Morgunblaðið - 03.01.1992, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1992
Áslaug Friðbjörns-
dóttir - Minning
Fædd 1. október 1913
Dáin 23. desember 1991
Hún amma hún er mamma hennar mömmu.
Og mamma er það besta sem ég á.
Gaman væri að gieðja hana ömmu,,
og gleðibros á vanga hennar qá.
I rökkrinu hún segir mér þá sögu
og svæfir mig er dimma tekur nótt.
Hún syngur við mig sálmaljóðin fögur
þá sofna ég svo sætt og vært og rótt.
(Guðrún Jóhannsdóttir frá
Brautarholti á Kjalamesi.)
Þetta fallega erindi kenndi Ás-
laug mér fyrir um það bil 46 árum
síðan og þá var ég aðeins 4 ára
gömul. Óll þessi ár höfum við Ás-
laug verið vinir. Og mikið og margt
hefur hún gert fyrir mig um ævina.
Allar þær björtu <og góðu minning-
ar sem ég á um Áslaugu og henn-
ar góðu fjölskyldu verða mér alla
tíð ógleymanlegar. Og eftir andlát
hennar finn ég virkilega hvað ég
er rík að hafa fengið að kynnast
þessu góða fólki.
Áslaug var fædd 1. október
1913 á Flugu í Breiðdal. 7 ára
gömul flyst hún að Vík í Fáskrúðs-
firði. Alla sína ævi þótti henni
mjög vænt um þá sveit enda fóru
þau hjón eins oft austur og þau
gátu. Ung stúlka ræður hún sig
sem vinnukonu í London í Vest-
mannaeyjum. Þar bjuggu hjónin
Magnús ísleifsson og Magnúsína
Guðmundsdóttir. Hún og sonurinn
á heimilinu litu hvort annað hýru
auga. Þau gengu í hjónaband 1941
og eignuðust þijár mannvænlegar
dætur þær eru: Eygló, fædd 1939,
gift Hreiðari Georgssyni. Eiga þau
þrjú börn. Maggý, fædd 1942, gift
Agli Egilssyni, þau eiga einn son
og Guðný, fædd 1947, gift Erlendi
Steingrímssyni. Eiga þau 4 böm.
Bamabarnabömin era tvö, Hreiðar
Geþr og Eygló Anna.
Áslaug unni fjölskyldu sinni.
Missir og sorg þeirra er mikil. En
ég veit og trúi því að sjálfur Guð
hjálpar þeim að komast yfir þá
sorg. Þegar ég lít til baka finnst
mér eins og Áslaug hafí haft augu
og eyru allstaðar. Hún hjálpaði svo
mörgum. Hún var svo góð kona
að ég er viss um að hún hefur aldr-
ei gert flugu mein.
Pabbi minn var oft og lengi úti
á sjó. Mamma mín var sjúklingur
og mjög oft voru erfiðleikar á mínu
heimili. Ef ég hefði ekki haft at-
hvarf hjá Áslaugu og Guðmundi
veit ég ekki hvernig ég hefði farið
að. Ég, óþekk smástelpa, var vel-
komin á þetta heimili þó þar væru
gestir og stundum næturgestir.
Alltaf var til rúm fyrir mig. Orða-
laust búið um það fyrir mig eða
lagt á borð. Oft vora leikir gáska-
fullir og hávaði, en aldrei skamm-
aði Áslaug fyrir það. Alltaf sama
róin og friðurinn og talað við pkk-
ur í lágum tón. 14 ára gömul fóru
ég og Eygló 15 ára með þeim með
Esjunni til Vestmannaeyja á þjóð-
hátíðina. Ég var sjóveik. Það var
haldið um ennið á mér og þeim
hughreystingarorðum, sem voru
sögð, gleymi ég ekki. Traustið sem
þau sýndu okkur að leyfa okkur
tveim stelpum að fara á þjóðhátíð.
Mamma mín,' sem lést fyrir
rúmu ári síðan gaf mér handavinnu
til að sauma á stól, sem ég erfði
eftir móðurömmu mína. Byijaði ég
af fullum krafti en hætti. Áslaug
kom þá til skjalanna af sínum al-
kunna myndarskap og lauk verk-
inu fyrir mig. Fyrir andlát sitt lét
hún kaupa jólagjöf handa mér. Þá
var hún orðin sársjúk. Hún bar
ekki tilfinningar sínar á torg. Hún
fann oft til en vildi ekki leggja
byrðar sína á aðra. Ég held að við
höfum ekki gert okkur grein fyrir
því hve hún leið mikið. Ég sat við
dánarbeð hennar síðustu sólar-
hringana sem hún lifði. Ég er svo
sæl og þakklát Guði að hafa feng-
ið að launa henni lítillega allt sem
hún gerði fyrir mig.
