Alþýðublaðið - 26.03.1959, Blaðsíða 10

Hýsamálun
OG
skreytingar
Sími
34779
Gerum við bilaða
KHANA
og klósett-kassa.
VATNSVEITA
EEYKJAVÍKUR,
símar 13134 og 35122
Nælonteygju
mjaðmabeiti
margar gerðip
Nælonteygju
buxnabelti
þrjár tegundir.
(Bdqjmjpm
Smurt brauð •.
og snittur
Sendum lieim.
Opið frá kl. 9—23,30.
Brauðborg
Frakkastíg 14. Sími 18880
IEIGUBÍIAR
Bifreiðastöð Steindórs
Sími 1-15-80
lifreiðastöð Reyk]avíkur
Sími 1-17-20
Láfið okkur
aðstoða yður við kaup og
sölu bifreiðarinnar.
Úrvalið er hjá okkur.
AÐSTOÐ
við Kalkofnsveg og
Laugaveg 92.
Sími 15812 og 10650,
Sandblásfur
Sandblástur og málmhúð
un, mynztrun á gler og
legsteinagerð.
Sjöfugur
Amfirðingur
Framhald af 4. *íðu.
víkur og hefur búið þar síðan.
Hann hefur haft með 'höndum
hér syðra smíði fjölmargra
húsa, og má þar t. d. nefna fé-
lagsheimilið Hlégarð og skóla í
Grindavík og Garði, og í mörg
ár var hann eftirlitsmaður með
smiíði Dvalarheimilis aldraðra
sjómanna.Enn er hann við góða
heilsu, en vinnur nú eingöngu
í vinnustofu sinni á Njálsgötu
6.
Við Páll þekktumst litt á
bernskuárunum, því að ég var
aðeins sjö ára þegar hann fór
að heiman. En strax og ég flutt
ist til ísafjarðar, hófst með okk
ur kunningsskapur og síðan
samstaff og varð hann einn af
þeim mönnumi vestra, sem ég
hafði mest dálæti á. Alltaf var
hann hressilegur og jákvæður,
áhugsamur um hvert miál, sem
mátti að gagni koma, laus við öf
und og undirhyggju og manna
góðgjarnastur í garð annarra.
Hann var og er og verður einn
af þeim geðfelldu og gagnlegu
mönnum, sem eru barn og karl
menn í senn, sér áivallt bregða j
ljóma vinnugleði og framtíðar- '
heilla yfir hin hversdagslegustu
verkefni, vill á engu og engum
níðast og telur alltáf góða von
land'töku, meðan ekki eru lagð-
ar árar í bát.
„Jæjá, hvernig lízt þér nú á
blikuna?" sagði ég eitt sinn við
hann á kreppuárunum' vestra,
þegar langvarandi ótíð bættist
ofan á fáfiski og sölutregðu.
Hann leit í loft upp og hallaði
á, hvarflaði síðan til mlín aug-
unum og mlaaLti: „Það er aldrei
vonlaust, meðan klórað er í
bakkann, og það erum við allir
að gera. Ég er á því, að það
verði metið, bæði af fólkinu1 og
þeim, semi kynnu að fylgjast
með okkur óséðir." Þá er nýir
bátar höfðu verið smíðaðir og
voru 'kvöld eitt að losa afla
sinn, hittumst við Páll niðri á
bryggju, og lagði bjarma af
bryggj ulj ósunum á gulgljáar
fiskkasirnar. ,,Þú gefur þér
tíma til að koma hingað? sagði
ég. „Já, ég skauzt iiingað
snöggvast. Þetta er eins og að
vera lofað til kirkju, þegar mað
ur var barn“.
