Morgunblaðið - 30.09.1992, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. SEPTEMBER 1992
31
Vilhjálmur G.
Sveinsson - Minning
Fæddur 9. september 1927
Dáinn 21. september 1992
Góður vinur minn og nábúi, Vil-
hjálmur G. Sveinsson, andaðist að
morgni 21. september á Landspítal-
anum eftir erfið veikindi er hann
átti við að stríða og verður útför
hans gerð frá Hafnarfjarðarkirkju
í dag. Vilhjálmur fæddist 9. septem-
ber 1927 á Nýlendu undir Eyjafjöll-
um og var því 65 ára að aldri er
hann féll frá. Foreldrar hans voru
Sveinn Guðmundsson, sem lést á
síðasta ári nærri 100 ára að aldri
og Jónína Sigurbjörg Jónsdóttir,
sem andaðist árið 1936. Vilhjálmur
ólst upp á Nýlendu til 11 ára ald-
urs, en tveimur árum eftir fráfall
móður sinnar fluttist hann til Hafn-
arfjarðar, ásamt föður sínum og
fimm systkinum.
Hinn 27. júní 1953 kvæntist Vil-
hjálmur Öldu Þorgeirsdóttur, dóttur
Þorgeirs Sigurðssonar sjómanns frá
Forsæti í Flóa og Katrínar Markús-
dóttur frá Hafurstöðum á Snæfells-
nesi. Alda var fædd 24. október
1929, og lést 26. júlí 1989. Vil-
hjálmur og Alda bjuggu allan sinn
búskap í Hafnarfirði. Vilhjálmur
stundaði sjómennsku framan af ævi
á ýmsum bátum frá Hafnarfirði,
en hóf störf í Vélsmiðju Hafnar-
fjarðar árið 1964 og vann þar í um
10 ár. Þá höfðu tekið sig upp hjá
honum veikindi í baki, þannig að
hann þoldi illa erfiða smiðjuvinnu.
í ágúst 1973 hóf hann störf hjá
ISAL, í steypuskála fyrirtækisins
og vann þar vaktavinnu, þar til
hann varð að láta af störfum vegna
veikinda í lok ágúst á síðastliðnu
ári. Hann stundaði starf sitt af sér-
stakri samviskusemi og báru yfir-
menn hans fullt traust til hans til
vandasamra verka. Vilhjálmur var
sérstakt prúðmenni í allri umgengni
og sérlega góður verkmaður við
hvaðeina sem hann tók sér fyrir
hendur. Einnig var hann sérstak-
lega bóngóður og alltaf tilbúinn að
koma til aðstoðar ef til hans var
leitað.
Alda kona Vilhjálms var dugnað-
arforkur, sem auk þess að ala upp
fimm börn, stundaði einnig vélpijón
heima, ásamt því að vinna stöðugt
að ýmiskonar handavinnu. Þær
voru margar flíkurnar, sem Alda
pijónaði og rétti börnum okkar og
að hann var kominn á sínar heim-
slóðir. Móðir hans, þá háöldruð,
ásamt móðursystur hans tóku á
móti okkur af mikilli rausn og hjá
þeim dvöldum við í tvær vikur.
Þennan tíma kynntist ég nýrri hlið
á afa mínum. Af fasi hans mátti
sjá að til þessa staðar átti hann
sterkar taugar. Eflaust hafa tog-
ast á tilfinningar í brjósti hans um
hvar hann ætti í raun heima, en
ég álít að hann hafi þó talið heim-
ili sitt á íslandi. Nú á haustdögum
hafði Edward einmitt hugsað sér
að heimsækja ættingja og vini í
Missouri. Hann hafði þó afráðið
að fresta þeirri för þar til síðar í
haust er betur stæði á í vinnu sinni.
