Alþýðublaðið - 06.01.1934, Qupperneq 2

Alþýðublaðið - 06.01.1934, Qupperneq 2
LAUGARDAGINN 6. JAN. 1934. LESBÓK ALÞÝÐVj Kitstjóri Þóibergur Þóiðarson. Kvalaþorsti nazista. „Undlrbúnlugsárin“. j ingatækjum, svo sem stálspnotum, í liöugan áratug höíðu mazist- arnjr þýzku beitt öllum kröftum til þess að ininræta þjóðinini misk- urunarlaust hatur gegn socialde- mokrötum, kommúnistum1, Gyð- ingurn, ffiðarvinum og sjálfum „erfðafjandainum“, Frakklandi, Fyrst og friemst var þessari of- stækisþrungnu haturshierför beint gegm , ;nó vem Irer-glæ [) am önnun- um“, það er jafnaðarmönnunum, sem stóðu fyrir nóvemberbylting- umni 1918. Þá töMu nazistarnir undirrótina að óförum Þýzka- lands. Nazistarnir lögðu og mikið kapp á að rótfesta þá trú hjá fólkinu, að Sovétlýðveldunum stjórnuðu óvaldir glæpamenin, sem öllum söninum aríum bæri að hata og ofsækja. Hitler segir t. d. í bók simni Barátta mií'n: „Því má (Mnei g,!ieijmi% að peir, s<em nú stjóma Rújsslmdi, eru hmrpdags- h2.gi\r, hlódagir glœpamsmi, Sori mmrdcgrmm.11 Sýknt og heilagt var barið inín í höfuð fólksins með þrumandi stóryrðum að hata, of- sækja, drepa og myrða alla, sem befðu aðrar skoðanir en nazist- amir. Eftir stjórnarskiftin í 01- denburg kunngerir Röver, sjálfur stjómarfioroetinn: „Vér viljim hengja mrfxisUirea og miðflokks- memiina á gálgp iii þess að fóðm hmpdm.“ Og 10. marz 1933 orð- ar sjáif hátign grúsismieska lýð- veldisinis, mionisér Goering, dýpstu óskir hjarta síns á þessa leið í ræðu, sem hanin flytur þá fyrir æstum manmgrúa í Essen: „Ég nvjndi heldnr skjóia mkkmm smmim of shitt og of kmgl, en að mimticf kosti mjndi ég skjóta.“ Eftir þessu var allur muninsöfhr uður foringjanna. Með látlausum endurtekningum á þessu evangelíum mannhaturs- ins tókst nazistunum loks að reisa voMugan hafsjó befnigimi, kvala- þiorsta og drápsfíknar. Og þessar tiortí'mandi ástríður fá að lyktum óbeizlaða útrás, þegar Ríkisþings- ihúsið stóið í björtu báli — að því ieir bezt verður séð af völdum sjálfra nazistafioringjanna — kvöldið 27. febrúar anno domini 1933. Þá er villidýrinu slept lausu af básnum. Og upp frá því augína- bliki befst einhver sú viltasta morðs- og prsla-öld, sem öll hin blóði stókikna saga mannkynsins kann frá að herma. Það sannaðist þegar eftir Rikis- þingsbrunann, að nazistamir voru eini stjómmálaflokkurinn íÞýzka- iandi, sem var undir þennan glæp búinln. Þeir höfðu samið skrár yf- ir verkamaninaforingja og aðra „hættulega mienn“, ssm stjórn Hitliers taldi nausyinlegt að stinga tafarlaust í píslardýflissumar. Stiormsveitirnar biða altilhúnar í Berlín. Vopnaðxr verðir ern þeg- ar settir um bústaði verkamannar leiðtoganna, um jámbrautastöðv- ar og pósthús. Lognum fréttum er dreift út um, landið með'símaj og útvarpi um tildrögin til brun- ans. Sérstakir fangaskálar, eins konar bráðabirgðarfaingelsi, eru uppmubleruð með alls konar píu- svipumi, hlekkjum, böndum, kylf- um, vatnsskjólum og laxerolíu. Og þessa sömu nótt hefjast kvalir og píningar, er jafnvel sjálfan Raninisóknarréttinn á Spáni myndi hrylla við, ef hanin mætti renna augunum yfir þessi t-æp 800 ár úr eilífðjniná, sem, -eru millii Luoiusar III. og sadistans á kanzlarastólm- um þýzka. Hver stendur fyrir píningunum ? Einhverjir hafa 'máski tilhneig- ingu til að sefa gremju síina með þieirri trú, að pini-ngamalr í fang- elsum Þjóðverja séu ekki fyrir- skipaðar af ríkisstjórninni', held- ur séu þ-etta uppátektir óðra stormsveita. En þessi ímyndun væri vissu- liega fjiarri sainmi. Það