Alþýðublaðið - 16.05.1959, Síða 11

Messor
Dómkirkjan: Hvítasunmi-dag-
ur: Messa kl. 11 árdegis. Sr.
Óskar J. Þork&sson. Síð-
degismessa k’i p. Sr. Jón \
Auðuns. Annan hvíitasunnu i
dag: Messa kl. 11 árdiegis.
Sr. Jón Auðuns. Engin síS-
degismessa.
Neskirkja: Messa báða hvíta-
sunnudagana kl. 11 árdegis.
Séra Jón Thorarensen.
Hallgrímskirkja: Hvátasunnu
dagur: Messa kl. 11. Sr.
Jakob Jónsson. Síðdegis-
messa kl. 5. Sr. Sigurjón Þ.
Árnason. Annar í hvíta-
sunnu: Messa kl. 11. Sr. Sig
urjón Þ. Árnason.
Langholtsprestakall: Messa í
Laugarneskirkju kl- 5 e. h.
Séra Árelíus Níelsson.
Bústaðaprestakall: Hvíta-
sunnudagur. Messa í Kópa-
vogsskóla kl. 2. Annar í
hvítasunnu: Messa í Háa-
gerðisskóla kl. 2. Sr. Gunn-
ar Árnason.
Laugarneskirkja: Hvítasunnu
dagur: Méssa kl. 2,30. Séra
Garðar Svavarsson. Annar
hvítasunnudagur: Messa kl,
11 f. h. Séra Garðar Svav-
arsson.
Háteigsprestakall: Hvíta-
sunnudagur: Messa í hátíða-
sal Sjómannaskólans kl. 2
e. h. Séra Jón ÞorvarSsson.
Elliheimilið: Hvítasunnudag-
ur: Guðsþjónustá kl. 10 ár-
degis. Séra Bragi Friðriks-
son. Annar hvítasunnudag-'
ur kl. 10 árd. Heimilisprest-
urinn.
Kirkjá Óháða safnaðarins:
, Hvítasunnudagur: Hátíða-
messa kl. 5. Annar hvíta-
sunnudagur: Fólki gefst
kostur á að skoða hina ný-
vígðu kirkju kl. 4—6 síð-
degis. Séra Emil Björnsson.
Kaþólska kirkjan: Ilvíta-
sunnudagur: Lágmessa kl,
8.30 árd. Biskupsmessa kl.
10 árd. Annar hvítasunnu-
dagur: Lágmesa kl. 8.30 ár-
degis. Hámeisa kl. 10 árd.
Hafnarf jarðarkirkja: Messa
á hvítasunnudag kl. 10 f. h.
(Ath. messutÍTýann.) —
Bessastaðir: MessV á hvíta-
sunnudag kl. 2 e. h. Ferm-
ing. Kálfatjörn: Messa ann-
an hvítasunnudag kl. 2 e. h.
Ferming. Séra Garðar Þor-
steinsson.
Fríkirkjan í Ilafn&rfirði: —•
Messa kl. 2 e. h. Ferm\ig-
arbörn fró því í vor óskast
til viðtals eftir messu. Séra
Kristinn Stefánsson.
Leiðrétting.
Vegna mistaka birtist grein
: um SVFR 20 ára í blaðinu í
gær, en átti ekki að birtast |
fyrr en, í dag. Félagið er 20 1
ára á mor/rjn, eins og raunar |
kom skýrt fram í greininni. 1
hegna þeim, sem gera rangt!,
Stundum óska ég, aö ég væri
ekki munkur, svo ég gæti gert
slíkt hið saima!“
„Við mundum elta þig uppi
°g teygj a úr reipi með .þunga
þínum“, sagði Gonzales liðs-
foringi. „Það gæti verið að
hanis háigöfgi liti þig hýrari
auga, ef þú hjálpaðr hermönn
umi hans“.
„Ég hjálpa ekki börnum
djöfulsins", sagði munLkurinn.
