Morgunblaðið - 03.01.1992, Page 42

42
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1992
Kjartan B. Aðalsteins-
son lyfsali — Minning
Fæddur 6. janúar 1951
Dáinn 21. desember 1991
í dag kveðjum við góðan félaga
og vin, Kjartan B. Aðalsteinsson
lyfsala á Blönduósi. Það var
snemma á síðasta ári að við fengum
þær válegu fréttir að Kjartan gengi
með alvarlegan sjúkdóm. Þrátt fyr-
ir þetta reiðarslag lifðu þó allir í
þeirri von að hægt yrði að sigrast
á þessum veikindum. Þegar líða tók
á árið þótti sýnt hvert stefndi og
aðfaranótt 21. desember þrutu
kraftarnir og hann lést eftir stutta
legu á sjúkarhúsi Blönduóss. Það
er erfitt að sætta sig við að ungur
maður sé kallaður burt í blóma lífs-
ins frá maka og þremur bömum,
sem nú verða að sjá á eftir elskuleg-
um eiginmanni og föður.
Kjartan fæddist í Reykjavík 6.
janúar 1951. Foreldrar hans em
þau Ámý Snæbjömsdóttir og Aðal-
steinn Þórarinsson húsasmiður og
var hann fjórði í röð fimm bama
þeirra hjóna. Náin kynni okkar við
Kjartan hófust þegar hann kynntist
eiginkonu sinni Emmu Arnórsdótt-
ur. Við æskuvinkonurnar og eigin-
menn höfðum síðan átt saman
margar ánægjulegar og eftirminni-
legar stundir. Eftir því sem árin
liðu eignuðust þau þijú myndarleg
böm. Elstur er Davíð Öm, fæddur
1976, þá Petra Björg, fædd 1978,
en yngstur Bjami Þór, fæddur
1984. Kjartan var góður og um-
hyggjusamur heimilisfaðir og fjöl-
skyldan mjög samhent.
Margar glaðar stundir hefur
vinahópurinn átt á heimili þeirra
Kjartans og Emmu, í fyrstu á heim-
ili þeirra í Kaupmannahöfn þar sem
Kjartan var við nám. Að námi loknu
fluttist fjölskyldan til Reykjavíkur
þar sem Kjartan starfaði í fimm
ár við Heildverslun Ásgeirs Sigurðs-
sonar hf. Árið 1981 gerðist Kjartan
lyfsali á Seyðisfírði og var því lang-
ur vegur á milli vina. Sum okkar
höfðu þó möguleika á að heim-
sækja og njóta gestrisni þeirra
hjóna fyrir austan auk þess sem
tækifæri til samveru gafst þegar
fjölskyldan átti leið til Reykjavíkur.
Arið 1986 tók Kjartan við rekstri
Apóteks Blönduóss. Þessu fylgdi
tíðari samgangur og hin síðari ár
var það orðin hefð að fjölskyldur
okkar heimsóttu Emmu og Kjartan
um mitt sumar og færu í laxveiði,
jafnframt því sem við gerðum okk-
ur góðan dag á myndarlegu heimili
þeirra á Blönduósi. Nutum við þá
í ríkum mæli greiðvikni og gestrisiji
þeirra hjóna sem gerðu dvöl okkar
ávallt sem ánægjulegasta.
Kjartan var mörgum kostum
búinn. Hann átti auðvelt með að
kynnast fólki og var vel látinn af
þeim sem þekktu hann. Eitt af ein-
kennum í fari hans var hjálpsemi
og greiðvikni og leitaðist hann jafn-
an við af alúð að leysa úr hvers
manns vanda. Hann var ræðinn um
menn og málefni og var vel að sér
á mörgum sviðum. Fróðleiksfýsnin
var áberandi þáttur í lífi Kjartans
og setti hann sig af áhuga inn í
hin ýmsu málefni. í allri umræðu
leitaðist hann við að sýna sanngirni
og rökfestu. Hann var mannvinur
og gerði sér far um að draga fram
hinar jákvæðu hliðar mannlífíns og
frekar gera gott úr hlutunum en
draga fram hið neikvæða. Oftast
var hann léttu*- í tali og hafði gott
auga fyri hinu spaugilega í tilver-
unni.
