Morgunblaðið - 15.07.1995, Side 4
4 B LAUGARDAGUR 15. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
Bandaríska skáldið Kenneth Koch sem nýverið hlaut Bollingen verðlaunin, segir m.a. í sam-
tali við Einar Fal Ingólfsson „Skáld eru sögð ung eða óþekkt, viðurkennd eða frábær, og
hver veit hvað það þýðir allt saman! Það eina sem máli skiptir er hvort skáld eru góð eða ekki.“
„Ast og ferðalög
gera hversdagsleik-
ann að ævintýri“
Kenneth Koch
Morgunblaðið/Einar Falur
KENNETH Koch er ljóðskáld í
New York. Um árabil hefur hann
staðið í framvarðarsveit bandarí-
skra skálda og á dögunum voru
honum veitt hin virtu Bollingen-
verðlaun, en meðal annarra skálda
sem þau hafa hlotið eru Wallace
Stevens, E.E. Cummings og Ro-
bert Penn Warren. Verðlaunin eru
veitt á tveggja ára fresti, einu eða
fleiru bandarískum ljóðskáldum,
annaðhvort fyrir framúrskarandi
skáldferil eða besta nýja ljóðasafn-
ið. í umsögn dómnefndar að þessu
sinni, segir að ljóðabók Kochs,
„One Train“ sem kom út á síðasta
ári, uppfylli bæði þessi skilyrði.
Ljóðum Kochs er þar lýst sem lif-
andi og ærslafengnum og að hann
hafi skapað „flæðandi ljóðstíl sem
er óneitanlega hans eigin og ein-
kennist af óvæntum uppákomum,
ólgandi ástríðum og viðkvæmni."
Koch hefur víða komið við á rit-
ferlinum, því auk fjölda ijóðabóka
hefur hann skrifað leikrit, skáld-
og smásögur, ritgerðir og bækur
sem ætlað er að kenna bömum að
yrkja. Þá hefur hann unnið verk í
samvinnu við myndlistarmenn á
borð við Red Grooms, Roy Lichten-
stein og Fairfíeld Porter og var
afrakstur þeirrar vinnu sýndur í
galleríi í New York í vetur sem
leið. Hann er prófessor í ensku og
samanburðarbókmenntum við Col-
umbía háskólann.
Kenneth Koch tekur brosandi á
móti mér í bjartri íbúð sinni ofar-
lega á Manhattan. Hann er fús að
ræða skáldskap sinn, en vill þó
fyrst fræðast svolítið um íslenska
ljóðlist. Þekkir lítið til hennar annað
en að hann las ásamt Marshall
Brement þýðingar á ljóðum Matthí-
asar Johannessens á Norrænu
ijóðahátíðinni í _ New York fyrir
tveimur árum. „Ég hef lesið á fjölda
slíkra hátíða, mín ljóð og annarra,"
segir hann, „en þetta var án efa
skemmtilegasta ljóðahátíð sem ég
hef verið á. Þau voru svo einstak-
lega viðræðugóð þessi norrænu
skáld.“
Konur elska skáld!
Koch leiðir mig um íbúðina og
bendir á verk sem hann hefur unn-
ið með kunnum myndlistarmönn-
um. Við endum á skrifstofu þar sem
veggir eru þaktir bókum, skálum í
sódavatni, og ég spyr hvort það
breyti einhveiju fyrir hann, sjötugt
skáldið, viðurkennt og lífsreynt, að
hljóta Bollingen-verðlaunin.
Það er undarlegt þetta orð „við-
urkennt,“ „segir Koch og veltir því
fyrir sér. „Skáld eru sögð ung eða
óþekkt, viðurkennd eða frábær, og
hver veit hvað það þýðir allt sam-
an! Það eina sem máli skiptir er
hvort skáld eru góð eða ekki.
Kannski eru bara til góð ljóð, þó
að ég hafí trú á því að sum skáld
skrifí nægilega mörg góð ljóð til
að vera sögð góð skáld. En hvað
þessum verðlaunum viðkemur, þá
hafði ég aldrei áður fengið viður-
kenningu sem þessa og gladdist
því óneitanlega.
