Morgunblaðið - 11.09.1992, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. SEPTEMBER 1992
Eiginkona mín, móðir, dóttir og systir,
RAGNHEIÐUR JÓNSDÓTTIR,
Ægisgötu 3,
Akureyri,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 9. september.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Geir Garðarsson,
Sólveig Jóna Geirsdóttir,
Jón Á. Jónsson,
Elín Guðmundsdóttir,
systkini og fjölskyldur.
Útför bróður okkar,
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR,
Stóragerði 25,
Hvolsvelli,
verður gerð frá Stórólfshvolskirkju laugardaginn 12. september
klukkar 14.
Brynjólfur Jónsson,
Einar Jónsson,
Guðrún Helga Jónsdóttir,
Hanna Jónsdóttir,
Lilja Jónsdóttir.
+
Eiginmaður minn,
FRIÐRIK JESSON
frá Hóli,
Vestmannaeyjum,
sem lést þann 3. september sl., verður jarðsunginn frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum laugardaginn 12. september kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Magnea Sjöberg.
+
Faðir okkar,
JÓN Á. JÓHANNSSON
frá Auðkúlu í Arnarfirði,
sem lést í Fjórðungssjúkrahúsinu ísafirði 7. september, verður
jarðsunginn frá ísafjarðarkapellu laugardaginn 12. september
kl. 15.00.
Margrét Jónsdóttir,
Jóhanna Jónsdóttir,
Katrrn B. Jónsdóttir.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
TEITS JÚLÍUSAR JÓNSSONAR
fyrrverandi húsasmíðameistara.
Rannveig Guðjónsdóttir,
Pálína Júlíusdóttir, Andrés Guðlaugsson,
Þórunn J. Júlíusdóttir, Kristján Örn Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Við þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýjar kveðjur vegna
fráfalls
HILDIGUNNAR HALLDÓRSDÓTTUR,
Sörlaskjóli 4.
Þökkum eínnig hjúkrunarfólki heilsugæslustöðvar Seltjarnarness
og deildar 14-G á Landspítala fyrir góða umönnun.
Guðfinna Dóra Ólafsdóttir, Rúnar Einarsson,
Áslaug Björg Ólafsdóttir, Halldór Vilhelmsson,
Hjördís Inga Ólafsdóttir, Jón Kristjánsson
og barnabörn.
Munið minningarspjöld
Málræktarsjóðs
MALRÆKTARSJOÐUR
sími 28530.
K.
Minning
Sigríður Oddsdóttir
frá Brímilsvöllum
Fædd 19. janúar 1906
Dáin 5. september 1992
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund. .
(V. Briem.)
Þann 5. september sl. kvaddi hún
Sigríður eftir langan ævidag. Sjálf-
sagt var hún hvíldinni fegin, en allt-
af er sárt að sjá á bak sínum þó
aldraðir séu.
Sigríður var fædd á Brimilsvöllum
á Snæfellsnesi. Foreldrar hennar
voru Oddur Ólafsson og Sólveig Jó-
safína Önundardóttir. Hún var elst
af þremur systrum. Ung að aldri fór
hún í fóstur til Ragnhildar Sigurðar-
dóttur og Sigurðar Þorkelssonar í
Reykjavík. Líkaði henni mjög vel hjá
þeim hjónum og sýndi það seinna
með því að skíra frumburð sinn í
höfuðið á þeim báðum.
Sigríður var gift Sigurði Agústi
Helgasyni, stýrimanni frá Ólafsvík.
Hann lést í febrúar 1978. Þau eign-
uðust tvo syni, Ragnar S. Sigurðs-
son, tengdaföður minn, en hann lést
í maí 1990, og lítinn dreng, sem
lést aðeins nokkurra daga gamall.
Ragnar giftist Sigríði S. Jónsdóttur
og barnabörnin urðu fjögur, þau
Sigurður Jón, fæddur 1959, Þór
Birgir, fæddur 1962, dáinn 1970,
Ólöf Þuríður, fædd 1964, og Berg-
lind Ósk, fædd 1976. Barnabarna-
börnin eru orðin 6.