Hæfíleikar Kjartans komu ekki
síst fram í starfí hans. Það var
gaman að fylgjast með þeirri natni,
samviskusemi og áhuga sem hann
sýndi við rekstur lyfjaverslunar
sinnar. Hann var bæði hugmynda-
ríkur og fljótur að tileinka sér þær
nýjungar sem fram komu til hag-
ræðingar og eflingar fyrirtækisins
en rekstri lyíjaverslunar í dreifbýli
eru settar þröngar skorður og þarf
útsjónarsemi til að vel gangi. Hann
bar einnig mjög fyrir bijósti hag
og framgang sinnar stéttar og barð-
ist fyrir málefnum hennar.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um viljum við láta í ljós þakklæti
fyrir að hafa fengið tækifæri á að
kynnast Kjartani og minningin um
góðan dreng mun lifa áfram í hjört-
um okkar. Elsku Emma og böm,
sem og aðrir ástvinir, missir ykkar
er mikill. Við viljum votta ykkur
öllum dýpstu samúð á þessari sorg-
arstund. Okkur er ljóst að söknuð-
urinn er sár og orð mega sín lítils.
Við vitum þó að öll él birtir upp
um síðir.
Ella og Stebbi, Guðbjörg
og Einar, Solla og Sissi,
Tóta og Bjarni.
Kveðja frá Lyfjafræðingafé-
iagi Islands
Kjartan Aðalsteinsson apótekari
lést aðfaranótt laugardagsins 21.
desember slðastliðinn, aðeins fer-
tugur að aldri. Kjartan var enn eitt
fómarlamb krabbameinsins úr röð-
um okkar lyfjafræðinga.
Kjartan fæddist 6. janúar 1951
í Reykjavík, sonur hjónanna Aðal-
steins Þórarinssonar trésmíða-
meistara og Árnýjar Snæbjörns-
dóttur. Kjartan varð stúdent frá
Menntaskólanum við Hamrahlíð
vorið 1971. Fyrrihlutanám í lyfja-
fræði stundaði hann við Háskóla
íslands 1971-1973. Hann útskrifað-
ist sem lyfjafræðingur vorið 1976
frá Danmarks farmaceutiske Hoj-
skole. Þegar að námi loknu hóf
hann störf hjá Heildverslun Ásgeirs
Sigurðssonar hf. og sá hann þar
um innflutning og dreifíngu á lyfj-
um. Hann varð apótekari í Apóteki
Austurlands á Seyðisfírði 1981 og
gegndi hann þeirri stöðu þar til
hann varð apótekari á Blönduósi
1. janúar 1986.
Kjartan var mjög félagslyndur
maður. Skipulagshæfileikar hans
komu snemma í ljós og var hann
því sjálfkjörinn til að sjá um
skemmtanir og skemmtiferðir hvort
sem um var að ræða svokallaða
vísindaleiðangra á háskólaárunum,
helgarferðir á námstímanum í Ing-
ólfs apóteki eða árshátíðir á vegum
Lyfjafræðingafélagsins. Á þeim
stutta tíma sem hann bjó í Reykja-
vík að námi loknu átti hann sæti í
ritnefnd tímarits um lyíjafræði, sem
Lyfjafræðingaféiag Islands gefur
út og í skemmtinefnd félagsins.
Hann var einnig mjög virkur í öllu
fræðslu- og félagsstarfí félagsins á
þessum árum. Arin á Seyðisfirði
gáfu ekki mörg tækifæri til að taka
þátt í félagslífi lyfjafræðinga vegna
fjarlægðar frá Reykjavík. Eftir að
hann flutti til Blönduóss tók hann
aftur upp þráðinn og sótti fundi og
námskeið á vegum Lyfjafræðinga-
félagsins og Apótekarafélagsins
mun betur en margur annar sem
styttra þurfti að fara. Nú síðast kom
hann á Dag lyfjafræðinnar sem við
héldum 30. nóvember síðastliðinn,
þar sem við ræddum framtíðar-
skipulag lyfjadreifíngarinnar. Þó
heilsan væri farin, rak brennandi
áhugi hans á málefninu hann
áfram. Þann dag hittumst við í síð-
asta skipti í nýbyggingu Lyfjafræð-
isafnsins á Seltjarnarnesi, en hann
hafði alltaf sýnt því mikinn áhuga
og stutt uppbyggingu þess af rausn-
arskap.
Kjartan kvæntist Emmu Arnórs-
dóttur 1974. Þau eignuðust þijú
börn, Davíð Örn 1976, Petru Björgu
1978 og Bjama Þór 1984. Emma
og Kjartan vom samhent hjón sem
unun var héim að sækja. Á öllum
þeim stöðum sem þau bjuggu, gerðu
þau sér gott og hlýlegt heimili þar
sem þau höfðu ávallt velferð barn-
anna og fjölskyldunnar I fyrirrúmi.
