Morgunblaðið - 08.10.1994, Blaðsíða 6

6 C LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
Anna Jóhannsdóttir sýnir olíumálverk á Sóloni fslandus
Klassísk leikverk
í nýjum búningi
FÉLAG íslenskra fræða boðar til
málfundar um klassísk leikverk í
nýjum búningi í Skólabæ við Suður-
götu mánudagskvöldið 10. október
kl. 20.30.
Fundurinn tengist tveimur upp-
færslum sem nú eru á fjölunum:
Óskinni: Galdra-Lofti hjá Borgar-
leikhúsinu og Macbeth, sem leikhús
frú Emilíu sýnir í Héðinshúsinu við
Seljaveg.
Forsvarsmenn þessara sýninga,
Páll Baldvin Baldvinsson og Hafliði
Amgrímsson, munu flytja stutt
framsöguerindi ásamt Jóni Viðari
Jónssyni, og leggja út af spuming-
unni: Hvað getum við gengið langt
í umritun/leikgerðum klassískra
verka?
Eftir framsöguerindin gefst mönn-
um kostur á léttum veitingum áður
en almennar umræður hefjast. Fund-
urinn er öllum opinn meðan húsrúm
leyfir.
Afríku-
dansar
ogiða
LAND og fólk á hreyfingu,
hlutar hvort annars, hlutar
af iðu. Anna Jóhannsdóttir
lýsir svona stórum olíumynd-
um sem hún hefur sett upp
á efri hæð Sólons Islandusar
við Bankastræti. Þar opnar
hún sýningu í dag og fer utan
til framhaldsnáms á morgun.
En málverkin verða á Sóloni
til 23. október.
Anna er 25 ára Reykvík-
ingur, útskrifuð úr málara-
deild Myndlista- og handíða-
skólans 1992. Hún var eitt
misserí við myndlistaraám í
Stokkhólmi og er nú á förum
til frekara náms í París. Þetta
er fyrsta einkasýning Onnu,
en hún tók þátt í samsýningu
í Hlaðvarpanum sumarið
1993.
„Ég legg mikið upp úr
hreyfingu í myndunum og
hreyfi mig sjálf þegar ég
mála. Þessi tjáning án orða
er svo heillandi, orkan og
flæði hennar í náttúrunni,
náttúran umhverfis okkur og
í okkur. I málverkinu sem ég
sit við á myndinni eru áhrif
frá bæði frá Landmannalaug-
um og alla leið frá Afríku.
Kannski af því að krafturinn
þar er svo mikill og hljómfall-
ið sterkt. Ég dansa mikið.
Sérstaklega afríska dansa.“
DANSKIRHAUSTDAGAR
Viðarmögii
MYNPLIST
Ráðhús Rcykjavíkur
REKAVIÐUR OG STOÐIR
MAGNÚSTH.
MAGNÚSSON
Opið á opnunartíma Ráðhússins Til
10 október. Aðgangur ókeypis.
EITT af því fallegasta sem ber
fyrir augu á boðaslóðum og við
sjávarmál er rekaviður og þarf lít-
ið til að kominn sé fullgildur
skúlptúr, því slík er formræn fjöl-
breytnin. Sömuleiðis veðrast
strönduð skip á þann hátt að viður-
inn úr þeim tekur á sig dulúðug
og ófresk form, einneigin eru
gamlar stoðir hafnarbakka oft og
tíðum gæddar óskilgreindri veðr-
un, sem eins og samlagast löngu
horfnum tíma og geta vakið upp
margvíslegar kenndir og þrár á
lognstöfuðum sumarkvöldum.
Listamenn hafa tekið eftir þess-
um eiginleika viðarins og hér á
landi hefur Siguijón Olafsson
komist lengst á því sviði að um-
forma rekavið í fullgilda skúlp-
túra. Aðrir listamenn, eins og t.d.
Sæmundur Valdimarsson, hafa
formað fígúrur úr rekavið og svo
málaði Sólveig Eggerz lengi marg-
ræð andlit á rekaviðarbúta í sam-
ræmi við form þeirra.
Af þessum þremur er það ótví-
rætt Siguijón Ólafsson, sem
Magnús Th. Magnússon hefur
gengið í smiðju til við gerð skúlp-
túra sinna úr hinum aðskiljanleg-
ustu viðarbolum sem veðrast hafa.
Hann er gæddur mikilli athafna-
gleði og sést ekki fyrir í ákafa
sínum og sköpunargleði, en hins
vegar vill rökrétt yfírvegunin oftar
en ekki mæta afgangi.
Það er mikill fjöldi viðarskúlp-
túra í grámóskulegri þró Ráðhúss-
ins og hefði hér nokkur grisjun
og hnitmiðaðri uppsetning skilað
mun sterkari sýningu. Kostimir
við þessi verk er að höfundurinn
hefur bersýnilega dijúga tilfinn-
ingu fyrir formunum viðarins, en
hann hefði að ósekju mátt ganga
hreinna til verks og láta viðinn
njóta sín í allri sinni römmu virkt.
Að mínu mati tapast hinn form-
ræni kraftur við notkun viðarlitar
á þann veg sem hér er gert í
mörgum tilvikum, enda njóta tijá-
bolirnir sín sýnu best þegar form
þeirra fær að njóta sín og einung-
is er tálgað í þá til að ná fram
meiri formrænum áherslum. Vil
ég máli mínu til stuðnings einkum
benda á verk eins og „Víðförli"
(22) og „Far Horusar“ (25), en í
báðum þessum verkum býr mikill
formrænn kraftur. Annað sem ég
felldi mig ekki við voru undirstöð-
umar, sem oftar en ekki eru í
hrópandi ósamræmi við viðar-
bolina og einkum kemur það fram
í verkunum „Kallinn“ (4), „Fjöru-
lalli“ (5) og „Risi“ (18) ásamt fyrr-
nefndu verki nr. 25. Ástæða er
að hrósa Magnúsi fyrir starfsork-
una, en hann mætti þjálfa með sér
meiri formkennd og flýta sér ögn
hægar.