Hins vegar held ég að þetta
breyti engu fyrir skáldskapinh, ég
hef verið að skrifa það lengi. Byij-
aði að yrkja fyrir alvöru þegar ég
var 17 ára - sem þýðir að í 53 ár
hef ég verið að þessu undarlega
föndri.“ Og brosandi rifjar Koch
upp fyrstu tilraunir sínar í ljóða-
gerð: „Ég var fímm ára þegar ég
skrifaði fyrsta ljóðið. Það er eitt-
hvað undarlegt við þá minningu.
Ég man eftir að hafa skrifað það,
en held að ég hafí ekki kunnað að
skrifa á þeim aldri! En hvað sem
því líður, þá sýndi ég móður minni
kvæðið og las það fyrir hana. Hún
faðmaði mig og kyssti, sagðist
elska mig og það fékk mig til að
hugsa að líklega væri gott að vera
skáld. Konur myndu elska mig!“
Prakkaralegt glott lýsir upp andlit
skáldsins.
„En ég fór ekki að skrifa neitt
sem mark er á takandi fyrr en ég
var 17 ára og uppgötvaði nútíma-
ljóðlist. Ég varð þá fyrir miklum
áhrifum frá William Carlos Will-
iams og skáldskap frönsku súrreal-
istanna.
í gegnum tíðina hef ég orðið
fyrir áhrifum frá fjölda skálda. Mér
finnst gott að láta hafa áhrif á
mig. Það er svo margt sem hægt
er að segja og gera í ljóðum og
sérhvert nýtt form eða stílbragð
gerir mér kleift að segja fleira.“
Koch hefur því ætíð verið óragur
við að fara nýjar leiðir í skrifum
sínum, ljóð hans flæða oft áfram
og ólíklegustu hlutir stinga upp
kollinum; vísanir, hugsanir, minn-
ingar og óvenjulegar tengingar.
„Jú, vissulega hefur skáldskapur
minn breyst gegnum árin. Ákveðn-
ir þættir hafa horfið en ég vona
að annað hafí komið í staðinn. Ég
veit ekki hvort þetta verður betra
eða hvort þróunin sé rökrétt, það
er annarra að dæma. Ef maður
vissi fyrir víst hversu gott eða vont
það er sem maður gerir, þá væri
líklega best að hætta þessu alveg!“
segir hann og skellir upp úr. „En
ég er aldrei alveg ánægður og það
dregur mig líklega áfram.“
Sér fólk aldrei lesa ljóðin
Af og til leggur Koch ljóðin til
hliðar og skrifar leikrit, sem mörg
hver hafa verið sett upp hér og
þar í Bandaríkjunum. Hann segist
alla tíð hafa haft gaman af leikrit-
un, alveg frá því hann var strákur
að alast upp í Cincinatti, Ohio, og
skrifaði stutta gamanleiki um
frændur sína. „Fyrstu leikritin
skrifaði ég svo þegar ég var við
nám í Harvard. Kennari í ljóðlist
stakk upp á að ég ritaði leikrit í
bundnu máli. Ég skrifaðj tvö og
hafði mjög gaman af. í leikriti
geta verið nokkrar persónur, hver
með ólíkar tilfinningar, ólík sjónar-
horn og hægt er að blanda því
öllum saman. Það er mjög
skemmtilegt. Vitaskuld hef ég,
eins og svo margir, verið mikill
aðdáandi Shakespeares. Það er
yndislegt hvernig hversdagslegri
staðhæfingu getur verið breytt í
tónlist með bundnu máli. Og per-
sónur geta verið fyndnar og göfug-
ar á sama tíma.
Nokkur evrópsk leikskáld hafa
haft mikil áhrif á mig, eins og
Jarry. Og villtari leikriti Strind-
bergs las ég mikið þegar ég var
ungur. Auðvitað las ég Ibsen líka
en kunni betur að meta Strindberg.