Við rekstur tveggja lítilla apó-
teka nutu hæfíleikar Kjartans sín
til hins ýtrasta. Samviskusemi hans,
nákvæmni og útsjónarsemi voru
þess valdandi að honum tókst að
koma rekstri minnsta apóteks
landsins á Seyðisfirði í þokkalegt
horf, þó svo að ekki riði hann feitum
hesti frá því starfí. Á Blönduósi var
umsetningin heldur meiri og tekj-
urnar þar af leiðandi líka. En kostn-
aðurinn og vinnan var líka marg-
falt meiri en á Seyðisfirði, ekki síst
þar sem Kjartan tók ekki annað í
mál en að útibú apóteksins á Skaga-
strönd nyti fullrar þjónustu lyfja-
fræðings á við sjálft apótekið. Hann
fór því sjálfur þrisvar í viku út á
Skagaströnd til þess að afgreiða
lyfseðla meðan læknarnir voru þar.
Draumur Kjartans um að koma
apótekinu á Blönduósi í nýtt hús-
næði varð þó ekki að veruleika, þar
sem svo mjög dróst að húsnæði það
sem apótekinu var ætlað í heilsu-
gæslustöðinni yrði tilbúið og rekst-
urinn bauð ekki upp á að nýtt hús
væri byggt. Ég leysti Kjartan
nokkrum sinnum af á Blönduósi í
stuttum fríum. Þá fann ég það
greinilega að Kjartan var góður
apótekari. Hann var góður vinnu-
veitandi og því vinsæll hjá starfs-
fólkinu. Hann var alltaf reiðubúinn
til að veita þeim af þekkingu sinni
og fékk þannig ábyrgt, ánægt og
vel þjálfað starfsfólk. Viðskiptavinir
apóteksins kunnu líka vel að meta
góða þjónustu sem þeir fengu í
apótekinu hjá Kjartani og starfs-
fólki hans. Emma, eiginkona Kjart-
ans, var honum einnig stoð og
stytta við störfin í apótekinu, bæði
við bókhaldsvinnu, innkaup og af-
greiðslu.
Við Kjartan tengdumst órofa vin-
áttuböndum þegar ég hóf verknám
í Ingólfs apóteki vorið 1973. Þá tók
hann á móti mér sem nemi á öðru
ári og vitaskuld miklu reyndari og
kunnari leyndardómum þessa vinn-
ustaðar sem mér var þá svo fram-
andi. Vart hefði ég getað fengið
betri leiðsögumann en Kjartan um
innviði apóteksins. Aftur átti ég
eftir að njóta Ieiðsagnar Kjartans
seinna þegar við Guðrún Edda flutt-
um til Kaupmannahafnar haustið
1974 til að setjast á skólabekk í
Lyijafræðingaskólanum danska.
Þar hafði Kjartan verið þá í eitt ár,
þannig að hann gat miðlað okkur
af þekkingu sinni á því hvernig
best var að koam sér fyrir í stór-
borginni. Þá urðum við einnig ná-
grannar á Eyrarsundsstúdenta-
garðinum í tvö ár meðan á námi
okkar stóð. Á þeim tíma myndaðist
náin vinátta milli okkar hjónanna.
Vinátta sem styrktist ekki síður
þegar fjölskyldurnar stækkuðu.
Þegar ég hugsa til Kjartans koma
fram í hugann tilfinningar eins og
sorg og sköknuður eftir góðan vin
og félaga. Einnig máttvana reiði í
garð þessa illvíga sjúkdóms sem
hrífur í burtu unga sem aldna. Ég
minnist þó einkum allra þeirra góðu
stunda sem við áttum saman. Ég
hugsa til baka til þess tíma þegar
við vorum ungir lyfjafræðistúdentar
í Ingólfs apóteki og brölluðum ýmis-
legt skemmtilegt, sem ekki er
ástæða til að tíunda hér. Námsdvöl-
in og nábýlið í Kaupmannahöfn er
mér einnig I fersku minni. Þar átt-
um við alltaf vini vísa þar sem
Kjartan og Emma voru. Áfram var
sambandið náið þótt heldur lengdist
á milli okkar. I fyrstu var vega-
lengdin aðeins nokkrir kílómetrar
bæjarhluta á milli, en seinna, þegar
þau fluttu til Seyðisfjarðar, varð
fjarlægðin meiri og samskiptin
strjálli. Við notuðum þó öll tæki-
færi sem gáfust til að hittast og
njóta návista hvers annars. Það var
okkur því mikið gleðiefni þegar
Kjartan fékk lyfsöluleyfið á Blöndu-
ósi, þó svo að við hefðum gjarnan
kosið að hafa þau ennþá nærri okk-
ur. Hin síðari ár hafa því samveru-
stundir fjölskyldna okkar sem betur
fer verið tíðari.