Eg kynntist Sigríði fyrir sjö árum
þegar ég kom inn í fjölskylduna. Ég
gleymi aldrei svipnum á henni þegar
Siggi, maðurinn minn, kynnti mig
fyrir henni. Það kom alltaf einhver
glampi í augun á henni þegar hún
brosti. Hún tók mér mjög vel frá
fyrsta degi enda kom okkur alltaf
vel saman. Fyrstu þrjú árin okkar
Sigga var hann á sjó en þegar hann
var í landi fór hann mikið til Sigríð-
ar ömmu enda kærleikur mikill á
milii þeirra. Ég fann það strax að
Sigga fannst vænt um að ég heim-
sótti gömlu konuna í hans fjarveru.
Fór ég því oft til hennar eftir vinnu
og þá gátum við setið langt fram á
kvöld og spjailað um allt á milli him-
ins og jarðar. Hún sagði mér marg-
ar sögur af stelpunum í fiskvinnsl-
unni vestur á Haga sem hún vann
með fyrir sextíu, sjötíu árum og ein-
mitt þá kom glampinn í augun. Þær
voru ótal margar sögurnar úr sumar-
bústaðnum austur í Þrastarskógi en
þar áttu þau sumarbústað sem þau
notuðu mikið, enda sá hún hann alit-
af í hillingum eftir að hann var seld-
ur.
Sigríður vann í áratugi við hrein-
gerningar hjá heildverslun I. Brynj-
ólfssonar og Kvaran og fleiri fyrir-
tækjum.
Mér þótti það alltaf broslegt hve
mikla bíladellu hún var með enda
eru ekki nema þrjú ár síðan hún
seldi síðasta bílinn sinn. Hún hafði
líka mikið dálæti á hestum og var
hreinasta unun að sjá hana nálægt
þeim.
Sigríður missti mikið þegar Ragn-
ar, sonur hennar, varð bráðkvaddur
fyrir rúmum tveimur árum enda
hafði hann alltaf hugsað vel um
hana. Hann var ósérhlífínn í að halda
húsinu hennar við, en þar bjó hún
þar til í desember 1990 er hún fékk
herbergi á Hrafnistu í Reykjavík.
Fljótlega varð hún þó að flytjast á
sjúkradeildina þar en alltaf var hún
jafn hress. Við tókum hana oft heim
Minning
Rósa Lúðvíksdóttir
Fædd 3. febrúar 1906
Dáin 10. ágúst 1992
Mig langar til að minnast minnar
ástkæru móðursystur með nokkrum
fátæklegum línum.
Rósa Lúðvíksdóttir var fædd hinn
3. febrúar 1906 á Akureyri. Næst-
yngst af fimm börnum hjónanna
Lúðvíks Siguijónssonar frá Laxa-
mýri og konu hans, Margrétar Stef-
ánsdóttur Thorarensen. Fyrsta bam
þeirra hjóna, Lára, lést barn að aldri
og Lárus, sem var þriðji í röðinni,
náði liðlega tvítugsaldri. Eftir lifðu
systurnar þijár, Hulda, Rósa og Snjó-
laug.
Þegar Rósa var á þrítugsaldri
fluttist hún til Reykjavíkur með for-
eldrum sínum og vann þar síðan við
skrifstofustörf; fyrst hjá Ludvig
Séifi’æðingar
í blóniiiskrpvliii^Tiiii
\ iö iill lipkiripri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
Storr og síðan hjá Mjólkursamsöl-
unni þar til hún lét af störfum fyrir
aldurs sakir, 1976.
Fullyrða má að vandfundinn hefði
verið samviskusamari starfskraftur,
því öll störf vann Rósa af stakri
nákvæmni. Reglusemi í einu og öllu
var hennar aðalsmerki.
