Alþýðublaðið - 22.11.1959, Blaðsíða 11

40. dagur
væru miðaldra. En hann vildi
enga þeirra.
Jill hafði alltaf vitað, að
ttngfrú Evans var örvænting-
arfull, vonsvikin piparmey,
sem hataði ungar stúlkur,
stúlkur, sem karlmönnum
leizt vel á. Hún hafði greini-
lega gefið þetta í skyn oftar
en einu sinr^i eða tvisvar.
Þess vegna hafði hún vísvit-
andi haldið eftir vitneskju,
sem hefði hreinsað nafn
Leigh. En undir skörpu
augnaráði herra Worplesdon
og með lögreglustjórann við-
staddan, þyrði hún ekki ann-
að en að segja sannleikann.
Jill leif á klukkuna og
velti því fyrir sér, hve langt
yrði unz ungfrú Evans kæmi.
Hún vonaði að lögregluþjónn
inn, sem sendu.r var að
sækja hana, hefði hitt hana.
Hún var svo hrædd um, að
nú þegar réttarrannsóknin
var búin, hefði hún farið til
systur sinnar.
Og svo sá hún lögreglu-
bílinn, sera nam s'aðar fyrir
framan stöðina. Ungfrú Ev-
vans kom út, hún var föl,
frekjuleg en þó hrædd.
Dyrnar voru opnaðar.
v.Yiliið þér koma hingað
herra?“
Herra Worplesdon stóð á
fætur.
„Eg held það væri betra
að þér biðuð hér ungfrú,“
sagði lögregluþjónninn.
,.Já.“
Aldrei hafði tíminn liðið
jafn hægt. Jill gekk um gólf
og velti því fyrir sér hvað
væri að ske inni hjá lögreglu
stjóranum. Hún sá stóra vís-
inn á rafmagnsklukkunni á
veggnum hreyfast hægt og ör-
uggt. Brátt fengi hún að vita,
hvað hefði skeð, en það var
biðin sem var erfiðust. Hún
hafði ekki skilið fyrr en Ad-
ele dó, hvað óvissan er erfið.
Og í dag var það erfiðara en
.... pparift yður hlaup
á. milli margra veralana'-
OÖMJtfðl
ð ÖUUM
HftUH!
-Austuxstiseci
nokkru sinni fyrr, því ungfrú
Evans gat haldið því fram, að
hún hefði ekki séð herra Wor-
plesdon.
•Þá væru það hans orð gegn
hennar og þau nær því kom-
in þangað, sem þau stóðu fyrr.
Þó herra Worplesdon segði
lögreglunni að hann hefði
heyrt háværar raddir inni í
setustofunni og séð Leigh
hjá henni rétt áður en skotið
var, þá var það ekki nóg til
að sakfella Ronald Adamson.
En þá hlyti grunurinn að
falla á hann en ekki Leigh.
Og þá var ekki jafn líklegt að
hann yrði handtekinn. En var
það það sem þau vildu? Það
yrði að vísu mikill léttir, en
þau myndu alltaf vita að morð
málið var ekki leyst, það
yrðu margir, sem enn héldu
að Leigh hefði framið morð-
ið.
„Ungfrú Fauikner?“
Mathieson lögreglustjóri
stóð sjálfur í dyrunum. Bak
við hann sá hún ungfrú Ev-
ans, andlit hennar var rautt
og þrútið, og hún var farin
út.
„Eg held að þér þurfið ekki
að óttast neitt meir, ungfrú
Faulkner.“
Jill greip andann á lofti.
„Játaði hún að hafa séð
herra Worplesdon?“
„Ekki í fyrstu. En þegar
við fórum að gerast harðorð-
ir —“
Jill lokaði augunum og sá
fyrir sér hvernig þeir hefðu
gert það sama við Leigh
skömmu áður.
„Venjulega er hægt að fá
fólk af hennar tagi til að
segja sannleikann.“
Herra Worplesdon var mjög
ánægjulegur, þegar hann kom
inn í herbergið og sagði
henni hve feginn hann væri
að allt hefði farið svona vel.
„Sá ungfrú Evans Ronald
fara frá húsinu?“ spurði Jill.
Lögreglustjórinn kinkaði
kolli: „Já, hún sá hann. Hún
var á akbrautinni, þegar hún
heyrði skotið, eitt augnablik
varð hún hrædd og svo fór
hún inn í runna, þegar hún
heyrði franska gluggann opn-
aðan. Ljósið frá setustofunni
skein beint á manninn um
leið og hann kom út.“
„Og kom lýsing hennar
heim við mína?“
„Algjörlega. Nú þurfum
við aðeins að láta hana þekkja
hann aftur. Við náum strax
í hann og látum hann þekkja
hann úr hópi manna.“
„Hvenær getið þið gert
það?“
„Sennilega á morgun.“
„Þarf ég að koma líka?“
spurði Jill áhyggjufull.