Svona er Páll. Hann hefur
sjálfum sér til ánægju og mörg
um öðrumi til gangs og gleði
alla síiia ævi varðveitt og á-
vaxtað þann eina ari, sem hann
hlaut, bjarta og drengilega at-
hafna- og sjálfsbjargargleði
hinna gömlu Arnfirðing.a, sem
ekki voru aðeins érfiðismenn,
heldur ævdntýrahneigðir í-
þróttakappar á vettvangi lífs-
baráttunnar, dj arfir færleiks-
menn í svellbólgnumi berglhill-
um, ótrauðir í brimlendingum
og barningi og við stjórn í fjall-
menn, sem fundu sumir á
bragði sjávar, hvort fiskur var
bragði sjvar, hvort fiskur var
undir, veiðimenn, sem skutluðu
seli og ihvali svo að hvergi
skeikaði, og örlátir á feng sinn
öllum, sem- minna máttu sín.
Guðm. Gíslason Hagalín.
10 daga verzluna rnámskeið
verður haldið í Samvinnuskólanum Bifröst um miðjan maí í vor. - Öllum heim-
il þátttaka. Unglingum, sem ætla að stunda verzlunarstörf, er sérstaklega bent
á undirbúning þennan, sömuleiðis afgreiðslufólki, sem kynnast vill nýjungum á
sviði verzlunar. — Uppl. í Samvinnuskólanum Bifröst eða fræðsludeild SIS.
S. Helgason,
Súðavogi 20.
Sími 36177.
Samvinnuskólinn Bifröst. .
42 Hf BARNAGAMAN
BARNAGAMAN
43
ur var ég að drekka
rnjólk úr lítilli skál, sem
stóð rétt fyrir framan
eldavélina. Ég lauk við
að lepja mjólkina, þurrk
aði munninn og veiði-
hárin og stökk síðan upp
á eldhúsborðið, svona
rétt til þess að sjá hvern
ig allt saman gengi.
„Farðu nú varlega,
Klói minn!“ sagði
rnamma. „Komdu nú
ekki allt of nálægt þessu
hjá mér. Það yrði dálag-
fegt, ef einhver fyndi
nú kattarhár í páska-
eggjunum mínum.“
Ég brosti bara breiðu
brosi, kinkaði kolli,
svona til þess að full-
vissa mömmu um að
öllu væri óhætt, rétt
eins og ég hefði ekki
imgun hjá mér. Ég, sem
gat haldið jafnvæginu á
fönurn ólíklegustu stöð-
um og jafnvel dansað
rnilli blómsturvasa, gíasa
og bolla, án þess a’ð
brjóta nokkuð og
bramla. Nei, það var
ekki neitt að óttast.
En í sama bili byriaði
ballið.
Ég sá allt í einu fiugu
> jglugganum. Þarna
sveif hún, á gráu vængj
unum sínum, pínulítil,
rnögur og ósköjp ræfils-
teg, greyið. Og hvaða
) öttur haldið þið að geti
retið aðgerðarlaus, þeg-
ar hann sér fyi'stu flugu
vorsins?
Ég gat það að minnsta
kosti ekki. Ég stökk í
einu vetfangi upp í
gluggakistuna, það er
segja, ég ætlaði að
stökkva þangað, — en
ég komst ekki svo langt.
Einmitt í þessu lyfti
mamma súkkulaði skál-
inni. Mér skrikaði fót-
ur og þegar ég ætlaði
niður af borðinu, velti
ég um öllum flöskun-
um. Langar súkkulaði-
ár og gulir, rauðir, græn
ir og bláir marcipan-
lækir runnu niður á
gólf. í sama bili opnuð-
ust dyrnar og Bjössi
kom inn.
Ég skrækti ámátlega
og ætlaði að laumast
burtu. En ég sat fastur
í súkkulaði-leðjunni.
Klístrið festist á fætur
mínar, og ég varð að
sitja þar sem ég var
kominn. Ég gat hvergi
hreyft mig. í fyrstu var
mamma byrst á svipinn,
en svo byrjaði hun að
hlæja. Og Bjössi hló
líka. Þessi bannsettur
hlátur.
