Morgunblaðið - 13.12.1998, Qupperneq 20

^20 C SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
Þegar malbikinu lauk í Glerárþorp-
inu á Akureyri og tók ekki aftur við
fyrr en í Artúnsbrekkunni hafi verið
gaman að lifa! „Það er ekkert varið í
að keyra suður núna. Maður er við
*pað að sofna á hjólinu á malbikinu!
Það var frábært að ferðast á gömlu,
góðu malarvegunum. Það var lífíð!
Það var hægt að keyra jafn hratt og
nú en það var erfiðara að stjórna
hjólinu og þar af leiðandi miklu
skemmtilegra.“
En hann ferðast ekki bara innan-
lands. „Hún hefur fylgt manni víða,
þessi della. Sumarið 1983 henti ég til
dæmis drasli í eina tösku, var í gall-
anum, strigaskónum og leðurjakkan-
um, keyrði austur og fór með Smyrli
út. Þvældist svo einn um Evrópu í
^einn og hálfan mánuð. Ég svaf oft
lyrir utan bensínstöðvar, á graseyj-
um; tók bara jakkann og henti yfir
mig og svaf í góða veðrinu." I þessari
ferð fór hann alla leið suður til Costa
del Sol, syðst á Spáni.
„Fyrsta hálfa mánuðinn var ég
mikið á hraðbrautum en eftir það
bara á smávegum; fór í gegnum þorp
og þá kynntist maður því að ferða-
menn eru líka velkomnir í litlu bæj-
unum. Sjaldséðir, en mjög velkomn-
ir. A einum stað í Frakklandi
stoppaði ég þar sem var eiginlega
bara bóndabær, krá og ein bensín-
HEIÐAR snurfusar sig heima eftir vinnudaginn.
Á FUNDI Sniglanna á veitingahúsinu Pollinum.
vegunum hve ökumenn gerðu í þvi
að koma í veg fyrir að mótorhjól
kæmust fram úr bflum þeirra.“
Blaðamaður ber upp á Heiðar að
hann hafi verið talinn býsna kræfur
og kaldur karl á hjólum sínum hér í
C^iTJTrrrrnFTsi eina tíð-
i i m wUiáá»»A«AM» „Það gerðu engir aðrir það
sem ég gerði!“ svarar hann, en
dæmir ekki um hvort kjarkur
eða fífldirfska hafi ráðið ferðinni hjá
sér. Tekur þó fram að hann vilji
HVENÆR
Margir þessara manna eru nú búnir
að fá sér hjól; hafa skilið að þetta er
viss lífsstfll. Að það að fara um á
mótorhjóli getur veitt manni mikla
fullnægju.“ Heiðar nefnir líka að í
gamla daga hafi stundum verið talað
um að hann skildi heilann eftir
heima, þegar „maður var að djöflast;
keyra um á afturhjólinu, taka fram
úr bflum eða taka hraðasyrpur..."
Slíkt er hins vegar liðin tíð. Heiðar
segir ekkert óeðlilegt við það í dag
að fimmtugur maður fái sér mótor-
hjól. Jafnvel sextugur. „Það er tals-
vert um að menn sem áttu mótorhjól
fyrir löngu séu að fá sér hjól aftur.
Menn sem þurftu að selja hjólin þeg-
ar þeir stofnuðu fjölskyldu og fóru
að byggja.“ Hann segir þó suma enn
skjóta á sig fyrir mótorhjóladelluna.
„Mektarmaður einn hérna í bænum
sagði einhvern tíma við mig: Heiddi,
engum að reyna það sem hann gerði
á stundum. „Ég lék mér oft að því að
keyra upp og niður Gilið á aftur-
dekkinu, jafnvel með farþega. Sunn-
lendingar komu svo einu sinni og
voru að „prjóna" í Gilinu og töldu sig
voðalega kalda. Ég lagði hjólinu og
fylgdist með, ætlaði að spjalla við þá
á eftir og kynnast þeim. Var á BSA
Lightning-hjólinu. Þeir keyrðu tutt-
ugu til þrjátíu metra og hvöttu mig
svo til að prófa og það endaði með
því að ég steig á hjólið, fór niður á
bryggju og keyrði á afturdekkinu
alla leið upp Gilið og kom svo niður
aftur á afturdekkinu! Þá stigu þeir af
hjólunum og voru ægilega móðgaðir!