„Ha! Nú ert þú reiður og
það er gegn hoðorði þínu. Á
ekki kuflum klæddur munkur
að taka við því sem að 'honu'm
er rétt og Þakka fyrir, þó hon
um svelgist á þakklætinu?
Svaraðu miér, reiði maður?“
„Þér vitið jafn mikið um
skyldur og regluboð munka og
hestur yðar“.
„Ég ríð göfugum hesti, gáf-
aðri skepnui. Hann kemur þeg-
ar ég kalla og hleypur þegar
ég skipa. ^Níddu hann ekki
mieðan, þú hefur ekki riðið
honum. Ha! Þetta var ágætt
hjá mér!“
„Fífl!“
„Kjöitkássa og geitarmjólk11,
sagði Gonzales liðsforingi.
34.
Hermennirnir tveir komu
aftur inn í herbergið. Þeir til-
kynntu að þeir hefðu leitað
vel, en ekkert fundið nema
þjóna, bróður Felipe, sem
voru allir of hræddir til að
ljúga og sem höfðu sagt að
þeir hefðu engan séð, sem ekki
átti þar heimia.
„Ha! Vel falin,“ sagði Gonz
ales. „Munkur, hvað er í þessu
horni?“
„Húðir“, svaraði bróðir Feli
pe. _
„Ég hef litið á þær við og'
við. Kaupmiaðurinn fró Sen
Gabriel hlýtur að hafa haft. á
réttu að standa, þegar hann
sagðii að húðdrnar, sem hann
keypti af þér væru illa verk-
aðar. Eru,þessar vel sútaðar?“
„Það held ég“.
„Hví hreyfðust þær?“ spurði
Gonzales liðsforingi. „Ég-'foef
þrisva-r séð þær Ihreyfast. —•
Hermenn, leitið þar.“
Bróðir Felipe stökk á fæt-
ur.
„Nú er nóg komið,“ kallaði
hann. „Þið hafði leitað og ekk
ert fundið! Leitið í útihúsun-
urn og farið! Leyfið mér að
ráða yfir mánu heimili. Þið
hafið ónáðað mdg nóg“.
„Sverð þú munkur, að ekk-
ert lifandi sé falið þarna?“
Bróðir Felipe hikaði og
Gonzales liðs'foringi glotti.
„Þorirðu ekki að sverja, —
eh?“ spurði liðsforinginn. ,‘,Ég
bjóst við því að þú myndir
hika, munkur. Hjermienn, rann
sakið húðirnar!"
Mennirnir tveir gengu að
horninu. En. þeir voru ekki
komnir iþangað þegair Seno-
rita Lolita Pulido stökk fram
og snérist gegn þeirn. • ,
„Ha! Þá er hún fundiu!“ -#
kallaði Gonziales liðsforingi.
„Hér er pakkinn, sem Senor
Zorro bað munkinn um að
geymia! Allra fallegasti pakki!
Hún fer aftur í fangelsið og
fær enn mieiri dóm fyrir flótt-
ann!“
En það rann Pulido-blóð' í
æðurn senorítuninar og Gonzal
es hafði ekki tekið það með í
reikningipi. Senoritan gekk
að endanum á húðarhlaðanum
svo Ijósið af kertunum skein
be.int á hana.
• \
„Augnaíblik, senores“, sagði
hún.
Hún tók hendina, sem verið
ihafðí fyrir aftan bak og hélt
á löngum beittum hnífi eins
og fl'áningarmenn nota. Hún
setti hnífsoddinn við brjóstið
og leit djarflega á þá.
„Senorita Lolita PuMdb fer
hvorki nú né nokkurn. tíma í
fangelsi, senores“, sagði hún.
„Fremur vill hún stinga þess-
um hníf á kaf í brjóst sér og
deyja eins og sæmir konu af
góðumi ættum. Ef hans hágöfgi
vill fá dauðan fanga, getur
hann fengið hann“.