En heyrðu! Ég las líka nokkrar ís-
lendingasögur þegar ég var ungur.
Njálssaga var ein þeirra. Ég las
þær vegna þess að Auden var svo
hrifin af þeim. Hann var alltaf að
segja fólki að lesa sögumar.
I einum kúrsinum í Harvard
skrifaði ég glósurnar í bundnu
máli. Bara til að æfa mig. En ég
held að ég hafi lært mikið af að
lesa þær yfir,“ segir hann og hlær.
„Hinsvegar er það yfirleitt þannig
að ég byija ekki að skrifa leikrit
fyrr en einhver biður mig um að
gera það fyrir sig. Og þá taka þau
allan minn tíma. Ég fer á æfing-
ar, og ég hef áhyggjur af hinu og
þessu og heiti því svo að koma
aldrei aftur nálægt leikhúsi. En
síðan sé ég verkin mín á sviði og
það er svo skemmtilegt að ég fæst
til að skrifa annað. Og þá hefst
sami hringurinn." Koch bætir við
að gaman sé að vinna með öðru
fólki í leikhúsinu, það sé ólíkt því
að skrifa ljóð þar sem menn vinna
einir. „Svo er gaman að vera ein-
hversstaðar og sjá fólk hlusta á
það sem þú hefur skrifað. Ég er
allvel þekkt skáld, en í öll þau ár
sem ég hef þvælst um með lang-
ferðabílum, lestum og flugvélum
hef ég aldrei, ekki í eitt einasta
skipti, séð fólk lesa bækur eftir
mig! Þannig er líka gaman að
vinna með myndlistarmönnum og
fara svo á sýningarnar og sjá fólk
skoða verkin á veggjunum.“
Kenneth Koch hefur skrifað
nokkrar bækur um það hvernig
hægt sé að kenna börnum að yrkja
og hafa þær vakið allnokkra at-
hygli og verið þýddar á önnur
mál. Þá hefur hann einnig unnið
með bömum í Frakklandi og á ítal-
íu og skrifaði um það bækur á
þeim tungum, með kvæðum eftir
börnin. „Fyrir nokkrum árum
kenndi ég líka í Kína. Ég tala ekki
kínversku en hafði gott skáld með
mér og hann þýddi allt jafnóðum.
Það var ákaflega skemmtilegt. Og
ég sneri aftur heim í Ameríku með
1100 ljóð sem ég gat ekki lesið.
Það er gaman að kenna í öðrum
löndum því þannig kemmst maður
í raunverulega snertingu við mann-
lífið á hveijum stað.“
Það er greinilegt að hann nýtur
þess að vinna með börnunum og
er sannfærður um gildi þess að
kenna þeim að yrkja. „Það gefur
þeim aukið sjálfstraust og skiling
á því hvað þeim finnst, hveijar til-
finningar þeirra eru. Það fyllir
börnin stolti að sjá að þau geta
leikið sér með tungumálið. Þá koma
þau með sitt raunverulega líf í skól-
ann, leyndar hugsanir og annað
slíkt. Skáldskapurinn hvetur þau
líka til að lesa meira. Það er ákaf-
lega örvandi fyrir börn að læra að
skrifa ljóð.“
Nýtt listform
Kenneth Koch barðist í heims-
styijöldinni síðari, var í Kyrrahafs-
deild hersins, fór eftir stríðið í
Hafvard og árið 1950 fékk hann
svo styrk til að vera í Frakklandi
í eitt ár. Sá tími hafði mikil og
varanleg áhrif á hið unga skáld
og ég las franska ljóðlist," segir
Koch dreymandi á svipinn. „Þegar
ég uppgötvaði franska ljóðlist
fannst mér að ég hefði uppgötvað
nýtt listform. Sem unglingur hugs-
aði ég oft um það að ég þekkti til
myndlistar, ljóðlistar, skáldsagna-
gerðar, tónlistar og allt þetta sem
viðurkennt er, en það hlyti að vera
stórkostlegt að uppgötva nýja list.