Ég var auðvitað í mjög góðri þjálfun,
sérstaklega í Gflinu. Var búinn að
fara þetta margoft.“
Leiðin sem Heiðar fór á aftur-
dekkinu, frá Torfunefsbryggju og

EITT mótorhjól stendur alltaf upp á punt í stofunni hjá Heið-
ari. Hér pússar hann Matchless árgerð 46, sem stóð við
gluggann þegar Ijósmyndarann bar að garði.
dæla. Ég fór inn til að fá mér einn
bjór og þegar ég birtist stóðu allir
upp og tóku í höndina á mér. Það var
enginn smákliður sem fór um hópinn
þegar ég sagðist vera kominn alla
leið frá Islandi; sumir vissu ekki einu
sinni hvar það var. Þarna komu
menn á dráttarvélum með heyvagna,
stoppuðu og fengu sér einn bjór og
héldu svo áfram.“
Heiðar hefur einnig flakkað um á
mótorhjóli í Bandaríkjunum og einu
sinni á Norðurlöndunum, en mest
hefur hann þvælst um innanlands
eins og gefur að skilja. Og fjallaferð-
ir hafa átt hug hans allan síðustu ár.
“^„Þær gefa manni miklu meira en
flakk á malbiki. Það er frábært að
bruna úr bænum og upp á fjöll strax
eftir vinnu á föstudögum. Vera á há-
lendinu og gista í kofum. Maður
kemur svo endumærður úr fjalla-
loftinu og sefur aldrei betur en þeg-
ar maður er búinn að keyra sig gjör-
samlega út; búinn að keyra í fimm
eða sex klukkutíma og hafa þurft að
standa á hjólinu mestallan tímann; í
torfærum, bröltandi yfir ár og læki
og börð. Og hafa jafnvel þurft að
bera hjólið langar leiðir. Þá er maður
gjörsamlega búinn, sefur eins og
“^steinn og hlakkar til að vakna aftur
og komast á hjólið."
Heiðai- og þrír félagar hans voru á
fjöllum um síðustu verslunarmanna-
helgi. „Við hittumst í Nýjadal og
keyrðum um alla helgina. Það er
frábært að komast úr glaumi og
gleði bæjarins og keyra um frjáls
eins og fuglinn. Að ég tali nú ekki
um að keyra með góðum ökumönn-
um. Ég er ekkert sérstaklega góður;
get þó haldið sæmilega vel áfram og
menn stinga mig ekkert af! Mesta
áskorunin er að hanga í þessum
góðu, sem eru snillingar á torfæru-
hjólunum.“ Hann nefnir einn til sög-
unnar, sem kallaður er Heimir hæg-
fara, vegna þess hve erfitt var að
fylgja honum eftir!
Heiðar segir ótrúlegt hve mikilli
færni sumir nái á torfæruhjólunum.
Einn kemur upp í huga hans, sem
hreinlega flýgur yfir börð og grjót-
hnullunga; sá fari yfir á 50 km hraða
þegar aðrir laumist á 10. „Meistari
Viggó er alveg ótrúlegur.“
„Menn þurfa að vera ótrúlega
sterkir til að ná slíkri leikni. Þeir
sem eru sterkastir ná yfirleitt
lengst.“ En þrátt fyrir þessi orð seg-
ir hann líka „rosalega gaman“ að
keyra um þjóðvegina á mótorhjóli,
þrátt fyrir allt malbikið! „Maður er
skuggalega frjáls, það er alveg sér-
stakt að keyra og fá vindinn í fangið,
finna aflmikil slög „Hallans" og
heyra þungar drunur!"
En hvernig er það, skyldi Heiðar
ekki stundum vera talinn galinn af
„venjulegu" fólki?