Gonzales liðsiforingi stundi
af gremju. Hann efaðist ekki
um að senioritan framfcvæmdi
hótun sína, ef mennirnir
41
eftir
Johnston McCulley
rcyndu að handtaka hana. Og
þó hann hefði ekki hikað við
að skipa fyrir um'handtöku á
venjulegum fanga hikaði bann
við að gera það saœa við seno-
rituna. Senorita Pulido var
dóttur dons og það gæti orðið
slæmt fyrir landsstjórann ef
hún fremdi sj'álfsmorð. Það
gæti orðið neistinn, sem
kveikti í púðurtuninunni.
„Senorita. sá, sem tekur líf
sitt er glataður að eiMfu“, —
sagði liðsforinginn. „Spyrjið
nmnkinn, hvort það sé ekki
svo. Þér eruð aðeins handtek-
in, ekki dæmd Og fundin sek.
Ef þér eruð saklaus verður
yður án efa sleppt!“
„Það er enginn tími til að
halda lygai'æður, senor“, svar
aði stúlkan. „Ég skil alltof vel
— hivað er að ske. Ég sagði
að ég færi ekki í fengelsið og
ég mteina það. Gangið nær og
ég dtrep mig!“
„Senorita —“ sagði bróðir
Felipe.
„Þér getið ekki komið í veg
fyrir það góði, munkur“, svar-
aði hún. „Ég hef ennþá mitt
stolt, svo er dýrðlingunum fyr
ir að þakka. Hans hátign fær
aðeins skrokkinn á mér, ef
hann fær eitthvað“.
„Þetta er þokkalegt!" sagði
Gonzales liðsforingi. „Það er
iþá ekkert fyrir okkur að gera
'nema f ara og veita senoritunni
frelsi“.
„Ó, nei, senor", kallaði tón.
,,Þér eruð kænn, en ekki nægi
iega kænn. Þér mynduð fara
iOg láta hermenn yðar vakta
húsið? Þér mynduð báða eftir
hentugu tækifæri og taka mig
þá“.
'Gönzales urraði, því það
hafði einmitt verið ætlun
hans, og stúlkan hafði vitað
það.
„Ég fer“, sagði hún. „Gang-
ið aiftur á bak, senores
'standið við vegginn.
það strax eða ég sting mig á
hol“.
Þeir gátu ekki annað en
hlýtt. Hermennirnir litu á
'liðsforingjann til að fá skipan-
ir og liðsforinginn þorði ekki
að hætta á að senoritan drœpi
sig, því hann vissi að Þá vofði
yfir honum reiði landsstjór-
ans, sem mundi segja að hon-
um 'hefði mistekizt.
Kannski var betra, að leyfa
'stúlkunni að fara. Það var
hægt að taka hana seinna,
því ekki gat hún flúið her-
mennina.
Hún horfði á þá og þaut yfir
herbergið. Hún 'hélt hnífnum
við brjóst sér.
„Bróðir Felipe, viljið þér
kom,a með mér?“ spurði hún.
„Þeir hegna yður ef þér eruð
eftir“,
„Samt 'verð ég að vera, seno-
rita. Ég get ekki flúið. Dýrl-
ingarnir verndi yðui’!“
Hún leit einu sinni enn á
Gonzales og hermennina.
„Ég fer út um dyrnar“, —
sagði hún. „Þið verðið hér, —
Ég veit, áð það eru hermenn
úti og þeir reyna að handsama
mdg. Ég, segi þeim, að ég hafi
. leyfi yðar til að fara. Ef þeir
spyrja yður, þá segið að svo
sé“.
„Og hvað ef ég geri það
ekki?“
„Þá nota ég hnífinn sen-
or“.
Hún opnaði dyrnar, sneri
höfðinu oa leit út.
„Ég vona að hestur yðar sé
góður, senor, því ég ætla að
nota hann,“ sagði bún liðs-
foringjanum.
