Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 26

20
duttn sundur af Inimanum, voru }>eír túulir samnu gaum-
gjætilega, og lagðir á eldinii í annaö sinn af }>eím er
kríngum stóöu, meö mnlarlegri ráödeílil og stilliiigu, sem
jeg veit ekki livað jeg á aö kalla. Opt og eínatt gjekk
}eg milli 100 elda, sem brunnu aliir undir'eíiis, og gjættu
livurs }>eírra fáeínir Indir, 4 eöa 5 að lölu, og fór þeíin
ekki orö frá munui.
Jeg var vanur aö vitja þessara fágjætu sjóna, annað-
Iivnrt aö morguiimálinu, þegar velgju-vindinn ofan af
landinu var fariö aö kirra, eöa um seínni hluta dags,
ineöan blessuö Iiafgolau bljes svalt inn í fjarðarbolninn,
og bæröi kolla mjólkurviöarins meö indælum öldugángi.
Á mornana var fjörðiirinn allur, ekki aö eíns firir iniiau
iztu tánga, heldur út undir sjóndeíldarliríng, sljettur
eins og speigill, og af })ví eíngin bára koin ntau af
Iiaíinu, var liann so öröulaus, aö bæöi allt, sem nærri
var a ströiidinni, og }iaö er í sjónum lá, speíglaöi sig
j>ar skírt og greínilega.
Af }iví eldariiir voru gjöröir öldúngis niöri viö sjó-
inn, meö endilángri ströndinni, var kinlegt aö sjá,
livurnig ineír enn 100 reíkir gnæföu í loptiö upp, Iijer-
uinbil jafnlángt hvur í burt frá öörum, eíns og gjæt-
audi straudarinnar, áfiekkir afarháum súliim, er bæru
höfuöin iniklu hærra, enn hæstu trjen í skógi eíiiinn,
litlum og þikkvöxnuin, er lá }>ar á land upp, og ekki
blaktaöi blaö á, so aö sjeö iröi.
Eítt var })aö, sein veítti þessari mikilúölegu sjón
nokkurskonar leindardóinsfuilaii og ifirjarðneskaim svip —
enn þaö var algjörleg þögn. Meö endilángri ströiidinni
lieíröist valla neítt ööru hærra, jafuvel þótt mörg Iiiindruö
mauiia sæust þar á ferö á mílu svæöi. Ileföi ekki veriö gutliö
í sjónuin, hvurt siun þegar likunum var dift niör í hann, eða
eítt og tvö orö í hálfum hljóöuin sloppiö út úr Inilum, meöan
þeír voru aö búa tii kjestiua, sem líkin áttu aö iiggja á,
eöa heföi ekki brakað í eldiuum: þá heföi mátt liugsa, aö