Alþýðublaðið - 24.07.1959, Blaðsíða 6

YRIRSÖGN þessa
greinarkorns eru
! ummæli 22 ára
gamallar þýzkrar
stúlku, sem er löm-
uð og lifir í stál-
lúnga. Við hlið henni liggur
25 ára gamall maður, sem
er lamaður upp að mitti. —
Þau eru hjón, og enda þótt
þau hafi hvorugt nokkra
von um bata, líta þau björt-
um augum á tilveruna og
telja, að margir, sem eru
líkamlega heilbrigðir, séu
óhamingjusamari en þau.
Hún heitir Margrét og var
kunnur'tennisleikari. Faðir
hennar er verkfræðingur
uppfyllti sérhverja ósk dótt
ur sinnar. Hún var ung, fal-
leg og lífsglöð og framtíðin
virtist brosa við henni. En
dag nokkurn fann hún til
sársauka í hálsi og fékk há-
JL. LÖGREGLAN í New
York hefur tekið 30
dúfur, sem hún telur hafa
verið notaðar til að flytja
eiturlyf. Fundust fimm úns-
ur af heróíni í íbúð þeirri,
sem dúfurnar voru í.
)—(
FUGLAR hafa stund-
um valdið slysum á
flugvöllum, er þeir hafa
orðið fyrir flugvélum. Vick-
ers Armstrong félagið er nú
að reyna styrkleika glugg-
anna á stjórnklefa Vangu-
ardvélarinnar með því að
skjóta dauðum kjúklingum
með allt að 450 mílna hraða
á glugga stjórnklefans.
veikina og hefur verið rúm-
liggjandi síðan. Allir draum
ar hans bæði á sviði knatt-
spyrnunnar og fjármálanna
voru í einni svipan þurrkað
ir út. Samt sem áður hefur
hann ekki misst lífsgleði
sína og þrátt fyriiUömunina
tekst honum að gera furðu-
legustu hluti. Hann getur til
dæmis skrifað á ritvél og
aðferðin, sem hann notar
er þannig:
Hann hefur látið útbúa
fyrir sig tréstöng, sem er
boginn í annan endann. —
Stöngina setur hann upp í
sig og hamrar síðan á ritvéla
borðið með góðum árangri.
Allir, sem séð hafa, segja,
að leikni Páls við ritvélina
sé einstæð.
Páll og Margrét giftu sig
fyrir skömmu, eins og fyrr
segir, og það var einmitt
ritvélakunnátta Páls, sem
varð upphafið að kunnings-
skap þeirra.
Margréti barst eitt sinn í
hendur brezkt vikublað. í
því var viðtal við Pál og
sagt frá því, hvernig hann
fer að því að vélrita. Sömu-
leiðis birtist mynd af hon-
um. Margrét var snortin af
dugnaði hans og klippti
myndina út og lét hengja
hana við spegilinn, sem er
fyrir framan hana í stál-
lunganu.
Hún gat ekki hætt að
hugsa um Pál og loksins á-
kvað hún, að skrifa honum
og spyrja hann rð því, hvo.t
hann teldi, að hún gæti lík-
lært að sknia í ritvél með
hans aðferð. Hann svaraoi
um hæl: ,4uð-> itsð getur þ i
líka lært á ritvél, engu síð-
ur en ég, — bara ef þú villt“.
Þetta var uphafið að kunn
ingsskap þeirra. Síðan skrif-
uðust þau á og loks lét hann
flytja sig á sama sjúkrahús
og hún og fékk að Iiggja -í
sama herbergi. Og ekki stóð
á brúðkaupinu, þegar kynni
þeirra urðu nánari.
Og nú eyða þau hveiti-
brauðsdögunum og eru glöð
og ánægð með lífið og til-
veruna, enda þótt þau fari
á mis við allt það, sem aðr-
an hita. Þremur dögum síð-
ar var hún lömuð frá
hvirfli til ilja og stállungað
hennar eina björg.
Hann heitir Páll og var
upprennandi knattspyrnu-
stjarna. Hann var kauphall-
armiðlari og komst í góðar
álnir. Hann var liðsforingi
í stríðinu, dvaldist á Malaya
og gat sér gott orð fyrir
hreysti og karlmennsku. —
1953 fékk hann lömunar-
Ætli saga Páls og Margrét
ar, sem; eru .hamingjusöm,
enda þótt þau liggi báeði’ í
stállunga, —- sé ekki lær-
dómsríkt og hollt fordæmi
þeim, sem heilbrigðir eru?
★
ir fá að njóta. Hann er þeg-
ar byrjaður að kenna liennj
á ritvél '— og hún tekur
framförum með hverjum
ÉG HEF SJALDAN vitað
það svartara.
Við sátum yfir kaffibolla
á Skálanum, klúbbfélagarn
ir þrír, ég, doktorinn og
Skari plöntufótur, — og
talið barst að draugum.
Ég vitnaði í Þórberg, —
eins og góðum bókmennta-
manni og íslendingi sæmir,
en það gerði litla lukku.
— Það þarf nú ekki Þór-
berg til, sagði plöntufótur-
inn og tók út úr sér vindl-
inginn. Það var ævinlega
fyrirboði mikilla tíðinda.
— Nú orðið veit hvert
mannsbarn, hélt hann á-
fram,að hér í bæ er hús, þar
sem reimleikar eru þvílíkir,
að fólk helzt þar ekki við.
Húsið er til sölu fyrir lít-
inn pening, en engum kem-
ur til hugar að líta við því.
Ég og doktorinn urðum í
einni svipan að augum og
eyrum, sérstaklega doktor-
inn. Hann hefiír í tíu ár haft
í hyggju dð kaupa sér hús.
—Fyrsta sagan, sem ég
heyrði, sagði Skari, var á
þá leið, að fólk í þessu húsí
vaknaði um miðja nótt — í
baði! Þá hafði draugsi skrúf
að frá öllum vatnskrönun-
um. Þetta var á sunnudegi.
Eftir miklar stunur og erf-
iði tókst að þurrka upp
mesta vatnið og fór þá hús-
freyja að undirbúa steik-
ina. Þegar hún var tilbúin,
lagði hún á borðið, setti síð-
an þennan dýrindis sunnu-
dagsmat á það, vatt sér inn
í stofu og sagði heimafólk-
inu, að maturinn væri til
reiðu. Þegar komið var
FRANZ
TÝNDI
GIMSTEINNINN
FRANS hættj á að stökk-
va. Rétt hjá einum af turn-
um hallarinnar er stór gras-
flöt, og Frans vonast til að
geta lent þar. En snöggur
vindgustur ber hann af leið
og hann lendir heldur harka
fram í eldhús örsköi
an, var borðið autt.
Skari tróð vindlir
ur upp í sig og var d
legur á svipinn.
Þá kviknaði skj
ljós í kollinum á c
um. Hann kvaðst ha
— að fimmtán f jöl
hefðu búið í þessu
síðastliðnu ári, en r
það autt. Til marks
hversu snarlega :
hefðu haft sig á bro1
nágrannarnir veitt t
tekt, að sömu glug
in hefðu hangið þar
um fjölskyldunum!
— Þó það nú væ:
plöntufóturinn hn
ur. Það er fyrir löní
reynt, að í þessu r
KR055 CxRTfl
&IÁPA HVIISTU TRVGO

VIO «er- SKAP
EtLI- möRK
p,
lega á aflíðandi þa!
reynir árangursl:
halda sér föstum.
handleggur hans er
í taugum fallhlífar:
Hann rennur niði

fj 24. júlí 1959 —
AlþýðublaSið