„Jú, mai'gir jafnaldrar mínir hafa
haft orð á því við mig. Margir spurðu
gjarnan: Heiddi, hvenær ætlarðu að
fullorðnast? Hvenær ætlarðu að
hætta þessari vitleysu? En eftir því
sem tíminn líður hefur þetta breyst:
hvenær ætlar þú að hætta þessu
mótorhjólabulli þínu? Ég spurði á
móti: Hvenær ætlar þú að selja
golfsettið þitt? Þetta er della, en
mjög skemmtfleg della. Og hún er
mjög heilbrigð, vegna þess að það er
erfitt að vera á mótorhjóli.“
Heiðar segir sjö vini sína hafa dáið
á mótorhjólum í slysum og í fram-
haldi af því nefnir hann að nauðsyn-
legt sé fyrir fólk á mótorhjóli að
„vera sérstaklega varkárt í um-
ferðinni. Maður hefur lært það í
gegnum tíðina og hefur líklega lifað
af vegna þess að maður lítur alltaf á
bflinn sem óargadýr. Er alltaf á
varðbergi". Og hann segir að þegar
mótorhjól lendi í slysi sé það alltaf
skráð sem mótorhjólaslys, jafnvel
þótt bfll hafi valdið því. „Vissulega
hafa orðið slæm mótorhjólaslys en
hversu mörg slæm bflslys hafa
orðið? Okkur er oftar en ekki kennt
um og tryggingafélögin hafa sér-
staklega níðst á mótorhjólamönnum
í gegnum tíðina. Hjólin eru alls ekki
hættulegri en bílar og miklu léttari;
200 kíló í staðinn fyrir tvö tonn. Þar
af leiðandi eyðir bíllinn helmingi
meira bensíni. Hjólin eru því miklu
náttúruvænni; menga miklu minna.“
Heiðar segir að hér áður fyrr hafi
svo virst sem fólk á mótorhjóh væri
nánast réttdræpt hvar sem var. „Þá
var daglegt brauð að maður var hálf-
partinn keyrður niður af fólki sem
ekki sá mann eða þóttist ekki sjá
mann. Það virti mann ekki viðlits og
sérstaklega var áberandi úti á þjóð-
upp Gilið, er um 500 metrar skv.
mælingu Morgunblaðsins!
Og áfram kemur Gilið við sögu.
Heiðar hélt þai- eitt sinn eftirminni-
lega sýningu fyi’ir erlenda ferða-
menn. Heiðar og vinur hans voru til-
búnir að fara út að skemmta sér, en
ákváðu að fara smá hressingarrúnt.
„Það var ægilega gott veður. Þegar
við komum í Gilið er þar rúta full af
útlendingum og ég geri það að leik
mínum að keyra á afturdekkinu alla
leið upp eftir með hann aftan á. Svo
kem ég eins niður aftur og þá eru út-
lendingamir búnir að raða sér í
kantinn og veifa mér, allir með
myndavélar. Biðja mig að gera þetta
aftur. Ég gerði það auðvitað, fór
fimm eða sex ferðir upp og kom
alltaf á afturdekkinu niður aftur. í
eitt skiptið reisti ég hjólið of mikið,
alveg í 90 gráður, og félagi minn datt
aftan af og ég var næstum því lentur
inn á Bautann! Hann boppaði á rass-
inum eina 15 metra.“ Byltan kom þó
ekki í veg fyrir að þeir færu út að
skemmta sér um kvöldið, en farþeg-
inn fór þó heim áður og skipti um
buxur!
Aður en blaðamaður kvaddi Heið-
ar spurði hann um ævikvöldið.
Hyggst maðurinn á mótorhjólinu
eyða ellinni á slíku farartæki? Og
ekki stóð á svari: „Já. Þegai- ég verð
orðinn það gamall að ég ræð ekki við
mótorhjól á tveimur þá fæ ég mér
hliðarhjól. Ég verð frekar á þríhjóli
en fai-a í hjólastjól! Þetta er hlutur
sem eldist ekki af manni.“