er einmitt hið ægilegasta við allar píningar í fangelsum nazista, að þær eru undirbúnar og skipulagðar af þ-eim mönnum, sem nú eiga að gæta líaga og siðferðismála rikis- ins. Háttsettir starfsmenjn í naz- istafliokknum eru ávalt viðstaddir í píniinigakHefunum og stjórna þar þessum grimdarverkum. Síðaist liðið sumair hafði al- þjóðanefindin, sem stofmuð var til hjálpar fórnarlömbum nazism- ans,*) undir höndum 536 skýrsMr frá körium og konum, sem höfðu þá verið sérstaklega illa Jeikin í þýzku fangelsunum. Allar þessar skýrslur hefir nefindin prófað gaumígæfilega, og þær reyndust allar að v-era hárréttar. 137 af skýrslum þessum sýna, að við- kiomandi f-aingar hafa ‘sætt alvair- 1-egum meiðingum og líkams- skemdum, sem þeir bera til dauðadags. 375 skýrslur sanna, að hinum pílndu hefir ekki v-erið leyft að fara burt úr fangelsunum fyr en þeir höfðu verið neyddir til 'að rita yfirlý&ingu um ,það, að þeá'r hefðu sætt þar „góðri m-eð- fierð.“ Gö-gn, sem meíndin befir í höndum, samna það -ein-nig, að fioringjar nazista höfðu sett saml- an fyrirmæli urn það, hverlsu mörg högg menn skyldu barðir,, og skyldj höggafjöldinm fara eftir því, hvaða pólitískum flokki lörnardýrið tilh-eyrði. Félagsmmn í fltokki sóisíaldiemokrata skyldu til dæmis lamdir 30 högg með gormkylfúm á nakiinn líkamanm. Féiag-ar í kommúnistaflokknum skyldu barðir 40 högg með sama pílniingartæki. Þessi refsing skyld.i þó aukin að mun, ef fanginn var fastur starfsmaður í pólitískum’ fltokki eða verkamaninafélagi. Þalr að a-uki skyldu menn strýktir svo og svo mörg högg fyrir að vera Gyðingar. Einin fainginn, Bernstein að mafini, var laminn 50 högg, af því að han-n var kommúnisti, <pg í viðbót grieiddu þeir honum 40 til 50 högg fyrir það, að hann var „eininig Gyðingur“. Kærur, *) Nefn-d þessi er sa-msett af mönnum úr fl-estum eða öllum póMtfskum flokkum og utan- flokka. AliÞ ÝÖHBikAÐÍÖ sem pí'siarvottarnir hafa sent yf- irvöldunum út af misþyrmilngum; á sér, haf-a aldrei borið neinn áramgur. „Siarfsátin“, Pílninigajinar hefjast í raun ög veru á því augnabliki, þegar mað- iurinn er „sóttur“ heim til sin. Það ier lamið á hurðina. Einhver hieimamanna fier til dyrai. Hanin opnar. Bnln, í dyriniar þröngva sér mokkrir stormsveitarberrar' og ógna heimamanni með hlöðnumí skammbyssium. Stormsveitarmenn- irnir böölast i-nn og hræða fjöl- skylduna nneð skammbyssunum. Húsgögn og bækur eru eyðilögð eða þeim er fleygt út á götiuna, Handrit höfunda, sem eru ávext- ir af margra mánaöa vinnú, eru lögð fyrir óðal. Qgneitt kaup verkamanna er g-ert xipptækt Fjölskyldunm er skipað að vera vitni að þeim þæfti piningamia, sem fram á að fara á heimili píislarvottsins. Börn bonfa á unga, ókunna menn slá feður sína í andlitið. Konur sjá ásýnd manna sinina fljótjal í blóði. Svo er maður- inin gripiinn. Konan spyr, hvað þeir ætli að gera við hann. Henni er svarað með skömmum. Manin- iinum er sparkað út úr herbeig- inu, niður stigaran og út í vagn, sem bíður haras á götu-nni. Upp frá því öriagarika andar- taki, -er fangimn stí'gur fótum síra- um inin fyrir þrcskuld fangaskál- ans, er hiairan gersamlega varnar- Laust fórnarlamb .s'tormsveitainna. Hver nazisti, sem mætir bonum í stiilga eða gangi, sparkar i halnn eða lemur bann. Bleyður eru torðnar miorðiingjar. Hugleysingjar umbiieyttir í kvalasjúka djöfla. Dag eftir dag híma þessair blóð- þyrstu hýenur fyrir utan fang- elsisdyrnar, bíðaindi eftir því, að piningarnar hefjist og þær fái tækifæri til að svala kvalalosta, sílnum