Alþýðublaðið - 05.01.1960, Page 15

um“, bætti hún glaðlega við,
en hún trúði ekki á það. CCra-
ig skjátlaðist aldrei.
Og það reyndist rétt. Seint
það kvöld ákváðu Tess, Craig
og Símon að selja.
Þegar Rachel frétti það
daginn eftir, leit hún á þau
eins og hún héldi að þau
hefðu misst vitið.
„Selja?“ sagði hún skiln-
ingsljótt. „Mér finnst að þið
ættuð ekki að hafa þetta í
flimtngum. Ég hélt sem
snöggvast að þið væruð að
. segja satt“.
„Við erum að segja satt“,
sagði Tess og hellti vatni á
teketilinn. ,,'Við höfum ekki
efni á að eiga hér heima leng-
ur. Við verðum að hugsa um
framtíðina líká“. Hún talaði
hratt því í hvert einasta skipti
sem hún m nntist á að yfir-
gefa Pilgriras Row fannst
henni hjarta sitt vera að
bresta.
Rachel lei*- fyrst á hana,
svo á föður sinn og Símon,
svo ýtti hún stólnum frá
borðinu.
,,Ó, nei. .. nei, ekki þetta
ofan á allt' annað!“ veinaði
hún og blióp út.
Móðir hennar reis upp til
að fara á eftir henni, en Cra-
ig tók um arm hennar.
„Ég mynd' ekki fara, Tess
.. . ekki strax. Leyfðu henni
að vera einni“.
„En við hvað átti hún roeð
þessu „ofan á allt annað?“
spurði Tess örvæntingarfullt.
„Þetta er svo óhk+ Rachel“.
Á meðan hafði Rachel
hlaupið brott frá húsinu.
Þetta gat ekki verið rét.t. Ör-
lögin gát.u. ekki verið svona
grimm. Hún átti heima hér.
Þnð var e'ni ljósi punkturinn
í lífi hennar. Það gat.. . bað
mátti ekki vpra satt, en Tess
hafðh sag' að það væri það.
Rachel ráfaði eitthvað án
þess að vita hvert hún gekk.
Þetta var meira en hún gat
afborið iafn óhamingjusöm
og hún var út af Vian. Eng-
inn maður... ekkert heim-
ili. . . Ekkert!
Hún hrasaði og féll í gras-
ið og rankaði við sér er kunn-
uglog rödd kallað' tii hennar.
„Rachel mín, hvað er að?“
spui'ði Carol þegar hún sá
framan í hana.
„Ekkert, ég ætlaði bara
niður í þornið“, sagði Rachel
og Carol tók fast um hendi
hennar.
„Fyrst svo er, skaTu ganga
í rétta átt“, sagði hún og
snéri henni í hring. „Við skul-
um koma þangað saman. Og
nú vil ég að þú segir mér,
hvað hefur komið fyrir“, hélt
hún áfram og lét sem hún
heyrði ekki, að hin sagði að
það vær' ekkert að sér. „Ég
veit að þú ert ekki vön að
henda bér niður á jörðina að
ástæðulausu. Er einhver veik-
'ur í Pilgrims Row?“
„Nei, þeim líður öllum vel“,
svaraði Rachel vélrænt. „Það
er alveg satt, þaö er ekkert
að. Það á bara að selja Pil-
grims Row“.
„Selja ... selja Pilgrims
Row? Og hvers vegna, hvers
vegna, Rachel?“
„Bara vegna þess að við
höfum ekki lengur efni á að
eiga hann og v!ð verðum að
selja áður en við verðum
gjaldþrota.“
„En hvað gera þau þá?
Hvers vegna minntist Símon
ekki á þetta í gær?“
„Mér var fyrst sagt það í
morgun“, svaraði Rachel.
„Þau vissu það ekki fyrir víst
fyrr en í gær. Það er hræði-
legt, svo grimmdarlegt!“ sagði
hún grátandi. „Okkur þykir
öllum svo vænt um Pilgrims
Row — það er heimili okkar
— það er allt. Þau hljóta að
geta gert eltthvað annað?“
Símon ástfanginn af þér!"
„Þetta er ekki satt!“
„Er það ekki?“ spurði Rac-
hel með ískaldri kurteisi.
Carol tók í hana og snéri
henni að sér.