Edward eignaðist marga vini
hér á landi, bæði íslenska og er-
lenda. Víst er að þau hjón Edward
og Guðrún þóttu góð heim að
sækja, enda gestrisin. Nú eru
margir sameiginlegir vinir þeirra
hjóna látnir. A langri dvöl sinni á
íslandi, á einhveijum þeim mestu
uppgangstímum sem íslendingar
hafa lifað, breyttist æði margt í
umhverfi Edwards. Þannig var
starfsumhverfi hans ætíð að breyt-
ast og þar með lífsmynstur, og á
herstöð, á borð við þá sem er við
Keflavíkurflugvöll, verða manna-
skipti tiltölulega tíð. Því er víst
að margir hafa kynnst afa mírium
á starfsferli hans, og eflaust hefur
sú viðkynning verið góð hveijum
þeim sem hún hlotnaðist.
Afi minn var góður félagi, hjálp-
samur í alla staði og ljúfur í lund.
Hann reyndist fjölskyldu minni
bamabörnum. Við hið ótímabæra
fráfall Öldu fyrir um 3 árum var
sem lífskraftur og viðnámsþróttur
Vilhjálms dofnaði. Heilsu hans
hrakaði mikið og þurfti hann oft
að leggjast inn á sjúkrahús, sérstak-
lega síðasta árið. Hjónaband þeirra
Vilhjálms og Öldu var farsælt og
þau vora samhent um að veita feðr-
um þeirra athvarf þegar þeir þurftu
á að halda. Þorgeir faðir Öldu dvaldi
hjá þeim frá 1965 til 1972 og var
þó orðinn illa haldinn af sjúkleika
Undir það síðasta. Sveinn faðir Vil-
hjálms dvaldi hjá þeim á árunum
1970 til 1980 er hann fór til dvalar
á Hjúkrunarheimilið Sólvang.
Böm þeirra hjóna eru Þorgeir,
fæddur 1956, kvæntur Björgu Ingi-
mundardóttur og eiga þau einn son,
auk þess á Björg son fýrir; Sveinn
Rúnar, fæddur 1957, kvæntur
Helgu Fjeldsted og eiga þau tvær
dætur; Sesselja Unnur, fædd 1962,
gift Valgeiri Guðbjartssyni og eiga
þau einn son; Jónína Sigurbjörg,
fædd 1963, ógift í heimahúsum.
Ennfremur ólu þau upp frá tveggja
ára aldri systurdóttur Öldu, Ester
Kristinsdóttur, fædd 1952. Hún er
gift Sigurði Bergsteinssyni og eiga
þau tvær dætur og einn son.
Að leiðarlokum viljum við Nanna
þakka tryggð og vináttu sem Vil-
hjálmur sýndi okkur og börnum
okkar í þau 22 ár, sem við bjuggum
við hliðina á honum og fjölskyldu
hans á Smyrlahrauninu. Börnum
hans, barnabörnum og öðru vensla-
fólki færum við samúðarkveðjur.
B. Ingimarsson.
Mig langar til að kveðja mág
minn, Vilhjálm Guðjón Sveinsson,
með þakklæti í huga fyrir það sem
hann gerði fyrir mig þegar hann
og systir mín tóku yngri dóttur
mina til sín. Ég var þá veik og gat
hvorki né hafði bolmagn til að sinna
þremur ungum börnum og var þá
sjálfsagt frá hans hendi að hjálpa"
mér. Hann veitti Ester, en svo heit-
ir þessi dóttir mín, mikla hlýju og
elsku, engu síður en sínum eigin
börnum.
Ég man þegar Alda systir mín
kom með Villa heim til mömmu og
pabba og kynnti fyrir þeim og okk-
ur systrunum mannsefni sitt. Ég
man að mér fannst hann segja fátt,
ávallt vel. Hann gaf sér ætíð tíma
fyrir þá sem voru honum kærir.
Hann lét sér annt um fjölskyldu
sína pg vildi veg hennar sem mest-
an. Á stundu sem þessari rifjast
upp mörg atvik með afa mínum.
Þær minningar eru allar góðar,
enda var hann ætíð léttlyndur. Ég
tel það afar mikið lán að hafa feng-
ið að kynnast honum. Fyrir hans
tilstilli er sjóndeildarhringur minn
víðari og lífsviðhorf auðugra.
