Tíminn - 25.11.1965, Qupperneq 3

FIMMTUDAGUR 25. nóvember 1965
TÍMINN
f
Faðir vildi sjá látið barn sitt
En barnið var lif-
andi í líkkistunni
„En bamið er á lífi“, hróp-
aði hinm 28 ára gamli bílstjóri
Manfred Weg frá Frohnhausen
í Heessen þegar litla hvítmál-
aða kistan var opnuð
svo að hann gæti séð
nýfæddan látinn son sinn. Full
trúi útfararfyrirtækisms hafði
nýlega látið kistuna aftur, og
með mUdlli tregðu opnað hana
affcur fyrir föðurinn. Með van-
þófcmin hneytti hann út úr sér
við föðurinn, sem var í miklu
uppnámi: Bamið er látið, þebta
eru aðeins síðustu krampateygj
unrar.
Þetta óhugnanlega mál hef
ur vaikið geysilega afchygli um
ajlt Þýzkaland, og háfa yfir-
völdin tekið það í sínar hend-
ur.
Að morgni laugardagsins 23.
október fékk eiginkona Man-
fred Weg, Barbara, létfcaisótt-
ina, þremur mánuðum fyrir
tímann, og var í skyndi flutt
á fæðingarheimili í Herbom.
Hún bar mjög mikið traust til
læfenisins á fæðingarheimilinu,
því að áður hafði hún unnið
sem aðstoðarstúlka bans. Dr.
Graser sagði við föðurinn, að
hann skyldi bara fara aftur
heim, þar sem vafaiaust liðu
margar klukkustundir þar til
barnið fæddist. En þegar klukk
an var orðin níu að kvöldi og
Weg hafði ekkert heyrt frá
fæðingarheimilinu, greip hann
angist og kvíði, og hann flýtti
sér þangað aftur og gekk inn
í fæðingarstofuna, en þar var
engan að sjá. Frammi á gangi
mætti hann ljósmóðurinni Söru
Kollmar, sem er einn af for-
ráðamönnum heimilisins, og
hún sagðj stuttlega, „Kona yð
ar liggur á stofu 6“. Þar fainn
Weg konu sína afmyndaða af
kvölum og hún stundi: „Hjálp
aðu mér, ég þoli þetta ekki
lengur.“
Weg flýtti sér því næst inn
á skrifstofu dr. Graser sem
sagði við hann jafnskjótt og
hann gekk inn: Á mánudaginn
getið þér farið upp í ráðhúsið
og tilkynnt, ag barn yðar hafi
fæðzt andvana."
Er bamið mitt dáið? Hvar
er það? Eg vil fá að sjá það.
Læknirinn neitaði því, en á
einn eða annan hátt komst
hann að því. að það værj niðri
í kjallara, og þar fann hann
litla hvítmálaða kistu. „Mér
hefur aldrei á ævinni liðið
hræðilegar . . . Þegar ég sá
barnið allt í einu hreyfa sig
varð ég viti mínu fjær. og hið
ruddalega svar fulltrúans hafði
alls engin áhrif á mig“.
Weg þreif kistuna og hljóp
með hana upp kjallaratröpp-
urnar, og þar rakst hann á dr.
Graser, sem varð skelfingu lost
inn.
— Hvað viljið þér? Eruð
þér búinn að tapa glórunni
sagði læknirinn. Þegar Weg
sagði að barnið væri enn $
lífi, sagði Graser: Þefcta er um
seinan, bamið verður dáið. þeg
ar þér komið upp á aðra hæð.
Weg var í miklu uppnámi,
og hann skipaði, að barnið yrði
strax flutt á annað sjúkrahús,,
og 45 mínútum síðar kom
sjúkrabíll frá nágrannabænum
Dillenburg og flutti barnið á
fæðingardeild í Giessen, þar
sem það var sett í súrefnis
feassa.
Á sunnudagsmorguninn færðu
læknarnir Weg-hjónunum þær
gleðifréttir, að bamið hefði lif
að af nóttina, og væri lífi þeas
að líkindum bjargað, en degi
seinna dró ský fyrir sólu, bara
ið lézt á mánudagsmorgun.