„Hustaðu á mig, Ray...“
„Ég kæri mig ekkert um
afsakanir þínar“, svaraði hún
stutt í spuna.
„Þú skalt hlusta á mig
hvort sem þú vilt eða ekki“,
sagði Carol ákveðin. „Þú hef-
ur sagt margt ljótt við mig og
nú er röðin komln að mér. í
fyrsta lagi óska ég ekki eftir
því að manneskja, sem kallar
sig vinkonu mína ræði um
mig við mann minn, Rachel.
Neitaðu ekki að þú hafir við
og við ýtt undir grun hans og
gagnrýni. 'Við Vian getum
gert rangt, ég er ekki að segja
„Takk, notaðu meðaumkv-
un þína fyrir sjálfa þig“,
reyndi Rachel að segja, en
hún kom orðunum varla út úr
sér. „Þú vilt ekki Vian, þú
hefur aldrei viljað hann, en
ég vil hann og hann vill mig.
„Ó, en hvað allt er vonlaust
it
Já, og það var það líka.
Veslings Rachel, sem treysti
manni eins og Vian. Carol fyr-
irleit hann. Hann skyldi sjá
Rachel í friði! Hún varð að
reyna að sýna henni hvers
konar maður hann var, Rac-
hel vegna og Carew f jölskyld-
unnar vegna...
„Þér skjátlast, ef þú heldur
að ég hafi ekki yiljað Vian“,
sagði Carol blíðlega. „Þegar
ég giftist honum, var hann
það eina, sem ég þráði, ég elsk
vegis að þú skalt láta gifta
fólkið um sitt. Það bjargar
þér frá alls kyns leiðindum".
Rachel hikaði við eins og
hana langaði til að segja eitt-
hvað fleira. Hún andaði hratt
og kreppti hnefana svo hriú-
arnir hvítnuðu. Svo snérist
hún á hæl án þess að segja
eitt orð og hljóp brott.
Carol stóð um stund og
starði eftir henni áhyggjufull
á svip.
26.
Orð Raehel hringsnerust í
huga Carol. „Hvers vegna gift
istu 'Vian fyrst þú elskaðir
hann ekki? Hvers vegna léztu
hann ekki í friði? og Símon
líka? Þú hefur ekki gert ann-
að en gera aðra óhamingju-
sama“. Var Símon óhamingju
NAN SHARP:
VÖLUNDARHÚS ÁSTARINNAR
Hún gekk hratt af stað og
Carol gekk í humátt á eftir
henni. .
Selja? Þá hlaut allt að líta
mjög illa út. Elsku hjartans
Tess og Craig, svo full af ást
á heimili og börnum.
Hún hugsaði samt mest af
öllu um Símon — sem var svo
sterkur, svo rólegur, svo ó-
eigingjarn . . . Hvernig tæki
hann þessu? Hvað gerði hann
nú?
Carol náði Rachel og spurði
hana um það, Rachel leit ein-
kennilega á hana.
„Ef hann hefur vit ð fyrir
sér, forðast hann þig“, sagði
hún og grá augu Carol litu
rannsakandi inn í brún aúgu
hennar.
„Kannske það sé bezt að þú
segir allt, sem þér liggur á
hjarta, fyrst þú ert byrjuð'S
sagði hún rólega.
„Hvers vegna varstu að gift
ast Vian, fyrst þú elskaðir
hann ekki?“ hvæsti Rachel.
,,Því léztu hann ekki í friði og
Símon líka? Þú hefur ekki
gert annað en gera aðra ó-
hamingjusama og þér er alveg
sama. Var þér ekki sama þó
Vian væri slasaður og óham-
ingjusamur, ef þú gazt lokað
þig inni í herherginu þínu og
unnið að þessari bölvaðri bók
þinni? Var þér ekki sama
hvort hann þarfnaðist þín
eða ekki? Þú komst þara þeg-
ar þér hentaði. Þér datt ekki
einu sinn' í hug, að þú ættir
veikan mann. Það eina, sem
þú hugsaðir um, var að gera
annað, en það þýðir ekki að
þú hafir rétt á að skipta þér
af einkalífi okkar, eða leika
hlutverk vinarins skilnjngs-
ríka og hann misskilda eigin-
manninn. Gríptu ekki fram í
fyrir mér, ég hef ekki enn
lok ð máli mínu“, bætti hún
við, þegar Rachel gerði sig
líklega til að grípa fram í fyr-
ir henni.