í lífi hvers manns skiptast á
gleði og sorg. Ég er þess fullviss
að gleðistundir í lífi afa míns hafi
verið miklu fleiri en sorgarstundir.
Slíkt var lundarfar hans. Líkt og
árstíðirnar í sinni eilífu hringrás
gæða náttúruna viðeigandi hjúp
frá vori til veturs er nú liðið að
lokum langri starfævi afa míns.
Sumarið er liðið, komið haust,
gróður tekinn að sölna og trén
fella laufskrúð sitt.
Banalega Edwards var stutt.
Hann hafði til þessa verið tiltölu-
lega heilsuhraustur, miðað við ald-
ur og langan starfsdag. Hann var
lagður inn á Borgarspítala á
þriðjudagskvöldi og var látinn að
morgni föstudags.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum afa minn. Djúp spor
hans í huga mínum og fjölskyldu
minnar verða aldrei afmáð. Bless-
uð sé minning hans. Við biðjum
Guð að veita ömmu minni styrk
til að takast á við þessa miklu
sorgarstund í hennar lífi.
Magnús Bjarni Baldursson.
en það átti eftir að breytast. Ekki
það að hann væri yfirleitt marg-
máll, en mér varð seinna ljóst að
hann var orðvar maður. það tók
sinn tíma að kynnast honum, en
þá var hann líka gull af manni.
Vilhjálmur og Alda giftu sig 27.
júní 1953 og áttu þau ástrík og góð
ár saman þar til Alda lést fyrir ald-
ur fram 26. júlí 1989. Fannst mér
sem Villi missti hluta af sjálfum sér
með Öldu, þótt hann virtist sætta
sig við missinn og bæri söknuð sinn
í hljóði. Villi og Alda eignuðust
fimm börn og eru þau Þorgeir,
fæddur 14. febrúar 1956, Sveinn
Rúnar, fæddur 8. október 1957,
Sesselja Unnur, fædd 28. janúar
1962, Jónína Sigurbjörg, fædd 24.
júní 1963, og andvana dóttir, fædd
9. apríl 1974, og auk þeirra fóstur-
dóttirin Ester, fædd 24. febrúar
1952. Hans verður sárt saknað af
þeim, mökum þeirra og barnaböm-
um, en þau eiga góða minningu um
föður og afa. Bið ég góðan Guð að
styrkja þau í sorg sinni.
Elsku bömunum hans, tengda-
börnum og barnabörnum vottum
ég og maðurinn minn innilega sam-
úð og verði það þeim huggun að
nú eru þau, foreldrar þeirra, sam-
einuð á ný og líður vel í Guðs friði.
Gestheiður og Jón.
I dag verður til moldar borinn
Vilhjálmur G. Sveinsson, eða Villi
eins og við kölluðum hann alltaf.
Hann var giftur Sveinfríði Öldu
Þorgeirsdóttur sem lést fyrir rúm-
um þremur árum. Börn þeirra eru;
Esther, Þorgeir, Sveinn Rúnar,
Sesselja Unnur og Jónína Sigur-
björg.
Mín fyrstu kynni af Villa voru
þegar ég kynntist dætrum hans,
Unni og Sigurbjörgu, í Flensborgar-
skóla fyrir u.þ.b. 15 árum og fór
að venja komur mínar á heimili
þeirra. Þar var margt gert til
dægrastyttingar, aðallega spilað á
spil. Oft spiluðum við þangað til
Villi átti að fara á næturvakt í ÍSAL
á miðnætti eða þá að hann kom að
okkur spilandi þegar hann kom
heim af síðdegisvaktinni sem lauk
á miðnætti og voru þá tekin nokkur
spil í viðbót. í þá daga skipti litlu
máli þó skóli væri að morgni.
í gegnum árin hafa leiðir okkar
oftast legið saman á hátíðis- og
tyllidögum, af ýmsu eða engu til-
efni. A sumrin hafa verið sumarbú-
staðaferðir og margar ferðir í sveit-
ina á Snæfellsnesi til að aðstoða
við sauðburð, heyskap eða smölun
og ekki lét Villi sitt eftir liggja.