á famganum með svipum, iStfgvélum, stálsprotum og gorm- kylfum. Þ-egar þessar bráða- birgðapíningar eru um garð gengnar, er fanganum leyft að ganga fyrir leiðtoga stormsveitar- ininar eð-a, araraan háttsettan emb- ættismann, og nú tekur „réttur- i;nin“ til starfa. Dómariran situr bak við borð’. Þrjár stjörnur á leimkawnisbúningi hans veita honum dómsvald yfir fa'nganum. Rýtingum og byssu- stingjum er stungið niður í borði- ið, -og á báðum endum þess loga blaktandi kertaljós. Fanganum er hrundið fram að b-orðinu. Nazistar troða sér fast upp að honum á alla vegu. Ef fanginn segir eitt- hváð, er hamn laminn. Ef hann reynir að sarana sakl-eysi sitt, er sparkað í hanh. Allar var'hiartil- nmnir eru árangurslausar. Hér er ekki verið að spyrja um það, hvað sé saranleikur. Rétturinn er að eiras skrípaleikur til þess að setja lagalegan stimpil á yfir- skinsástæður til hiirana eiigi'nlegu píninga. Fangiinn hieyrir dynja utain um si'g hvers kionar uppijóstrainir, sem eiga að þéna siem ástæða fyrir því, að hann var tekinai fastur. Fyrist er hann svo lemfald- ur, að hiann heldur, að sér takist að afsanna þiessar ásakainir. Og haran byrjar að koma fyrir. sig orði En þá rignir yfir hanm högg- unum, og honum er skipað að ta'lá -ekki nema hann sé spurður. Þeir spyrja hann um heimilis- fáng hains, því að þeir ætla að reyna að gera sér mat úr þeirri sögu, áð leiðtogar verkamanna hafi svikið hver animain. En fang- inin iraeitar að svara. Þá bylja á hionum gormkylfurlnar í tryltum æsiingi. Og réttarhaldiinu er. lokið. Nú er farið með fangann niður í kjalliara og iran í sjálfam píning- arklefianin. Hanin sér þar í hálf- dimmunirai gtílla í hýðjngarbekk- inin uppreiddan,. Loftið er gegn- sóisa af fúlli svitalykt og ódaun af storknuðu blóði. Fanganum er kastað á hýðingarbekkiran, og harnrar stálisprotanina bylja á nöktu bakinu á bonurn. Fjórir nazistar standa löðursiveititir við barsmíðiarnar. Hvert inýtt: högg flettir sundur húðinni og kubbar í stykki blóðugt boldið. Þessu manindj öfuilega grimdarverki haldia þeir áfram, þar til 'þeir eru iorðnir þreyttir. Þá fara þeir méð fangann inn í næsta kliefa. Þar liggja mokkrir faingar úti í bornumum, -er hlotið hafa sömu útreiðjna. Þeir, siem harðast eru leiknir, engjast sundur og saman á hálmpokum, sem hent hefir ver- ið undir þá. Sumir hafa mist vald á sjáifuím sér og hljóða upp yfir sjg af sársauka og skelfingu. Or ngesta kiefa herast vein næsta fómarliambsins. Fangamir á hálmpokunum sjá alt, sem fram fer í píniingarklef- anum, því ;að píningarárarnir hafa verið svo nærgætoir að skilja dymar eftir opraar. Næsta fórnar- dýrið þýtur ósjálfrátt upp við fyrsta höggiö undan stálsprotan- um. Andlit hans er náfölt. Ný skipun raeyðir hanra til að beygja sig aftur. Hreyfing haös var „glæpsamleg", o'g nú er h-ert á nefsinguirani. Honum er skipað að teija höggin upphátt. Einn — tveir — þrír — fjórir — fimm — •og svo nenihuT alt í isajnfelda sym- fioníu af harsmíðum, kveirastöfum, töl'um og kvalaópum, svo að mie,nlnir,nir á hálnipokuinum geta ekki lengur gneint eitt frá öðru. Loks er fanganum velt hálf- mieðvitundariausuin ofain af bekkinúm. Foringi stonnsiveitarinn- ar gen,gu,r tii hans og kunnigerir honúm: „Nú verðurðu skotiinn." Fanganum er stilt upp að veggra- um rraeð andiitið að múmúm. í kliefaraum ríikir dauðaþögn, sem einungis er rofin af tilr|aunum mieð skammbyssurnax. Þá hefst skothríð'jn. Fanginn heyrir byssu- kúlumar dyraja á múriran beggja megin við eyruin á