Rósa giftist ekki né eignaðist börn,
en þó voru þau ófá börnin sem urðu
krafta hennar aðnjótandi. Var ég
sjálf og síðar mín börn þeirra á með-
al. Ofáum stundum eyddi hún með
börnum við spilamennsku og aðra
skemmtan og var þá vandséð hver
skemmti sér best. Margs er að minn-
ast og mikils að sakna. Með Rósu
er mér horfinn einn af mínum allra
bestu vinum. Hún var sannur vinur
vina sinna og taldi ekki eftir sér
sporin í þeirra þágu.
Síðasta árið var Rósu erfiður tími.
Eftir áfall það sem hún fékk í júlílok
á síðasta ári komst hún ekki til heilsu
á ný. Voru það mikil og sár um-
skipti fyrir konu sem hafði hlaupið
um sem unglamb fram að þeim tíma.
Kallið, sem kom þann 10. ágúst, var
henni líkn frá þraut.
Eftirlifandi systur hennar, Huldu,
sem dvelur á Hrafnistu í Hafnar-
firði, sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Á síðustu þremur árum
hefur hún nú horft á eftir báðum
systrum sínum. Að endingu vil ég
þakka Rósu allt sem hún var mér
og mínum. Minninguna um hana
varðveitum við í hjörtum okkar.
Magga.
+
SIGRÍÐUR JÓNASDÓTTIR,
fyrrverandi matráðskona,
Gnoðarvogi 38,
lést í Landspítalanum miðvikudaginn 9. september.
Aðstandendur.
til okkar og var alltaf jafnmikið til-
hlökkunarefni hjá börnunum okkar
Sigga að ná í Sigríði langömmu og
hún gat gleymt sér í lengri tíma
með þeim. Nú verða þau að skilja
að við getum ekki séð hana lengur
en vonandi geta þau munað eitthvað
eftir henni seinna meir. Mig' langar
fyrir þeirra hönd, Ragnars, Birgis
og Esterar, að senda henni litla bæn
sem gæti minnt þau á hana í framtíð-
inni:
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Mig langar til að þakka starfs-
fólki sjúkradeildar Hrafnistu í
Reykjavík sérstaklega fyrir þess
aðstoð síðustu tvö árin og ekki síst
síðustu tvær vikurnar hennar þar.
Um leið og ég votta aðstandendum
samúð mína vil ég þakka Sigríði
Oddsdóttur samfylgdina. Hvíl í friði.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Erla Alexandersdóttir.
Elskuleg nafna mín er horfin yfir
móðuna miklu. Eftir erfiða sjúkra-
legu síðastliðið ár hefur hún án efa
orðið hvíldinni fegin, enda löng og
góð ævi að baki. Hún lifði 85 ár við
sérstaklega góða heilsu, sem hún
þakkaði fyrir, fyrir utan heyrnar-
skerðingu sem háði henni í fjölda ára.
Rósa var góðmennskan og velvild-
in uppmáluð. Hún eyddi tíma sínum
í að sinna sínum nánustu og öðrum
sem máttu sín minna. Allt til hins
síðasta var hún reiðubúin til aðstoðar
og alltaf var sama hlýjan og velvild-
in fyrir hendi. Umhyggjan var óþijót-
andi í garð systur sinnar og ömmu
minnar, Snjóiaugar, í veikindum
hennar. Hún var alltaf til staðar og
reyndist henni ómetanleg stoð síð-
ustu æviár hennar. Rósa ar ætíð
hress og sjálfstæð uns skyndilega
fyrir rúmu ári, að heilsan bilaði veru-
lega.
Ég hef jafnan verið stolt af því
að bera nafn Rósu, því betri og heil-
steyptari konu var ekki hægt að
hugsa sér. Rósa var ötull gefandi en
fannst erfíðara að þiggja. Hún var
hér fyrst og fremst fyrir aðra. Og
það þökkum við á kveðjustund. Megi
nafna mín hvíla í friði.
Rósa.