Elsku Guðmundur minn, ég á
þér líka svo mikið að þakka fyrir
öll þín elskulegheit. Það er alltaf
sárt að missa. Megi góður guð
styrkja ykkur öll. Blessuð sé minn-
ing elsku Áslaugar. Hvíli hún í
friði.
Elsa Thorlacius
Núna er hún amma okkar farin.
Hún skilur eftir sig stórt skarð hjá
okkur, en nú er hún í góðum hönd-
um ástvina hjá guði. Hún barðist
fyrir tilverarétti sínum, en við vit-
um að henni líður betur nú en síð-
ustu dagana á meðal okkar. Amma
var þannig að hún fann mikið til
með öðram en kvartaði aldrei sjálf
undan lasleika sínum. Það var allt-
af eins að koma til ömmu og afa,
hlýleg móttaka og alltaf eitthvað
á boðstólum.
Amma var mjög pólitísk kona
og hafði ákveðnar skoðanir sem
hún vék aldrei frá, en við vorum
ekki alltaf sammála henni þar, oft
vora fjörugar umræður en alltaf í
mestu vinsemd. Fjölskylda hennar
var henni allt og heimilið öllum
opið enda leituðu þangað margir.
Þau stuttu en góðu kynni, sem
bamabarnabörnin áttu með ömmu,
kalla fram spurningar, svörin skilja
þau ekki, en minningin um ömmu
færir þeim svörin seinna.
Aldrei gat maður ímyndað sér
jól án ömmu, þess vegna finnst
okkur þessi jól öðravísi, en í huga
okkar og hjarta er hún alltaf hjá
okkur.
Þessi jól og áramót vora mikil
tilhlökkun fyrir ömmu, afa og okk-
ur hin, því þau ætluðu að fagna
50 ára brúðkaupsafmæli sínu sam-
an á gamlárskvöld.
Góði guð, gefðu afa og okkur
öllum styrk á þessari erfiðu stundu
því missirinn er mikill og skarðið
er stórt.
Guðmundur Sævar,
Áslaug og Ólafía.
Það var í byijun undirbúnings
ljóss og friðar sem okkur var til-
kynnt að Áslaug amma, eins og
við ætíð kölluðum hana, gengi með
ólæknandi sjúkdóm. Allur jó-
laundirbúningur féll í skuggann
svo og annað óþarfa glingur var
ekki lengur nauðsyn.
Ekki er hægt að segja annað
en að amma, þessi blíða og hóg-
væra kona, hafí verið sannkölluð
hetja því aldrei heyrðum við hana
kvarta. Þremur vikum síðar, að
kvöldi Þorláksmessu, lést hún.
Margar og góðar eru minning-
arnar sem koma upp í hugann á
þessari stundu sem ekki verður
fyllilega lýst.
Alltaf þótti okkur barnabömun-
um gaman að koma til ömmu og
afa á Öldugötuna, þar sem hrein-
gerningarilmurinn kom á móti okk-
ur og fullmett fórum við þaðan út
því húsmóðir var hún mikil.
Fyrir rúmum þremur áram
fluttu afí og amma á Krókahraun
í Hafnarfirði og var þar alltaf jafn
notalegt að koma. Gullbrúðkaup
hefðu þau hjónin átt á gamlársdag
.ef hún hefði lifað.
Amma hafði mikinn áhuga á
alls konar hannyrðum og var það
ekki sjaldan sem við sáum hana
með pijónana í höndunum, að
pijóna vettlinga og sokka á okkur
barnabörnin, þó aðallega í seinni
tíð á yngsta bamabarnið og bama-
barnabömin tvö. Greiðvikin var
hún og alltaf boðin og búin til
þess að hjálpa öðrum.
Við minnumst þess þegar við
voram lítil að amma las fyrir okk-
ur sögur og kenndi okkur bænir.