sér. Haran fer að ímynda sér, að þeir geti ekki hitt sig. Að lokum líður haran í omegin, og rétt í því, er hann tapar meðvitundinni, heyrir haran hiáfiur nazistanna, sigurreifan og ruddalegan. Þá taka þeir i hnakkaidrembið á fangalraum og dra'ga hann i.nn í „hiöstofuna" til félaga hans. Stúndum er föngunum sagt á síðasta a'ugnabliki, áður en þeir detta meðvitundar! ausir raiður á hálmpokaraa eftir pyndingarnar, áð þieir veriði skotnir-í fyrra mái- ið. En kvalir þeima keyra svo úr hófi, að þessi hótun virðiist ekki, hafa neín áhrif á þá. Þeg- ar þeir komast síðar til sjálfs sín, treður húln sér aftur inn í meðvitund þeirra. Þeir geta ekki varjst því ,að hugieiða ásigkomu- lag sitt. Þeir hafa enga ástæðu til að ætla, að þessi hótun verði 3 ekki efexd. Og þama norpa þeir á hálmpiokunum meðal stynjaradi kunnjngja sinmt tog félaga og bíða eftir síðasta morgniinum. Um fa'ngaskálaina í Hedemannstraisse í BerMn er það sannað, áð yörð- ur kemur við iog við að' hurðum fangiaklefairan|a á nætumjar iog syngur: „Það dagar' Iþað dagári, lýs mina leið ú;t í siniemmkvæmiaiu diauða.“ Fjöl'di eiðfiestra (yfirlýs- inga sýraa, að íangarnir hafa ver- ið látnir bíða Idögum samam með þessa dauðaógnuin hangandi (yfir sér. Þ,eir heyra höggln hefjast aftur og iáftur inlni í pínjngarklef- anum. Dynnar eru hafðar. opnar, til þess að þeir komist ekki hjá að horfia upp á pyndiingarnar,. Og við og við er eitthvert fómar- lambið kalláð út úr „hiðstofunni" og lamið og kvalið miskunnar- laust á raýjain leik. 1 Friedens- strasse í Berlín urðu íbúajinir suims stáðar að flýja húsi;n, vegna þess áð þeir þoldu ekki að heyra kvalaópin úr pííningaklefum naz- istanna. (Frh.) Framtíð mannkynsins „Þess verður ekki langt að biða að menn geta hvorki lesið skrifað né hugsað.“ LONDON í gær. FÚ. Diean Irage hélt, fyrirlestur í gær á fúndi Fiornbókmentafélagsins í London, og nefindi fyriflesturinn „Grikkir og Barbarár". Var hann engu bjartsýrani en hann á að sér að vera, um framtíð mannkynsins. Sagði hann, að ef „siðmsnningin" héldi áframf í sömu stefnu og nú, mynd.i þess ekki langt að bíða, að menninnjr , gætu hvonki lesiið, skrifað né hugsað. Eina vonin um að maninikynið frelsaðist fi|á þess- um ömurlegu örlögum væri sú, að mennirnir raeyddust til að. hverfa aftur til hinna eiraföMustu iífierraishátta. Roosevelt heldar ræða m Mviðreisnarstarfsemina,k. LONDON, 4. jan. FÚ. Rooseveit Bandarikjaf'Oriseti hélt aðra ræðiu sinia í dag fyrjr þingi Bandaríkjainna, og ræddi áð þessu sinmi um fjármáiaástand laindsins í sambandi við fjárlögira. Hanin komst 'Svo að orði, að viðreisnar,- starfið imiundi um næstu 2 ár valda áætluðum tiekjuhalla, ier næmi 9 þús. millj. dollara. Þó að þetta yki ríkisskuldimar fram yfir það, sem raokkru sinni hefði verið áður, kvaðst hann voina, að sér yrði auðið að jafna tekjuhall- anin á fjárlöguinum áður en við- reisnarsiarfseminni væri lokið, og 'eftir það mundi hainra af alefli iStefraa að sífeMri. mitikun ríkis- sikl'udanma. Því næst fór fiorsetinra frarn, á mikla fjárupphæð til þess að halda viðreisnarstarfirau áfram O'g sikýrðj jafnframt frá því, að í þessari upphæð væri einnig fólglð það fé, sém ætliað væri tii at- vinrauleysishjálpar. Þá bemti hann á, að fjáriög þau, er haran hafði lagt fyrír þingið, táknuðu raun- venitega 684 millj. dölliara lækkun á neglúlegum og venjuiegium út- gjöldum, miðað við síðustu fjár- lög,. sem fyrri stjórn befði lagt’ fram.

x

Alþýðublaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.