Og þegar ég uppgötvaði frönsk
ljóðskáld fannst mér sá draumur
vera orðinn að veruleika! Þau voru
að tjá hluti sem ég hafði hvergi
séð annars staðar. Fyrst uppgöt-
vaði ég Appolinaire og svo höfðu
til dæmis Paul Eluard og Max
Jacob mikil áhrif á mig. Jacob er
yndislega ljóðrænn en mjög fynd-
inn um leið.“
Heimkominn frá Frakklandi fór
Koch þá leið sem algeng er meðal
bandarískra skálda; hann fékk
kennslu við háskóla. í Kaliforníu
fyrst í stað en svo fékk hann
stundakennslu í Columbia og var
orðinn prófessor fyrir 1960.
„Það var undarlegt að vera orð-
inn prófessor,“ segir Koch og hrist-
ir höfuðið. „Ég var skáld! Ég bjó
í Greenwich Village, allir vinir mín-
ir voru skáld eða myndlistarmenn
og þetta var skrýtin tilfínning. En
ég fann aðferð sem gerði mér kleift
að kenna það sem ég raunverulega
kunni. Ég vissi sitthvað sem aðrir
prófessorar í ensku vissu ekki, ein-
faldlega af því að ég var sjálfur
að skrifa. í staðinn fyrir að reyna
að vera prófessor var ég bara ég
sjálfur.
Þetta er þægilegt líf. Ég kenni
tvo eftirmiðdaga í viku, átta mán-
uði á ári. Launin eru ekki há en
ég þrauka, hef þessa ágætu íbúð
sem skólinn borgar fyrir að hluta,
ég er alltaf að hitta greint fólk og
hef góðan tíma til að lesa. Og ég
hef nægan tíma til skrifta, sem er
yndislegt.
Þetta er stórt land en hér verður
enginn ríkur af því að yrkja ljóð.
Fólk fer ekki í sparifötin áður en
það kaupir sér ljóð, það er enginn
glamúr í kringum þetta.“
Þegar ég spyr hvers vegna hann
sé þá að yrkja ljóð, segist hann
ekki vita svarið, þetta sé orðinn
vani og honum finnist það
skemmtilegt. „En það er hægt að
velta þessu fyrir sér. Ef við ger-
umst spekingslegir, þá fæðist mað-
ur án þess að vita hvað ljóð er, af
foreldrum sem maður valdi sér
ekki, inn í heim sem maður veit
ekkert um og enginn ræður við.
Svo hefur maður þennan líkama
og þar er ekkert val, svo verður
maður kynþroska, eignast börn,
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 15. JÚLÍ 1995 B 5
Á Skansinum
Ég fór á opinberan dansleik utandyra
í Stokkhólmi. Það var yndislegt sumarkvöld,
sumar eins og það gat aðeins orðið í Svíþjóð á 6. áratugnum.
Þú varðst að vera ungur til að fara þangað.
Eða kannski gaztu verið gamall. En ég sá aldrei gamalt fólk á þeim tíma.
Mannkyninu var skipt í karla og konur, bandaríkjamenn og aðra, stúdenta
og aðra o.s.frv.
Það einasta sem ég gat sagt á sænsku
var „Yog talar endast svenska"
sem merkir ég tala aðeins sænsku, en ég hélt það þýddi
ég tala EKKI sænsku.
Svo að ungu konumar voru himinlifandi og töluðu hratt við mig
en ég brosti og skildi ekkert,
en endurtók þó stundum
Yog talar endast svenska.
Kvöldinu lauk fyrir mér þegar þeir hófu að dansa þjóðdansa.
Ég vissi ekki einu sinni hvernig ætti að horfa á þá, þótt ég reyndi um stund.
Það var ennþá bjart þótt klukkan væri farin að ganga tólf.
Ég náði í einhverskonar strætisvagn sem stanzaði loks nálægt hótelinu mínu.
Fagurfræði um manninn
Maður verður að vera sólskinsbjartur
til að vera karlinn í tunglinu.