Ljósmóðirin Sara Kollmar
segir þannig frá fæðingunni:
— Þegar komið var að fæð
ingunni fór ég inn á skrifstofu
mína og hringdi til dr. Graser
og gerði honum aðvart, en á
þessum stutta tíma, sem ég
var fjarri, hafði frú Weg alið
barn sitt. Rétt eftir fæðinguna
var barnið lifandi en síðan gat
hvorki ég né dr. Graser fundið
nokfeuð jífsmark með því . . .
Dr. Oskar Graser
Eg vó barnið og mældi það.
Það var 650 grömm á þyngd
og 30 cm. á lengd. Reynslan
hefur sýnt, að barn, sem vegur
undii 1700 grömmum hefur
ekki mikla möguleika á því að
lifa Ljósmóðirin segir að
bamið hafi vaknað til lífsins
aftur vegna hitabreytingar. Það
hefur áður komið í Ijós, að
bam, sem greinilega hefur
fæðzt andvana vaknar til lífs-
ins aftur ef það kemst í
snertingu við kulda. Þess
vegna bafði ljósmóðirin lagt
það á kalt steingólfið í baðher
bergi einu.
Þegar frú Kollmar var spurð
að því, hvers vegn.a bamið
hefðj ekki verið látið í súrefn
isfcassa undir eins, svaraði hún,
að faðirinn hefði krafizt, að
barnið yrði flutt brott tafar-
Laust, en ef hann hefði viljað,
hefði það vitanlega verið látið
í súrefniskassa fæðingar'heim-
ilisins.
Eftir að hafa verið leystur
undan þagnarskyldu sinni lagði
dr. Graser orð í belg um þetta
hörmulega atvik. Hann er ó-
sammála ljósmóðurinni og seg
ir, að ekki bafi komið til mála
að láfca barnið strax í súrefnis
kassa, þar sem það hefði alls
ékki þolað hitabreytinguna.
— Eg rannsakaði bamið
skömmu eftir að það kom í heim
inn, en gat hvorki fundið
hjarfca né æðaslátt. Þá tilkynnti
ég móðurinni að barnið væri
látið, og fór síðan inn í annað
herbergi til að vera til aðstoð
ar við aðra fæðingu. Bamið
var lagt á borð við rúm móður
innar, en þar sem ekkert lífs
mark var á því að sjá. var það
flutt brott.
Ljósmóðirin og læknirinn
segja bæði, að Weg hafi í
uppnámi sínu beðið þau, að
gefa baminu inn banvæna
sprautugjöf, svo að þau hjónin
gætu verið fullviss um að það
þyrfti ekki að þjást lengur. en
vitanlega befði dr. .Graser ekki
tekið það í mál.
— Mér þykir mjög fyrir þess
um hræðilegu mistökum, sagði
ljósmóðirin. Það er sérstaklega
sorglegt, að faðirinn skyldi
verða vitni að þe9su og ég
skil hugaræsingu hans mæta
vel.
Samt sem áður bætir það
ekki úr skák, að dr. Graser,
ljósmóðirin og bæjaryfirvöldin
reyndu að þegja yfir hneyksl
inu.
Bæjarfélagið í heimabæ Bar-
böm Weg neitaði foreldmn-
um um leyfi til að láta jarða
barn þeirra þar. Þeim var held
ur ekki leyft að láta jarða það
í Sechshelden þar sem faðir
Barböru hvílir. Bamið var
jarðað í Wissenbach, þar við
hlið móðursystur Barböra.
Nú hafa þau hjónin Barbara
og Manfred Weg ákært dr.
Graser og frú Kollmar fyrir ó-
viljandi manndráp. Ríkissak-
sóknarinn í Limburg leggur
áherzlu á að betta sé aðeins
bráðabirgðaákæra, og gefur í
skyn. að ákæran gegn læknin
um og ljósmóðurinni verði
mjög alvarlegs eðlis. Það er
alsannað, að barnið lá að
minnsta kosti 50 mínútur
„látið“ í kyndiklefa fæðingar-
heimilisins.
Sakam álalögr egian segir:
Við botnum hvorki upp né nið
ur í þessu. Við öll sjúkrahús
og fæðingarheimilj er það tal
ið sjálfsagt að gera allar varúð
arráðstafianir þegar um er að
ræða fæðingu fyrir tímann.