Kjartan hafði fágæta skapgerð.
Hann var glaðlyndur og átti afar
auðvelt með samskipti við fólk, jafnt
ókunnuga sem vini og kunningja.
Sá eiginleiki í fari hans sem ég tók
best eftir og dáðist mest að var
hversu vel honum tókst alltaf að
sjá betri hliðarnar á hveijum manni
og málefni. Vegna þessarar ljúfu
skapgerðar og sáttlyndis eignaðist
hann marga vini alls staðar sem
hann var meðal skólafélaga, sam-
starfsmanna, viðskiptavina og koll-
ega.
Ég, Guðrún Edda og börn okkar
sendum Emmu, Davíð Erni, Petru
Björgu, Bjarna Þór, Árnýju, Aðal-
steini, systkinum, tengdaforeldrum
og öðrum aðstandendum Kjartans
Aðalsteinssonar okkar innilegustu
samúðarkveðjur á þessari sáru
sorgarstund. Fyrir hönd Lyfjafræð-
ingafélags íslands sendi ég þeim
einnig innilegar samúðarkveðjur.
Finnbogi Rútur Hálfdanarson,
formaður Lyfjafræðingafélags
íslands.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Blönduóss
í dag verður til moldar borinn
vinur okkar og félagi, Kjartan Aðal-
steinsson lyfsali. Það er ætíð erfitt
að sætta sig við fráfall ungs manns
en lífið hefur ætíð sinn gang og
gegn þeirri staðreynd verður ei
barist. Við fráfall hvers og eins sit-
ur eftir minning og í hugum okkar
Lionsmanna á Blönduósi var Kjart-
an einstaklega traustur og ljúfur
félagi sem skilur eftir sig góða
minningu. Kjartan gekk til liðs við
Lionsmenn á Blönduósi á haustdög-
um 1985 en hafði áður starfað að
sömu málefnum austur á Seyðis-
firði.
Á þeim tæpu sjö árum sem hann
starfaði með okkur gegndi hann
mörgum trúnaðarstörfum á vegum
klúbbsins og sinnti því af alúð þrátt
fyrir að veikindin settu sífellt stærra
mark á hann. Með Kjartani er geng-
inn sá einstaklingur sem sagði
„hvað get ég gert“. Ætíð var hann
reiðubúinn að leggja lið hvenær sem
á þurfti að halda og fyrir þennan
eiginleika þökkum við. Við þökkum
líka fyrir samveruna þó við hefðum
kosið að hún hefði verið lengri.
Við félagamir í Lionsklúbbi
Blönduóss sendum þér, elsku Emma
mín, og börnum þínum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
algóðan guð að styðja ykkur og
styrkja á þessum erfiðu tímum en
huggunin í harminum er að minning
um góðan dreng lifír.
Jón Sigurðsson
Tilviljun ræður miklu um lífs-
hlaup hvers og eins. Það var tilvilj-
un sem réði því, að við kynntumst
góðum dreng. Það var í Háskólan-
um, þar sem hann innritaðist í lyfja-
fræði. Hópurinn var ekki stór, svo
kynnin urðu náin. Það var einkum
eftir að við fluttumst til Danmerkur
árið 1973; til framhaldsnáms, sem
kynnin þróuðust í það að verða sönn
vinátta. Við teljum það mikið lán
að hafa kynnst Kjartani. Það var
svo í janúar árið 1974 að Kjartan
kynnti okkur fyrir henni Emmu.
Reyndar var hún gömul skólasystir
okkar úr Mela- og Hagaskóla, svo
það var meira eins og að taka upp
gamlan þráð. í þijú ár bjuggum við
svo saman, ásamt fleiri góðum vin-
um á sama stúdentagarðinum í
Kaupmannahöfn. Sá kjarni vináttu,
sem þar myndaðist hefur síðan vax-
ið og dafnað. Emma og Kjartan
urðu hluti af okkar tilveru og trygga
vinahópi. En nú hafa örlögin hagað
því þannig, að Kjartan hefur kvatt
þennan heim, núna rétt fyrir hátíð-
ir og á dimmasta tíma ársins. En
sólin hækkar núna á lofti.
Kjartan Búi var sonur hjónanna
Aðalsteins Þórarinssonar trésmíða-
meistara og Árnýjar Snæbjörns-
dóttur. Hann varð stúdent frá nátt-
úrufræðideild MH 1971 og stundaði
síðan nám í lyfjafræði á árunum
1971-1976, fyrst við Háskóla ís-
lands og síðan við Danmarks
framaceutiske Hösjkole I Kaup-
mannahöfn. Kjartan var fyrirtaks
námsmaður og reyndist síðan góður
fagmaður í starfi. Hann vann fyrst
hjá Heildverslun Ásgeirs Sigurðs-
sonar hf. í fimm ár, en árið 1981
gerðist hann lyfsali í Apóteki Aust-
urlands á Seyðisfirði. Þar starfaði
hann þar til hann fluttist til Blöndu-
óss og tók við apótekinu þar.
