Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 19

1!)
nutnínga, um leífi og við af sjerdroegni bönnum alla
biirtflntuínga. Ef við leífum skipunum eínnngis að flilja
kornið liíngaö, enn ekki aö flitja f»að i bnrt aptur, ef
inenn verða ekki ásáttir um kaupin, {)á fælum við Jiá
algjörlega í burtu frá okkur.”
Itáðið og höfuðsmaðurinn komn sjer saman á eml-
anurn, eíns og betur fór, og tóku {iað ráö aö loka ekki
höfninni. Enn {)ó að sljórnarráðið færi ekki um {lettað
fleíruin oröum, risu {>ar af deílur stórar ineö ööruin
möniium, {m' suinir ijetu stór-illa ilir slíkri firirællun,
eínkuin sjállir eiarmenn, og gjekk {lessi úrskurður öld-
úngis fram af {leíin. liikustii menn {)ar á ei'nni mællu
injög í inóti slíku stjóruarbragöi, sem aldreí hefði áður
verið í framini liaft, so {ieír vissu til. fieír spáöu jafn-
vel gagngjert, aö hallæriö miiudi koma ifir Goöeíar-
forsetadæmi, og buöust til, að flitja {lángaö inikinn
forða korus, meö því móti, að stjórnin vildi mínka
nokkuö burtflutningana. Loksins gjeröu eíarmenn sendi-
för til “Francis Wardens”, efsta skrifara, sem allir Iiöfðu
mesta traust á, bæöi hærri stjettar og lægri. Hann sagöi
þeíin, að þessum úrskuröi mundi ekki veröa breitt, og
minuti þá á allann þann foröa, sem kornsölumenn væru
vanir aö hafa firirliggjandi; enn “Hormajee Boinauiee”,
cínn af elddírkenduin, vellauðiigur maður og mikils
virður, bæöi af Iiiduin og Eingleiidíngum, sá er firir
var sendiförinni, hristi höfuöiö, og sagöist ekki lialda,
að þar væru meíri grján, enn eíus eöa tveggja ilaga forði.
Skrifarinn liló að þessu, þó lianii væri liálfsineíkur niör’
í; því aöfliitníngarnir uröu í firstunni ekki nærri því
eíns miklir, og stjórnin haföi ráö firir gjert, og korn-
veröiö fór óðum aö vagsa. Afleíöíiigarnar síndu samt
sem aður, að úrræöi stjórnendauna voru bæði viturleg og
affarasæl. Sköminu seínna drifu þángaö níir aöflutuíngar;
og þó kornsölumenniriur færu að flitja ógrinni korns
norður eptir, Jækkaði þó undir eíns veröið í Góöeí, þegar
2*