Alþýðublaðið - 24.12.1933, Blaðsíða 14

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Nýr isienzkur myndhöggvari,
frú Gunnfríðnr Jónsdóttlr.
Andlblsmynd eftir frú Gnmfrídf JónsdóMur.
Með línum þessum langar mig
til þess að vekja athygli á lista-
kionu, sem enin er að ví'su lítið
kunn- En það er frú Guninfríður
Jónsdóttir. Það munu vera eitt-
hváð um tvö ár síðan frú Gunn-
Mður tök upp á því að fást við
myndagerð, og mun ýmsum kunn-
ingjum hennar hafa fundist að
til lítils myndi vera. Hún hafði
að visu margt séð og víða farið,
dvalið áium saman í Kaup-
mannahöfin, Stokkhólmi og Paris,
lerðast með manni sílnuni, Ás-
mundi Sveinssyni myndhöggvara,
um Jtalíu og Grikkland og gengið
á söfn og skoðað listaverk. En
annurs ekki fengist við mynda-
mótun, þó að mjög stæði hugur
hennar til þess frá því í æsku.
Hitt vissu allir, að frú Gunnfrið-
ur var snillingur að sauma, bæði
um smekkvísi, dug og vandvirkni,
tog hafði átt það kunnáttu sirani
og duig eingöngu að þakka, að
henni hafði árum saman tekist
að vi'nna fyrir sér erlendis með
þeirri iön. — En eins og áður var
sagt, tók frú Gunnfríður upp á
því fyrir nokkru að móta myndir
ein og aðstoðarlaus. Mér liggur í
grun, að henini hafi fundist hún
mega til, vera knúin ti.1 þess af
öflum, sem voru henni sjálfri
sterkarL Aðstæðurnar til.þess að
fást við myndagerðina
an veginin verið góðar, engin
húsakynni, inaumur tírni, klipiinn
frá aðkallandi störfum — og til
að byrja með sjálfsagt efinn um
sjálfa sig iog tafir byrjandans við
hið óþjála efni. En hún gat ekki
látið það vera, sem betur fer,
l'iggur mér við að segja. Og nú á
frú Guaníríður í fórum sílnum
niokkrar myndir, sem vekja bæði
undrun og aðdáun þeirra, sem
sjá, sem bera vott um stórmerki-
legan sigur byrjandains á hinu
torvelda efni, og einkeninitega
sterkan og sjálfstæðan persónu-
leik.
Hér er ekki rúm til þess að
skýra frá mörgum myndum, enda
vonast ég til þesis, að frú Gunnl-
fríður sjái sér innain skarnms fært
að sýna myndir sínar opinber-
lega. Einna starsýnast myndi
mörgum verða á drengshöfuð,
fyrstu myndina sem húin gerðí.
Höfuðið er einkenmillega fagurt:,
og andlitssvipurinin magnaöur, I
iinnhverfur og dneymandi. Sama
máli gegnir um stúlkumynd, sem
frú Gunnfríður hefir gefið Memta-
skólanum á Akureyri. Hún er
þrungin af lifi og krafti — og svo
er raunair um allar þessa'r myndir.
Þær eru ekki dauðar eftirlíkingar.
Mér þætti t d. gaman að sjá
þann máínn, se:m í myndinni af
höfuðlag og andlitsdrætti Sigur-
jóns og hans hressilega mef. Nei,
hún er ögn meira, skapið per-
sónuleikinn, leiginlega öll þessi-
orkusamstæða, sem við þekkjum
undir nafninu Sigurjón á Álafossi.
Ég er ekki fær um að dæirna
um það, hver vansmíði fjöMtiir
myndsnillingar kynnu að finna
á gerð þessara fyrstu: mynda frú
Gunnfrlðar. Hitt er mér kunlnugt
um, að ýmsir listmentaðir mena
hér hafa fylgst af áhuga og undr-
un með þessum stutta listferli
hennar og efast íekki um hæfileika
hennar. Og einhvern veginn finst
manni, að frú Gummfiiður hafi
þegar sýnt svo miklia hæfileika á
þiessu sviði, að héðan af verði
ekki aftur snúið, þó að manni sé
það jafnframt ljóst, að þeim ósk-
ar maður náliega erfiðleikanna
einna, sem maður amn þess að
verða listamaður — hér á Islamdi
En við geruim það samt, þegar
frú Gunniríöur á í hlut, — ósk-
um henni örðugleikanna og áf-
kastagleðinnar — og gerum það
af hieilum hug.
Stgu-cUir Einarsson.