Fagurfræði skógarferðar
fjölskyldunnar
Taktu körfu
með mat og drykk
og farðu ásamt eiginmanninum, málaranum,
með tvö börn
(fímm og þriggja ára)
að sjónum, eins nálægt
og þú kemst.
Fagurfræði
minningargreinarinnar
Þú skalt deyja í gleymsku
til að forðast tugguna
í minningargreinum.
Gott rúm í björtu herbergi
og hjá þér einhver sem dáir þig
og gleðst yfir þögninni.
Fagurfræði hörkunnar
við hest
Maður skyldi aldrei vera strangur
við hest. Hestur gerir ávallt
sitt bezta. Annars er hann hálfgerð trunta
og harka gerir ekkert gagn.
Þessi ljóð eru úr síðustu bók Kenneths Kochs, One Train, 1994, í þýð. M.J.
verður gamall og deyr. En ef þú yrkir
þá hefurðu tækifæri til að hafa eitthvað
um þetta að segja, þótt það sé ekki nema
í eitt augnablik. Við fæðumst inn í þessa
undarlegu veröld bíla og steypuhúsa og
varalita og heimsstyijalda og tónlistar,
og mér finnst skrýtið ef fólk hefur ekk-
ert til málanna að leggja.“
Ekki margt gott skrifað
Koch vill lítið tjá sig um stöðu sam-
tímaljóðlistar í Bandaríkjunum, segist
ekki fylgjast eins vel með og hann gerði
á árum áður. „Þegar ég var ungur nemi
í Harvard, á kafi í yrkingum, þá tók ég
einn kúrs í skapandi skrift og við vorum
þar 30 saman. Eitt sinn spurði kennar-
inn: Hver ykkar vilja verða frábærir höf-
undar. Allir réttu upp höndina. Þá sagði
hann: Eins og þið vitið, þá er sá tími
þegar fleiri en 3 eða 4 frábærir höfund-
ar eru uppi kallaður endurreisn!“ Og
hann hlær að minningunni. „En enginn
lét höndina síga. Það eina sem ég veit
um bandaríska ljóðlist í dag er, að það
er ekki margt gott skrifað. Það er erf-
itt! Ég gæti sagt meira um það sem var
að gerast fyrir 40 árum, þegar við John
Ashbery og Frank O’Hara vorum að
'fínna okkar rödd og bytja að gefa út.
En ég læt það eiga sig.
Það eru margar ástæður fyrir því að
ég tjái mig ekki um það sem er að gerast
í dag. Þegar ég var á þrítugsaldri las
ég allt sem ég komst yfir, fannst ég
vera að keppa við öll önnur skáld og
vildi geta allt sem aðrir gerðu. Ég man
eftir safnbók sem kom út á þeim tíma
og mér fannst allt gott í henni! Þessi ljóð
voru fyrir mér það sem stelpur eru strák-
um. Ég var eins og einhver sem kemur
frá eyðieyju, hefur aldrei séð bíla og
verksmiðjur og heillast af þeim. En ætli
ég hafi svo ekki farið að þroska upp
smekk. Auðvitað hef ég haldið áfram að
lesa, _en ekki eins mikið og er vandlát-
ari. Ég les bókmenntatímarit og verk
ungra skálda, en það er gríðarlega mikið
skrifað í Ameríku. Og ég held að aðal
markhópurinn séu þeir sem fara á ljóða-
lestra. Ég vil miklu heldur vera einn með
ljóðum og lesa þau sjálfur."
Við förum aftur að tala um ljóð hans
sjálfs og ég minnist á að áberandi þætt-
ir sem birtast aftur og aftur eru ferðalög
og ást.
