Alþýðublaðið - 24.12.1933, Page 13

Alþýðublaðið - 24.12.1933, Page 13
ALfÝÐUBLAÐIÐ FYRIR BÖRNIN Litla stúlkan með eldspýturnar Æfintýri eftir H C Andersen í>að var nístlngskuldi með fjúki «g fannkomu, og það var orðið dimt um kvöldið; pað var lika siðasta kvöldíð á árinu. Það var gamlárskvöld. í þessum kulda og i þessu myrkri gekk á strætinu litii stúlka, bláfátæk, berhöfðuð tog berfætt; að söninu hafði hún gengið á tréskóm, pegar hún fór að heiman, en hvað hjálpaði pað? Það voru stórir tréskór af móður hehnar; m af pví að aumingja litla stúlkan mætti tveimur vögn- um, sem óku svo ákaflega hart. varð hún að hlaupa úr vegi fyrir peim til pess að verða ekki undir þeim. Hún týndi báðum tréskón- tim, pví að peir voru svo stórir, að þeir toldu ekki á fótunum á henni; annar tréskórinn fanst aldrei aftur, en drengur, sem gekk fram hjá, fann hinn. Hann hijóp burt með hann og sagðist ætla að hafa hann fyrir vöggu, pegar hann sjálfur eignaðist böhn. Þannig gekk nú vesalings stúlk- atí a berum fótunum; peir voru rauðir og bláir af kulda; svunt- án hennar var gömul og rifin, og i henni bar hún mörg leldspýtna- bréf, og á einu peirra hélt hún í hendinini. Enginn hafði pann dag keypt neitt af henni; cnginn hafði gefið henni einn einasta eyri. Þárna gekk hún sársvöng og nötrandi og var svo hnuggin, ves- lings barnið. Fjúkið dreif pétt niður á hárið hennar síða og glóbjartá, sem liðaðist svo fallega niður á háísinn, en hún var lítið að hugsa um prýði og fegurð. Ot úr hverjum glugga sbein ljós- birtan, og um alt strætið ilmaði síeikarlyktin; pað var líka garnl- árskvöld, og pað var hún að (hugsa um. Hún settist niður og hnipraði sig. sarnan í skoti milli tveggja húsa; ánnað peirra stóð framar i götunni en hitt. Hún krepti und- jr sér fæturna, en henni varð æ kaldara og kaldara, og heim til sin porði hún ekki að fara. Hún hafði ekkert selt af ddspýtunúm iog engan eyri fengið; hún vissi. að faðir sinn mundi pá berja sig. Þar var líka litlu heitara, pvi að ekki höfðu pau nema biápakið yfir höfðinu, og vindurinn blés jþar í gegn, eins og pað væri hjaliur, pó að tpoðið væri hálm.i Og tuskum í stærstu rifurnar, Hendurnar hennar litlu voru krók- lopnar af kulda. Æ, gott væri að kveikja á 'leinni eldspýtu. Hún óskaði, að hún mætti taka eina út úr .bréfinu og kveikja á henini til að verma á sér fingurna. Húin tók þá eina leldspýtu og kveikti á henni. — Riss! risis! sagði. eld- spýtan. En hvað hún liogaði fal- lega! Eu hvað loginin var heitur og, skær! Alveg eins ag dálitið Ijós, pegar hún hélt á eldspýtumni i iófa sínum; það var undariegt 1 jós. Henni virtist sem. hún sæti H. C. Andersen. fyrir framan heitan ofn, skínandi fagran og fágaðan; það logaði svo vei í honum, og hann hitaði svo vel. Nei, hvað var pað? Ves- iings stúlkan rétti fram fæturina og ætlaði að fara að hita sér viö ofninin — þá dó á eldspýtunini.- Ofninn hvarf. — Hún sat með útbrunna eldspýtlu í heindirani. Hún kveikti á annari. Hún log- aði og lýsti, og par sem birtan féll á múrinn, varð hainn gagn- unni; Ijösin óteljandi, sem hún hafði séð, þau liðu æ hærra og 'hærra í lioft upp. Hún sá, að pað voru stjörnurnar á himninum. Ein 1 af þieiim hrapaði og dró eftir sér j langa eldrák á himniinum. „Nú deyr einhver," sagði litla stúlkan. Því að amrna heniniar sæla ,sem var sú eina maninieiskjia, sem nokkum tima hafði verið góð við hana, hafði sagt: „Þegar stjarna hrapar á hiimniinum, pá fer einhver sál til guðs.“ Hún kveikti á fjórðu eldspýt- unni. Hún lýsti vel, og í bjarman- um stóð amma litlu stúlkunnar, skínandi björt með milda ásjónu. „Amma mín góð!