Morgunblaðið - 28.04.1991, Side 30

! <¥9R<I™LAÐ1Ð SAMSAFNIÐsUNNIIDAGIK ^-.flPfrÍL 49,91
ÆSKUMYNDIN...
ERAF SIGURÐIGESTSSYNI,
ÍSLANDSMEISTARA í VAXTARRÆKT
Hann undi sér
við smíðar
daginn langan
j „HANN var rólegt og gott barn og lét fátt trufla
sig. Ef hann hafði spýtur til að smíða úr, þá gat
hann dundað sér við það klukkustundum saman,"
segir Guðrún Sigurðardóttir, móðir Sigurðar Gests-
sonar, íslandsmeistara í vaxtarrækt.
Sigurður er Akureyringur í húð
og hár. Hann fæddist á Akur-
eyri 21. ágúst 1957 og eru foreldrar
hans þau Gestur Hjaltason járnsmið-
ur og kona hans, Guðrún Sigurðar-
dóttir. Hann ólst upp á Ytri-Brek-
kunni svokölluðu, á Byggðaveginum
nánar tiltekíð og gekk í Oddeyrar-
skólann. Skólagangan gekk vel og
Gagnfræðaskóli Akureyrar tók við
piltinum að bamaskólaárum loknum.
} Þá lá leiðin beint inn í Iðnskóla Akur-
eyrar enda var hann löngu fullviss
um það hvert hugurinn stefndi. í dag
er hann verkstjóri hjá DNG á Akur-
eyri og rekur jafnframt einu alvöru
vaxtarræktastöðina á Akureyri, að
eigin sögn. Hún varð til árið 1988
og því má fullyrða að vaxtarræktin
sé bæði áhugamál og vinna. Hann
smíðar gjaman sjálfur æfingatæki
vaxtarræktarmanna, bæði fyrir eigin
stöð og annarra.
„Eg ákvað það fyrir lifandi löngu
að ég ætlaði út í vaxtarrækt. Þannig
i var að ég var keppnismaður á skíðum
á mínum yngri árum og var harðá-
kveðinn í að þegar skíðaferlinum lyki
skyldi ég fara út í líkamsrækt. Og
nú er ég búinn að vera í þessu í tíu
ár og hef aldrei svo mikið sem misst
viku úr. Þetta er ofboðslegur sjálfs-
agi og rosaleg vinna,“ segir Sigurð-
ur. Árangurinn þakkar hann heilsu-
samlegu líferni, en þess má geta að
hann er bindindismaður á vín og tó-
bak auk þess sem mataræðið má
teljast harla gott, Fisk borðar hann
a.m.k. fimm sinnum í viku og frá
því að hann byijaði að æfa 1981
hefur hann innbyrt hvorki meira né
minna en eitt og hálft tonn af skyri.
Dagskammturinn mun vera hálft kg.
Sigurður var frekar smávaxinn
sem barn og er reyndar enn, rúmlega
170 cm á hæð. Hann var einbeitt,
rólegt og gott bam, en lét ekki mik-
ið snúa sér. Hann var aldrei fyrirferð-
armikill, en dálítið kraftmikill á köfl-
um og öll hans orka fór í íþróttir;
skíði á veturna og fótbolta á sumrin.
„Ég skal segja þér eitt. Hann átti
það til að vera dálítið þrár,“ segir
Guðrún. „Hann gerði helst ekkert
nema það sem honum sjálfum datt
í hug hveq'u sinni. Ef hann var beð-
inn um að fara suður á andapoll með
litla bróður sinn, þá settist minn á
þvottahúströppurnar og beið þangað
til sá litli var orðin uppgefinn á því
að bíða og vildi fara að klæða sig
úr útigallanum aftur.“ Á sumrin tók
Sigurður virkan þátt í sveitastörfum
á bænum Rauðuskriðu í Aðaldal hjá
ömmu og afa og móðurbróður sínum.