„Af því sem þú sagðir áðan,
er auðvelt að sjá að þú ert
meira en lítið hrifin af Vian.
Þú ert þó ekki farin að telja
sjálfri þér trú um að þú elskir
hann?“ Rödd Carol var kulda-
leg og róleg og Rachel roðn-
aði.
„Allt í lagi... Ef þú vilt fá
að v ta það“, æpti Rachel. „Ég
tel mér ekki trú um að ég
elski, hann, ég elska hann og
hef elskað hann lengi. Hanni
vissi það ekki, ég sagði hon-
um það ekki, en ég var að
deyja þegar hann giftist þér.
Ég hata þig • • •“
„Ó, Rachel..sagði Carol
örvingluð og xeiði hennar
hvarf eins og dögg fyrir sólu,
þegar hún sá hve hin var ör-
væntingarfull. „Elsku vina,
ég . ..“
aði hann. Ég hélt að hann
hefði allt til að bera, útlit,
hugrekki, styrk, sjálfsaga ...
allt sem kona dáist að hjá
manni. Ég hélt að hjónaband-
ið hefði sömu þýðingu fyrir
hann og fyrir mig, en mér
skjátlaðist. Hann hefði aldrei
átt að gifta sig, Rachel. Hann
er ekki ánægður með ást einn-
ar konu, hann vill eiga marg-
ar konur, og án ábyrgðar eða
skyldna. Hann dáist að öllu
því, sem er nýtt og spennandi,
en það þreytir hann fljótt og
hann eltist við nýtt ævintýr.
Engin ein kona getur haldið
honum“.
„Það heldur þú“, sagði
Rachel.
„Það veit ég“, sagði Carol
þreytulega.
„Ég trúi þér ekki“, svaraði
Rachel þrjóskulega. „Og mér
er alveg sama. Ég elska Vian
eins og hann er. Ég vil ekki
reyna að breyta honum eins
og mér lystir. Og hvað ætl-
arðu svo að gera?“
Carol leit rólega á hana.
„Hvað finnst þér að ég ætti
að gera? Skilja við hann og
leyfa þér að verða þér til
skammar? Láttu ekki eins og
fífl, Ray. Þú hlærð að þessu
seinna, en á meðan þetta
stendur skaltu ekki gera þér
' grillur um það að við Vian
ætlum að skilja“, sagði hún
kuldalega. „Það eru erfiðleik-
ar í hverju einasta hjóna-
bandi, en bar með er ekki sagt
að öll hjónabönd endi með
skilnaði. Og mundu svo fram-
samur? Af því að hún hafði
talað af sér eða ...? Carol
þorði varla að hugsa um það.
Við hvað hafði Rachel átt?
Var Rachel að gefa í skyn að
Símon elskaði hana? En væri
það rétt, var þá ekki betra að
sannleikurinn kæmi ekki í
ljós? Það væri þúsund sinnum
erfiðara að snúa aftur til Vi-
ans og vita að Símon elskaði
hana.
Carol langaði mest til að
el+a Rachel en eitthvað hélt
aftur af henni. Hún var feg-
in að Lady Daubenay var
kvefuð og hún gat notað það,
sem afsökun þegar Símon
kom til að sækja hana. Þegar
hann fræddi hana á því að
það væri ef til vill síðasta
tækifæri fyrir hana til að
koma þangað, spurði hún
hann hvort það væri satt,
sem Rachel hafði sagt, að
þau ætluðu að selja.
„Ég er hræddur um það“,
svaraði hann þurrlega til að
hylja sársauka sinn. „Þetta er
það sem kemur fyrir, eins og
þú veizt“.
„Það var slæmt að heyra
það“, sagði Carol og spurði
svo hvað Tess og Cra!g hefðu
sagt við þessu.
„Ekkert“, svaraði hann.
„En þau eru ekki vön að
kvarta“.
„Við erum víst ekki fædd
undir hamingjustjörnu“,
bætti hann við.
„En þetta er svo óréttlátt!"
Þau höfðu ekki um meira
að tala, svo Carol spurði
Alþýðublaðið — 5. janúar 1960 15