt frá einni teg-
und til annarrar. Þrátt
fyrir það ber þeim bílasöl-
um, sem rætt var við,
saman um að stéttaskipt
ing sé vart merkjanleg í bílakaupum
landsmanna. Konur eru upp til hópa
raunsærri en karlmenn þegar kem-
ur að bílakaupum. Þær vilja gang-
vissa, japanska, nýlega smábíla og
það sama má reyndar segja um
hinn „praktíska", skynsama karl-
mann. Draumur ungu töffaranna
snýst hinsvegar um japanska GTI
og Turbo sportbfla með beinni inn-
spýtingu. Að öðru leyti er erfitt að
sjá ákveðið munstur manna á með-
al þegar að því kemur að velja sér
bfl í eigin þágu. Hitt er annað mál
að sitt sýnist hveijum þegar rætt
er um bfla.
Bílaeign hér á landi verður að
teljast almenn þegar á það er litið
að aðeins tveir íslendingar eru um
hvern bíl í landinu að meðtöldum
bömum og gamalmennum. Um síð-
ustu áramót voru skráðir 125.595
fólksbílar hér á landi og á sama
tíma var.íbúatala landsins 253.785.
Þar af voru 163.700 íbúar á svoköll-
uðum bflprófsaldri eða á aldrinum
17-70 ára.
Ólæknandi bíladella
„Ég hef verið með króníska bfla-
dellu frá því ég man eftir mér. Ég
tel það af hinu góða ef menn geta
sameinað atvinnu sína og áhugamál
enda hef ég verið að selja bíla nú
í ein tuttugu ár. Fyrsti bíllinn, sem
ég eignaðist var Willys jeppi. Fljót-
lega fékk ég mér Mercedez Benz
og síðan hef ég alltaf átt Benz.
Þetta eru skemmtilegustu bflar í
heimi,“ segir Guðfinnur Halldórs-
son bílasali. „Það, sem Benzinn
hefur fram yfir aðra bíla, er sál.
Japanskir bflar hafa ekki sál. Það
er ekkert gaman að þrífa þá eða
hugsa vel um þá. Þeir eru eingöngu
framleiddir sem „patent“ lausn á
bflamálum. Þeir eru mjög hag-
kvæmir og sniðugir bílar. Það er
gott að reka þá og þeir endast yfir-
leitt vel. Aftur á móti er alltaf jafn
gaman að setjast inn í Benzinn, aka
á honum um bæinn nýþvegnum og
bónuðum. Það er einstök tilfinning.
Það hlýtur líka að segja margt um
Benz að flestir bflasalar reyna að
eignast Benz sjálfir.
Hrísgrjónafót og jeppaæði
Tískubílarnir í dag eru þessi hrís-
gijónaföt, eins og ég kalla þá —
kraftmiklir, litlir, japanskir sportbfl-
ar. Fyrir sex til átta árum voru það
kraftmiklir átta cyl. amerískir bílar.
Jafnframt hefur verið að_ grípa um
sig mikið jeppaæði meðal íslendinga
enda býður landið okkar upp á ótal
möguleika til jeppaferðalaga. Jepp-
ar eru orðnir mun fjölhæfari tæki
nú en áður. Umboðin eru farin að
bjóða fín kjör, allt frá 25% útborgun
og restina á lánum til tveggja og
þriggja ára. Það er heill frumskóg-
ur til af jeppum á markaðnum í dag
og það hlýtur að vera töluvert er-
fitt að standa frammi fyrir því að
eiga pening og ætla að velja sér
jeppa. Ég myndi halda að minni
gerðin af Mitsubishi Pajero, sem
kostar 1.800 til 1.900 þúsund kr.,
sé góður valkostur. Það er líklega
ekki hægt að gera betri jeppakaup
í bænum. Ætli toppurinn f dag sé
samt ekki sá að vera á Toyota
Landcruiser, Nissan Patrol, Toyota
4Runner eða löngum Mitsubishi
Pajero. Þetta eru bílar, sem kosta
þetta frá 2,8 milljónum króna og
upp í rúmar 4,0 milljónir. Jafnframt
hefur það færst mjög í aukana að
menn séu að setja framdrif undir
Ford Econoliner sem eru tólf manna
sendibflar með gluggum. Þeir eru
síðan innréttaðir líkt og hjólhýsi og
segja fróðir menn að þegar búið er
að fara um slíkan bfl höndum, slagi
hann upp í tveggja herbergja íbúð
á höfuðborgarsvæðinu hvað kostn-
að varðar enda nánast hægt að
nota hann sem slíkan,“ segir Guð-
finnur.