„Það held ég ekki,“ sagði
lögreglustjórinn. Hann leit á
blöð á borðinu hjá sér: „’Við
fengum nýjar fréttir frá
London,“ sagði hann. „Það
hafa einhverjir vinir yðar
borið vitni um að þér hafið
þekkt Ronald Adamson heima
hjá þeim á laugardagskvöld-
ið, sem manninn, sem kom
að heimsækja frú Sanders dag
inn, sem morðið var framið.
Mér kæmi ekki á óvart að fá
bráðlega fréttir af handtöku
Ronald Adamson, þegar litið
er á þessar nýju sannanir og
vitnisburð vina yðar.“
„Guði sé lof!“ stundi Jill.
Herra Worplesdon sagði
blíðlega: „Á ég að keyra yð-
yður heim ungfrú Faulkn-
er?“
„Þakka yður fyrir.“ Hún
leit á lögreglustjórann. „Haf-
ið þér sagt Sanders lækni
frá þessu?“
„Ekki enn. Eg hef ekki
haft tækifæri til þess, ég
gæti að vísu hringt til hans,
því hann er sennilega kominn
heim af spítalanum. En ég
hélt að þér“ — hann þagnaði
þrosandi.
„Mig langar til að segja
honum það sjálf,“ sagði Jill
brosandi.
„Herra Worplesdon setti
hana af við hliðið. Hún leit
við um leið og hún fór út úr
bílnum.
CpRvrigh; P. !. £■ Box 6 .Copenhagen
GRANHARNIR „Hvað á ég að gera með vasalausan
kjól? Hvar á ég að geyma alla
naglana?
„Ef þér hefðuð ekki verið.“
„Gleymið því.“
„Eg er búin að segja yður
hve þakklát 'ég er.“
Hann leit blíðlegar á hana
en nokkur fullorðinn maður
hafði litið á hana fyrr.
„Fartið þér inn og segið
Sanders lækni hvað hefur
skeð.“
Leigh sat við borðið í
læknastofunni og starði beint
fram. Hann leit upp og sá
Jill standa í gættinni. Hann
starði mállaus á hana, hann
gat ekki fundið orð til að
segja henni, að hann héldi
að netið væri að lokast um
sig. Eftir yfirheyrsluna þá
um daginn var hann mjög
daufur. Það var ekki hægt að
sanna að hann væri ekki mað
urinn, sem lögreglan leitaði
að. Og þó — ekki höfðu þeir
sannanir á hann. Bréf lög-
fræðingsins, sem sýndi að
hann vildi skilja við Adele,
vitneskjan um, að hann elsk
aði Jill og ætlaði að kvænast
henni, rógburður nágrann-
anna, hver gat sakfellt mann
^neð þejm sönnunum? Það
var hægt að elska aðra konu,
en það var ekki þar með sagt
að maður skyti eiginkónu
sína vegna þess!“
En lögreg^an var gteinii-
lega farin að halda að það
væri það sem skeð hefði. —
Hann vissi að lögreglustjór-
inn sem í upphafi yfirheyrsl-
anna hafði staðið með honum
var farinn að líta svartar á
málið.
Hann leit á Jill og varð
undrandi er hann sá hamingj
una sem skein úr andliti
hennar, gleðinni sem ljómaði
úr augum hennar. Gat verið
að það væri vegna þess að
hún sá hann aftur eftir helg-
ardvöl frá honum? Hann
vildi að hann hefði betri
fréttir að færa henni. Nú
spyrði hún hann hvað hefði
skeð. Ef aðeins eitthvað
hefði skeð!
„Leigh —“ hún henti sér
um hálsinn á honum og hann
þrýsti henni að sér.
„Leigh, elskan mín, það er
allt í lagi. Eins og þú sagðir
að það yrði, Allt er í lagi.“
Hann leit á hana: „Við
hvað áttu, Jill? Um hvað
ertu að tala?“
Hún sagði honum frá heim
sókn herra Worplesdon og
ferð þeirra á lögreglustöðina.
Um allt sem hefði skeð þar.
„Mathiesen lögreglustióri
ætlaði að hringja og segja
þér það sjálfur, en mig lang-
aði tii að segja þér það.“
Hún þrýsti sér að honum,
hallaði höfðinu að öxl hans
og tárin streymdu niður kinn-
ar hennar. „Eg trúi því ekki
að ég þurfi ekkert að óttast
lengur. Eg trúi þvi ekki.“
Hún fann að hann tók
fastar utan um hana og svo
strauk hann um hár hennar.
„Eg hef verið svo áhyggju
full, Leigh. Eg hélt ég væri
að missa vitið af áhyggjum."