„Þar lærði ég að vinna og var sveit-
in ágætis undirbúningur undir lífíð,“
segir hann. í sveitinni heilluðu vél-
amar mest. Stutt var í veiðimanninn
í honum líka og er enn og smíðin
er eitthvað sem Sigurði hefur verið
í blóð borið því hann getur vart hugs-
að sér lífið án þeirrar sköpunargleði
sem henni fylgir. „Ég fæ útrás við
smíðarnar alveg eins og í vaxtar-
ræktinni,“
Sigurður Gestsson
Æskuvinurinn, Ingvar Þóroddsson
lögfræðingur í Reykjavík, segist
muna eftir ýmsum prakkarastrikum
þar sem Sigurður átti hlut að máli
þó prúður væri að eðlisfari. „Þegar
við vorum 16 ára fómm við í skíða-
ferðalag til Frakklands. Síðustu nótt-
ina úti gistum við á hóteli í Lúxem-
borg og þegar við emm komnir niður
í gestamóttökuna morguninn eftir
og emm að ferðbúast, gýs ekki þá
allt í einu upp þessi líka fnykur og
enginn vissi sitt ijúkandi ráð. Sigurð-
ur Gestsson var að vonum sakleysið
uppmálað, en ég vissi betur því ég
hafði staðið við hlið hans þegar hann
festi kaup á flösku einni fyrr í ferð-
inni sem var þeim kostum búin að
ef hún yrði brotin þá myndi þessi
lykt gjósa upp. En sem betur fer
fannst sökudólgurinn ekki í það skip-
tið,“
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Dætur Krúsjeffs
íheimsókn
*
Ibyijun júlí 1964 komu hingað til
lands tvær dætur Khrústsjovs,
þáverandi forsætisráðherra Sov-
étríkjanna. Þær komu hingað í boði
Gylfa Þ. Gíslasonar menntamála-
ráðherra og Guðlaugs Rósinkrans
Þjóðleikhússtjóra, en
eldri dóttirin, Júlía, var
(og er kannski enn) gift
Viktor Gontar, óperu-
stjóra við Kiev-ballett-
•inn, sem staddur var
hér á landi um þær
mundir. Yngri dóttirin,
Elena, var hins vegar
ólofuð á þessum tíma, lögfræðingur
að mennt. Meðal þess sem stúlkurn-
ar tóku sér fyrir hendur í íslands-
ferðinni var heimsókn að Gljúfra-
steini ásamt félögum úr Kievbal-
lettnum og Elena kom síðan aftur
til að fara á hestbak. Um það seg-
ir frú Auður Sveinsdóttir Laxness
í endurminningabók sinni Á
Gljúfrasteini: „Elena, yngri dóttir
Khrústsjovs, kom hingað einn
morguninn að fá að fara á hestbak.
Með í för var Gontar mágur hennar
og túlkur þeirra Vladimir Jakup,
norrænufræðingur. Meðreiðarfólk
héðan voru þær Sigga og Duna og
ungt skáld, Ernir Snorrason sem
þá átti heima hér á næsta bæ. Elena
virtist mjög alvörugefin stúlka, en
lifnaði yfir henni um leið og hún
reið af stað með krökkunum. í síð-
degisboði rússneska sendiráðsins
sem haldið var þessu fyrirfólki vildi
Elena helst tala við
Erni, Siggu og Dunu.
Ég var eitthvað að
reyna að tala við hana
og spurði hvort hún
hefði farið í Tívolí í
Kaupmannahöfn.
„Nei,“ sagði hún, „ég
sá hann útum gluggann
á Hotel Royal, þetta er bara
skemmtigarður", og þegar ég sagði
að hann væri einstæður í heiminum,
svaraði hún ekki.“ Síðar í kaflanum
segir frú Auður: „Einhvers staðar
í þessu spjalli um gestina talar
Halldór um hvað Nína kona
Khrústsjovs hafi heillað fólk, og ég
man eftir því úr blöðum að allsstað-
ar þar sem hún kom þótti hún aðlað-
andi. Við urðum því hissa hvað eldri
dóttir Khrústsjovs af fyrra hjóna-
bandi var hlýleg og aðlaðandi, en
Elena dóttir Nínu daufgerð. Það
gæti hafa stafað af veikindum því
hún dó fáum árum síðar úr ókenni-
legum sjúkdómi.“
Þessi mynd birtist á baksíðu Morgunblaðsins 8. júlí 1964 með eftirfar-
andi myndatexta: Má ég kynna yður fyrir Blesa. Á myndinni sjást
Nóbelsskáldið, Auður, kona hans, og Elena, dóttir Khrústsjovs.
SUNNUNDAGSSPORTID.
Karate
Sjálfsvarnaríþróttin karate er talin vera upprunnin hjá munkum í
Kína. Síðar barst íþróttin til Japans og þaðan víða um heim. Hér á
landi eru milli eitt ogtvö þúsund manns sem æfa karate á hverju ári.
Karl Gauti Hjaltason formaður
Karatesambands íslands byij-
aði 17 ára gamall að æfa karate.