Litlir menn og stórir bílar
Ýmsar sögusagnir eru til um bíla-
kaupendur. í gamla daga var um
það talað að maðurinn í mokkajakk-
anum með litla hjartað keypti gjam-
an sænskan Volvo eða þangað til
Veltir var seldur og farið var að
selja Volvoinn samhliða japönskum
Daihatsu-bílum. Þá mun maðurinn
í mokkajakkanum hafa fengið kúlt-
úrsjokk. Sú kenning hefur líka
heyrst að lágvaxnir menn bæti sér
upp smæðina með því að aka um
á stórum, kraftmiklum bflum.
„Svona sögur eru álíka trúverðugar
og sú staðhæfing að allar ljóshærð-
ar stúlkur séu heimskar," segir
Viktor Urbancic, bflasali.
„Almennt kaupa menn bíla, sem
endast þeim vel fyrir sem minnstan
pening. Pajero og Cherokee eru
tískujepparnir og fjórhjóladrifnir
fólksbílar eru að sama skapi vinsæl-
ir. Þeir kosta ekki of mikið og eru
góðir í snjó,“ segir Viktor, en hann
hefur átt vel flestar bílategundir
sjálfur og tekur í sama streng og
Guðfínnur bílasali — Benzinn stend-
ur upp úr. „Hann er klassískur,
skemmtilegur og ekki of dýr í
rekstri. Þetta er spuming um
gæði. Jagúarinn heillar líka, en
hann bilar of mikið. Rafmagnsdótið
fer í honum.“ Viktor segist vera
latur við að þrífa bílana sína sjálf-
ur, hann láti þar til gerðar bón- og
þvottastöðvar um það. Frítímann
fær konan. Bfllinn mætir sem sagt
afgangi.
Níu Skodar og alvöru jeppar
Ingimar Eydal, tónlistarmaður
og kennari norður á Akureyri, eign-
aðist sinn fyrsta Skoda árið 1955,
þá 19 ára gamall með glænýtt öku-
skírteini. „Ég var farinn að spila
og fá svolítið í vasann og um þetta
leyti voru viðskiptin við Tékkóslóv-
akíu að opngst. Ég keypti mér nýj-
an Skoda 1200 — svokallaðan
blöðruskoda, sem ég átti í tíu ár,
keyrði hann í 100 þúsund kflómetra
á einni og sömu vélinni og án við-
gerða. Áður en þessi fyrsti Skodi
hvarf af sjónarsviðinu festi maður
ráð sitt og kom sér upp fjölskyldu
og það kom í ljós að Skodinn hent-
aði prýðilega sem fjölskyldubfll. Það
höfðu margir sagt mér að Skodi
væri handónýtt drasl, að ekki sé
nú talað um þá sem óku um á
Opelum og Chervolettum. Þeir gáfu
okkur Skodamönnum gjarnan langt
nef. Skodann seldi ég svo á okur-
verði eftir tíu ára dygga þjónustu
og lét mig hafa það að kaupa ann-
an, Skoda Oktavía, sem ég ók á í
átta ár. Eftir það hefur enginn get-
að sagt mér annað en að Skodi
væri þrælsterkur og góður bfll. Það
er líka svo merkilegt við Skodann
að hann er sniðinn fyrir stóra menn,
eins og mig. Ég held að þeir þama
fyrir austan, þrátt fyrir slæma
stjórn, viti vel hvemig framleiða á
bíla enda eru þama bílasmiðir kyn-
slóð fram af kynslóð. Eftir
Oktavía-tímabilið 1964 söðla þeir
um og setja vélina aftur í. Sá Skodi
á sér 25 ára sögu. Ég eignaðist
fímm slíka bfla. Þetta var sagður
langþróaður og háþróaður bfll, en
iúreltur undir það síðasta. Annars
■var þetta alla tíð sterkur og góður
bfll. Þeir fylgdust bara ekki nægjan-
'lega vel með þróuninni. Það var
verið að klæða gömlu konuna í
nýjan kjól á margra ára fresti. Það
var svo ekki fyrr en í fyrra að Skodi
Favorite kom á markaðinn og sá
bfll er níundi Skodinn sem ég eign-
ast. Þá var líka vélin komin á sinn
stað fram í. Ég á svo einn fímmtán
ára gamlan Skoda 110 inni í bflskúr
og á honum ætla ég að mæta í
hringaksturinn hjá þeim í fornbfla-
klúbbnum árið 1995. Þá verður
Skodinn minn búinn að ná 20 ára
aldurstakmarkinu."
