Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 15

áltum, eim höfuiu tekur á móti bæði full og fögur.
Fólksmergð á eínni hafði aukist so við þessar kríngum-
stæður, að árið sem jeg tala um (1812) voru jiar 160
þúsunda. Enn það er undarlegt og eptirtektavert, að
allur ársgróði eíarinnar er ekki meíra enn so sem viku-
forði handa því fjölmenni, sem þar er vant að vera, og
aungvu að síður þori jeg samt að fullirða, að hvurgi
nokkurstaðar á ifirborði jarðarinnar eru matvörur ódír-
ari eða meíri — mjer er óhætt að seígja ifirfljótan-
iegri.
Af því ávextir eiarinnar eru so litlir í samanburði
við jiað sem eítt er: verða Góðenngar að flitja að sjer
allann sinn kornmat, og eru firir jiessa sök komnir mjög
upp á kornsölumennina. Mest af hrísgrjónaforðanum sækja
j)eír suður á Fjalla-strönd (“Malajavara” — “Malabar”);
hún liggur skammt þaðan, milli þeírra og Ljóneíar
(“Sinhala dvipa” — “Serandiv”; “Ceylon”); enn hveíti,
“maÍ8”-grjón og aðrar korntegundir, flitja þeír mestallar
ofan úr “Maratta”-löndum. Jiessir kornsölumenn verða
alltjend, sjálfra sín vegna, að liafa so mikinn forða af
kornvörum firirliggjandi, sem væri nógur haiula öllu
fólkinu meír enn árlángt. Mig minnir líka þeím sje
boðið, að hafa ætíð firirliggjandi ákveðinn forða. Og
hvurnig sem því er varið, þá voru þar um haustið 1812
í forðabúrum bæarins nóg hrísgrjón lianda öliu fólkinu
í hálft þriðja missiri, þó eínginn kornfarmur hefði komið
þángað á höfnina alla þá stund. Jessar kríngum-
stæður ollu því vafamáli, sem jeg man jeg hafi heírt
merkilegast í þjóðeígna-fræðinni (“Stats-ökonomíen”).
Mánuðirnir milli maís og septembers eru vætutíminn í
þeíin hluta Indlanz; enn nú var komið lángt fram í
ágúst, og ekki kominn votur dropi úr loptinu, so það
var útsjeð um, að regnið gjæti komið í tækann tíma til
viðlijálpar hrísgrjóna - vextinum, og reíndir menn fóru
að spá Iiallæri norður um “Guzerate” og Ilöggormasveít