Finnst okkur vel við hæfí að enda
á bæn sem minnir okkur á hana
og dregur fram ljúfar æskuminn-
ingar.
Við biðjum góðan guð að vernda
og styrkja elsku afa því niissir
hans er mikill.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Úr „Sálmabók íslensku kirkjunnar
nr. 513. Höf. ókunnur.)
Ingibjörg, Steingrímur,
Henrik, Sturla og Ásgeir.
Aðventan vill því miður oft á
tíðum einkennast af stressi og
kapphlaupi við tímann fyrir hina
heilögu jólahátíð. En þegar
veikindi og dauði eru í nálægð
stöldram við við og spurningar um
lífíð og tilgang þess vakna. í lok
aðventunnar kveður okkur frænka
og kær vinkona, heimasætan frá
Vík í Fáskrúðsfirði. Áslaug Ingi-
björg bar nöfn beggja mæðra for-
eldra sinna. Hún var elst af 9 börn-
um hjónanna Guðnýjar Guðjóns-
dóttur húsfreyju og Friðbjörns
Þorsteinssonar bónda í Vík á Fá-
skrúðsfirði og jafnframt eina dótt-
ir þeirra. Snemma komu eiginleik-
ar eins og góðmennska, hlýhugur
og tryggð fram í fari Áslaugar.
Foreldrum sínum var hún hjálpsöm
og góð og fyrir bræðrum sínum
og fjölskyldum þeirra bar hún
mikla væntumþykju og virðingu
sem þeir endurguldu henni.
31. desember 1941 giftist Ás-
laug Guðmundi Magnússyni frá
Vestmannaeyjum, miklum öðlings-
manni og góðum dreng. Eru því
um þessar mundir liðin 50 ár sem
þau áttu saman í farsælu hjóna-
bandi. Þegar Áslaug og Guðmund-
ur giftu sig helgaði Áslaug sig
heimilinu sem stækkaði er tímar
liðu. Eignuðust þau hjón 3 dætur,
miklar myndarkonur. Þær era:
Eygló gift Jóel Hreiðari Georgs-
syni, Maggý gift Agli Egilssyni og
Guðný gift Erlendi Steingrímssyni.
Afkomendur Áslaugar og
Guðmundar eru myndarfólk sem
þau hjón hafa verið hreykin af.
Þegar Áslaug og Guðmundur
stofna heimili í Reykjavík, sem
lengst af var á Öldugötu 59, varð
heimili þeirra einskonar miðstöð
ættmenna að austan og frá eyjum
og höfum við heyrt sögurnar frá
fyrri áram þar sem gleðin ríkti og
margt skondið bar á góma. Einnig
kom það oftar en einu sinni fyrir
að þau hjón hikuðu ekki við að
ganga úr rúmi sínu og gefa mat
ef það gat hjálpað ættmennum og
vinum á erfiðum sþundum.
Eins og áður er getið var Áslaug
hjálpleg foreldram sínum og fór
hún oft austur á Fáskrúðsfjörð til
að létta undir við störfin, bæði úti
og inni. Þegar dætur hennar uxu
úr grasi fóra þær austur í sveit á
sumrin og var öll fjölskyldan oft
að störfum þar. í Vík var gott að
vera og voru afa og ömmubörnin
velkomin þangað eins og fram
hefur komið í aldarminningu þeirra
heiðurshjóna Guðnýjar og Frið-
björns í Morgunblaðinu 7. desemb-
er sl.
Lítill bróðursonur Áslaugar fór
líka í sveit í Vík á Fáskrúðsfirði
og vora samgöngur þá ekki eins
góðar og í dag og var drengnum
því fylgt í sveitina, sem var nú
meira en að leiða út í rútu. Ferðin
í sveitina var farin með Esjunni
og tók dijúgan tíma. Drengnum
fylgdi Áslaug þau ár er hann fór
austur og tók drengurinn ástfóstri
við frænku sína, sem aldrei hefur
borið skugga á. Drengurinn varð
að fullorðnum manni sem eignaðist
sína fjölskyldu sem hefur ætíð
borið virðingu og hlýhug til fræn-
kunnar kæra.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
(V. Briem)
Elsku Guðmundur, Eygló,
Maggý, Guðný og fjölskyldur. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Áslaugar Ingi-
bjargar Friðbjörnsdóttur.
Vala, Friðbjörn og dætur.
BREFABINDI OG MOPPUR