,,Ó, Klói! Alveg ertu
einstakur,“ sagði Bjössi
um leið og hann beygði
sig niður og lyfti mér
upp úr leðjunni. Ég fór
strax að reyna að þvo
mér. En það bragð! Oj
bja! Bragðið var vont.
Aldrei get ég skilið
hvers vegna fullorðnu
fólki þykir þessi brúna
súkkulaði-leðja góð!
„Láttu heitt vatn
renna í balann þarna,
Bjössi minn,“ sagði
mamma. „Og reyndu nú
að ná þessu af honum
Klóa,“ bætti hún við.
Síðan leit hún á mig
og sagði:
„Aumingja Klói! Þetta
var nú ekki allt þér að
kenna. Það eru ekki all-
ir eins sanngjarnir og
hún mamma.
Bjössi þvoði mér með
sápu, hátt og lágt. Síðan
þurrkaði hann mér með
handklæði. Ég fékk líka
volga mjólk að drekka
og lá síðan í fanginu á
-Bjössa góða stund.
Alveg er ég viss um
að hefði þetta óhapp
komið fyrir einhvern
annan kött mundi hon-
um tafarlaust hafa verið
fleygt á dyr. En mamma
skilur allt og Bjössi líka.
Þess vegna þykir mér
svo vænt um þau bæði.
■iiiiiiiiitiiiiniiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
Sture Wahlström
Græn jðxlinn
smurða brauðið sitt. Síð
an gekk hann til hans,
rétti ihonum breiða
krumluna og sagði:
— Ég ó’ska til ham-
ingju, drengur minn.
Viltu taka í höndina á
gerandi. Maður getur
svo sem fengið löðrung
fyrir því. Hann Kalli
var óheppinn. í næsta
skipti verður það ég,
sem ráðninguría faé.
gömlum skógarkarli?
— Hvað er þetta?
sagði Níels og lagði frá
sér brauðið. — Ertu þá
ekki reiður lengur?
— Nei, það er ekkert
til að reiðast af lengur.
Mér líkar við pilta með
krafta í kögglum, jafn-
vel þótt ég fái skeinu af
þeim. Veimiltítur eru
það versta, sem ég
þekki.
—■ Já, þar er ég á
sama má'li, sagði Níels
og tók í framrétta 'hönd-
ina.
— Bravó! hrópuðu
hinir. Við verðum að
minnast þessa með kaffi
og bollum, og á eftir get
um við spilað urn, hver
á að kveikja upp það
sem eftir er vikunnar.
Þegar þeir voru búnir
að drekka kaffið, fóru
þeir að ræða um dags- ;
verkið. Pelli minntist á
það af tilviljun, að 'hann
hefði höggvið fimmtíu
og fimrn stykki um dag-
inn.
— Það er vel gert,
sagði Óli,- — ég hjó ekki
nemá þrjátíu og níu.
—- Og ég ekki nema
fjörutíu og fjögur, sagði
Svein.
— Það er mikið.— Ég
skilaði aðeins þrjátíu og
átta, muildraði Kalli. —
Þetta hlýtur að hafa ver
ið sannur ógæfudagur
fyrir mig. — Hve mörg
hjóst 'þú Níe?ls
— Fimmtíu og á'tta,
— Fimmitíu og • áttaí
Segirðu satt?
— Já.
— Hm.
— En það var líka
prýðilegt að höggva,
'hvergi fúi og engir kvist
ir. Einn er stundum
heppinn, annar óhepp-
inn.
Verkamennirnir litu
hver á annan og hlógu,
Það var enginn vafi á
því, að „grænjaxlinn!i:
var hetja dagsins.
S. J. þýddi,
GÁTA.
Einn er vegur endalaus
í honum drengur
gengur,
Fið báða fætur bindur
haus
\ berum fótum gengur.
'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiimiiiiiMiiiiiiiimiiiiiifiiiiiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiima
Fyrir skátafundinn:
^0 26. marz 1959 —• Alþýðublaðið