Morgunblaðið - 28.12.1997, Blaðsíða 10

10 B SUNNUDAGUR 28. DESEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
Adidas-íþróttavörur að eigin vali frá
Sportkringlunni að andvirði 20.000 kr.
Tölvuleikir eða geislaplötur að eigin vali frá
Skífunni að andvirði 10.000 kr.
Bækur að eigin vali frá Vöku-Helgafelli að
andvirði 5.000 kr.
Vöruúttekt að eigin vali frá Jack & Jones eða
Vero Moda að andvirði 20.000 kr.
Tölvuleikir eða geislaplötur að eigin vali frá
Skífunni að andvirði 10.000 kr.
Bækur að eigin vali frá Vöku-Helgafelli að
andvirði 5.000 kr.
Vöruúttekt að eigin vali frá IKEA að andvirði
20.000 kr.
Bækur að eigin vali frá Vöku-Helgafelli að
andvirði 10.000 kr.
Geislaplötur að eigin vali frá Skífunni að
andvirði 5.000 kr.
ukþessfá allir vinningshafar flísderhúfu merkta Morgunblaðinu.
Úrlausnir þurfa að berast Morgunblaðinu fyrir kl. 16.00
mánui
daginn 19. janúar.
Aramótagetraun Morgunblaðsins birtist í blaðinu
31. desember nk. og verður hún þrískipt;
barnagetraun, unglingagetraun og fullorðinsgetraun
Veitt verða þrenn verðlaun fyrir hvern flokk.
Barnagetra
ætluð öllum 5-12 ára
Unglingagetraun
ætíuð öllum 13-17 ára
Gárar ei meir
ÞAÐ gárar ekki
meir. Brostið
á logn. Án golu
gerist ekkert. Ef
litið er til baka
minnist ég þess ekki að skort
hafi vindsveipi til að ýfa upp
gárur í sinni. Þótt ekki sé það
úthugsað, sperrast eyrun þó
ósjálfrátt við hverju einu sem
við ber. Það vistast ómeðvitað í
heilabúinu, til að grípa til ef við
á, eins og í tölvu nútímans. Bót
í máli að þangað verður að sækja
það eða bara eyða því og
slökkva, sem nú er gert.
Þegar stungið var upp á því
á ritstjóm fyrir að minnsta kosti
aldarfjórðungi, að nokkrir
blaðamenn skrifuðu eigin pistla
um ákveðið efni eða sitthvað,
valdi þessi skrifari heitið Gárur
og lýsti því yfír að af sjálfu leiddi
að þar yrðu engar stóröldur eða
djúpt kafað en yfirborðið bara
ýft. Gripið
eitthvað
fleygt,
sem lægi
í loftinu
og vakin
athygli á
því. Fólk
gæti svo
haldið
áfram að
ræða mál-
ið, hver á
sínum stað, ef það
þætti _ ómaksins
vert. í fyrstu voru
pistlamir lengri og
strjálli, síðan held-
ur styttri og
óreglulegir og und-
anfarin fjöldamörg
ár vikulegir. Þegar
skrifari sest niður
við tölvuna að
morgni, á fimmtu-
degi ef annað ekki kallar að, og
skrifar snarlega á skjáinn klippt
og skorið 50 sentimetra til
næsta sunnudags, hlýtur út-
koman að verða misjöfn að
gæðum. En okkar samfélag er
Gárur
eftir Elínu Pálmadóttur
ist svona langt ef
hann hefði verið
svo góður við sjálf-
an sig og skort
sjálfsaga til að gera
það sem gera þarf á hveijum
tíma. Varla hefur sjálfsagi þó
verið heimanfylgja af Islandi.