Hún þaut gegnumi dyrnar
og skellti þeim á eftir sér.
„Eltið hana“, kaflaði Gon-
zales. „Ég leit í augun á henni!
hún þorir ekki að nota hníf-
inn!“
Hann hentist yfir herbergið
os hermennirnir á eftir. En
bróðir Felipe hafði verið nægi
lega lengi aðgerðarlaus. Hann
tók rtil starfa. Hann hugsaði
ekki um afleiðingarnar. Hann
rétti út annan fótimi og brá
Gonzales liðsforingja. Her-
mennirnir féllu um bann og
og lágu í einni hrúgu á gólf-
inu.
Bróðir Felipe hafði útvegað
henni dáiítinn frest og það
var nóg. Því senoritan hafði
hlaupið að hestinum og hent
sér i hnakkinn. Hún gat riðið
eins og innfæddur miaður. —
Litlir fætur hennar náðu ekki
hálfa leiðina í ístaðið en hún
hugsaði ekki unn það.
Hún sneri höfði hestsins og
sparkaði, í síður hans meðan
hermennirnir þustu að hinum
miegin frá húsinu. •— Hún
beygði sig fram yfir makka
hestsins og reið af stað.
Bölvandi liðsforinginn stóð
á svölunum og skipaði mönn-
um sínum að fara á bak og
elta hana. Tunglið var bak við
skýjabakka. Þeix vissu ekki
í hvaða átt senoritan fór nema
með Því að hlusta eftir hófa-
dyninumi. Og þeir urðu að
neffla staðar tii að gera það
— og ef þeir náimu staðar
misstu þeir tíma og fjarlægð-
in jókst.
35.
Senor Zorro stóð eins og
stytta í kofa Indíánans, hann
hélt með annarri hendinni um
flipa hestsins. Indíáninn kraup
við hlið hans.
Þeir heyrðu hófatak frá
þjóðveginum. SVo fór eltinga-
leikurinn framhjá, mennirniv
kölluðu hver til annars og
bölvuðu dimmunni og fórw
niður í dalinn.
Senor Zorro opnaði dyrnar
og leit út, hlustaði augnablik
og leiddi svo hestinn út. Hann
rétti innfædda manninum pen
ing.
„Ekki frá yður, senor“, sagði
innfæddi nnaðurinn.
„Taktu við honum. Þú þarft
að nota hann en ég ekki“, —<
S'agði stigamaðurinn.
Hann henti sér á bak og
beindi hestinum upp bratta
Shæðina fyrir ofan kofann —
Skepnan hafði ekki hátt með-
an hún klifraöi upp brattamn.
Senor Zorro fór niður í lægð-
ina hinumi megin og kom á
mjóán stíg, sem hann reið
hratt eftir og stoppaði hestinn
við o2 við til að hlusta eftir
hljóði frá Öðrum riddurum,
sem væru á næstu grösumi.
Hamn fór í áttima til Reina
de Los Angeles, en hann var
ekkert að flýta sér til virkis-
ins. Senor Zorro hafði annað
í huga þessa nótt og það var
verk, sem varð að vinna á á-
kveðnum tímia og undir á-
kveðnum kringumstæðum'.
Tveim tímur s,einna kom
hann að bæðinni fyrir ofan
borgina. Hann sat um stund
kyrr á hestinum og horfði yf-
ir staðinn. Tunglið hvarf af og
tii og þegar Það sást gat hann
séð torgið.
Hann sá enga hermenn og
heyrði ekkert til þeirra og því
ályktaði hann að þeir væru
enn að elta hanin og að þeir,
sem voru sendir að elta Don
Carlos og Donu Catalinu væru
ekki enn komnír. Það var Ijós
á kráinni og í virkinu og í hús-
inu, semhans hágöfgi dValdi f.
Senor Zorr.o beið unz alls-
staðar var dimmt og þá hvatti
Alþýðublaðið — 16. maí 1959