Síðustu árin var það svo orðin hefð
hjá okkur Unni að skiptast á að
halda matarboð á gamlárskvöld þar
sem Villi og Sigurbjörg voru alltaf
með okkur. Þar var komin ein stór
fjölskylda sem kvaddi gamla árið
og bauð það nýja velkomið. Villa
mun verða sárt saknað við þessi
tímamót, sem og önnur.
Hinn 9. september sl. varð Villi
65 ára og af því tilefni var honum
boðið út að borða í Perlunni. Þar
var hann í fyrsta sinn og fannst
mikið til koma, enda kvöldið yndis-
legt, með góðum mat og fallegu
sólarlagi.
Síðustu helgi Villa með okkur
eyddum við svo í sveitinni á Snæ-
fellsnesi ásamt Unni, Valgeiri og
Vilhjálmi litla, til að aðstoða við
smölun. Það var ekki annað að sjá
en að Villi hafi átt góðar stundir
þessa daga, þrátt fyrir erfið veik-
indi sem höfðu hijáð hann undan-
farið.
Og kallið kom, mikið fyrr en
flestir áttu von á. En áfram lifir
minning um ljúfan, hæglátan mann
sem var hvers manns hugljúfi.
Elsku Sigurbjörg, Unnur, Sveinn,
Þorgeir, Esther og fjölskyldur, góð-
ur Guð veiti ykkur styrk á þessari
sorgarstundu.
Helga Sig. og fjölskylda.
Vilhjálmur var sonur hjónanna
Jónínu Sigurbjargar Jónsdóttur og
Sveins Guðmundssonar, einn af sjö
börnum þeirra. Nú þegar ég tek
mér penna í hönd til þess að minn-
ast með nokkrum orðum mágs míns
rennur mér margt í hug. Eg var
aðeins sextán ára þegar Alda systir
mín fór að vera með Villa og hóf-
ust þeirra kynni í stúkunni Danílser
nr. 4 og í þeirri stúku vorum við
systumar. Álda starfaði þar mikið
og voru þau alla tíð miklar reglu-
manneskjur. Villi var rólyndur og
dagfarsprúður maður og hver sem
honum kynntist fann strax fyrir
hlýju og umhyggju.
Þau hjón voru mjög svo ólík hvað
skap snerti, en þau voru samhent
í öllu sem að var gengið. Alda syst-
ir mín var mikill dugnaðarforkur
til allra verka og vildi að hlutirnir
gengju fljótt og vel fyrir sig, enn
Villi var rólegur, en vannst allt vel
sem hann tók sér fyrir hendur og
var vandvirkur og lék allt vel í hönd-
um hans.
Alda og Villi voru með þeim
fyrstu sem byggðu sér íbúð í svo-
kölluðu Kinnahverfi og eignuðust
þau sína fyrstu íbúð í Köldukinn
30. í þessu hverfi eignuðust þau
marga góða nágranna og hefur
kunningskapur og löng vinátta
staðið síðan, sérstaklega við hjónin
í Köldukinn 28, Sigga og Döddu
og dætur þeirra. Villi var alltaf
hjálplegur við alla ef hann var beð-
inn bónar og taldi hann það ekki
eftir sér.
Þegar fjölskyldan fór að stækka,
börnin komin eitt af öðru, réðust
þau hjón í að byggja að nýju. Alda
og Villi byggðu þá raðhúsið á
Smyrlahrauni 42 og fluttu í það
árið 1964 þá komin með fjögur
börn sín, auk systurdóttur Öldu sem
þau ólu upp frá unga aldri, og er
það Ester Kristinsdóttir. Reyndist
Villi henni sem besti faðir alla tíð,
enda hefur hún alltaf verið talin
með sem algóð systir og er hún
elst af þeirra hópi. Villi og Alda
giftu sig 27. júní 1953 og man ég
vel þann dag, það var sól og fagurt
veður, logn og blíða, eins og Villi
með sitt logn og æðruleysi.