Bragi Asgeirsson
HVERFIÐ er eins og öll út-
hverfi í Danmörku frá sjötta
og sjöunda áratugnum.
Múrsteinsraðhúsin standa prúðlega
í röðum í fallegum görðum, sem enn
eru gróskulegir í lok september. Nóg
pláss handa öllum, en þó ekki of
mikið handa neinum. Hverfið er í
Árósum, en það er ekki þar með
sagt að íbúarnir séu allir eins. I einu
þeirra býr íbúi sem þrífst á því að
segja óskaplega óvenjulegar sögur
úr þessu óskaplega venjulega um-
hverfí. Sagnamaðurinn Svend Áge
Madsen spinnur sögur sínar úr
mörgum þráðum, sem ganga sumir
hverjir í gegnum margar bækur
hans. Þannig er hægt að lesa hveija
sögu fyrir sig, en það er kannski enn
meira spennandi að lesa margar og
uppgötva hinar og þessar persónur
hingað og þangað um bækur hans.
Sumir lesenda hans bíða bóka hans
með áfergju, einmitt vegna þess að
þeir vilja komast í aðra ferð um
sagnaheim rithöfundarins og þeir
geta glatt sig við tilhugsunina um
langa skáldsógu, sem er væntanleg
á næstunni. Hann byijaði þó ekki
með hefðbundnum sögum, heldur á
Svend Áge Mads-
en, rithöfundur,
heldur fyrirlestur
í Odda á þriöju-
daginn kl. 17. Til-
efnið eru dönsku
dagarnir.
framúrstefnulegum bókum undir
innblæstri frá Franz Kafka, Samuel
Beckett og í anda nýju frönsku
skáldsögunnar.
Svend Áge Madsen tekur hlýlega
á móti gestinum, sem kominn er til
að heyra ögn um hvernig hann hugs-
ar og skrifar. Og hann er líka alveg
tilbúinn til að útskýra hvers vegna
lítill tréstóll með setu og baki úr
stráfléttingi hangir í digru reipi í
miðri stofunni, sem annars er stijál-
búin húsgögnum. Heimiliskötturinn
er nýbúinn að eignast kettlinga og
stóllinn er rólan þeirra. En ef gestir
sitja nógu lengi þá vilja kettlingarn-
ir þó frekar klifra á aðkomufólki en
stólnum, en það er önnur saga. ís-
landsferðin og skriftimar eru efst á
blaði. Hann er að fara í fjórðu ís-
landsferð sína, svo eitthvað dregur
hann. ,,Eru ekki allir svolítið heillað-
ir af Islandi?“ svarar hann á móti
spurningu um íslandsáhuga. „Fyrir
mér felst það í stærð landsins, mann-
fæð, náttúrunni og fornbókmennt-
unum. Það er eitthvað alveg sérstakt
við landið. Nú er ég að fara til Eng-
lands og enginn hefur neitt um það
að segja, en þegar ég segist vera
að fara til Islands gefur fólk frá sér
löngunarfullt andvarp. Ég kom
þangað í fyrsta skiptið fyrir tæpum
tuttugu árum og bjó þá í Norræna
húsinu og fékk góða leiðsögn um,
sem er sérlega nauðsynlegt til að
komast í snertingu við landið. Þá fór
ég í menntaskóla og háskólann og
fann að fólk skildi dönsku, en ég
gat líka greint að unga fólkið er
betra í ensku en dönsku. Ég met
mikils að danska skuli vera fyrsta
erlenda málið, sem krakkar læra og
fínnst skemmtilegt að hún skuli vera
sameiginlegt mál okkar.“
Hvernig bar það að að þú gerðist
rithöfundur?
„Strax sem barn byijaði ég að
hripa niður með blýanti og byijaði
reyndar oft á að skrifa. Seinna komu
svo tímabil, sem ég sinnti engum
skriftum og hafði reyndar hugsað
mér að leggja fyrir mig tónlist. Ég
spilaði á trompet og ætlaði að slá í
gegn í tónlistinni, þó ég læsi líka
stærðfræði við háskólann. Miles
Davis var stóra fyrirmyndin þá eins
og nú. En það er erfítt að sinna
heilshugar mörgum greinum sam-
tímis og þó ég hefði gaman af stærð-
fræðinni, þá fann ég fyrir einhveij-
um söknuði. Hluti af mér blómstraði
ekki í henni, svo ég skrifaði skáld-
sögu í laumi. Hana sendi ég til Gyld-
endal-bókaútgáfunnar og fékk hana
til baka með smá klappi á öxlina,
þó þeir vildu ekki gefa bókina út.
Fyrsta bókin mín kom út þegar
ég var 24 ára, svo það tók mig ekki
sérlega langan tíma að komast inn
á þessa braut. Ég er enn heillaður
af stærðfræði, en hafði um leið sterka
löngun til að skapa eitthvað. Það
sést víst í bókum mínum að mér fell-
ur best við rökrétta byggingu og
hefur kannski eitthvað með stærð-
fræðiáhugann að gera. Ég hef þörf
fyrir að skilja umheiminn á þann
hátt, sem stærðfræðin ein nær ekki
yfír. Ég er ekki sérlega góður í að