Leiðréttingar.
Nokkrar meinlegar prentvillur
hafa slæðst inn í þýðinguna á
kvæðinu „Vatn“ eftir Nordahl
Grieg hér í jólablaðinu. I 2. er-
indi, 3. vísuorði stendur em.li,r
fyrir undir, 1 4. erindi, 3. vísuorði
Ég fyrir - Eg.. 1 næstsíðasta erindi
vantar bil á undan Gin atnd bitter
o. s. frv. (tveim erindum sfengt
saman). I síðasta erindi, 2. vísu-
orði stendur fkíiiminn fyrir
fkummum. Þetta eru menn beðnir
að athuga við lestur kvæðisins.
FRÆKORN RÉTTL ÆTISINS
Framhald.
það næði að vaxa. En drauma-
maðurinn sagði, að fræið næði
ekiki að spíra, nema því væri
sáð af hönd, sem aldrei hefði
gert neitt rangt.“
Að svo mæltu lagði drengurinn
fræið í hönd kionungsins,
Kóngur tók við fræinu, ©n varð
fölur eins tog snjórinin. Hann virti
litla fræið fyrir sér um stund.
Því næst sietti hanin dreyrrauðam
og rétti fræið ráðherranum,
er næstur honum stóð.
Ráðhérrann tók við fræinu,
hristi höfuðið og rétti það tafar-
laust þidm næsta.
Þannig gekk fræið mann frá
niimii og engimrn treystist til að
sá því, og loks hafði það verið í
höndum affra þiegna ríkisims og
var nú kiomið á ný í hömd litla
dnengsins.
Þá gekk kóngur fram fyrir |
drenginn og mælti:
„Þú skalt ekki deyja. Þú hefir
fundið frækiorn réttlætisins.“
Arngr. Krisfjúnsfxm
endursagði.
hafa eng- I Sigurjóni Péturssyni sæi einungfe
| Jólanótt i borginni
við hafið.
. _ . ' _ t
Nú er borgin við hafið huldn
heílagri jólanótt.
Hvert barn hefir bæn sinni lókSfii
' og bhindar við draiuma rótt.
Nú heyrast ei kvein néköll né læti,
kyrðin rikir þar ein.
Og rafíjósim glampa um galtðaa
stræli,
gljáamdi, fægð og hrein.
Strætin eru auð, — þrasið m
þagnað,
sem þriotlaust dagurinn bar.
Nóttin er helg, mér finst hafló
og boigin
heilsa upp á stjömurnax.
Mér berast frá ströndilnni bá'm-
föllin,
bylgjunnar huldumál
Að borgirn sé vafin fegurð og friöi
fínst mirini. Mtlu sál.
Ég geng milli hirana glæstu stræta
og gestsaugað sarnan herði.
Alt er fágaðt, húsin eins hileíBi'
iog himinn í björtu veðri.
Búðarghiggarnir glitra af skraati,
glampar á fögur torg.
Eftir fegarð og friðnum að dæma
rikir farsæld í þiessari borg.
Ég geng milli húsa að hliöarstræti,
hugfanginn dýrðinni yBr.
Sál mín er komin að kjamajmtm
þeim,
að Kristur í borgiani lifir.
Hrifandi kyrð fyllir hafið og bæ-
inm,
himininn ttindrar af gleði
Eftir umhverfi og dýrðinmi að
dæma,
drottinn hér öllu réði.
Nú fylllist hjarta mrtt fádæma
hrylling,
fegurðar lengur ei nýt,
því augu mín líta hér opið stræti'
fylt alls konar rusli og skit,
og hér gnifir myrkrið millumhúsa,
sem mjög eru hrörl-eg að sjá,
og tötralegt fólk sé ég fótsár*
ganga
um forina — til og frá.
Bleik em andlit hins fótsára fjölda,
sem fram hjá mér líður.
Mér finst vera gneypt í hveiiú
götustein,
gröfin eftir þeim bíður,
því þau eru dæmd, því þau ier«
dæmd!,
þau, sem að fara um veginn,
af bræðrum þeirra, sem búa kátir
í birtuinni hinumegin.
Úm heldimma götu fer hungraður
fjöldi,
hrylling er sál þeirra fengin,
Sál mim er komin að kjamanum
þeim,
kærleikur finst hér engimn.
í heldimlmri götu hundruð manna
af hungri missa sinn þrótt.
Hugur minn segir, að hafið og
horgin
heilsi upp á dauða,nin í inótt.
VMhjálmur frá Skáholli.