Villi var sérstaklega mikill dans-
maður og dansaði mikið vel, svo
var líka farið með Öldu og fóru þau
hjón mikið á gömlu dansana, einnig
var Villi mikið fyrir að spila á spil
og kunni hann þá list vel og fóru
hann og Alda mikið til að spila fé-
lagsvist. Þau spiluðu líka hjá kunn-
ingjum og vinum og höfðu af því
mikla ánægju.
Ég og börn mín fórum oft á gaml-
árskvöld til Öldu og Villa til að
spila og fannst mér ekkert eins
gaman og að halda þessum gamla
sið og var oft glatt á hjalla og mik-
ið hlegið og gert að gamni sínu því
Villi átti það til að vera hnittinn í
svörum og gamansamur.
Villi og Alda eignuðust 5 börn,
fyrir utan fósturdótturina. Þau eru:
Þorgeir, fæddur 14. febrúar 1956.
Sveinn Rúnar, fæddur 8. október
1957. Sesselja Unnur, fædd 28.
janúar 1962, Jónína Sigurbjörg,
fædd 24. júní 1963 og lítil stúlka
sem dó í fæðingu, fædd 9. apríl
1974. Villi og Alda áttu sjö barna-
börn. Það yngsta er Vilhjálmur litli
sem verður tveggja ára 7. október
næstkomandi og var hann mikill
augasteinn afa síns og nafna, eins
og öll hin barnabörnin. Villi hugs-
aði vel um alla sem stóðu honum
næstir, er mér efst í huga, að þó
hans fjölskylda væri orðin stór gátu
Alda og Villi alltaf bætt við sig
fólki og á ég þá við þegar faðir
okkar systkina fluttist til þeirra, og
þar bjó hann þar til síðasta árið sem
hann lifði, einnig var faðir Villa
tekinn í þeirra hús þegar hann var
búinn að missa seinni konu sína og
töldu þau ekki eftir sér að annast
þessa gömlu menn, og eigi þau
góðar þakkir fyrir.
Faðir Villa lést á Sólvangi 99 ára
að aldri 1991 og vitjaði Villi hans
oftast á hveijum degi eða eins oft
og hann gat. Villi var lærður véla-
maður og vann hann fyrstu hjú-
skaparárin á sjó á vélbátum sem
gerðir voru hér út frá Hafnarfirði.
Síðan kom að því að hann fór að
vinna í landi, var hann starfsmaður
í Vélsmiðju Hafnarfjarðar til nokk-
urra ára og veit ég að hann var
vel liðinn þar af starfsfélögum sín-
um og yfirmönnum.
Síðustu árin vann Villi í Straums-
vík, en varð að hætta þar störfum
þegar heilsu hans fór að hraka á
síðastliðnu ári. Öldu konu sína
missti Villi fyrir þremur árum eða
26. júlí 1989. Hann saknaði hennar
mikið og fannst mér þá eins og
halla færi undan fæti hjá Villa með
hans eigin heilsu. Villi var búinn
að þjást af kransæðasjúkdómi í
nokkur ár, einnig bilaði heilsa hans
í öðrum líkamshlutum eins og
nýmastarfsemin og undanfarnar
vikur þurfti hann á hjálp nýmavélar
að halda. Nú þegar kemur að
kveðjustund og tímaglasið orðið
tómt er manni fátt um svör. Guð
ræður okkar stoppi í þessari jarð-
vist.
Ég vil að endingu þakka Villa
fyrir öll árin. Ég bið algóðan guð
að blessa hann og gefa honumn
einlægan frið. Ég veit að það verð-
ur tekið vel á móti honum. Þar
stendur Alda mín með útbreiddan
faðminn og kannski einnig lítil dótt-
urhönd sem leiðir hann inn í ljós
og birtu friðarlandsins. Elsku
frændsystkini mín, ykkur sendum
við fjölskylda mín innilegar samúð-
arkveðjur, megi góður guð verða
með ykkur á þessum sorgardögum.
Guð gefi dánum ró, en
hinum líkn sem lifa.
Inga, Þórir og börn.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgnnblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til-
vitnanir í ljóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning-
argreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lþgð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.