“ kallaði litla stúlkan, tiæ, taktu mig með pér: ég veit, að pú hverfur, þegar deyr á eldspýtunni, pú hverfur eins og heiti ofninn, góða gæsasteikán og blessað jólatréð." O j d ara kv ikti hún á nærri því öllum spýtunum, sem eftir voru í bréfinu, en hún \i'dimieð engu liúndi mctí deppa ömmu sinni. Og eldspýturnar báru svo skínandi birtu, að pað varð bjartara en um hádegi. Amma hennar hafði aldrei verið svoha fríð og svona stór. Hún> tók litlu stúlkuna upp á handlegg Frœkorn réttlœtisins Induerskt œfintúui. Fyrir æfalongu síðan dundi mikil óhamingja yfjr bláfátækt heimili í smáríki nokkru í Ind- laudi. Elzta drengnuin haföi oröið það á ,að taka brauð í leyfislieysi handia sér og svöngum systkinum sinum. — Drenguriara hafði stol- ið. Hann var handbekinin og færð- ur fyrir konunginn. Konulngurinin horfði rannsak- andi augum á pennan litia vesa- ling. Drenguriinn stöð fyrir fram- an konunginn og horfði niður fyrir fætur sér. Hann beið dóms- i:ns mleð eftirvæntiingu og kvíða. Rödd hans hátignar rauf lioks þögnina: „Þú ert þjófur, drengur, Þú skalt deyja. Áður en sólin kemur upp fvrir fjallsbrúnina á miorgun munt pú liggja dauður. Þá geta mennimir séð, hvað bíður iþieirra, sem stela.“ Diriengurinini hné niður á gójfið. Orðin hljómuðu dimm og voðalieg fyrir eyrum hans. Hann andvarp- aði um lieið og hann féll: „Elsku mamma mi|n! Vesalings litlu syst- kinin míini!“ Þá var dhengurinn færður burt af sterkum hermönnum og flutt- tur í fangelsið. Þar átti hann að divelja síðustu nóttina. Næsta morgun, á’öur en sólim ko>m upp, hafði fjöldi fólks safn- ast saman, par s>em aftakan átti að fara fram,. — Sjálfur kon- unguriinin var kominn pangáð. Mikil ókyrð greip mannfjöld- ann, er hann sá drenghnokkan koma gangandi eftir vegjnum, Tveir stórir hermenn gengu sinn á hvora hönd honum. Þegar drangurinin kom auga á konunginn hrópaði hanin: „Ég verð að fá að segja hon- um það. Það er ieyndaimál. Kon- ungurinm verður að fá að lieyra pað, áðuir en ég drey. Það hefir svo mikla pýðingu fyrir fólkið, — fyrir landið mitt.“ Er koounguriinm heyrði pessi orð, gaf hann skipuin um að hann skyldi tala. ■ Drengurinin gekk nú. ör.uggur frarn fyrir konungina. Nú horfði hann ekki niður fyriir fætur sér, en horfði djarft í augu konungs og sagði: - . „Herra konungur! I nött dreymdi mig draum. Það kom tii míin maður. Han:n lagði lítið fræ í lófa minn og lét svo um mælt, að upp af pví gæti vaxið stórt og fagurt tré, er bæri. gull- aidini. Hamn kvað pað mundu verða fegursta tré jarðarinniar, ef bréfinu hafði hún því nær eytt. „Hún hefir ætlað að hita sér,“ sögðu peir, >er fram hjá gengu, Enginn vissi neitt um aila pá feg'urð, sem fyrir hana hafði bor- ið; enginn vissi, í hvíliíkií dýrð og Ijóma hún gekk með önrmu sinnj ;inn í jhina eilífu nýársgleði. (H.-C. Andersen, Æfintýri og sög- u;r, ig04, bls. 134—139; Stgr. Th. pýddi.j sær eins og blæja. Hún sá beint ,'inn í stiofuina; par stóð borð inni, og var breiddur á það dúkur með íegursta borðbúnaði, og á þvi miðju var steikt gæs á fati, fylt með sveskjum og eplum. Og — það sem var enn betra — gæsim bylti sér niður af fatinu og vag- aði eftir gólfinu með hníf og jgaffal í bakinu; hún kom til fá- tæku stúlkunnar. — En í sama biii sloknaði á eldspýtunimi, og var pá ekkert annað að sjá en myrkan og kaidan múrvegginn. Hún kveikti á priðju eldspýt- unni. Þá sat hún urfflir prýðis- fallegu jólatré; pað var enn stærra en það ,s>em hún síðast- liðið aðfangadagskvöld hafði séð gegn um glierhurðina hjá ríka kaupmanninum, Þúsundum sainan loguðu á því ljósin, og alis koinar dýrindis griipir hjengu á gBeinum þess. Stúlkan rétti upp báðar hendurnar; — pá sloknaði á spýt- 6 sér, og þær lyftust i ljóma og fögnuði upp í hæstu hæðir, og par var enginn kuldi, >ekke t huing- ur og ekkert volæði — pær vorui hjá guði. E*i í skotinu milli húsamna sat litla stúlkan morguniinin eftir með no'ða í kinnum og bros á vörum; hún var dáin; hún hafði orðið úti á síðasta kvöidi ársinis, Nýársmorguninn rann upp yfir iitla líkið, sem sat með éldspýt- (urnar í kjöltunni, Einu eldspýtna-

x

Alþýðublaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.