Þrátt fýrir alla þá kosti, sem Ingi-
mar segir Skodann bera með sér,
fínnst honum nauðsynlegt að eiga
jeppa ef menn vilja skjótast upp á
fjöll eða út fyrir alfaraleiðir. Hann
eignaðist Willy’s-jeppa 1964 og
hefur alla tíð síðan átt jeppa, nú
af gerðinni Daihatsu Rocky. „Það
er samt ekki nóg að eiga jeppa.
Ég geri ákveðnar kröfur til jeppa
ef hann á að vera alvöru jeppi. Því
miður eru jeppaframleiðendur farn-
ir að fórna jeppaeiginleikum svo
mikið fyrir aksturseiginleika. Það
hefur engan tilgang að vera með
dragliði og hjöruliði opna fyrir veðri
og vindum á bílnum nema til þess
að gefa honum sjálfstæða ijöðrun
„Flestir í okkar stétt
reyna að eignast
Benz. Það hlýturað
segja sitt um bílinn,“
segir Guðfinnur Hall-
dórsson bílasali, sem
ekur um á jeppa-Benz
og fólksbíl af sömu
tegund.
„Menn kaupa bíla,
sem endast vel fyrir
sem minnstan pen-
ing,“ segir Viktor Ur-
bancic bílasali, sem
sjálfur hefur átt flest-
ar tegundir bifreiða.
Sem stendur er það
Benz og Citroén-
braggi.
„Eftir það hefur engin
getað sagt mér annað
en að Skodi væri þræl-
sterkur og góður bíll,“
segir kennarinn og
tónlistarmaðurinn
Ingimar Eydal, sem átt
hefur níu Skoda á 35
árum og er auk þess
með jeppadellu.
„Ég þoli ekki bilaða
bíla og myndi ekki vilja
lenda í því að þurfa
að opna vélarhlíf á
bíl,“ segir Orri Vigfús-
son, frumkvöðull íinn-
flutningi japanskra
bfla.
á framhjólum og þar með keyrslu-
eiginleika á malbiki. Ég vil hafa
jeppa á blaðfjöðrum allan hringinn
og með heilar fram- og afturhásing-
ar.“
Hinn vænsti veiðibíll
Fyrst var farið að flytja til lands-
ins japanska bíla árið 1965. Það
voru bílar af gerðinni Toyota og
var það Orri Vigfússon hjá Glit sem
var frumkvöðull þess. Hann aftekur
þó með öllu að hann sé eða hafi
nokkru sinni verið bíladellukarl. Þó
segist hann aldrei hafa átt neitt
nema japanskt síðan hann hóf sjálf-
ur að versla við Japani um árið. „Ég
hef átt Toyota og Daihatsu til skipt-
is og eiginkonan á núna Hondu
Accord. Mér líkar mjög vel við jap-