Morgunblaðið - 19.07.1992, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ
sMnsimmmm
SUNNUDAGUR 19. JÚLÍ 1992
C 23

SÍMTALID...
ER VIÐ TINNUKAREN GUNNARSDÓTTUR
KNATTSPYRNUKONU
Skátamótíð á Þingvöllum 1962
sett við hátíðlega athöfn. Myndin
er tekin er forseti íslands og
verndari skátahreyfingarinnar á
íslandi, herra Ásgeir Ásgeirsson,
gekk inn á mótssvæðið í fylgd
með Jónasi B. Jónssyni, skáta-
höfðingja og Aðalsteini Júlíus-
syni, aðstoðarmótsstjóra.
Inn á skátamótíð voru bornir 50
fánar og var á hverjum þeirra
mynd, sem táknræn var fyrir
hvert það ár, sem liðið var síðan
skátahreyfingin var stofnuð á
íslandi. Fyrsta fánann bar Bene-
dikt Waage, en hann var annar
af tveimur þálifandi upphafs-
mönnum hreyfingarinnar.
Búið að tjalda og allt klárt fyrir
setningarathöfnina.
Stelpur á vellinum
76125
Halló.
— Góðan dag, þetta er á Morg-
unblaðinu, er Tinna Karen Gunn-
arsdóttir við?
Þetta er hún.
— Jú, sæl, ég var að frétta að
þú værir góð í knattspymu.
Nú?
— Já, ertu búin að æfa lengi?
Sex ár.
— Þú hefur þá byrjað sex ára
gömul. { hvaða flokki ertu núna og
í hvaða liði?
Ég er í Val, 4. flokki.
— Og af hveiju byijaðir þú að
æfa knattspymu?
Vinkona mín sem þá var sjö ára
bað mig um að koma á æfingu. Þá
vom engir yngri flokkar til svo við
æfðum með 12 ára stelpum.
— Hvernig gekk það?
Svona. Þær tóku alltaf af manni
boitann ef þær gátu, nema þegar
ég var í marki auðvitað. En ég spila
vöm núna. Svo breytti þjálfarinn
þessu, bjó til yngri flokka þannig
að nú eru auk meistaraflokks fjórir
aðrir flokkar, yngstu stelpumar em
í 5. flokki. í mínum flokki eru um
20 stelpur en ég held að þær séu
fieiri í hinum flokkunum.
— Og hvað æfíð þið oft í viku?
Þrisvar í viku, en tvisvar á vet-
urna, á laugardögum og sunnudög-
um.
— Era einhver
mót haldin þar
sem þið getið
keppt?
Já, já, það er
íslandsmótið,
Reykjavíkurmót-
ið, gull- og silfur-
mótið og svo
pæjumótið.
— Pæjumót?
Hvað er nú það?
Það er mót sem
er haldið í Vest-
mannaeyjum fyrir
kvennaflokka.
— Em þær
góðar þar, stelp-
umar?
Ágætar. En við
unnum mótið.
— Hvernig verða steipur góðar
í knattspymu?
Með því að æfa nógu mikið og
hlusta á þjálfarann. Láta hann
kenna sér.
— Er þjálfarinn kona?
Nei, við eram með karlmann,
útlending. Hann er góður, hefur
tekið A-liðið sérstaklega og kennt
okkur ýmsar leikaðferðir.
— Segðu mér, ertu alltaf með
boltann milli tánna, svona dagsdag-
lega?
Já, maður verður að æfa sig,
hlaupa með hann.
— En inni, ertu nokkuð að æfa
þig í stofunni heima?
Það er alltaf verið að banna mér
það.
— Voða grimmd er það. En spil-
arðu við strákana í nágrenninu?
Já, oft, það er ekkert öðravísi
að spila við þá-
— Eruð þið stelpurnar ánægðar
með allan aðbúnað og fyrirkomu-
lag?
Ja, okkur fínnst að það mætti
gera meira fyrir okkur. Strákamir
í yngstu flokkunum fengu nýjan
keppnisbúning, en ekki við stelp-
urnar í 4. og 5. flokki. Svo era
miklu fleiri mót haldin fýrir þá.
Þeir eru valdir í landslið og pressu-
lið en ekki við.
— Það er ekki nógu gott. En
hvað er svona
skemmtilegt við
knattspymuna?
Það er bara
gaman að spila,
svo hefur félags-
skapurinn mikið
að segja. Við
erum nú að fara á
Þingvöll á eftir, á
knattspymumót,
— Ætlarðu að
halda áfram að
spila knattspyrnu?
Alveg pottþétt.
— Gaman að
heyra það. Gangi
ykkur stelpunum
vel og þakka þér
fyrir rabbið.
Sömuleiðis.
Tinna Karen Gunnarsdóttír.
i
FRÉTTALfÓS
ÚR
FORTÍÐ
París Match-
eyjOj Vestur-
ey, Surtsey
NÝ EYJA reis úr úfnu hafi und-
an suðurströnd Islands í vetrar-
byrjun 1963. Örnefnanefnd gaf
eyjunni nafnið Surtsey og kallaði
gíginn Surt. Mörgum Vest-
mannaeyingum þóttí nafnið ljótt.
