Morgunblaðið - 14.12.1997, Qupperneq 10

10 B SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
TÚSSMYNDIR Guðjóns af húsum á Akranesi.
Ljósm.Sigurgeir
AP sýningu Guðjóns í Akogeshúsinu í Eyjum.
Eyjasportið
hans Gauja í
Gíslholti
Hann Guðjón Olafsson í Eyjum var að
„mixa“ jólakortin þegar Elín Pálmadóttir
sló á þráðinn til hans. 130 sérteiknuð kort
og engin tvö alveg eins. Dreif sig beint í
það eftir að hafa opnað tvær myndlistar-
sýningar, í Vestmannaeyjum og á Akra-
nesi. A öðrum árstíma er hann auk vinn-
unnar að bjástra úti í Suðurey, að hvetja
knattspyrnuliðið sitt IBV eða stunda
annað dæmigert Eyjasport.
ETTA kom allt af sjálfu sér,
sagði Gaui í Gíslholti eins og
hann oft kallaður í Vest-
mannaeyjum, þegar hann var
spurður hvemig hann færi að því að
stunda öll sín fjölbreyttu áhugamál.
Starf hans tengist auðvitað fiski,
hann sér um afla- og birgðahald hjá
Vinnslustöðinni, fylgdi Fiskiðjunni
þangað þegar fyrirtækin sameinuð-
ust. Starfsaldurinn er orðinn 40 ár
samanlagt. Faðir hans var formað-
ur á báti og hann var alinn upp á
bryggjunum frá því hann var peyi
og áhuginn á sjónum lá beint við.
En hann var alltaf sjóveikur svo það
kom vart til greina sem ævistarf. í
40 ár átti hann með góðum félögum
trillu, sem þeir léku sér á, eins og
hann orðar það. Þar var ekki skipt
um áhöfn á hverju ári.
Guðjón ætlaði sér raunar að
verða myndlistarmaður og var í
Myndlista- og handíðaskólanum á
árunum 1955-57, enda hafði hann
verið síteiknandi frá því hann var
lítill drengur. En þá lenti hann í
slysi, fékk blóðeitrun í vinstri hönd-
ina og átti í því í heilt ár. Höndin
var meira og minna sundur skorin
og stirð. „Maður var svoddan hrak-
fallabálkur, allt af að meiða sig. Það
var ekki alltaf lognmolla í kring um
mann,“ segir Guðjón.
Þá bauðst honum vinna á skrif-
stofunni hjá Fiskiðjunni og hann
ílentist þar. En hann hætti ekki að
mála og teikna. Það má öliu venjast
og það bjargar að þetta var vinstri
höndin, sagði hann þegar hann var
spurður hvort höndin bagaði hann.
Þurfti svosem ekki að spyrja þegar
litið er á þessar íðilfínlega teiknuðu
h'nur í myndunum á kortunum, sem
maður fær árlega. Eða sér mynd-
irnar hans. Þær stóðu innrammaðar
með öllum veggjum og upp við hús-
gögn á heimili þeirra Hólmfríðar
SEQLAQEHDiN
Ey)aslóð 7 Reyk|avík tlmUI I 1100
GUÐJÓN Ólafsson frá Gíslholti við eina af myndum
sínum í Vestmannaeyjum.
Ólafsdóttur hjúkrunarfræðings
þegar blaðamaður var ferð í Vest-
mannaeyjum fyrir skömmu. 76
vatnslitamyndir rétt ófamar á sýn-
ingu í Akogeshúsinu í Vestmanna-
eyjum, sem er rétt nýlokið og koma
ekki aftur nema um tíu stykki. Hin-
ar prýða veggi á öðrum heimilum
um jólin.
Og þama vora til viðbótar 70 túss-
myndir af húsum, rétt ófamar á
sýningu á Akranesi, sem enn stend-
ur yfir í galleríinu hjá honum Helga
Dan og sonum.
Hvemig kom það til? Guðjón hef-
ur ekkert verið að sýna út um
hvippinn og hvappinn um ævina.
Hugmyndin kom irá Helga Dan,
knattspyrnumanni og rannsóknar-
lögreglumanni, sagði Guðjón, ann-
ars hefði hann aldrei látið sér detta
þetta í hug. Helgi hafði séð húsa-
teikningarnar hans frá Vestmanna-
eyjagosinu í bók Guðjóns Armanns
Eyjólfssonar, Vestmannaeyjabyggð
og eldgos, og stakk upp á því að
hann kænti upp á Akranes til að
vinna myndir af húsum þar. Fyrir
hans áeggjan fór Guðjón upp á
Akranes, skoðaði sig um, tók ljós-
myndir og rissaði. Afraksturinn era
þessar 70 tússteikningar, sem nú
eru til sýnis á Akranesi. Og hann
var rétt nýkominn heim til Eyja frá
opnun sýningarinnar á Akranesi, í
slíku stuði að hann var að fara beint
í jólakortin.