Þetta hörmulega atvik hefur
ekki einungis í för með sér
réttarhöld gegn dr. Graser og
frú Kollmar heldur verður
þetta einnig mjög afdrifaríkt
fyrir framtíðarafkomu þeirra.
Fæðingarheimilinu hefur ekki
verið lofeað, en enginn sjúfeling
ur er þar, og engin bamshaf-
andj kona leitar lengur til dr.
Graser, en áður átti hann mik]
um vinsældum að fagna sem
fæðingarlæknir.
Aftur á móti stendur ekki á
símahringingum til læknisins
og ljósmóðurinnar og bálreitt
fólk kallar þau morðingja og
glæpafólk.
En í sjúkrastofu Barböru
Weg og eins í íbúð þeirra hjóna
í Frohnhausen er allt yfirfullt
af blómum frá óþekktum gef-
endum. .

Á VÍÐÁVANGI
Fann ekkert dæmi
Það vakti einna mesta at-
hygli við ræðu Bjarna Bene-
diktssonar á Alþingi um emb
ættisveitinguna í Hafnarfirði,
að liversu sem hann rakti feril
ráðherra síðustu þrjátíu árin,
fainn hann ekkert dæmi, sem
. hliðstætt væri geymslu fógeta
embættisins í Hafnarfirði né
því, að maður, sem settur hefðj
verið í embætti áratug, fengi
ekki skipun fyrir því, þegar
það losnaði að fullu.
Hið lengsta, sem Bjarni komst
var það, að ráðherrar hefðu
geymt sér embætti í 5—6 ár,
og síðan farið í þau sjáifir aft
ur. Um hitt eru engin dæmi
að ráðherra hafi geymt sér
embætti samfleytt í áratug,
horfið þá frá því að fullu, en
maðurinn, sem setið hafði í
embættinu með sóma fyrir
hanm allan tímann, verið rek-
inn úr, þótt hinn fyrri emb-
ættismaður tæki ekki við því
aftur.
Embættisveiting Jóhanns
dómsmálaráðhcrra er því alve>g
hliðstæðu- og fordæmislaus, og
fyrir henni eru engin siðleg
rök né heldur hefðbundnar
venjur. Þvert á móti brýtur
hún allar hefðir um þetta og
rís gegn heilbrigðu siðgæðis-
mati.
Hin fögru fyrirheit
Dagur á Akureyri ræðir um
ríkisstjórnina á þessa leið ný-
lega:
„Mörg vora þau fyrirheit
sem núverandi ríkisstjórn gaf
þegar hún hóf göngu sína. Og
stjómin er alltaf síðan að dá-
sama efndirnar einkum, þegar
fylgismenn liennar láta í ljós
vanþóknun sína og vonbrigði.
Eins og nú er komið, er stefna
stjórnarinnar í ýmsum þýðing
armiklum málum — engin —
og látið reka á reiðanum.
Að stöðva dýrtíðina
Það var mál málanna, og átti
ekki að standa á úrræðunum í
því efni. Feril dýrtíðarófreskj-
unnar þarf ekki að rekja, því
að hún hefur hvergj sniðið
hjá garði en trö|lriðið efnahags
kerfi þjóðarinnar svo. að því
mælir enginn bót.
En skattarnir?
Hafa þeir ekki, samkvæmt
mörgum yfirlýsingum stjómar
valda, stórlækkað, eins og lof
að var? Fjárlögin segja sína
sögu um það og tilkynningar
um nýja skatta með stuttu milli
bili, síðustu vikur og mánuði,
Hallalaus ríkisbú-
skapur
Hallalaus rfkisbúskapur var
| meðal slagorða stjómarinnar.
j Magnús fjármálaráðherra
j skýrði frá því í sumar, hversu
tekizt hefði til um það mál, og
I í umræðum um fjár|ögin, sem
| einnig var útvarpað. Þar fór
| einnig sú fjöðrin og ekki ann-
að að heyra á ráðherra, en að
I hann teldi mjög mikla erfið-
;:i leika á ríkisbúskapnum fram-
| undan, eftir öll uppgripaáriti.
| Aldrei að skipta sér
i af vinnudeilum
I Og ríkisstjómin ætlaði ekki
| að skipta sér af vinnudeilum.
Framhald á bls. 12.