Um daginn vom nokkrir há-
skólastúdentar í próflestri
spurðir af hverju þeir læsu í
Þjóðarbókhöðunni en ekki í ró
og næði heima, svöraðu þeir því
til að þar héldust þeir ekki við
lesturinn, færa bara að taka til,
tala í síma eða eitthvað. Þá fór
að gára í sinni, hvað hefur fólk
að gera í vísindastörf eða erfið
verkefni sem ekki hefur getað
lært á 14 ára skólagöngu að
einbeita sér að viðfangsefninu
sem leysa þarf? Reynsluríkur
fararstjóri svaraði því í útvarps-
viðtali af hveiju fólk sækti svona
í að eyða jóladögunum á „sólar-
ströndu" að það færi til að losna
úr stressinu hér heima og fjöl-
skyldufaðir kvaðst fara af því
að þar næði fjölskyldan að vera
saman. Eru of taugastrekkt til
að geta einbeitt sér að jólum
nú þannig að aldrei man ég eft- með bömunum. Ég hefi stund-
ir að hafa setið við auðan skjá-
inn, jafnvel stundum skrifað í
hughrifum augnabliksins eitt-
hvað allt annað en til stóð. Eitt-
hvað sem kom upp á stundinni.
En nú er semsagt flöturinn lygn
og gáralaus, hefur verið frystur.
Aldrei vora hvort sem er nein
áform um hvert skyldi halda og
engum datt í hug að leiðin yrði
svona löng. Síst höfundi sem lítt
hefur tamið sér að líta aftur og
telja árin. Hugsar með skelfingu
til þess ef hann tæki upp á þeim
fjanda og fengi „samlede vær-
ker“ í hausinn. Hvflíkt magn
kallaði á bókaskápakaup, ef
ekki stærri íbúð. Gárahöfundur
segir bara, um leið og hann
þakkar lesendum þolgæðið og
mörgum hringingar og spjall,
eins og Steinn Steinarr í ann-
arri Ferðasögu:
Einn dag fyrir átta áram
með eimskipi tók ég far.
Nú man ég því miður ekki
hver meining þess ferðalags var.
En einhverra orsaka vepa
að endingu landi var náð.
Og það var með ánægju þegið,
því þetta var skipstjórans ráð.
Og svo hef ég verið hér síðan
og sofið og vakað og dreymt,
En eins og ég sagði áðan,
er erindið löngu gleymt.
í sjóvarpsviðtali í sl. viku lét
Kristján Jóhannsson ópera-
söngvari þau orð falla ítölum til
ágætis að væra þeir ekki í stuði
til að gera fyrirliggjandi hluti í
dag þá geymdu þeir þá til morg-
uns. Erfitt á ég með að sjá
hvernig hann sjálfur hefði kom-
um haft orð á að eini staðurinn
þar sem íslendingar læri aga
og þjálfun í sjálfsaga sé í tónlist-
arskólunum og hljómsveitum,
því ógerlegt er að leika á hljóð-
færi án sjálfsaga. Nú vil ég
bæta við, svo mótsagnakennt
sem það kann að virðast, að
annar staður er í faglegri blaða-
mennsku, þar sem blaðið kemur
alltaf út á morgun og fréttimar
á tilsettum tíma. Maður þjálfast
í að ganga í hlutina þegar þá
ber að og leysa hiklaust úr því
sem fyrir liggur. Einhvem tíma
á borgarstjórnaráranum, þegar
ég var orðin óþolinmóð hve seint
einhver samþykkt gekk í gegn
um kerfíð, varð mér að orði í
ræðustóli: „Við blaðamenn eram
nú svo vanir því sem við köllum
„deadline" að...“ Þegar handritið
að ræðunni kom úr útskrift heim
til mín sá ég eftir mér haft:
„Við blaðamenn eram svo vön
því sem við köllum della, að...“
Það stendur enn óbreytt í plögg-
um borgarstjómar.
Á sama hátt og að skrifa hik-
laust gárar á tilteknum morgni
verður það þjálfun í öllu öðra,
hvort sem er í fréttamennsku
eða almennt í lífinu, að taka við
því sem mætir manni án þess
að mikla það fyrir sér og ganga
í að leysa það. Þessi þjálfun trúi
ég að hafi orðið mér að mestu
liði í lífinu. Maður miklar ekki
fyrir sér hlutina sem að ber. Því
segi ég á áramótum eins og
Matthías Jochumson:
Svo rís um aldir árið hvert um sig,
eilífðar lítið blóm í skini hreinu.
Mér er það svo sem ekki neitt í neinu,
því tíminn vill ei tengja sig við mig.