Oft heimsóttum við Kjartan og
Emmu, þó um langan veg væri að
fara. Oftar var það þó sem þau litu
inn á ferðum sínum til Reykjavík-
ur. Það voru sannar ánægjustundir.
Þau eignuðust þijú börn. Það hefur
verið gaman að fylgjast með þess-
um mannvænlegu börnum þeirra;
fyrstur kom Davíð Örn árið 1976,
síðan Petra Björg árið 1978 og loks
Bjarni Þór árið 1984. Missir þeirra
er mikill, en við biðjum þess, að
börnunum auðnist að varðveita í
hjarta sínu tæra og góða mynd af
gefandi, elskulegum föður, sem
vildi þeim allt hið besta. Og Emma,
sem hefur átt okkar óskiptu aðdáun
fyrir æðruleysi og kjark síðustu
mánuði, hefur misst sinn besta vin.
Ætli nokkur skynji slíkan missi til
fulls, nema sá sem það hefur reynt.
Allt tekur enda. Það hefur verið
erfitt að fylgjast með því, hve vægð-
arlaust sjúkdómar geta lagt ungt
fólk að velli á stuttum tíma. Það
var í vor sem leið, að Kjartan
hringdi og sagði okkur frá veikind-
um sínum. Þannig kom hann til
dyranna, blátt áfram og af æðru-
leysi. Fagurt sumarið leið og alltaf
héldum við í vonina. Undir lokin
var ljóst hvert stefndi. Síðan þegar
fréttin kemur, sem maður alltaf
óttaðist, togast margt á inní manni;
söknuður, máttleysi, en líka í og
með léttir yfir því, að nú sé þjáning-
um lokið, fyrst ekki var til nein
önnur lausn. Þetta er ef til vill und-
arlegt að segja, en við eigum öll
fyrirheit úr Fjallræðunni: „Sælir eru
hjartahreinir, því að þeir munu Guð
sjá.“ í þeirri sömu ræðu er einnig
annað fyrirheit; „Sælir eru syrgj-
endur, því að þeir munu huggaðir
verða.“ Það. er með þessu hugar-
fari, sem gott er að ganga á móti
hækkandi sól. Og er ekki sagt, að
tíminn lækni öll sár. Víst er, að
minningin um vin okkar mun lifa
með okkur og börnum okkar. Við
getum ekki annað en þakkað fyrir
samfylgdina og viljum senda for-
eldrum Kjartans og systkinum sam-
úðarkveðjur. Emma og börnin vita
hug okkar og annarra vina sinna
og að þau eiga okkur að - alltaf.
Megi blessun fylgja minningu
góðs drengs_ og vinar.
Óli, Hlíf og börnin.
Veistu, er þú vin átt,
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta,
geði skaltu við þann blanda
og göfum skipta,
fara að finna oft.
(Hávamál)
I dag kveðjum við vin okkar,
Kjartan B. Aðalsteinsson. Þegar við
lítum til baka til áranna sem við
höfum átt saman kemur hugtakið
vinátta ávallt upp í hugann.
Kjartan fæddist í Reykjavík 6.
janúar 1951. Við áttum stutta sam-
leið í barnaskóla, við vissum af
honum í Menntaskólanum við
Hamrahlíð en það var í Háskóla
íslands á haustdögum 1971 við
upphaf náms í lyfjafræði lyfsala að
kynni okkar hófust. Síðsumars
1973 var svo haldið til framhalds-
náms við Danmarks farmaceutiske
hojskole I Kaupmannahöfn. Við
vorum fern hjón úr þessum hópi,
þar sem annar aðilinn var í lyfja-
fræðinámi, sem bjuggum í 0re-
sundskollegíinu. Dvöl okkar þar
varð upphaf þeirrar vináttu sem
síðan hefur vaxið og dafnað eftir
því sem árin hafa liðið.
Vinátta sem stofnað er til á er-
lendri grund er í eðli sínu sérstök.
Við vorum ekki eingöngu vinir, við
komum líka í stað fjölskyldu hvers
annars. Við héldum saman jól, við
fögnuðum nýju ári saman, við
samglöddumst á afmælis- og tylli-
dögum og þegar fyrstu börnin
fæddust. Við deildum einnig hinu