Þjóðólfur - 21.12.1850, Qupperneq 1

Andi Ingólfs og Tíbarandinn
tala saman.
Tið: Heill sjertu, mikli landnáinsmaður!
Jað er mjer fögnuður að finna þig að máli,
og sjá hina fornmannlegu ásýnd jiína, yfir-
bragðið og augnaráðið, eins og það var á fyrri
dögum; og hverju er þhð aö þakka öðru, en
liinu staðfasta og eilífa, sem inni fyrir er, og
sem tímans tönn getur ekki unnið á?,
AndiIng: Komþú sæll á minn fund, lokk-
umkrýndi tíðarandi! Jað er mjer einnig
fögnuður, að sjá þína breytilegu ásýnd, og
svipinn núna svo frjálslegan og bjartan yfir-
lits, sem vitnar um hina góiu kosti, sem þú
býrð yfir.
Tíð: Fáirtóku mjer svo, fornmaður! flest-
ir heldur miöur. Fæstir hafa litið á og lýst,
eins og þú, ásýnd minni og yfirlitum. Enda
fýsir mig að heyra frekar álit slíks manns,
sem þú ert; því margir gjörast nú dómar um
mig, og má eigi marka alla.
Andi Jng: 3>að er ærinn vandi, að lýsa
þjer rjett, tíðarandi! og eigi er manni auðveld-
ara um að dæma öld sína, en málaranum er
að ná rjettrimynd sinni. jþó mundi jeg segja
þjer slíkt, sem mjer virðist um þig, værijeg
nú í mannheimum.
Tið: jþað ætla jeg þjer þó, að hafa tekið
þar eptir skýrustu atiiðum timans; augað þitt,
Ingólfur! sem allajafna horfir út úr fjallinu,
og sjer hvern anda, sem líður að minnsta
kosti yfir þetta land. Jeg veit, að það er
erfitt, að dæma rjett um öld sína; sjerhver
liefur að nógu að gæta hjá sjálfum sjer, og
getur ekki dæint um annað en það, sem helzt
snertir sjálfan hann; allt eins og liver ein-
stakur hermaður ber hönd fyrir höfuð sjálfum
sjer í bardaganum, og leggur þann að velli,
sem næst honum er, en veit lítið eða ekkert I
um, hvað bardaganum liður að öðru leyti.
íþað er hershöfðinginn einn, sem á hæðunum
stendur, semrennur vakandi og gætnumaug-
um yfir vigvöllinn, og sjer hvað liður. Og
þannig ætlaði jeg þig að vera, fornmaður!
Andi Ing: ;f>aö er hvorttveggja, að þú ert
vígalegur. á svipinn og livass á brún, enda
farast þjer all hermannlega orð; og það ætla
jeg satt vera, að líkja megi þessum tíma við
orrahríð. En sjálfur ertu þá hershöfðinginn,
því að þú ferð einatt að, eins og þeir, hefur
í frammi ýmsar brellur og brögð, til að villa
mönnum sjónir, svo það er ekki ætíð auð-
velt að gizka á, hvað þú ætlar fyrir þjer. Eigi
að síður er það hverjum manni ómissandi,
að gjöra sjer einhverja hugmynd um þaö, ef
liann ekki vill með öllu eyða öld sinni í
draumi. Á sjónum setja menn á sig sólar-
hæÖina og taka stefnuna eptir henni. Menn
ættu að gjöra slíkt hið samaálandi, og gefa
gætur að táknum tímans, ef tíminn á að gefa
gaum að þeim.
Tíð: 5ess var ætíð þaðan von, Ingólfur!
og þá færi betur, en optast fer, ef menn
gjörðu þetta. En það er eins og þeir sjeu
tregastir til aö vilja gefa rjettilega gætur að
mjer, sem það er þó helzt heimtandi af, fyr-
ir því að þeir eru settir til að leiðbeina öðr-
um, og kenna þeim að þekkja vitjunartímann,
í hverri mynd sem liann kemur. "það þækti
þó ekki góður formaður, sem aldrei vildi
skipta sjer neitt af áttum, nje láta aka segl-
uni eptir loptandanum; og mundi hann fljótt
verða óvinsæll af skipverjum. Og skilstmjer,
sem svo muni opt standa á kala þeim, sent
þegnarnir leggja á stjórnendur sína, þegar
þar að kemur, að hinum fáfróðu veitigt að
sjá það, sem vitringarnir vildu ekki sjá. En
svo má vera, þar sem jeg á nú hlutinn að,