„Það sama segi ég.“
„Elskan mín, líttu á mig
og segðu mér, að þér líði
betur.“
„Betur! Elsku Jill —“
Það var barið að dvrum
og þau þutu hvort frá öðru.
Florrie rak hausinn inn í
gættina og sagði afsakandi
að hún vildi ekki ónáða þau,
en hún hefði heyrt ungfrú
Faulkner koma inn.
„Hefur eitthvað nýtt skeð
ungfrú?11
Já, Florrie. Það hefur
eitthvað nýtt skeð. Við vitum
hver skaut frú Sanders.“
Florrie Ijómaði.
„Eigið bér við bað, ungfrú
að lögreglan sé nú loks sann-
færð um að bað hafi verið“
— hún þagnaði mjög vand-
ræðaleg.
Leieh brost.i.
„Það var ekki éff. Florrie.“
„Það datt mér aldrei í hug
herra.“
..Eg veit það.“
Florrie sagðist ætla að láta
ketilinn vfir. Ef Florrie var
áhyggiufull eða glöð, setti
hún alltaf ketilinn yfir.
Leigh leit á Jill þegar hún
var farin.
„Það er of snemma að
segja hvað við gerum, en mig
langar til að selja stofuna og
byria upp á nýtt annars
staðar.“
,.Eg bjóst við því.“
Hann lagði hendulnar á
axlir hennar og leit í augu
hennar.
„Þú verður að fara til Lon-
don viðvíkjandi vinnunni.“
„Eg er búin. Eg hringdi
til herra Staffords, þegar ég
var í London og sagði honum
að ég gæti ekki tekið vinn-
una.“
„Áður en þú vissir —“
„Já, auðvitað.“
„Ó, Jill, Jill! — Hann tók
fastar um hana. „Eg veit
ekki hvað ég hef gert til að
verðskulda þig.“
Hún brosti til hans.
„Eg samþykki það hvað
við kemur.“
„Svo er það laglegi, ungi
maðurinn, sá, sem ég sá þig
með í „The White Bear.“
Hún hristi höfuðið.
„Hann hefur alltaf vitað
að ég elskaði þig.“
„En hann hlýtur að hafa
vonað —“
„Eg sagði honum um helg-
ina, að það væri ekki til
neins.“
Seinna meðan þau voru að
drekka teið stakk Leigh upp
á því, að þau skyldu hringja
til systur hans í írlandi. —
Hann vissi hve áhyggjufull
hún var. Hánn sagði: „Mig
langar líka til að tala við
Bunty.“
Hann bað um númerið og
þegar síminn hringdi, stóð
Jill upp til að fara fram. —
Hann rétti hendina til henn-
ar.
„Farðu ekki.“
Hún stóð við hlið hans á
meðan hann talaði við systur
sína og heyrði að hann spurði
um Bunty eftir að hann hafði
sagt henni fréttirnar.
Og skömmu seinna heyrði
hún Bunty kalla hrifna: —
„Halló, pabbi!“
„Hvernig líður kerlingunni
minni?“
„Mér líður vel, pabbi, hve
nær kemurðu að sækja mig?“
„Bráðum, elskan.“
„Alice frænka segist vilja
fá þig til að heimsækja sig.“
„Kannske ég geri það.“
„Viltu koma með Jill líka?
Alice frænka vill fá hana.“
Leigh sagði: „Bíddu aukna
blik. Hún er hér hjá mér. Eg
skal spyrja hana.“ Hann leit
á Jill. ,,'Viltu koma með mér
til Connemara strax og við
komumst? Til að heimsækja
systur mína.“
Jill tók fast um hendi
hans. Augu hennar ljómuðu.
„Já, Leigh, það vil ég. —
Segðu Bunty að þakka Alice
fyrir að hún bauð mér líka.“
E n d i r .
EIN mesta ættarskrá, sem
gefin hefur verið út hérlendis,
er að koma út. Fjallar hún um
Arnardalsættina við Skutuls-
fjörð. Bókin er á 9. hundrað
prentaðra lesmálssíðna, auk
sérprentaðra mynda, sem sam-
tals eru á 2. þús. talsins.
Bókin heitir „Vestfirzkar
ættir“ Arnardalsættin I.—II.
og er í tveim þykkum bindum
í stóru broti. Aðalhöfundur og
útgefandi er Valdimar Björn
Valdimarsson bifreiðarstjóri í
Reykjavík, en þetta er ættar-
tala hans. Höfundarnir eru þó
fleiri, m. a. Ari Gíslason fræði-
maður og kennari og ættfræð-
ingarnir Steinn Dofri og Bragi
heitinn Sveinsson.
Um 20 þúsund nöfn munu
vera í ritinu, sem hefur orðið
til á 15 árum. Áskrifendur geta
vitjað bókarinnar á Víðimel 23
eða Laugaveg 43 b. Hún kostar
500 kr.
Alþýðublaðið — 22. nóv. 1959 H