„Já,“ segir Koch og brosir, „Frank
Kermode sagði um mig: Umfram allt er
hann ástarskáld, og þess vegna raun-
verulegt skáld! Þetta er ágæt staðhæf-
ing. En það er nú svo að í ensku eru
öll þessi hversdagslegu orð og setningar
eins og: þarna eru dyrnar, viltu vatns-
glas, hvernig hefurðu það. Þau bíða eft-
ir því að öðlast aðra merkingu, vera
gædd lífí, og ástin er svo sannarlega
fullfær um það. Ást er sterk tilfinning
og hvað mig varðar þá virðist hún fæða
af sér kvæði.
Því miður - þetta á við um flest skáld
- er það nú svo að hinn rólegi millikafli
ástarsambanda skapar færri kvæði en
ólgandi upphafið og endirinn,“ segir hann
og hlær. „Þetta á einnig við um mig, en
annars er ég nýbúinn að gifta mig og
það í annað sinn. Það var mjög bjartsýn-
isleg ákvörðun fyrir mann á mínum aldri.
En ást og ferðalög gera venjulega
hluti undursamlega. Þegar maður er ást-
fanginn verður hversdagsleikinn ævintýri
og það sama gerist á ferðalögum, lífið
verður óþekkjanlegt."
Ingveldur Yr Jónsdóttir hefur gert árs samning við óperuna í Lyon
Ingveldur Ýr Jónsdóttir, mezzósópran, flutti búferlum
til íslands eftir 10 ára útiveru fyrir um ári, Nú leggur
hún land undir fót á nýjan leik til að starfa við óperu-
húsið í Lyon í Frakklandi. Anna G. Ólafsdóttir grennsl-
aðist fyrir um óperuna og margt fleira í samtali við
Ingveldi. Ingveldur kveður íslendinga í bili með tónleik-
um í Listasafni Siguijóns þriðjudaginn 18. júlí.
Féll kylliflöt
fyrir Frakklandi
INGVELDUR Ýr hóf söngnám
undir leiðsögn Guðmundu Elías-
dóttur í Söngskólanum og stund-
aði framhaldsnám i Vínarborg
og New York. „Frá því að ég
lauk námi hef ég unnið að þvi
hörðum höndum að koma mér á
framfæri og var einmitt, svona
mér til gamans, að taka saman
að ég hef sungið fyrir 50 sinnum
allt í allt. Þó segja megi að ég
sé að fá fyrsta stóra tækifærið
núna hlutu auðvitað að koma
verkefni út úr einhveiju prufun-
um. Ég hef t.a.m. sungið á nokkr-
um tónlistarhátíðum í Austurríki
og haldið fjölmarga ljóðatónleika
í Austurríki og Þýskalandi. Ég
var svo boðin hingað heim til að
syngja í Evgeni Onegin í íslensku
óperunni um jólin 1993. Síðan
hefur hvert verkefnið rekið ann-
að, t.d að syngja í öllum grunn-
skólum í Reykjavík á vegum
Skólaskrifstofu Reykjavíkur,
þátttaka í Niflungahringnum á
Listahátíð 1994 og hlutverk
Preziosillu í uppfærslu Þjóðleik-
hússins á óperunni Á valdi örlag-
anna síðastliðinn vetur.“
Örlaganornirnar
að verki
Ingveldur tekur fram að lista-
menn ættu aldrei gera lítið úr
smærri uppfærslum enda geti
þær orðið lykillinn að öðrum og
meiri eins og gerðist þegar hún
fékk árs samning við óperuna í
Lyon frá og með haustinu. „ Að-
dragandinn var sá að ég söng
titilhlutverkið í eins manns óper-
unni „Miss Donnithorne’s Mag-
got“ eftir Peter Maxwell Davis
með litlum leikhóp í Vínarborg
árið 1992. Óperan fjallar um
brúði og óendanlega bið hennar
í brúðarkjólnum eftir að brúð-
guminn láti sjá sig og vakti upp-
færslan mikla lukku í Vínarborg.