Vildu þeir sjálfir ráða einhverju
um nafngift þessarar viðbótar
við Eyjarnar og völdu nýburan-
um nafnið Vesturey. Meðan
landsmenn þráttuðu um nafn-
giftina fóru þrír háskafrétta-
menn franska blaðsins Paris
Match í land á barmi neðansjáv-
argígsins og nefndu eyjuna Par-
is Aíate/i-eyju.
Frönsku ofurhugamir gengu á
land um hádegi 6. desember
1963. Daginn eftir var landtökunni
slegið upp á forsíðu Morgunblaðs-
ins og viðtal við Frakkana á bak-
síðu. Þar kom fram að hér var
ekki um að ræða neina viðvaninga
í svaðilföram. „Gerard Gery er það
sem þeir hjá ^stórblaðinu Paris
Match kalla „sjokkfréttaritari“, en
þeir annast skyndiferðir um víða
veröld til að ná í efni og er þá
Surtsey
engin hætta svo mikil að hún sé
ekki tekin til að ná myndum, sem
önnur blöð hafa ekki.“ Fylgdar-
menn hans voru tveir frægir fjalla-
menn. Gery var spurður um land-
gönguna í goseyna. „Við höfum
verið þar í u.þ.b. 20 mín., og settum
þar upp franska fánann og fána
Paris Match, eins og við eram allt-
af vanir að gera, ef við komumst
fyrstir á einhvern stað.“ Brátt
heyrðu Frakkarnir sprengingu í
gignum og flýttu sér úr eyjunni.
„Ur iðrum jarðar spýttist upp gufa
og aska, sem vafalaust er nú búin
að hylja þessa útlenzku fána,“ seg-
ir í blaðinu.
Ferð Frakkanna vakti takmark-
aða hrifningu og þótti mörgum
þeir hafa skotið landsmönnum ref
fyrir rass. Eyjamenn bjuggust nú
til landgöngu í eyna og 21. desem-
ber 1963 segir fréttaritari Morg-
unblaðsins frá leiðangri sem farinn
var 13. desember: „Tilgangur far-
arinnar var fyrst og fremst að
mótmæla nafngift örnefnanefndar,
því að Vestmannaeyingum þykir
nafnið Surtsey mesta óhæfa. Einn-
ig mun metnaður hafa ráðið för-
inni, því að ýmsa_ langaði til að
vera í hópi fyrstu íslendinga, sem
stíga á land á eynni .. . Með í för-
inni var íslenski fáninn, skjald-
armerki Vestmannaeyja og spjald
með nafninu VESTUREY." Far-
kosturinn var vélbáturinn Júlía,
einnig slógust þrír ungir menn á
- hraðbáti með í för.
Þegar ieiðangursmenn bar að
eynni voru mikil gos með stuttum
hléum. Biðu þeir átekta um stund,
en um síðir var sett út julla og
fóra fimm menn í hana. Jullunni
hvolfdi i lendingunni og fóru báts-
veijar allir í sjóinn, en tókst að
krafsa sig í land. Skjaldarmerkið
og nafnspjaldið týndist, þegar jull-
unni hvolfdi. í sama bili skaust einn
hraðbátsmanna í land. Setti hann
upp íslenzkan fána um leið og
fímmmenningarnir hófu sinn fána
á loft. Hraðbátsmaðurinn synti
strax aftur út til félaga sinna, en
fimmmenningarnir misstu julluna
frá sér og urðu strandaglópar.
Það gekk ekki þrautalaust að
ná leiðangursmönnunum til baka.
Tveir menn reru gúmbáti frá Júlíu
í land. Þegar kom að fjöranni
stukku fimmmenningarnir í bátinn.
í sama mund reið yfir holskefla,
gúmbátnum hvolfdi og lentu allir
í sjónum. Komust mennimir í land
við illan leik en gúmbátinn rak frá.
Gerði nú mikið gos og rigndi ösku
og glóandi grjóti yfír mennina.
Vora þeir orðnir illa á sig komnir,
blautir og hraktir. Þeim á Júlíu
tókst að ná gúmbátnum og skjóta
línu í land. Var báturinn dreginn
tvisvar á milli og fimm mönnum
bjargað. í seinni ferðinni féllu tveir
útbyrðis í öldurótinu og komust við
krappan leik aftur í eyna.
Nú kom að vélbáturinn Straum-
ur úr Höfnum og var áhöfn hans
beðin um aðstoð. Tveir vaskir menn
reru gúmbáti frá Straumi og tókst
að komast í land. Um borð í,
Straumi var blaðamaður Morgun-
blaðsins sem lýsti atvikum þannig:
„Mennirnir í landi vora mjög hrakt-
ir . .. og voru þeir miður sín af
kulda og vosbúð ... Þeir settust
síðan allir í gúmbátinn, sem dreg-
inn var á kaðlinum yfir í Straum
... Var piltunum tveimur hjálpað
upp í Straum og síðan yfir í Júlíu,
sem stímaði sem hraðast heim.“
Surtseyjamafnið festist við eyna
og er nú öllum tamt í munni.