Helgi kom mér af stað aftur. Þeg-
ar ég var laus við myndirnar af
Akranesi fór ég að gera vatnslita-
myndimar. Var eins og ég væri laus
úr álögum og þráði að komast í
vatnslitina. Áður var ég orðinn svo-
lítið þreyttur á öllu saman“, segir
Guðjón.
Jólahangiketið úr Suðurey
Guðjón situr sjaldan auðum
höndum. Viðfangsefnin virðast árs-
tíðabundin. Hver hlutur hefur sinn
tíma í hans lífi. Hann er Suðurey-
ingur, í hópi úteyjamanna sem á
vorin fara í eyjar til eggjatöku og til
lundaveiða í júlí og fram í miðjan
ágúst. Því fylgir fleira og er hluti af
tilverunni, segir Guðjón og bætir
við að svo þurfi að sitja yfir ánum
þarna úti. Úti í Suðurey eru þeir
með kindur, sem ganga úti allan
ársins hring. í desember fara þeir
þangað út með hrútinn og leyfa
honum að leika sér að vild. Sauð-
burður er viljandi seint hjá þeim
eyjamönnum, upp úr 15.-20. maí,
svo veður sé farið að lagast. Þetta
er allt úthugsað. Þeir rækta kollótt
Nýjar sendingar frá
Indlandi og Mexíkó
m.a. mikið úrval af
kommóðum
Opið sunnudaga kl. 13-17
Nýbýlavegi 30, Dalbrekkumegin,
sími 554 6300.
fé til þess að burður sé ekki eins
erfiður, ef þeir skyldu ekki komast
út í eyjar vegna veðurs. Annars
skiptast þeir á um að sitja yfir ánum
um sauðburðinn, og era þá í 4-5
daga hver hópur, finnst það mann-
eskjulegra. Þeir era um 25 félag-
arnir og fara 2-3 saman. Það var
ástæða til þess að þeir fóru að hafa
fé þarna úti. Upphaflega var það
gert til þess að eyjan væri betri yf-
irferðar fyrir þá sjálfa. Féð býr til
fjárgötur. Það er hagkvæm leið til
stígagerðar. Kindakjöt er líka bú-
bót. Guðjón segir að þeir taki á
haustin sauði heim, sem er jóla-
hangikjötið hjá þeim. Annars segir
hann að þetta sé orðinn skemmti-
legur kapituli í lífinu. Sjálfur var
hann alinn upp við kindur og kýr á
heimilinu í Gíslholti. Og þetta er
stór hluti af tilveranni.
Fleira skipar veglegan sess í til-
vera Guðjóns Ólafssonar. Hann var
knattpyrnumaður á yngri árum og
keppti að sjálfsögðu með Tý. Hann
var alltaf Týrari, en í dag jafnharð-
ur I.B.V.-ari, eftir að búið var að
sameina Tý og Þór. Hefur stutt fé-
lagið, borgar í það eins og sjúkra-
samlagið, og fylgir því á leikjum
þegar fer að líða á í bikarúrslitun-
um. Dálætið má marka af því að
eldri sonur hans var skírður Ólafur
Týr. Hann er nú kennari í Vest-
mannaeyjum og býr með fjölskyldu
í húsi beint á móti þeim hjónum.
Hinn sonurinn Osvaldur er tónlist-
arkennari á Dalvík. Hólmfríður
Ólafsdóttir, kona Guðjóns, var
heilsugæsluforstjóri í Eyjum en var
komin á „99 ára“ reglu opinberra
starfsmanna og nýtti það í sumar til
að hætta.
Guðjón lifir fjölbreyttu lífi og
dettur ekki í hug að flytja úr Vest-
mannaeyjum og „suður“ eins og
kitlar gjaman landsbyggðarfólk.
Þegar haft er orð á þessu við hann
játar hann því, hann sé nú bara að
komast til ára sinna, orðinn 62ja ára
gamall. „Magnús Kjartansson tón-
listarmaður sagði einhvern tíma svo
spaklega að þegar maður væri kom-
inn á þennan aldur þá ætti maður
enga framtíð, bara fortíð. Mér
fannst nokkuð til í þessu. En ég
held bara að hann Helgi Dan hafi
núna skapað mér framtíð með
þessu“, sagði Guðjón að lokum, sem
gefur fyrirheit um að hann sé hreint
ekki hættur að teikna eða mála.
„Bókin er komin út og fæst í
bókaverslunum um ailt land.
T/mamótabók eftir mann sem liggur
ekki á skoðunum sínum um
möguleika okkar sem þjóðar til að
þróast á hærra stig og verða fynrmyml
öðrum þjóðum til eftirbreytni".