Viðtökurnar urðu til þess að
stjórnendur í Lyon sýndu óper-
unni áhuga og buðu mér að
syngja hana á einni sýningu í
Lyon í vor. Á meðan á æfingum
stóð frétti ég svo af almennri
prufu fyrir óperusljórann. Hann
var mjög ánægður og eftir
óperusýninguna var hann svo frá
sér numinn að hann sagðist vi(ja
fá mig til starfa við fyrsta tæki-
færi. Mér datt hins vegar ekki í
hug að úr neinu yrði fyrr en í
fyrsta lagi á næsta ári því stutt
var í næsta leikár og leikárin
venjulega skipulögð með löngum
fyrirvara. Auk þess var ég sjálf
á leiðinni til Bandaríkjanna til
að taka þátt í óperustúdíóinu við
Juilliard-skólann í New York,“
segir hún. En óperusljórinn lét
ekki sitja við orðin tóm og þegar
Ingveldur kom aftur til íslands
beið hennar tilboð um árssamn- e
ing við óperuna. „Þarna voru því
svo sannarlega örlaganornirnar
sjálfar að verki,“ eins og Ingveld-
ur orðar það.
Ingveldur syngur í fimm óper-
um í vetur. „Ég syng m.a. Dora-
bellu í Cosi fan Tutte eftir Moz-
art með hljómsveitarstjórinn
Neville Mariner sem velþekktur
í tónlistarheiminum. Af öðrum
hlutverkum má nefna Prins
Orlovsky í Leðurblökunni og
Mercedez í Carmen. Auk þess að
vera til vara fyrir Carmen. Eins
og nærri má geta er ég mjög
ánægð með samninginn enda er
hann stórkostlegt tækifæri fyrir
mig.“
Operan í Lyon kemur næst á
eftir óperuhúsunum í París í
virðingarstiganum og er eitt af
stóru húsunum í Evrópu. „Óperu-
húsið er sérstakt og umgjörðin
ævagömul. Óperan var hins veg-
ar gerð upp fyrir nokkrum árum
og hefur því yfir að ráða full-
komnustu nútimatækni. Salurinn
rúmar um 1.200 áhorfendur og
hýsir fjölbreytta listaviðburði,
t.d. ballettsýningar, tónleika, og
alltaf eru nokkrar óperur settar
upp í konsertformi á hveiju ári.“
Ingveldur hafði ekki áður
komið til Frakklands og segist
hafa fallið kylliflöt fyrir því.
„Mér líkar mjög vel við land og
þjóð og er ánægð með að fá tæki-
færi til að víkka sjóndeildar-
hringinn og læra nýtt tungumál.
Ég bjó í Vínarborg í 8 ár og finnst
ágætt að taka mér frí frá þýskum
hefðum og hugsunarhætti,“ segir
Ingveldur um leið og hún tekur
fram að hún sé afar þakklát fyr-
ir að hafa fengið tækifæri til að
taka þátt í fjölda verkefna á ís-
landi. „Eftir 10 ára dvöl erlendis
hefur mér um leið fundist furðu-
legt að horfa upp á launalegu
hliðina í menningarmálunum
hérna. Allir vilja njóta fyrsta
flokks listamanna en eru ekki
tilbúnir til að borga þeim sem
slíkum. En ástandið er mikið
okkur sjálfum að kenna því við
höfum látið bjóða okkur þetta
alltof lengi.“
íslensk sönglög í
Sigurjónssafni
Fyrir Frakklandsförina heldur
Ingveldur Ýr tónleika I Lista-
safni Sigurjóns þriðjudaginn 18.
júlí kl. 20.30. „Mér var úthlutað
listamannalaunum og segja má
að efnisskráin sé m.á. afrakstur
af því sem ég hef verið að gera
á þeim tíma. Á henni eru lög
eftir núlifandi íslenska höfunda,
m.a. Jón Ásgeirsson, Jón Þórar-
insson, Jórunni Viðar, Hjálmar
H. Ragnarsson, Tryggva Bald-
vinsson, Oliver Kentish og Atla
Heimi. Jónas Ingimundarson
leikur með á píanó. Tónleikamir
verða fjölbreyttir, ný lög og
gamlar perlur. Það verður gam-
an að kveðja landið í bili með
þessum hætti."