Hann er núna 31 árs og hefur kennt
íþróttina víða um landið. „íslenskir
krakkar þjást af agaleysi og karate
er góð lausn á því, vegna þess að
í karate er lögð mikil áhersla
Fá aga,“ segir Karl Gauti.
íþróttin virðist höfða fremur
til pilta en stúlkna því þær
síðarnefndu eru ekki nema
um
20%
félagS'
manna.
Karl Gauti
telur að best sé að krakkar
byiji að æfa níu til tíu ára
gömul. „Á þeim aldri sést oft
mikil framför á einu ári,“ segir
hann.
„Mér fannst þetta spennandi
‘ íþrótt,“ svarar Karl Gauti þeg-
ar hann er inntur eftir
ástæðu þess að karate ,
varð fyrir valinu hjá hon-
um. „Ég hef alltaf
fyrst og fremst litið /
á karate sem góða (jÉjSÉt
líkamsrækt, því í ’ ,'
Iþessari íþrótt eru És
allir vöðvar líkam- mm
ans þjálfaðir og einnig liðamót.
Karate hefur líka ávallt haft mikið
félagslegt gildi fyrir mig.“
Karl Gauti segir að yngstu
krakkarnir sem teknir séu inn á
æfingar séu sjö ára og hjá þeim sé
aginn ekki eins strangur og hjá
hinum eldri. Að hans sögn er
karate í mikilli uppsveiflu
núna og aldursdreifingin
meiri en áður. Þegar menn
hafa æft karate í þijá
mánuði undirrita þeir
eið þess efnis að
þeir muni ekki
beita fyrir sig
karate í slags-
málum.
Hins vegar
er þeim
leyfilegt að
beijast ef á
þá er ráðist,
eða einsog Karl Gauti
segir: „Eins og sá sem
A 1 æfir lyftingar má ýta
' frá sér eða lyfta
' manni sem ræðst á
hann, má sá sem
stundar karate
beijast á sinn
hátt í sjálfs-
vörn.“
ÞANNIG____
SNYRTIR
Hrönn
Hreiðars-
dóttir
hundinn
sinn
Morgunblaðið/Ingvar Guðmundsson
Hrönn snyrtir Kay á sex vikna fresti. Þá er hann klipptur, rakaður
og baðaður. „Hundum líður svo ofboðslega vel á eftir,“ segir hún.
Ég klippi og snyrti hann Kay á sex vikna fresti, enda er hann alltaf
fínn,“ segir Hrönn Hreiðarsdóttir og horfir stolt á hundinn sinn, Kay.
Kay er níu ára gamall poodlc-hundur sem er þekktur í Hólahverfinu
í Breiðholti fyrir hversu vel klæddur og snyrtur hann er. Hrönn hefur
á undanförnum árum cinnig tekið að sér að snyi*ta annarra manna
hunda, hvort sem þeir eru blendingar eða hreinræktaðir.
Poodle-hundar eru miklar kulda-
skræfur og þess vegna klæði
ég Kay alltaf þegar kalt er úti.
Hann á fullt af peysum og káp-
um,“ segir Hrönn. Hún segir að
hundasnyrtingin taki um tvo klukk-
utíma. „Eg byrja á að snyria hund-
inn á fótunum, klippi klærnar og
raka í kringum þær. Síðan snyrti
ég afturhlutann og andlitið, og að
lokum rófuna. Þá fer hundurinn í
bað og ég þvæ hann með hunda-
sjampói og næringu. Næst er hann
þurrkaður með hárblásara og burst-
aður um leið. Það er mikilvægt að
bursta vel til að ná öllum flóka í
burtu. Þegar hundurinn er orðinn
þurr klippi ég aftur og raka þar sem
þarf.“
Hrönn segir að ekki megi líða
of langt milli þess sem hundar af
þessari tegund eru snyrtir. „Þegar
meira en þrír mánuðir líða á milli
er kominn svo mikill flóki í þá að
það er nánast ógerlegt að ná honum
úr.“ Hrönn segist hafa byrjað að
kynna sér hundasnyrtingu fyrir sex
árum og nú er hún meðlimur í Fé-
lagi hundaklippara í Danmörku.
„Sumum finnst voða sætt að
hafa poodle-hunda loðna og
ósnyrta, en ég skil ekki hvernig
fólki getur fundist það fallegt,"
segir Hrönn. Hún segir að hundarn-
ir sem hún snyrtir séu yfirleitt al-
veg rólegir meðan verið er að klippa
þá og snurfusa. „Svo líður hundun-
um svo ofboðslega vel á eftir,“ seg-
ir hún sannfærandi.